Πιάστε τον!

Θέλω να καταθέσω, δίχως καμία μετάνοια, ευτυχώς, μια μικρή μου ατασθαλία. Λατρεύω κάθε Πάσχα, όταν ετοιμάζουμε τα κόκκινα αυγά, το ένα εξ αυτών να βάφεται ωμό. Φροντίζω να ξέρω πιο είναι, το τοποθετώ πάνω πάνω στο καλαθάκι και το βράδυ της Λαμπρής το παίρνει, τυχαία, κάποιο από τα παιδιά του ιερού. Κατά το έθιμο τσουγκρίζουμε. Και πάντοτε η αρχική έκπληξη του ρευστού περιεχομένου συνοδεύεται από ακατάπαυστα γέλια και την προσταγή του "άτυχου" παιδιού στα υπόλοιπα να με πιάσουν. Τρία χρόνια λοιπόν τώρα, κάθε Λαμπρή, τρέχω μέσα στη νύχτα με άπασα την αρχιερατική μου στολή και από πίσω ένα σύννεφο παιδιών να ουρλιάζει. Κάτι σαν ταινία του Αγγελόπουλου, κάτι σαν σκηνή από Ιταλικό κινηματογράφο, κάτι σαν ζωή.

Ιεραποστολή στην Επισκοπή Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης