*** Η μάσκα ως πολυεργαλείο πολιτών και διαχειριστών ***

Α. Η μάσκα ως πολυεργαλείο του πολίτη

Την εποχή του κορωνοϊού η μάσκα έγινε το πολυεργαλείο του Έλληνα πολίτη. Διακρίνονται οι ακόλουθες πέντε βασικές κατηγορίες. Κοινό χαρακτηριστικό τους είναι η αδιαφορία του κατόχου για την επικίνδυνη μετατροπή της σε συλλέκτη μικροβίων.

1. Μάσκα-μούσι

Σχεδόν όλοι οι μασκοφόροι, επειδή βαριούνται κάθε τρεις και λίγο να βγάζουν την μάσκα από το πρόσωπό τους και μετά να την ξαναβάζουν, την κατεβάζουν στο πιγούνι ή το προγούλι τους, ώστε να την έχουν σε διαρκή ετοιμότητα, αν χρειαστεί να την φορέσoυν ξαφνικά.

2. Μάσκα-βραχιόλι

Πολλοί μασκοφόροι τοποθετούν την μάσκα στον καρπό τους δίκην βραχιολιού, όταν πιθανολογούν ότι δεν θα χρειαστεί να την φορέσουν αμέσως. Ενίοτε την τοποθετούν στο ύψος του αγκώνα, οπότε η μάσκα θυμίζει περιβραχιόνιο.

3. Μάσκα-κρεμαστάρι

Η μάσκα-κρεμαστάρι τοποθετείται στον καθρέφτη του αυτοκινήτου. Η θέα της παρέχει αίσθημα ασφάλειας, καλύπτοντας δυστυχώς το μόνο γνήσιο σύμβολο ασφάλειας και προστασίας, δηλ. τον Σταυρό, ο οποίος βλάσφημα σκεπάζεται από την μάσκα. Όσοι ψεκάζονται καθημερινώς από τα ΜΜΕ είθισται να κρεμούν στον καθρέφτη σετ από πλείονες μάσκες.

4. Μάσκα-σκουλαρίκι

Η μάσκα-σκουλαρίκι κρεμιέται από το αφτί του μασκοφόρου, προκειμένου να μπορέσει να φάει, να καπνίσει, να τηλεφωνήσει και δυστυχώς: ακόμη και να κοινωνήσει.

5. Μάσκα-κουβάρι

Η μάσκα-κουβάρι μεταφέρεται μέσα σε μικρούς αποθηκευτικούς χώρους (π.χ. σε τσάντες ή θήκες γυαλιών), ώστε να χρησιμοποιηθεί ως διαβατήριο εισόδου σε καταστήματα που δεν επιτρέπουν στον πολίτη να εισέλθει ως κανονικός άνθρωπος, πλασμένος κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του Δημιουργού του. Είναι το αξεσουάρ της εσχάτης ανάγκης εκείνων που αντιστέκονται στον σοδομισμό της αξίας του ανθρώπου, αρνούμενοι να φορούν μάσκα στους εξωτερικούς χώρους.

Β. Η μάσκα ως εργαλείο των διαχειριστών

Η μάσκα, εκτός από πολυεργαλείο του πολίτη, είναι και εργαλείο των υγειονομικών διαχειριστών. Εξυπηρετεί το σχέδιο υποταγής του λαού στο “κράτος-μπαμπούλα”. Διακρίνονται οι εξής δύο κατηγορίες:

1. Μάσκα-φίμωτρο

Όπως έχει τονίσει ο Jürgen Anders στην πραγματεία του με τίτλο “Ο εργάτης” (“Der Arbeiter”, Sämtliche Werke, 2. Abteil., Bd. 8, Esays II, Στουτγάρδη 1981, ιδίως σελ. 59 επ.), η χρήση της μάσκας σε καθημερινό επίπεδο εντάσσεται στην λογική που διέπει την ομοιόμορφη αμφίεση, η οποία ταιριάζει στα ζώα ή στις μαριονέτες. Κι όπως το φίμωτρο τοποθετείται στο ρύγχος των ζώων, έτσι και η μάσκα καλύπτει την μύτη και το στόμα του ανθρώπου, συμβολίζοντας την γενικευμένη στέρηση της ελευθερίας του λόγου. Φυσικά, η ομοιομορφία ευνοεί την χειραγώγηση, αφού μετατρέπει τις μονάδες σε αγέλη: ό,τι τσουβαλιάζεται, μεταφέρεται πανεύκολα εκεί που το επιθυμεί ο τσοπάνης.

Αξίζει να θυμηθούμε την μπλε σχολική ποδιά με τον άσπρο γιακά. Καταργήθηκε στις 6 Φεβρουαρίου του 1982, καθώς επικράτησε η σκέψη ότι η ομοιομορφία στο ντύσιμο των μαθητών (τα τελευταία χρόνια, ποδιά φορούσαν μόνο τα κορίτσια) εμπόδιζε την ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους και έκανε τα σχολεία να μοιάζουν με στρατόπεδα (το πηλίκιο των αγοριών είχε καταργηθεί από το 1964).

Αν, λοιπόν, ενοχλούσε η σχολική ποδιά, στο μέτρο που η ομοιόμορφη αμφίεση περιόριζε την ελευθερία των μαθητών, κατά μείζονα λόγο ενοχλεί η υποχρεωτική χρήση “μάσκας παντού”: Συνιστά προσβολή όχι μόνο της μοναδικότητας αλλά και της ιερότητας του ανθρώπινου προσώπου, ενώ ταυτοχρόνως επιβαρύνει την ατομική υγεία.

Η κατάργηση της σχολικής ποδιάς συνδέθηκε με την “εποχή της αλλαγής” και της προοδευτικότητας την δεκαετία του ΄80. Αντιστρόφως, η καθιέρωση της υποχρεωτικής μασκοφορίας των πολιτών ολόκληρου του πλανήτη σηματοδοτεί το τέλος του ελεύθερου ανθρώπου και τα εγκαίνια μιας ζοφερής Νέας Εποχής, η οποία, σύμφωνα με τον κορω(παρα)νοϊκό σχεδιασμό της παγκόσμιας ελίτ –που (νομίζει ότι) ελέγχει τις τύχες του πλανήτη–, αποτελεί το έσχατο στάδιο της ανθρωπότητος.

2. Μάσκα-σουρντίνα

Η μάσκα πάνω στο ανθρώπινο πρόσωπο είναι ό,τι η σουρντίνα στο πιάνο. Κι όπως κανένας πιανίστας δεν μπορεί να ερμηνεύσει με συναίσθημα το μουσικό κομμάτι όταν ενεργοποιηθεί η σουρντίνα που λειτουργεί σαν φίλτρο-σιγαστήρας, έτσι και η μάσκα είναι ο “κόφτης” των ανθρώπινων συναισθημάτων που ο μασκοφορεμένος δεν δύναται να εκφράσει, αφού στερείται το χαμόγελο, το γέλιο και το ηχόχρωμά του. Υπό αυτό το πρίσμα, η μάσκα είναι διαβολικό εργαλείο, αφού πετυχαίνει ό,τι επιδιώκει ο Εωσφόρος: την μετατροπή του ανθρώπου σε ένα υποδουλωμένο και δυστυχισμένο πλάσμα.

Γ. Μασκοφορία και κάπνισμα: Δύο κακές συνήθειες με παρόμοιο μηχανισμό καθιέρωσης

Πριν από πολλές δεκαετίες, ένα πολύ μεγάλο τμήμα του παγκόσμιου πληθυσμού υιοθέτησε την κακή συνήθεια του καπνίσματος, παρότι επρόκειτο για μια προδήλως επικίνδυνη για την υγεία ενέργεια που επιβαρύνει το αναπνευστικό σύστημα. Μάλιστα, είναι εντυπωσιακό ότι, καίτοι σχεδόν όλοι όσοι έβαλαν για πρώτη φορά τσιγάρο στο στόμα τους ένιωσαν αηδία, μετά συνέχισαν να καπνίζουν, δηλώνοντας ότι η αρχική κακή αίσθηση μετατράπηκε ω του θαύματος σε καλή!

Κάτι ανάλογο συνέβη και με την μασκοφορία: Την πρώτη φορά που οι άνθρωποι τοποθέτησαν την μάσκα στο πρόσωπό τους, κοιτάχθηκαν στον καθρέφτη και αηδίασαν. Κι όταν ακολούθως άρχισαν να ανασαίνουν μασκοφορεμένοι, ένιωσαν δυσφορία. Παρά ταύτα, πολλοί συνέχισαν να την φορούν και έτσι να την συνηθίζουν. Τελικώς, κάποιοι έφθασαν σε σημείο να την έχουν ανάγκη, γιατί κυκλοφορώντας μασκοφορεμένοι ένιωθαν ασφαλείς ή και ωραία, αδιαφορώντας για τις δυσμενείς επιπτώσεις της πολύωρης μασκοφορίας στην υγεία τους. Υπό αυτό το πρίσμα, ό,τι συνέβη με το πρώτο τσιγάρο που κάπνισαν οι περίεργοι ή οι “κοινωνικοί πίθηκοι”, έτσι συνέβη και με την μασκοφορία.

Εν τούτοις, ο μηχανισμός καθιέρωσης της μάσκας διαφέρει από εκείνον του καπνίσματος κατά το ότι τελικώς η μασκοφορία θεσπίσθηκε ως υποχρεωτική. Έτσι, σε αντίθεση με το κάπνισμα που καθιερώθηκε ως συμπεριφορική επιλογή, για την καθιέρωση της μασκοφορίας αξιοποιήθηκε ο απαράδεκτος μηχανισμός της συμπεριφορικής επιβολής, ο οποίος ήταν απαραίτητος καθ’ όσον η καθημερινή και πολύωρη χρήση της μάσκας είναι ένα αφύσικο και αφόρητο φαινόμενο για τον τρόπο λειτουργίας του ανθρώπινου οργανισμού. Γι’ αυτό άλλωστε πλήθος πολιτών που εξαναγκάζονται να ζουν καθημερινά και επί πολλές ώρες μασκοφορεμένοι, έχουν την αίσθηση ότι υποβάλλονται σε βασανιστήριο. Ο μηχανισμός όμως του καπνίσματος εξηγεί γιατί ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού δεν ανέχθηκε απλώς, αλλ’ αποδέχθηκε πλήρως την μασκοφορία. Είναι ο ίδιος μηχανισμός που τελικώς εξωθεί κάποιους καπνιστές να καπνίζουν δύο ή και τρία πακέτα τσιγάρα την ημέρα, όπως αντιστοίχως κάποιους μασκοφόρους να φοράνε δύο ή και τρεις μάσκες ταυτοχρόνως!

Κωνσταντίνος Βαθιώτης

 

[Δημοσιεύθηκε στην Κυριακάτικη Δημοκρατία, φ. της 16ης Μαΐου 2021, σελ. 06β/22]