Ὁ μονόδρομος τῆς ἀντίστασης…

     Τα ὅσα ζοῦμε ἀπό τό μέτωπο τῆς δῆθεν πανδημίας, ὅλη ἡ συνεχῶς κλιμακούμενη παράνοια τῶν διαταγμάτων τοῦ δυστοπικοῦ συρφετοῦ μέ τά ὁποῖα ἀποτελειώνουν καί τά τελευταῖα ἴχνη που ἀπέμειναν ἄθικτα ἀπό τίς ζωές μας καί κυρίως ἀπό τήν ἀξιοπρέπειά μας, ὅλος ὁ πρωτοφανής φασισμός τῶν ἀπειλῶν, καθώς καί τοῦ ἐπερχόμενου πογκρόμ ἐναντίον ὅσων ἀρνοῦνται νά ἐμβολιαστοῦν (ἀρχικά οἱ γιατροί, μετά ἐμεῖς οἱ ὑπόλοιποι), ὅσα εἴδαμε σε Πάρνηθες καί Ἰκαρίες (μέ τόν ξετσίπωτο ἐμπαιγμό ἀπό τόν φασίζοντα γκαουλάιτερ τῆς ἀλαμανικῆς ἀποικίας καί τήν ἀνεκδιήγητη παρεούλα του), ὅσα ἐπίσης βλέπουμε καί σχεδόν ὁπουδήποτε ἀλλοῦ ἐμπλέκεται στέλεχος ἤ παρατρεχάμενος τοῦ διεστραμμένου ἐσμοῦ, ὅλο και περισσότερο ξεκαθαρίζουν το τοπίο. 

     Το πλῆρες ξεπούλημα ὅλων τῶν έθνικῶν μας θεμάτων (ἀπό τή Μακεδονία ὥς τό Αἰγαῖο καί τή Θράκη, πού ἔτσι γιά πλάκα ἀφέθηκαν βορά στά χέρια τοῦ κάθε γελοίου παλιάτσου σφετεριστῆ καί τοῦ κάθε ψυχωσικοῦ τουρκοφασίστα πειρατῆ) ὁλοκληρώνουν τό ξεκαθάρισμα.

     Καί ὁ προκλητικά συνεχιζόμενος ἐγκάθετος λαθρεποικισμός τῆς ἤδη καταρρέουσας πατρίδας ἀπό ἀφιονισμένα στίφη βασιβουζούκων (τήν ὧρα πού οἱ ξέψυχοι ραγιᾶδες δέν ἀποτολμοῦν νά βγάλουν στόν δρόμο οὔτε κἄν τά σκουπίδια τους μετά τίς ἔξι τό ἀπόγευμα καί ἐτοιμάζονται νά φορέσουν ὁσονούπω μέχρι και…τριπλό φίμωτρο, διαλυμένοι ἀπό τόν τρόμο μήπως κινδυνέψει ἡ μίζερη ζωούλα τους ἀπό ἀμφιλεγόμενες ἀσθένειες) ξεχειλίζει τό ποτῆρι.

     Τό ποτῆρι τῆς μακράν πιό χυδαίας, προδοτικῆς καί συνάμα νοσηρῆς δικτατορίας πού ἔχει περάσει ἀπό αὐτόν τόν τόπο σέ ὁλόκληρη ἴσως τή μακραίωνη Ἱστορία του. Μίας δικτατορίας πού δέν τήν ἀποτελοῦν ἄγριοι βασανιστές, ἀλλά κάτι άκόμη πιό ἀρρωστημένο: διεστραμμένοι σαδιστές, πού ἠδονίζονται μέ τό νά μᾶς ἀποτελειώνουν καί ταυτόχρονα νά μᾶς ἐξευτελίζουν (μέ τρόπους πού μόνο σέ σοκαριστικές παζολίνειες κινηματογραφικές σκηνές μποροῦν νά παραπέμπουν πιά).

     Μαζεύουν ὅμως πλέον πολλή μαυρίλα ἐπάνω τους οἱ ὀλετῆρες. Μαζεύουν πολλές κατάρες, πολύ μῖσος, πολύ μεγάλη ὀργή. Τόση πού καί ὅλη ἡ ἰσχύς τῆς ἐξουσίας τους ἴσως νά μήν ἀρκεῖ στό τέλος γιά νά τούς σώσει, ὅσο κι ἄν ἀρνοῦνται ἀκόμη νά τό δοῦν μέσα στήν ἀπόνοια τῆς φασιστικῆς τους ἀλαζονείας. Δέν ξέρω βεβαίως ἄν ἡ πραγματικά ἀπίστευτη σπουδή καί ἐμμονή αὐτοῦ τοῦ ξεδιάντροπου θιάσου νά στήσει, σύν ὅλοις τοῖς ἄλλοις, καί μία ὁλόκληρη πόλη ἀγριεμένων ἀλλαχουακμπάρηδων στό πιό εὐαίσθητο ἐθνικά σημεῖο τῆς χώρας (δίπλα στά σύνορα μέ τόν συγκεκριμένο γείτονα) εἶναι ἡ σταγόνα πού θά ξεχειλίσει αὐτό τό ποτῆρι καί θά γίνει θρυαλλίδα εὐρύτερων ἀντιδράσεων. Φοβᾶμαι πώς ὄχι ἀκόμη. Ἡ ἀντίδραση ὡστόσο τῶν Ἐβριτῶν (πού εὔχομαι νά μήν ἐκτονωθεῖ, ἀλλά νά φουντώσει ἀκόμη περισσότερο καί να συνεχιστεῖ ὥς τό τέλος) δείχνει ἀναμφίβολα τόν δρόμο.

     Καί ὁ δρόμος πολύ ἀπλᾶ εἶναι ἡ ἀντίσταση τῶν τοπικῶν κοινωνιῶν. Δεν ἔχει σημασία ποιά ἀκριβῶς θά εἶναι ἡ ἀφορμή καί ποιό το ἐπιμέρους μέτωπο, ἄν θά εἶναι δηλαδή τά ἰσλαμιστικά στίφη, μέ τά ὁποῖα μᾶς ἀντικαθιστοῦν, ἤ ἄν θά εἶναι τά κατεστραμμένα νοικοκυριά, ἡ πίστη μας πού διώκεται, ἡ ἀθλιότητα τοῦ ὑποχρεωτικοῦ ἐμβολιασμοῦ πού βρίσκεται ante portas, οἱ ἀπαγορεύσεις κυκλοφορίας καί τά ἄλλα χυδαῖα «μέτρα» τῆς πρωτοφανοῦς ἀτίμωσης. Δέν ἔχει καμία ἀπολύτως σημασία, γιατί οὔτως ἤ ἄλλως μία εἶναι ἡ λαίλαπα, ἀπό ὅποια μεριά κι ἄν τήν πιάσεις. Μία εἶναι ἡ λαίλαπα - καί πρέπει ἀπό ὅλες τίς μεριές καί σέ ὅλα τά μέτωπα νά καταπολεμηθεῖ. Αὐτή ἡ ἀνωμαλία πάντως στην ὁποία νυχθημερόν καί ἀνεξέλεγκτα βουλιάζουμε, εἶναι ξεκάθαρο ὅτι πρέπει νά ἀντιμετωπιστεῖ διά τῆς ἀντιστάσεως.

     Ἀντίσταση τώρα λοιπόν μέ ὅλους τούς τρόπους πού μπορεῖ ὁ καθένας, μέ ὅποια μέσα διαθέτει, ἀπό ὅλα τά μικρά και μεγάλα μετερίζια πού στέκεται. Ἀνένδοτη ἀντίδραση ἐνάντια στόν ὁλοκληρωτικό ἀφανισμό μας. Αὐτός εἶναι ὁ δρόμος. Καί εἶναι ἐδῶ καί πολύ καιρό μονόδρομος

Νεκτάριος Δαπέργολας, Διδάκτορ Ιστορίας