Μερικές φορές , όχι σπάνια , χαίρομαι πολύ τα σχόλια και τους σχολιογράφους , θα μπορούσα νά πώ περισσότερο απο τα άρθρα και τις αναρτήσεις . Βγαίνει η ψυχή του ανθρώπου , αυθόρμητα , αμοντάριστα , εν τω γεννάσθαι , χύμα .
Δεν στερούμαστε πολύ χαριτωμένων ανθρώπων μέ παιδεία , θύραθεν και εκκλησιαστική , που έχουν χωνέψει το εκκλησιαστικό γίγνεσθαι , έχουν ζημωθεί και παλέψει μέ το εκκλησιαστικό γεγονός μέ τα καλά και τα αρνητικά του , απώλεσαν πλέον την πρωτόλια βλακώδη αφέλεια , ζούν στο πραγματικό και ρεαλιστικό τοπίο, δίνουν έναν αγώνα συναισθηματικής επιβίωσης άλλοτε χρησιμοποιώντας την σάτυρα και άλλοτε την πρόζα ανάμεσα σε γεγονότα που συνθέτουν μερικές φορές την εκκλησιαστική στέππα .
Ομολογώ οτι ο τόπος είναι τελείως απαρήγορος , άβατος , κανείς φυλάττει οδούς σκληράς ...! Αυτά όλα όμως είναι απλώς τα παρατράγουδα της ουσίας της εκκλησιαστικής ζωής , που είναι το καθαρό βίωμα .
Οι ανώνυμοι και ψευδώνυμοι σχολιαστές μπορεί νά είναι λαικοί , κληρικοί , μοναχοί , ακόμα και οι ίδιοι οι επίσκοποι , άν το αντέχουν νά μπαίνουν στα ιστολόγια και νά βλέπουν την όλη εικόνα , ενδεχομένως όχι και τόσο κολακευτική για τους ιδίους .
Μπορεί νά είναι λόγιοι και ταλαντούχοι ή απλούστεροι.
Δεν στερείται η εκκλησία ενός αξιόλογου δυναμικού ανθρώπων , που δεν απώλεσαν την κοινή λογική . Στα σχόλια βγαίνει όλη αυτή η πολύτιμη ψυχή.
Ευχαριστούμε τους σχολιογράφους που κάνουν τον κόπο νά αποτυπώσουν την πολύτιμη σκέψη τους και το συναίσθημά τους σε ετούτα εδώ τα άλαλα και τα μπάλαλα , που τα εμψυχώνει η ψυχή των διαχειριστών , εν προκειμένω του καλού " τρελλού " όπως τον αποκαλούμε .
Άλλες φορές γελάμε πολύ , άλλες μαθαίνουμε , άλλες σκεπτόμαστε , στο τέλος βγαίνει ένα νόημα στην ασυνάρτητη εποχή μας !
3 σχόλια:
Λοιπόν, σας ευχαριστώ κι από εδώ. Λαϊκός είμαι, ούτε κληρικός ούτε μοναχός. Ανώνυμος, πράγματι. Και με τις δύο έννοιες. Θα μπορούσα να λέγομαι Γιώργος Παπαδόπουλος ή Γιάννης Κωνσταντινίδης, δεν έχει σημασία. Αλλά πρέπει να σκεφτώ ένα ψευδώνυμο για εδώ, για να γνωριζόμαστε και να συνεννοούμαστε, αφού τελευταία έρχομαι συχνά εδώ στον πλάτανο του Τρελογιάννη, δίπλα στην πηγή. Τελικά φιλόξενοι είσαστε κι εσείς οι βουνίσιοι.
Η αλήθεια είναι ότι είμαι χρόνια στο κουρμπέτι. Έχω δει αγυρτία, έχω δει και αγιότητα. Και ως γνωστόν η αγυρτία φαίνεται εύκολα, σαν τον... της μαϊμούς που ανέβηκε ψηλά στο δένδρο. Την αγιότητα δύσκολο να τη δεις, πολλές φορές περνάς δίπλα της και δεν την καταλαβαίνεις. Κι εμείς ανάμεσα στην αγυρτία και στην αγιότητα παλαντζάρουμε, προσπαθώντας να ατενίσουμε την αγιότητα που είναι τόσο μακρυά μας και να ξεφύγουμε από την αγυρτία που είναι τόσο κοντά μας.
Κι αυτούς τους μήνες της δοκιμασίας, πολλοί μας έχουν εξοργίσει, αλλά και πολλοί που δεν τους περιμέναμε καν μας έχουν συγκινήσει μέχρι δακρύων. Θυμάστε το βίντεο με εκείνον τον παπαδάκο στην Αργολίδα που βγήκε και έκανε μόνος του περιφορά του Επιταφίου σε όλο το χωριό του; Ο Θεός ξέρει πόσα δάκρυα έχυσα βλέποντάς το και με πόση θέρμη Του ζήτησα να του δώσει κάθε καλό. Ούτε το όνομά του δεν έμαθα ποτέ, ήταν κι αυτός ένας ανώνυμος παπαδάκος, όπως κι εγώ ένας ανώνυμος λαϊκός. Αλλά τότε κατάλαβα ότι δεν είμαστε μόνοι μας.
Έκτοτε υπήρξαν και πολλές άλλες τέτοιες στιγμές, τόσες πολλές που δε μου κάνει καν εντύπωση πια! Γι' αυτό και δεν έχετε δίκιο, δεν είναι απαρήγορος ο τόπος, παρηγοριά μας είναι ότι δεν είμαστε μόνοι μας και δεν θα είμαστε ποτέ μόνοι μας, όσο κι αν έτσι θέλουν να μας πείσουν, όσο κι αν σκληρύνουν οι οδοί. Μαζί μας, ασφαλώς ο Θεός, αλλά και άλλοι άνθρωποι, και άλλοι ανώνυμοι, περισσότεροι απ' όσοι νομίζαμε.
Κι αν όλο αυτό, όπως λένε μερικοί, είναι οι πόνοι της γέννας, ή η δοκιμασία που επιτρέπει ο Θεός για να διαλέξει το καινούριο πλήρωμα του Πλοίου Του, ας ευχηθούμε να μας πάρει κι εμάς μούτσους.
Σαν... ευσκιόφυλλο πλατάνι
στή μέση τού χωριού,
στο μικρό πλάτωμα,
δίπλα από την εκκλησιά
που αποτελεί το κέντρο της
ζωής των ανθρώπων
αυτός ο ευλογημένος τόπος...
κι όσοι τινές
αγαπούν τα κρυστάλλινα νερά
και τ'αναζητούν
"επιποθώντας τας πηγάς των υδάτων"
που ξεδιψούν τις ψυχές,
αρδεύουν τα σπλάχνα τους
πλουσιοπάροχα,
από νεράκι πεντακάθαρο
κι από το περίσσευμα τής καρδίας,
σκαρώνοντας κάποιο κειμενάκι
μπαίνουμε στις ωραίες κουβεντούλες
που στήνονται εδώ κι εκεί
ευχόμενοι κι ελπίζοντας
νά'ρθει η μέρα,
που την πικρία των καιρών
των άχαρων και απαραμύθητων
θα διαδεχθεί
η επιφάνεια της Χάριτος
μετά την Παραμυθία
που κρύβεται στη φτωχή τη φάτνη
που ενώ μοιάζει με τάφο
αναπαύεται μέσα της η Ζ ω ή !
...
Καλό υπόλοιπο Σαραντάμερο...
(...πώς πέρασε έτσι βρε παιδί μου,
...μην το σπαταλήσαμε άδικα;
...όπως και νάχει το πράγμα...
ποτέ δεν είναι αργα...! )
Νάμαστε καλά νά τα λέμε !
Δημοσίευση σχολίου