Το σπήλαιο του αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού,πολύ κοντά στο μοναστήρι του αγίου Σάββα στην έρημο.

 

Όταν ο άνθρωπος του Θεού έχει μέσα του το φως,γράφει αιώνιους και γεμάτους φως ,στίχους πασχαλινούς κι αθάνατους,σαν τους παρακάτω:

Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καὶ γῆ, καὶ τὰ καταχθόνια· ἑορταζέτω γοῦν πᾶσα κτίσις, τὴν Ἔγερσιν Χριστοῦ, ἐν ᾗ ἐστερέωται.

Ή η αναστάσιμη οκτώηχος ή οι οι περίφημοι ιαμβικοί κανόνες με την δόξα της αγίας νύχτας στην Βηθλεεμ και την γαργαρη ροή του Ιορδάνη...ή η νεκρώσιμη ακολουθία με την βαθύτατη φιλοσοφία και ανθρωπολογία,όπου θανατος και μακαριότητα συμπλεκονται σαν δίδυμοι υπηρέτες της ανάστασης... ή .... ή ... ή....
Που βρέθηκε τόσο φως μέσα στα σπήλαια!Πού βρέθηκε τόσο πάσχα μέσα στις άγονες ερήμους!Πού τέτοια αναστάσιμη χαρά μέσα στην κακουχία της θλίψης!
Ο αγιος ασκήθηκε στην αγιοπνευματική ποίηση αδειάζοντας τους βόθρους του μοναστηριού.Και στην αναστάσιμη χαρά κάνοντας υπακοή σε σκληρό γέροντα.
Έτσι το ανθρώπινο τάλαντο γίνεται ουράνιο χάρισμα και η δύναμη της γνώσης σοφία της θεολογίας.Η δύναμη της υπακοής,η άθληση της ταπείνωσης.
Σκύβω και ασπάζομαι το αγιασμένο χώμα που πατησαν οι πόδες σου άγιε μου.
Με τέτοιον εξωφρενικό εγωϊσμό,που να βρω την χαρά την μυστική της ανάστασης...

π.Π.