Το ψευτο-δίλημμα την Ντροπής (και της Υποταγής)

 Συνήθως όταν υπάρχει συζήτηση για την όξυνση των προκλήσεων της Τουρκίας, κάποια στιγμή ακούγεται η κρίσιμη ερώτηση:
–Τι θέλετε, επί τέλους; Πόλεμο με την Τουρκία;
Κι έχει ενδιαφέρον ποιοί θέτουν αυτό το “ερώτημα”:
–Άνθρωποι που το παίζουν “προοδευτικοί” (από την πλευρά της Αριστεράς – που αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας τους Δεξιούς)…
–Είτε άνθρωποι που το παίζουν “φιλελεύθεροι” (από την πλευρά της Κεντροδεξιάς ή της Κεντροαριστεράς – που αποκηρύσσουν κι αυτοί το Λαϊκισμό, και της Δεξιάς και της Αριστεράς).
–Είτε άνθρωποι που το παίζουν “ψαγμένοι” και οπαδοί της “ειρηνικής επίλυσης των διεθνών διαφορών” (που αποκηρύσσουν τους υπόλοιπους, ως “αμόρφωτους” και “φιλοπόλεμους”)…
–Είτε, τέλος, άνθρωποι που απλώς το παίζουν “σύγχρονοι” και “πολίτες του κόσμου” (που αποκηρύσσουν όλες τους υπόλοιπους, ως “εθνικιστές” και “ξεπερασμένους”).
Τελικά αυτό το “ψευτοδίλημμα” – Ειρήνη ή Πόλεμος – είναι κάλπικο, αποπροσανατολιστικό, παραλυτικό, εντελώς εξωπραγματικό. Κανένας ελεύθερος λαός δεν θέτει ποτέ έτσι, τις προκλήσεις εναντίον του από επίβουλους γείτονες. Ούτε παλαιότερα ούτε σήμερα. Μόνο οι οπαδοί της υποταγής το θέτουν έτσι. Πάντα!
Πριν δούμε γιατί είναι ψευτοδίλημμα το περιβόητο “Ειρήνη ή Πόλεμος”, ας δούμε τι ΔΕΝ είναι όσοι το επικαλούνται:
* Δεν είναι “προοδευτικοί”. Η Αριστερά είναι κατ’ εξοχήν “πολεμική ιδεολογία”. Διακηρύσσει την “πάλη των τάξεων”, “τον ταξικό Πόλεμο”, την “πάλη των λαών για Ανεξαρτησία”, τους αντί-αποικιακούς πολέμους κλπ.
Από τη φύση της ιδεολογίας τους οι Αριστεροί και οι “προοδευτικοί” εν γένει μόνον “ειρηνόφιλοι” δεν είναι.
Συνηθέστατα κραυγάζουν το – σωστό – σύνθημα:
Δεν υπάρχει Ειρήνη χωρίς Δικαιοσύνη.
Αλλά προσοχή: αυτό το κραυγάζουν μόνο για τους άλλους λαούς: Για το Βιετνάμ (παλαιότατα), για το… Πολισάριο στην Δυτική Σαχάρα (παλαιότερα), για τους Παλαιστίνιους (παλαιότερα και τώρα). Ποτέ για τους Έλληνες! Ποτέ για ό,τι συνιστά αδικία προς τον Ελληνικό λαό. Τα ιστορική του δίκαια ή απλώς τα τωρινά του συμφέροντα…
Το 1978 σύσσωμη η Αριστερά (και όχι μόνο) θεώρησε “προδοσία” την Ειρηνευτική Συμφωνία του Κάμπ Ντέηβιντ με την οποία η Αίγυπτος πήρε πίσω ολόκληρη της Χερσόνησο του Σινά. Την οποία είχε χάσει από τους Ισραηλινούς, σε Πόλεμο που η ίδια ξεκίνησε κατά του Ισραήλ, το 1967! Δηλαδή η Αίγυπτος με εκείνη τη Συμφωνία πέτυχε πλήρη επιστροφή στο προηγούμενο καθεστώς, στο status quo ante…
Η Αίγυπτος πήρε πίσω ό,τι είχε χάσει προηγουμένως σε Πόλεμο, αλλά αυτό το θεώρησαν οι Αριστεροί, εδώ σε μας, “πολύ λίγο”! Το θεώρησαν… “προδοσία”.        Παράλληλα οι ίδιοι “προοδευτικοί” της Ελλάδας, όποιον τολμούσε να σκεφτεί κάτι αντίστοιχο για την κατεχόμενη Κύπρο, τον θεωρούσαν “επικίνδυνο εθνικιστή”.
Στην Κύπρο όχι μόνο δεν ζητάνε την επιστροφή στο status quo ante, αλλά υποστήριξαν φανατικά το Σχέδιο Ανάν, το οποίο νομιμοποιούσε και επέκτεινε τα τετελεσμένα της τουρκικής εισβολής!
Για τους δικούς μας Αριστερούς οι “εθνικιστές” είναι κακοί, αλλά μόνον στην Ελλάδα! Οι εθνικιστές στον αραβικό κόσμο είναι… “πατριώτες αντί-ιμπεριαλιστές”! Ενώ οι εθνικιστές στην Τουρκία… “έχουν και τα δίκια τους!”
Όπως υποστηρίζουν ακόμα και τον πιο ακραίο δικαιωματισμό, αλλά μόνο στο Δυτικό κόσμο – και ανάμεσα στους δυτικούς! Στον μουσουλμανικό κόσμο, όπου φοράνε στις γυναίκες μπούργκα, όπου κάνουν κλειτοριδοεκτομή στα κορίτσια και τα παντρεύουν από ηλικίες κάτω των  12 ετών, ενώ συχνά λιθοβολούν τις … “μοιχαλίδες” και τους ομοφυλόφιλους, εκεί υπερασπίζονται την “πολιτιστική ιδιαιτερότητα” των ισλαμιστών και πασχίζουν να τους “ενσωματώσουν” στη Δύση!
Από τέτοια “προοδευτική σχιζοφρένεια” πάσχουν!
Ή μήπως πρόκειται για ανυπόφορη – και όζουσα – πολιτική υποκρισία;
* Πέρα από τους αυτόκλητους “προοδευτικούς” τώρα, το δίλημμα “Ειρήνη ή Πόλεμος” το θέτουν μετ’ επιτάσεως και οι καθ’ ημάς “φιλελεύθεροι”…
Που μόνο “φιλελεύθεροι” δεν είναι!
Τα φιλελεύθερα ιδανικά γεννήθηκαν στις πόλεις-κράτη της Αρχαίας- Ελλάδας μέσα από συνεχείς πολέμους Ελευθερίας. Όπου η έννοια των πολιτικών ελευθεριών μέσα στην Πόλη ήταν απόλυτα σύμφυτη με την υποχρέωση όλων να κρατάνε Ελεύθερη την Πόλη-Πατρίδα από τους εξωτερικούς εχθρούς της.
Η ισότητα των πολιτών διδασκόταν βιωματικά πριν απ’ όλα στην παράταξη των οπλιτικής φάλαγγας, όταν όλοι μαζί, πλάι-πλάι προασπίζονταν την Πόλη-Πατρίδα τους. Με τη ζωή τους…
Το διαχρονικό μνημείο που διδάσκεται παγκοσμίως, ακόμα και στις μέρες μας, ως η επιτομή των Φιλελεύθερων Ιδεών, είναι ο περίφημος Επιτάφιος του Περικλέους, ήδη από το 430 π.Χ., όπως μας διασώζεται από τον Θουκυδίδη.
Ξεχνάνε όμως, οι τωρινοί, τάχα μου “φιλελεύθεροι”, ότι στον “Επιτάφιο” ο Περικλής – ο αξεπέραστος δημοκρατικός ηγέτης – υμνεί τον πατριωτισμό ως προϋπόθεση δημοκρατίας!
Ξεχνάνε ακόμα, ότι ο “Επιτάφιος” είναι η δεύτερη μνημειώδης “δημηγορία” του Περικλή που μνημονεύει ο Θουκυδίδης. Η πρώτη ήταν ο λόγος του Περικλή που είχε προηγηθεί ένα χρόνο πριν, και με τον οποίο προσπαθούσε να πείσει τους συμπατριώτες τους να μην φοβηθούν τον Πόλεμο με τη Σπάρτη – γιατί αν δεν τον τολμούσαν τότε, θα υποχρεώνονταν να συνθηκολογήσουν από χειρότερες θέσεις αργότερα…
Οι λεγόμενοι σημερινοί “φιλελεύθεροί” μας δεν έχουν καταλάβει τίποτε από Περικλή. Ούτε από Θουκυδίδη. Ούτε από τα αρχαιοελληνικά φιλελεύθερα ιδανικά όπως γεννήθηκαν στην Αθήνα, αλλά και στη δημοκρατική Ρώμη, περίπου την ίδια εποχή.
* Δεν γνωρίζουν ούτε ότι τα φιλελεύθερα ιδανικά αναβίωσαν τους τελευταίους δύο αιώνες μέσα από ξεσηκωμούς λαών (τελικά όλων των λαών) για δημοκρατία και εθνική απελευθέρωση. Με τα όπλα! Πολλές φορές ενάντια σε πολύ ισχυρότερους εχθρούς. Από την Γαλλία και τις ΗΠΑ, μέχρι το Μεξικό, την Ιταλία, την Ουγγαρία, την ίδια τη κατακερματισμένη τότε Γερμανία, την Πολωνία, το Βέλγιο, την Ελλάδα και τη Σερβία (περίπου την ίδια εποχή)…
Οι φιλελεύθεροι ποτέ δεν υπήρξαν ιδιαίτερα “φιλειρηνικοί”!
Και όσοι ήθελαν να επιβάλλουν την “Ειρήνη της υποταγής”, ουδέποτε υπήρξαν “φιλελεύθεροι”.
* Η “Ιερά Συμμαχία στην Ευρώπη” διακήρυξε ότι πολεμούσε τους δίδυμους δαίμονες” της Δημοκρατίας και της Εθνικής χειραφέτησης των λαών της Ευρώπης.
Και το δίλημμα “Ειρήνη ή Πόλεμος” το έθεταν πάντα τύραννοι!
Όπως ο Χίτλερ: Ο οποίος απειλούσε Γάλλους και Βρετανούς με Πόλεμο και πέτυχε να διαμελίσει την Τσεχοσλοβακία το 1938 – για να αποτραπεί ο Πόλεμος! Η Συμφωνία του Μονάχου τότε πανηγυρίστηκε απ’ όλη την Ευρώπη ως “νίκη των διπλωματίας που επέφερε την Ειρήνη…για μια γενιά”!
Μόλις 11 μήνες αργότερα ξέσπαγε ο Πόλεμος! Από πολύ χειρότερες θέσεις για όσους πανηγύριζαν λίγο πριν.
Το δίλημμα “Ειρήνη ή Πόλεμος” πολλές φορές φέρνει τον Πόλεμο πιο κοντά…
.
* Την Ελευθερία την υπερασπίστηκε τότε ο “Συντηρητικός” Τσώρτσιλ που ήταν κατηγορηματικός αντίθετος να βρεθεί διπλωματική λύση η οποία απλώς θα ενεθάρρυνε τον ασυγκράτητο πια επεκτατισμό του Χίτλερ. Αποδείχθηκε ότι είχε δίκιο…
Την Ελευθερία την υπερασπίστηκε ο αληθινά φιλελεύθερος Φραγκλίνος Ρούσβελτ. ο οποίος κέρδιζε χρόνο, ώστε να προετοιμάσει τη χώρα για τον επερχόμενο – και αναπόφευκτο – Πόλεμο.
Ενώ δύο δεκαετίες αργότερα, ο επίσης φιλελεύθερος Τζών Κένενντι, σε συνθήκες Ψυχρού Πολέμου πλέον, είχε διακηρύξει πως “όταν κάποιος σου λέει τα δικά του, δικά του και τα δικά σου… από μισά – αυτό δεν είναι κάλεσμα σε “διαπραγμάτευση.” Είναι πρόσκληση σε απροσχημάτιστη υποταγή!
Τα φιλελεύθερα ιδανικά δεν έχουν καμία σχέση με οποιαδήποτε πρόσκληση σε “υποταγή”! Κι όσοι μας πλασάρουν την υποταγή με πρόσχημα την αποφυγή Πολέμου, μπορεί να είναι πολλά πράγματα. Μια φορά “φιλελεύθεροι” ΔΕΝ είναι!
* Δεν είναι ούτε “σύγχρονοι”! Ζουν κυριολεκτικά σε δικό τους “σύμπαν”!
Στο σύγχρονο κόσμο, δημοκρατικά κράτη – όπως η Γαλλία, όπως οι ΗΠΑ, όπως η Βρετανία – ποτέ δεν θέτουν το παραλυτικό δίλημμα “Ειρήνη ή Πόλεμος”! Πάντα προασπίζονται τα συμφέροντά τους με όλα τα μέσα! Κι όταν είναι αναπόφευκτο – και με τα όπλα.
Όχι μόνο μεγάλα κράτη. Ακόμα και μικρά. Ακόμα και πολύ μικρότερα από την Ελλάδα! Όπως το Ισραήλ (που δεν είναι το μόνο τέτοιο παράδειγμα, αλλά είναι το πιο γνωστό εδώ).
Αν τα τελευταία χρόνια το Ισραήλ είχε θέσει το δίλημμα “Ειρήνη ή Πόλεμος”, σήμερα απλώς ΔΕΝ θα υπήρχε! Υπάρχει, ακριβώς γιατί δεν διστάζει να υπερασπιστεί  τον εαυτό του ακόμα και με τα όπλα όποτε χρειαστεί. Κι όχι μόνο υπάρχει, αλλά είναι και υπόδειγμα ανάπτυξης και καινοτομιών σε όλους τους τομείς           Για όσους δεν το ξέρουν, το Ισραήλ είναι όσο η…Πελοπόννησος εδαφικά και αντιμετώπισε επί 70 χρόνια εχθρούς που ήθελαν να το αφανίσουν, 40 φορές περισσότερους! Και ασύγκριτα πλουσιότερους…
* Τέλος όσοι θέτουν το δίλημμα “Ειρήνη η Πόλεμος” δεν είναι ούτε “Ρεαλιστές” Ο Ρεαλισμός στην πολιτική στηρίζεται σε συσχετισμούς ισχύος όχι σε…”προβολή αδυναμίας“. Ο Ρεαλισμός στηρίζεται σε ισορροπίες ισχύος, όχι σε “σωτήρες” που θα έλθουν απ’ έξω να μας σώσουν. Ο Ρεαλισμός ερευνά πώς θα αποτρέψει την υποταγή, όχι πως θα την… δικαιολογήσει. Αυτό το τελευταίο λέγεται μοιρολατρία και εθελοδουλία. Όχι “ρεαλισμός”.
* Όσοι προσπαθούν να επιβάλουν το ψευτοδίλημμα “Ειρήνη ή Πόλεμος”, ΔΕΝ είναι ούτε “πολίτες του κόσμου”. Αντίθετα είναι “εξανθήματα” της πιο νοσηρής μικρο-ελλαδικής κακομοιριάς!
Σε όλο τον κόσμο υπήρξαν χώρες που πιέστηκαν να απολέσουν την ανεξαρτησία τους, να “Φιλανδοποιηθούν”.
Υπήρξαν χώρες που κατάφεραν να το αποφύγουν. Πολεμώντας.
Υπήρξαν χώρες που δεν κατάφεραν να το αποφύγουν, παρ’ ό,τι αντιστάθηκαν.        Αλλά χώρες που προχώρησαν οικειοθελώς στη Φιλανδοποίηση και εκχώρησαν μόνες τους την ανεξαρτησία τους ή την κυριαρχία τους, γιατί φοβήθηκαν να την υπερασπιστούν αποφασιστικά, ΔΕΝ υπάρχουν!
Το ψευτοδίλημμα “Ειρήνη ή Πόλεμος” υπονομεύει το ηθικό του λαού, περιθωριοποιεί τη χώρα διεθνώς – αφού κανείς δεν θα την παίρνει πια στα σοβαρά -και απονομιμοποιεί πλήρως το πολιτικό της σύστημα!
Τελικά φέρνει και την καταστροφή της και την υποταγή της.
Είναι σκέτη ντροπή!
  Θανάσης Κ.
ΥΓ. Κανείς μας δεν “θέλει” τον Πόλεμο! Αλλά όποιος πραγματικά θέλει να τον αποτρέψει οφείλει να δείχνει ότι δεν τον φοβάται! Γιατί όποιος δείχνει ότι τον φοβάται, ενθαρρύνει τον επιθετικό γείτονα να τον κάνει μιαν ώρα αρχύτερα!
Το δίλημμα Ειρήνη ή Πόλεμος μέσα στην Ελλάδα, ενθαρρύνει – και εξυπηρετεί – μόνο τα πιο σκοτεινά σχέδια του ίδιου του Ερντογάν!