ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

Τὸ ἐντυπωσιακὸ δεδομένο, ὅσον ἀφορᾶ τὴ χρήση τῆς Ἁγίας Σοφίας ὡς τεμένους, εἶναι ὅτι πρόκειται γιὰ μιὰ ἀπόφαση ἡ ὁποία δὲν λήφθηκε ἀπὸ κάποια σεσημασμένη ὁμάδα ἐξτρεμιστῶν: Λήφθηκε ἀπὸ ἕνα ἐπίσημο κράτος. 
Εἰσάγει μία θέσμιση ποὺ ἐπισημοποιεῖ, δηλαδή, τὸν ἐξτρεμισμὸ ὡς δομικὸ στοιχεῖο τῆς ἰσλαμικῆς θρησκευτικῆς συλλογικότητας. Θὰ μποροῦσε βέβαια νὰ ἀντιτείνει κάποιος, ὅτι δὲν χαρακτηρίζει σύσσωμο τὸ Ἰσλὰμ ἡ ἐπιθετικὴ αὐτὴ ταυτότητα: Ἀφορᾶ συγκεκριμένα τὴ σουνιτικὴ θρησκευτικὴ παράδοση καί, ἀκόμα εἰδικότερα, ἀφορᾶ ἴσως μόνο τὴν ἐθνικῶς τουρκικὴ ἐκδοχή της. (Ὡς πολεμικὴ ἔκφραση ἐναντίον τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους, φαίνεται νά… συνείγηρε ἕναν εὐρύτερο ὄχλο, μέσα στὴ γείτονα χώρα, σὲ κατάσταση… ἐνθουσιασμοῦ, ἄλλωστε.) 

Σὲ κάθε περίπτωση, πάντως, εἶναι μιὰ ἀπόφαση ἡ ὁποία – ἂν τὴν ἐπισκοπήσουμε στὸν διεθνῆ της ὁρίζοντα – χαρίζει στὴν ἑλληνικὴ πλευρὰ ἕνα πασιφανὲς «ἠθικὸ πλεονέκτημα», σὲ αὐτὸ ποὺ ὁ ἀδιάφορος εὐρωπαῖος π.χ. πολίτης ἀντιλαμβάνεται ὡς «ἑλληνοτουρικὴ ἔριδα». Ἐνῷ στὸν στενὰ ἐθνικό μας, τώρα, ὁρίζοντα πείθει ξανὰ πόσο ταυτισμένες – ἐξ ἀντικειμένου – προβαίνουν ἐδῶ οἱ μοῖρες πίστης καὶ ἔθνους. 

Μιὰ θρησκεία καὶ ἡ μουσουλμανική· δηλαδὴ μιὰ ἀπόπειρα Νοηματοδότησης τῆς ζωῆς ὡς Κατάφασης. Μὲ τὸ νὰ μὴν ἔχει, ὡστόσο, ὡς ἱδρυτική της μέριμνα τὴν Ἀποτροπὴ τῆς Σταυρώσεως ἀνθρώπου ἀπὸ ἄνθρωπο, ἀφήνει ἀκόμα καὶ τοὺς ἐπιφανέστερους ἐκπροσώπους της ἐπιρρεπεῖς σὲ πάθη τόσο ἀνεξέλεγκτα, ὥστε φτάνουν (ἐκτὸς τοῦ νὰ χάνουν τὸν ἑαυτό τους) νὰ πολιτεύονται ἐπιδεικτικῶς ἐν τέλει αὐτοζημιούμενοι.

Γιῶργος Καστρινάκης