Η κατάργηση του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας έγινε από ανθρώπινες ενέργειες κι όχι από το Θεό

Όπως ο Κύριός μας αυτοθυσιάστηκε, έτσι κι εμείς αυτοθυσιαζόμαστε, αν μας το ζητήσει και είναι θέλημά Του, για την αγάπη Του.

H άποψη ότι ο Θεός επέβαλε ως επιτίμιο την στέρηση της Θείας Κοινωνίας είναι θεολογικά παντελώς λανθασμένη και ίσως να εγγίζει και τα όρια της βλασφημίας στο πρόσωπο του Χριστού!
Η Θεία Κοινωνία είναι το αέναο έργο του Σωτήρος Χριστού στον κόσμο, το Σώμα Του πάνω στο Σταυρό που τεμαχίζεται και το Αίμα Του που διαχέετεαι αενάως και άχρι καιρού για τη σωτηρία του ανθρώπου. Θα προσφέρεται συνεχώς και απλόχερα σε κάθε μετανοούντα άνθρωπο μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία εξαιτίας της Αγάπης του Θεανθρώπου και δεν εξαρτάται από τις πράξεις των ανθρώπων.
Είναι σαν να λέμε ότι ο Θεάνθρωπος δεν θα ανέβαινε στο Σταυρό και η ανιδιοτελής αυτο-θυσία Του θα ακυρωνόταν από τον ίδιο, εξαιτίας της αμαρτωλότητας των ανθρώπων ή επειδή δεν τον πίστεψαν όλοι «για να τους δείξει».
Μπορεί ένας φιλάνθρωπος και ευσυνείδητος γιατρός να μην δώσει το φάρμακο σε έναν ασθενή για να τον γλυτώσει από το θάνατο, επειδή αυτός δεν του μιλά και δεν του συμπεριφέρεται καλά; Εξάλλου η στέρηση της Θείας Κοινωνίας προήλθε από συνειδητά έργα και αποφάσεις ανθρώπων και όχι από απρόβλεπτα και τυχαία γεγονότα από το πουθενά, όπως πχ. η αιφνίδια εμφάνιση του κορονοιού που θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι «κατά παραχώρηση Θεού» και μια μορφή επιτιμίου προς παίδευσή μας. 
Εδώ η διακοπή του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας και η στέρησή του από το Εκκλησίασμα, το Ευχαριστιακό Σώμα που άλλωστε τελεί και το Μυστήριο, χωρίς να ρωτήσουν τα μέλη του «κατά το αποφασίζομεν και διατάσσομεν», είναι αυθαίρετη απόφαση των Ιεραρχών που προήλθε από τη θέση τους ότι η υγεία των ανθρώπων, η ζωή ή ο θάνατός τους που όλα εξαρτώνται και αποφασίζονται από το Θεό, είναι σπουδαιότερη από το σωτηριολογικό έργο του Χριστού στον κόσμο και από το εκκλησιαστικό γεγονός, άρα αναβιβάζοντας το Δημιούργημα ως ανώτερο του Δημιουργού και το ανθρώπινο θέλημα πάνω από το θεϊκό.
Ο γενάρχης, όμως, Αβραάμ είχε άλλη άποψη από αυτούς.
Ποτέ δεν έβαλε την «υγεία του παιδιού του» πάνω από την εντολή του Θεού.
Και κανείς από τους μάρτυρες της Εκκλησίας μας.
Διότι, όπως ο Κύριός μας αυτοθυσιάστηκε, έτσι κι εμείς αυτοθυσιαζόμαστε, αν μας το ζητήσει και είναι θέλημά Του, για την αγάπη Του.
Αφήστε που οι άνθρωποι δεν διατρέχουν κίνδυνο ασθενείας, αυτοί ή οι άλλοι, επειδή είναι… ευλαβείς και θεοσεβείς μέσα στους αμόλυντους αγιασμένους ναούς και από τις αγιασμένες εικόνες.
Αυτά τα λένε οι εχθροί του Χριστού κι όχι εκκλησιαστικοί άνδρες.
Οι Ιεράρχες με την απόφασή τους παρενέβησαν και παρεμπόδισαν το έργο του Χριστού στον κόσμο και αυτό αποτελεί θεολογικό έγκλημα και βλασφημία Θεού.
Όλα τα άλλα είναι φτηνές δικαιολογίες και «προφάσεις εν αμαρτίαις».
Και θα χορτάσουμε πολλές από αυτές τις προσεχείς ημέρες και άπειρα κροκοδείλια δάκρυα και συγγνώμες, διότι οι Επίσκοποι διαισθάνονται ή μάλλον ξέρουν πολύ καλά και φοβούνται την οργή του λαού και τώρα με γαλιφιές και κολακείες θα προσπαθήσουν να το «καλοπιάσουν».
Ας είμαστε προσεκτικοί στη στάση μας. 
πηγή