Διάλογος ιερέα με δημοσιογράφο, σχετικά με το ρίσκο να κολλήσει κάποιος τον κορωναϊό μέσα στην Εκκλησία

(Δημοσιογράφος) – Πάτερ, δε νομίζετε ότι ρισκάρετε τη ζωή πολλών ατόμων, από τη στιγμή που κι ο ίδιος το παραδέχεστε ότι ο Θεός μπορεί να επιτρέψει μετάδοση του ιού από άνθρωπο σε άνθρωπο και εντός της Εκκλησίας; Πως θα αισθάνεστε αν συμβεί και πώς θα το αντιμετωπίσετε;

(Ιερέας) - Σκεφτείτε ότι η ίδια αυτή λογική ισχύει και για τα μάρκετ. Όσα μέτρα και να λάβουμε μπορεί να βήξει κάποιος απρόσεκτος, να πάρει κάποιο προϊόν χωρίς γάντι και μετά να το αφήσει πίσω ή να κάνει κάτι άλλο απρόβλεπτο που να κολλήσει τους υπόλοιπους ή και τους εργαζόμενους στο μάρκετ. Αυτό όμως δε συνεπάγεται πως πρέπει να κλείσουν τα μάρκετ διότι τότε δε θα έχουμε από κάπου να τραφούμε. Πολύ περισσότερο όλα αυτά ισχύουν για την Εκκλησία, που είναι το μάρκετ που διαθέτει για μας τα απαραίτητα για την πνευματική μας ζωή.
Το ίδιο ισχύει και για τα σώματα ασφαλείας. Για παράδειγμα, όταν ο αξιωματικός της πυροσβεστικής πάει να σβήσει μια πυρκαγιά δεν ξεκινάει με την προϋπόθεση ότι κάποιος πυροσβέστης θα πάθει κακό, αλλά αφού λάβει όλα τα προληπτικά μέτρα μπαίνει με θάρρος στη μάχη πιστεύοντας ακράδαντα πως θα βγει νικητής. Αλλοίμονο να μην μπει στη μάχη επειδή υπάρχει πάντοτε ο κίνδυνος κάποιας απώλειας. Το ίδιο ισχύει για το στρατό και για το νοσοκομείο. Αλλοίμονο στο γιατρό που δεν διεξάγει τη μάχη του επειδή φοβάται μην κολλήσει ο ίδιος ή κάποιος άλλος νοσοκόμος. Αυτό είναι το νόημα του λειτουργήματος. Λέμε ότι δεν είμαστε εργαζόμενοι αλλά λειτουργοί του επαγγέλματός μας, γιατί παρά τα όποια μέτρα προστασίας λαμβάνουμε, ωστόσο ρισκάρουμε τη ζωή, τη δική μας ή των υφισταμένων μας για χάρη του κοινού καλού. Μπαίνουμε λοιπόν στη μάχη με την πίστη ότι ο Κύριος μας δε θα αφήσει κανέναν να πάθει κάτι. Αν όμως ο Κύριος επιτρέψει κάτι κακό, την ευθύνη έχει πρώτα Εκείνος και μετά ο ιερέας. Ευθύνη έχει επίσης και ο ίδιος ο πιστός, ο οποίος πριν πάει Εκκλησία πρέπει να είναι ενήμερος ότι εκεί ρισκάρει τη ζωή του για τον Χριστό. Σαν άλλος στρατιώτης μπαίνει στη μάχη με τον αξιωματικό του (ιερέα) και τον αρχηγό του Χριστό, για να νικήσει τον πνευματικό εχθρό, ακόμη κι αν χρειαστεί να θυσιαστεί ο ίδιος για το σκοπό του. «Πιστὸς ὁ λόγος· εἰ γὰρ συναπεθάνομεν, καὶ συζήσομεν· εἰ ὑπομένομεν, καὶ συμβασιλεύσομεν· εἰ ἀρνούμεθα, κἀκεῖνος ἀρνήσεται ἡμᾶς· εἰ ἀπιστοῦμεν, ἐκεῖνος πιστὸς μένει· ἀρνήσασθαι ἑαυτὸν οὐ δύναται» (β’ Τιμ. 2,11-13). Αν ο Χριστός είναι περήφανος γι’ αυτούς που μπαίνουν στη μάχη αψηφώντας τη ζωή τους για χάρη Του, το ίδιο αισθάνομαι και εγώ ως ιερέας για κάθε πνευματικό μου παιδί που έρχεται Εκκλησία ρισκάροντας τη ζωή του για χάρη του Κυρίου. Αρκεί να είμαστε ενήμεροι και συνειδητοί για ότι κάνουμε.
Ο γνωστός άγιος γέροντας Γαβριήλ στο Άγιο Όρος, έχει πει τελευταίως ότι «τα μικρόβια είναι υποτακτικοί του Θεού». Αυτό είναι πολύ σοφή κουβέντα. Χρειάζεται να αισθανόμαστε μεγάλη εμπιστοσύνη στον Κύριο, ότι Εκείνος γνωρίζει αν θα επιτρέψει σε κάποιον να κολλήσει μέσα στην Εκκλησία, κι αν το κάνει θα έχει το λόγο Του. Είναι δική Του ευθύνη.
Η Εκκλησία είναι γεμάτη με αγγέλους και αγίους. Ακόμη και η σκόνη που κυκλοφορεί μέσα είναι αγιασμένη. Αν κάποιος από εμάς μεταφέρει τον ιό, ο Κύριος είναι δυνατός να τον καταστήσει ανενεργό, διότι «ὅπου Θεὸς βούλεται, νικᾶται φύσεως τάξις, ὡς γέγραπται».

(Δημοσιογράφος) – Έχετε σκεφτεί όμως μήπως έτσι βάζετε το Θεό σε πειρασμό;

(Ιερέας) - Δεν βάζω το Θεό σε πειρασμό διότι Εκείνος μου επιβάλλει να επιτελώ τη Λειτουργία διαρκώς ως ανάμνηση της θυσίας Του: «τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμήν ἀνάμνησιν» (Λκ. 22,19). Ποιος έχει το δικαίωμα να ακυρώσει τον λόγο αυτό, εν καιρώ επιδημίας;
Η Εκκλησία ανήκει πιο πολύ στους ασθενείς παρά στους υγιαίνοντες! «ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς• οὐ χρείαν ἔχουσιν οἰ ἰσχύοντες ἰατροῦ, ἀλλ᾿ οἱ κακῶς ἔχοντες» (Ματθ. 9,12).
Πάω λοιπόν στην Εκκλησία να επιτελέσω το καθήκον μου και από εκεί και πέρα εμπιστεύομαι τυφλά τον Κύριο. Ενημερώνω για όλα αυτά από πριν τους πιστούς ώστε να έχουν συνείδηση κι αν θέλουν να έλθουν με επίγνωση των συνεπειών που προκύπτουν από την απόφασή τους. Να είστε βέβαιοι τότε πως στην Εκκλησία θα έλθουν μόνο όσοι αγαπάνε τον Κύριο πιο πάνω από τη ζωή τους, την οποία δεν φοβούνται να την θέσουν σε κίνδυνο για χάρη Του και για χάρη της αγάπης προς τους συνανθρώπους τους. Γι’ αυτό και εγώ δεν αισθάνομαι καθόλου φόβο αν ο Θεός επιτρέψει σε κάποιον από εμάς να κολλήσει ιό μέσα στην Εκκλησία. Από μόνος του αυτός ο άνθρωπος θα νιώθει περήφανος που κόλλησε τον ιό για χάρη του Υιού και των υιών Του, δηλαδή των υπολοίπων ανθρώπων. Μαζί του θα αισθάνομαι περήφανος κι εγώ και θα τον συνοδεύσω σε όλες τις φάσεις της ασθένειάς του. Πιστεύω ότι με τη συνεχή θ. κοινωνία θα γίνει πάρα πολύ σύντομα καλά. Κι αν δεν γίνει, είμαι σίγουρος ότι ο Κύριος θέλει να τον συγκαταλέξει με τους μάρτυρες και τους ομολογητές. Πέστε με τρελό, αλλά σας λέω ότι θα αισθανθώ τότε μεγάλη ζήλια και θα ζητήσω από τον Κύριο να πάρω εγώ τη θέση του!
Σημειώστε με έντονα γράμματα αυτό που έχω να σας πω:
Η θ. Λειτουργία είναι η έσχατη φανέρωση της αγάπης που έχει κανείς προς το Θεό και προς τους άλλους ανθρώπους, διότι έχει τη δύναμη να νικήσει το θάνατο σε όλες του τις μορφές και να φέρει την Ανάσταση στη ζωή μας. Αυτός που πάει στη Λειτουργία με τέτοια συνείδηση «σώζει δια του Σωτήρος» ολόκληρο τον κόσμο από τα δεινά που τον μαστίζουν και γίνεται έτσι ο μεγαλύτερος ευεργέτης του. Τι κρίμα που κανείς δε βγήκε να πει αυτά στον κόσμο και να δώσει κουράγιο στους πιστούς. Επικράτησε η παραπληροφόρηση κι αυτό πρέπει να σταματήσει. Ας ευχηθούμε να λάμψει η αλήθεια σύντομα στις συνειδήσεις μας διότι από τις αποφάσεις μας κρέμεται η τύχη ολόκληρου του κόσμου. Για χάρη του ενός ανθρώπου που πάει Εκκλησία με τέτοια πίστη, ο Θεός μπορεί να σταματήσει το κακό εν ριπή οφθαλμού και να αφήσει τους επιστήμονες με ανοικτό το στόμα. Πιστοί άνθρωποι μας λείπουνε κι όχι επιστήμονες! Ας προσευχηθούμε με όλη μας την καρδιά στον Κύριο να αναδείξει σύντομα τέτοιους ανθρώπους. Αμήν!