Να εφαρμόζεται ο Συνοδικός Θεσμός της Ιεραρχίας του Θρόνου

Απίστευτο αυτό που συμβαίνει ,βλέπουμε επισκόπους με "αγγελικά" πρόσωπα,που δεν γνωρίζει η δεξιά τους τι ποιεί η αριστερά τους , ή μήπως γνωρίζουν και είναι εντεταλμένοι ;;

Εἶναι κατεπεῖγον νὰ λειτουργήση τὸ ἀνώτατον συνοδικὸν ὄργανον
διοικήσεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου

Ὅταν οἱ φύλακες γίνωνται προδόται, οἱ διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων λύκοι,
σκότος ἀντὶ φωτός, καὶ μεμωραμένον ἅλας. Ἐξ ἀφορμῆς τῆς βραβεύσεως
τοῦ ὑπερμάχου καὶ ψηφίσαντος τὸν ἄθεσμον Γάμον
τῶν ὁμοφυλοφίλων Γερουσιαστοῦ A. Bragg, ὑπὸ τοῦ Αὐστραλίας Μακαρίου

 Γράφει Ἱερομόναχος Δαμασκηνός 
τέως Ἀρχιγραμματεὺς τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος Ἁγίου Ὄρους
Μετὰ τὴν ἀνάστασιν, συναντήσας ὁ Κύριος τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους, εἰς τὸ ὄρος οὗ ἐτάξατο, εἰς τὴν Γαλιλαίαν, ἐλάλησεν αὐτοῖς λέγων: «ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς· πορευθέντες οὖν μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν, πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν. καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ’ Ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας, ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν». Ματθ. 28, 16-20.

Εἶναι λοιπὸν αὐτονόητον, ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἀποστέλλει ἕνα νέον Ἐπίσκοπον καὶ ποιμενάρχην εἰς μίαν Ἐπαρχίαν, διὰ νὰ κηρύξῃ καὶ μαρτυρήση τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ εἰς τὸν κόσμον καὶ τὸ ποίμνιόν του «καθὼς ἐνετείλατο»: «χωρὶς νὰ λύσῃ οὐδεμίαν τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ νὰ τὰς ὑπερασπισθῇ μέχρι θανάτου.

«ὅς ἄν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ Βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν, ὅς δι’ ἄν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ Βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. 5, 18).

Ὅστις λοιπὸν διδάσκει ἀλλότρια τῆς ἐντολῆς, αὐτονόητον τυγχάνει, ὅτι ποιεῖ καὶ πράττει καὶ ὁ ἴδιος ἀλλοτρίως τῆς ἐντολῆς. Καὶ ὅστις βραβεύει τὸν διώκτην τοῦ Χριστοῦ, αὐτομάτως αὐτοκαταργεῖται ἀπὸ Ἀρχιερεύς, ὡς ἀνάξιος τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων διάδοχος, καὶ γίνεται ὄργανον τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως, πλάνος καὶ πλανῶν, ὡς ὁ ἴδιος ὁ διάβολος, τὸν λαὸν τοῦ Θεοῦ, ἐκβάλλων ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας τὸν λαόν, καὶ ἀλλότριος τοῦ ἐργάτου τῆς ἑνότητος τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ ὁ Χριστός, εἶπε – προσευχόμενος τῷ Πατρὶ Αὐτοῦ: «οὐκ ἐρωτῶ ἵνα ἄρῃς αὐτοὺς ἐκ τοῦ κόσμου, ἀλλ’ ἵνα τηρήσῃς αὐτοὺς ἐκ τοῦ πονηροῦ… ἁγίασον αὐτοὺς ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου· ὁ λόγος ὁ σὸς ἀλήθειά ἐστι. Καθὼς ἐμὲ ἀπέστειλας εἰς τὸν κόσμον, κἀγὼ ἀπέστειλα αὐτοὺς εἰς τὸν κόσμον καὶ ὑπὲρ αὐτῶν ἐγὼ ἁγιάζω ἐμαυτόν, ἵνα καὶ αὐτοὶ ὦσιν ἡγιασμένοι ἐν ἀληθείᾳ. Οὐ περὶ τούτων δὲ ἐρωτῶ μόνον, ἀλλὰ περὶ τῶν πιστευόντων διὰ τοῦ λόγου αὐτῶν εἰς ἐμέ; ἵνα πάντες ἕν ὦσι… ἵνα ὦσιν ἕν καθὼς ἡμεῖς ἕν ἐσμεν» (Ἰωάν. ιζ΄, 15-22).

Κατὰ συνέπειαν ἡ ἑνότης εἶναι μόνον πραγματική, ἐν τῇ ἁγιότητι καὶ τῇ ἀληθείᾳ, «Μὴ πλανᾶσθε· οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοὶ οὔτε μαλακοὶ οὔτε ἀρσενοκοῖται, οὔτε πλεονέκται… βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι» (Κορινθ. Α΄ , στ,  9-10), βροντοφωνεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πρὸς Κορινθίους.

Ὁ Θεόπτης Μωϋσῆς εἰς τὴν ἑξαήμερον γράφει: «οὐ καλὸν εἶναι τὸν ἄνθρωπον μόνον· ποιήσωμεν αὐτῷ βοηθὸν κατ’ αὐτόν…» (Γέν. 2, 25) καὶ προλαβόντως ἐσημείωσε: καὶ «ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα Θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν· ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς· καὶ ηὐλόγησεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς λέγων· αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε καὶ πληρώσατε τὴν Γῆν…» (Γέν. 1, 27-28).

Κατὰ συνέπειαν ὁ Θεὸς αὐτὸν τὸν Γάμον, τὸ γάμον ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς ηὐλόγησε, καὶ ἡ Ἐκκλησία μόνον αὐτὸν τὸν Γάμον εὐλογεῖ.

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος λοιπὸν Μακάριος βραβεύσας τὸν Γερουσιαστὴν Bragg, ὅστις οὐ μόνον ἐψήφισε τὸν γάμον τῶν ὁμοφυλοφίλων εἰς τὸ κοινοβούλιον, ἀλλὰ καὶ ἐπροπαγάνδισε δυναμικῶς, διὰ δημοσίων παρεμβάσεων εἰς τὰ μέσα ἐνημερώσεως τοῦ λαοῦ, διὰ διαλέξεων καὶ συνεντεύξεων μὲ τὴν ἰσχυρὰν ὁμάδα τοῦ Λόμπυ τῶν ὁμοφυλοφίλων, διὰ τὴν θεσμοθέτησίν του, γίνεται προδότης τῶν Ἀρχιερατικῶν ὅρκων του καὶ τοῦ Χριστοῦ, καὶ ὑβριστὴς τοῦ προκατόχου του Ἀρχιεπισκόπου Στυλιανοῦ, ὁ ὁποῖος εἶχε δώσει δι’ ἐγκυκλίου, γραπτὴν ὁδηγίαν εἰς τὸ ποίμνιον τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς, νὰ καταψηφίσῃ τὸν ἄθεσμον Γάμον, καὶ ἀποδεικνύεται, δειλός, ὁλκῆς διπλωμάτης καὶ προπαγανδιστὴς τοῦ κακοῦ, τὸ ὁποῖον ὁ Κύριος ἐτιμώρησε διὰ πυρὸς εἰς τὰ Σόδομα, ὡς καὶ τιμωρεῖ, τώρα καὶ μῆνες, τὴν Αὐστραλίαν διὰ τὴν θέσπισιν τοῦ ἀνόμου τούτου Γάμου, διὰ πυρός, ἀνάξιος τῶν ἁγίων καὶ προδότης τῆς ψήφου τῶν Συνοδικῶν Ἀρχιερέων. Οἱ Ἀρχιερεῖς δὲν τὸν ἔστειλαν ἐκεῖ, διὰ νὰ κρημνίσῃ, ὅ,τι καλὸν ᾠκοδόμησαν ὁ προκάτοχός του Ἀρχιεπίσκοπος Στυλιανός, μαζὶ μὲ τοὺς ἀξίους συνεργάτας του κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, ὡς καὶ μὲ τὴν συνδρομὴν ἐπὶ 44 ἔτη τῶν Ἁγιορειτῶν Μοναχῶν, προερχομένων, ἀπὸ πολλὰς καὶ διαφόρους Ἱ. Μονάς, μὲ χορίαρχον τὸν Ἅγιον Παΐσιον, ὅστις ὁμοῦ μὲ τὸν ἔγκριτον καθηγούμενον τότε τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυρονικήτα, Ἀρχιμ. Βασίλειον, ἔδωσαν τὸ παράδειγμα εἰς τοὺς λοιποὺς Ἁγιορείτας νὰ συνδράμουν τὸ ἔργον τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Στυλιανοῦ. Οὗτος κατὰ τὴν λαϊκὴν ρῆσιν ἀντιμετώπισε ἐκεῖ «θεοὺς καὶ δαίμονες», ἐχθροὺς τῆς Ἐκκλησίας, διὰ νὰ οἰκοδομήσῃ τὴν «ἐν τῷ Χριστῷ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας» τοῦ Αὐστραλιανοῦ Ἑλληνισμοῦ, παραμεινάντων ἐκτὸς Αὐτῆς ἐλαχίστων, συμπεριφερθέντων εἰς Αὐτόν, δίκην κοινῶν ἀπατεώνων.

Αὐτοὺς τοὺς ταραξίας τοὺς καθήρεσεν, οὐ μόνον ὁ ἀοίδιμος Πατριάρχης Δημήτριος, ἀλλὰ καὶ ὁ νῦν οἰκουμενικὸς Πατριάρχης. Ὅσοι δὲ ἐξ αὐτῶν ἦσαν ψευδοϊερεῖς καὶ ἐξεδήλωσαν μετάνοιαν, τόσον ὁ προκάτοχος τοῦ Στυλιανοῦ Ἀρχιεπίσκοπος Ἰεζεκιήλ, τοὺς ἐδέχθη διὰ χειροτονίας κανονικῆς, ὅσον καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Στυλιανὸς ἐχειροτόνησε κανονικῶς διὰ τῶν βοηθῶν Ἐπισκόπων του, τοὺς ψευδοχειροτονημένους. Εἰδικῶς δὲ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἰεζεκιὴλ ἐχειροτόνησε μὲ ἐντολὴν Συνοδικὴν τοῦ Πατριάρχου Δημητρίου τοὺς σχισματικούς. Κατὰ συνέπειαν, εὔλογον τίθεται τὸ ἐρώτημα: ποῖος εἶναι ἐκ τῶν δύο Ἀρχιεπισκόπων, «πνεῦμα λεπτῆς αὔρας» καὶ ποῖος πνεῦμα συντρῖβον ὄρει διὰ λαίλαπας καὶ νεφῶν;  Ἀναμφιβόλως ὁ Στυλιανὸς ἦτο «τὸ πνεῦμα τῆς λεπτῆς αὔρας τοῦ Κυρίου», ποὺ κατεδίκασε τοὺς ἀθέσμους γάμους τῶν ὁμοφυλοφίλων, ὁ δὲ Ἀρχιεπίσκοπος Μακάριος ἀποδεικνύεται de facto Ἀρχιεπίσκοπος «πνεύματος λαίλαπος καὶ νεφῶν, συντρῖβον ὄρη», ἤτοι τὸ ἦθος τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀπορίαν προξενεῖ ὅμως ἡ δειλία τῶν ἐκεῖ ἐπισκόπων καὶ τοῦ κλήρου νὰ ἀναχαιτίσουν, τὸν ἐπιπόλαιον καὶ δικτατορικῶς δρῶντα Ἀρχιεπίσκοπον Μακάριον, ὡπλισμένον μάλιστα μὲ τὴν ἀδικαιολόγητον εὔνοιαν τοῦ σεπτοῦ Πατριάρχου μας κ. Βαρθολομαίου, ὁ ὁποῖος, οὐ μόνον ἠγνόησε τοὺς λόγους, δι’ οὕς ἀπέρριψε τὴν ἐκλογήν του, ἡ κανονικῶς καὶ ὀρθῶς ἐνεργήσασα Ἐπαρχιακὴ Σύνοδος τῆς Κρήτης, ἀπορρίψασα σχεδὸν ὁμοφώνως (ἐκτὸς δύο τότε διαφωνησάντων) τὴν ἐκλογὴν τότε τοῦ Ἀρχ. Μακαρίου Γρινιεζάνη, ὡς Βοηθοῦ Ἐπισκόπου Ἀρχιεπισκοπῆς Κρήτης.

Ὁμοίως ὁ σεπτὸς Πατριάρχης μας ἠγνόησε τοὺς ὀρθούς, πρὶν τῆς πληρώσεως τῆς χηρευσάσης Ἀρχιεπισκοπῆς Αὐστραλίας, προβληματισμούς του, νὰ δημιουργήσῃ ἐκεῖ, στοιχῶν τῇ κανονικῇ Παραδόσει τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τὸ Μητροπολιτικὸν σύστημα διοικήσεως, μὲ Μητροπολίτην καὶ Ἐπισκόπους Ἐπαρχιακῆς Συνόδου, κατὰ τὸ παράδειγμα τῆς Ἱερᾶς Ἐπαρχιακῆς Συνόδου τῆς Κρήτης, τὸ διασῷζον κατὰ τρόπον θαυμαστὸν τὸ ἀρχαῖον Μητροπολιτικὸν σύστημα διοικήσεως τῆς Ἀρχαίας Ἐκκλησίας μέχρι σήμερον, τὸ ἀναχαιτῖζον τὸν αὐταρχισμὸν τοῦ ἑκάστου πρώτου, καὶ διασφαλίζον τὴν ἐν τῇ ἀληθείᾳ ἑνότητα καὶ δρᾶσιν ὅλων τῶν ἐπισκόπων, ὡς ἴσων πρὸς ἴσους, τοῦ πρώτου ἁπλῶς προεδρεύοντος.

Ὀρθῶς ὁ ἔγκριτος Καθηγητὴς κ. Βλάσιος Φειδᾶς, ἐγκρατὴς καὶ διαπρεπὴς ἱστορικὸς τῆς Ἐκκλησίας, σημειώνει εἰς τὸ Βιβλίον του: «ὁ θεσμὸς τῆς πενταρχίας τῶν Πατριαρχῶν, Ἀθῆναι 2012 σελ. 41-42:

«Ἄλλωστε, ἡ διὰ τῆς συνηθείας ἐκδηλουμένη ἑκάστοτε ἐκκλησιαστικὴ συνείδησης ἀπετέλει τὸν πλὲον ἀξιόπιστον μάρτυρα τῆς πιστότητος αὐτῆς πρὸς τὴν αὐθεντικὴν κανονικὴν παράδοσιν, διὸ καὶ ἡ διαπιστωθεῖσα στενοτάτη σχέσις τοῦ δικαίου τῶν χειροτονιῶν (jus ordinandi) πρὸς τὴν καθ’ ὅλον ὀργάνωσιν τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως ἀποδεικνύει, ὅτι ἡ ὅλη ἐξέλιξις τῆς Ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως ἀπορρέει ἐκ τῆς, θείῳ δικαίῳ πνευματικῆς ἐξουσίας τῶν ἐπισκόπων.

Ἐν τούτοις, ὁ μεταγενέστερος διαχωρισμὸς λοιπὸν τῆς πνευματικῆς αὐτῆς ἐξουσίας εἰς δύο διακριτὰς ἀπ’ ἀλλήλων ἐξουσίας, τὰς οὕτω καλουμένας ἱερατικὴ ἐξουσία (potestas ordinis) καὶ διοικητικὴ ἐξουσία (potestas jurisdictionis) ἀποτελεῖ μίαν προφανῆ παρερμηνείαν τῆς αὐθεντικῆς κανονικῆς παραδόσεως, τόσον περὶ τῆς πνευματικῆς ἐξουσίας τῶν Ἐπισκόπων, ὅσον καὶ περὶ τοῦ χαρακτῆρος τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως, διότι ἀμφότεραι εἶναι ἀχώριστοι ἀπ’ ἀλλήλων εἰς τὴν πληρότητα τῆς ἱερατικῆς ἐξουσίας (plenitudo potestatis) πάντων τῶν Ἐπισκόπων. Οὕτως ἡ διοικητικὴ ἐξουσία (potestas jurisdictionis) ἀποτελεῖ κατ’ οὐσίαν αὐθεντικὴν ἔκφρασιν τῆς ἱερατικῆς ἐξουσίας (potestatis ordinis) εἰς τὸ δίκαιον τῶν χειροτονιῶν καὶ διακονεῖ εἰς τὸν ὕψιστον σκοπὸν τῆς διαφυλάξεως τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας, διὸ καὶ δικαιοῦται ἐκκλησιολογικῶς μόνον ἐν τῇ ἀδιασπάστῳ ἑνότητι αὐτῆς πρὸς τὴν ἱερατικὴν ἐξουσίαν. Ὅθεν ὁ βραδύτερον εἰσαχθεὶς εἰς τὴν Δύσιν αὐθαίρετος διαχωρισμὸς αὐτός τῆς ἑνιαίας πνευματικῆς ἐξουσίας τῶν ἐπισκόπων εἶναι ἐκκλησιολογικῶς ἀνυπόστατος, διὸ καὶ ἡ διαίρεσις τοῦ σώματος τῶν ἐπισκόπων εἰς hierarchian ordinis καὶ hierarchian jurisdictionis εἶναι ἐπίσης κανονικῶς ἀνέρειστος, ἀφοῦ τὸ δίκαιον τῶν χειροτονιῶν (jus ordinandi), ἐξ οὗ ἀπορρέει καὶ τὸ δίκαιον κρίσεως τῶν ἐπισκόπων (jus jurandi), ἀποτελεῖ τὸ κοινὸν περιεχόμενον καὶ τῶν δύο ἐξουσιῶν.

Συνεπῶς, ἡ διοικητικὴ ἐξουσία (potestas jurisdictionis) δὲν δύναται καὶ δὲν πρέπει νὰ θεωρηθῇ διακεκριμὲνη ἤ διάφορος τῆς ἱερατικῆς (potestas ordinis), ἀλλ’ οὔτε καὶ δευτερεῦον στοιχεῖον τῆς πνευματικῆς ἐξουσίας τῶν ἐπισκόπων, διότι ἀποτελεῖ φυσικὴν ἐκδήλωσιν αὐτῆς ταύτης τῆς πνευματικῆς ἐξουσίας αὐτῶν, νοουμένης ὡς μίας ἑνιαίας καὶ ἀδιαιρέτου, θείῳ δικαίῳ ἐξουσίας, ἡ ὁποία καθορίζει καὶ τὴν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ διακεκριμένην διακονίαν τοῦ σώματος τῶν Ἐπισκόπων. Ὑπὸ τὸ πνεῦμα αὐτὸ πρέπει νὰ ἑρμηνευθῇ, τόσον ἡ Μητροπολιτική, ὅσον καὶ ἡ Πατριαρχικὴ ὀργάνωσις τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως, οὔτε ὡς ἀναγνώρισις κυριαρχικῆς ἐξουσίας τῶν ἐπισκόπων τῶν πέντε ἐπισημοτάτων θρόνων ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, οὔτε καὶ ὡς ὑπεροχὴ τῆς πνευματικῆς ἐξουσίας τῶν ἐπισκόπων τῶν θρόνων αὐτῶν ἔναντι τῶν λοιπῶν ἐπισκόπων τῆς Ἐκκλησίας». Βλάσιος Φειδᾶς ἐνθ. ἀνωτ. σελ. 42.

Εἶναι λοιπὸν ὁ θεσμὸς τῶν βοηθῶν Ἐπισκόπων πνευματικῶς, εὐνουχισμένος Ἐπισκοπικὸς βαθμός, καὶ ἄρα ἀντικανονικός, κατὰ τὸν διαπρεπῆ ἱστορικὸν Βλάσιον Φειδᾶν.

Εἶναι ἀκατανόητον νὰ μὴ ἀποφασίζῃ κατὰ συνείδησιν ὁ βοηθὸς Ἐπίσκοπος, ποῖον θὰ χειροτονήσῃ ἱερέα (ἄν ἔχῃ τὰ κανονικὰ προσόντα ἤ ὄχι), εἰς ποῖον θὰ δώσῃ ἄδειαν Γάμου, εἰς ποῖον διαζύγιον κ.λπ., ποῦ θὰ ἱδρύσῃ ἐνορίαν καὶ θὰ πήξη θυσιαστήριον), ἀλλὰ νὰ εἶναι ἐντολοδόχος τοῦ ἑνὸς πρώτου.

Ἐντεῦθεν προεκλήθησαν εἰς τὴν ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τῆς εἰσαγωγῆς αὐτοῦ τοῦ ἀντικανονικοῦ θεσμοῦ βοηθῶν ἐπισκόπων, ὀδυνηραὶ συγκρούσεις μὲ τοὺς προϊσταμένους Μητροπολίτας ἤ Ἀρχιεπισκόπους, ἄλλοτε δικαιολογημέναι καὶ ἄλλοτε ἀδικαιολόγητοι, μὲ ἀποτέλεσμα τὸν σκανδαλισμὸν τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Σώματος.

Ἡ Γραφὴ λοιπὸν σημειώνει: «ἥμαρτες; ἡσύχασον» (Γεν. 4, 7). Ὅμως ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Μακάριος, ἀντὶ νὰ ἡσυχάσῃ καὶ νὰ ἐπανορθώσῃ τὸ πρὸ πολλοῦ κλονισθὲν κῦρος του, συνεχίζει νὰ ἀσχημονῇ καὶ νὰ βραβεύῃ τοὺς ἐργάτας τῆς ἀδικίας, χωρὶς ἴχνος θείου φόβου, θαρρῶν μόνον εἰς τὴν εὔνοιαν τοῦ Πατριάρχου. Εὐλαβῶς ὅμως ὑπενθυμίζω, βραδέως ἤ ταχέως θὰ ἔλθη εἰς τὴν θέσιν Του «ἕτερος Φαραώ, μὴ γινώσκων τὸν Ἰωσὴφ» καὶ τότε τί μέλλει γενήσεσθαι; Ποῖον θὰ ἔχη προστάτην, ὅταν καθιστᾶ ἐχθρόν του τὸν Θεόν; «ὅστις ἀγγέλων ἁμαρτησάντων, οὐκ ἐφείσατο» (Β΄ Πέτρου 2, 4).

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Μακάριος εἶναι ὁ κλασσικὸς τύπος τοῦ ἐπιπολαίου, εὐθυνοφόρου ἀνθρώπου. Πρὶν ἀκόμη γνωρίση τοὺς παλαιοὺς βοηθοὺς Ἐπισκόπους, τοῦ προηγουμένου Ἀρχιεπισκόπου Στυλιανοῦ, ἀγνοῶν τοὺς κόπους καὶ τὰς θυσίας των, μιᾶς ὁλοκλήρου ζωῆς, τοὺς ἐκπαραθύρωσε ἀπὸ τὴν Διοίκησιν. Μὲ ποῖα κριτήρια; Ὅτι ἦσαν δῆθεν ἁμαρτωλοί, διότι ἔτσι κάποιοι τοῦ εἶπον; Τότε ὁ πρῶτος ἁμαρτωλὸς ποὺ ἔπρεπε νὰ φύγη εἶναι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Μακάριος, διότι ἔτσι κάποιοι μᾶς εἶπον.

Εἶναι ἀκατανόητος ἡ φράσις καὶ τὸ ἀνακοινωθὲν τοῦ σεπτοῦ Πατριαρχείου, διὰ νὰ στηρίξη τὸν Μακάριον (Ἰούνιος 2019) καὶ νὰ ὀνειδίση Ἐπίσκοπον, μοχθήσαντα ἐν Αὐστραλίᾳ, καὶ ζητοῦντα νὰ ἐφαρμοσθῆ τὸ Μητροπολιτικὸν σύστημα διοικήσεως καὶ ἐν Αὐστραλίᾳ.

Πατριαρχικὸν ἀνακοινωθέν:

«ὁ ἄξιος Ἀρχιεπίσκοπος θὰ μᾶς εἰσηγηθῆ καὶ ἡμεῖς ὡς Σύνοδος θὰ ἐγκρίνωμεν».

Δηλαδὴ τὸ ὀρθὸν θὰ ἦτο νὰ ἀνακοινωθῆ:

«ἡμεῖς ὡς Ἱ. Σύνοδος θὰ κρίνωμεν τὴν εἰσήγησιν, ἐὰν εἶναι ὀρθὴ ἢ οὐ, καὶ ἀναλόγως θὰ ἀποφασίση, ἡ Ἱ. Σύνοδος, καὶ ὄχι θὰ ἐγκρίνη ὅ,τι ἀποφασίση ὁ κ. Μακάριος».

Δηλαδὴ ὁ κ. Μακάριος εἶναι σοφώτερος τῆς Ἱ. Συνόδου;

Τότε κατὰ τὴν λογικὴν τοῦ τότε ἀνακοινωθέντος ἐκ τῶν Πατριαρχείων, ἀφοῦ ἔχουν τοιαύτην ἐμπιστοσύνην εἰς τὸν κ. Μακάριον, πρέπει νὰ ἐγκρίνουν καὶ τὴν βράβευσιν τοῦ διώκτου τοῦ χριστιανισμοῦ Γερουσιαστοῦ Bragg; Τὴν βράβευσιν πρέπει νὰ ἀποδοκιμάση τὸ σεπτὸν Πατριαρχεῖον, διὰ νὰ διατηρήση εἰς Αὐτὸ τὸν σεβασμόν του, ὁ εὐσεβὴς ὀρθόδοξος λαός.

Ἄλλως αὐτοκαταργεῖται ὡς φύλαξ τῆς ἐν Χριστῷ Ἀληθείας.

Δὲν πρέπει νὰ ἀρέσωμεν μόνον εἰς τὴν διεφθαρμένην Ν. Τάξιν πραγμάτων, τῆς διεφθαρμένης Ἀμερικανικῆς Πολιτικῆς.

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Μακάριος, εἶναι ἐπιδέξιος πλάνος, καὶ λαοπλάνος. Νὰ παρουσιάζη πονηρὰς ἐνεργείας του ὡς ἀγαθάς, τὸ σκότος, ὡς φῶς, τὸ μωρανθὲν ἅλας, ὡς ὑγιές.

Εἶναι ἐπιδέξιος νὰ κολακεύη τὸν σεπτὸν Πατριάρχην μας. «Ἐδῶ εἶναι ἡ καρδία τῆς Ὀρθοδοξίας»!… θαυμάσατε βλασφημίαν, ἐκκλησιολογικήν, τοῦ ἀθεολογήτου Ἀρχιεπισκόπου.

Ἐὰν παύση νὰ λειτουργῆ «ἡ καρδία» τοῦ κατὰ πάντα καὶ καθ’ ἡμᾶς σεπτοῦ μας αὐτοῦ Ἱεροῦ θεσμοῦ, διότι γνωρίζομεν τὴν μοναδικὴν προσφοράν Του, πρὸς τὸ Γένος καὶ τὴν Παγκόσμιον Ὀρθοδοξίαν, ἐὰν αὔριον, κάποιος πόλεμος, ἢ σεισμὸς ἀφανίση τὴν Κων/λιν, τότε δὲν ὑπάρχει πλέον Ὀρθοδοξία; Ἐλέχθη ποτὲ μεγαλυτέρα βλασφημία κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος;

Ἡμεῖς τιμῶμεν καὶ εὐλαβούμεθα τὸν θρόνον τῆς Κων/λεως, καὶ ἔχομεν καὶ Πατριαρχικὰ Γράμματα εὐαρεσκείας τῶν δύο τελευταίων Πατριαρχῶν, διὰ τὴν διακονίαν μας τόσον πρὸ τῆς ἀποχωρήσεώς μας ἀπὸ τὴν Ἀρχιγραμματείαν, ὅτε συνεργάσθημεν μετὰ τῶν σεπτῶν Πατριαρχικῶν Ἐξαρχιῶν, νὰ διορθωθῶσι ἐνταῦθα τινὰ μὴ καλῶς ἔχοντα ἐν τῇ Διοικήσει, ὡς καὶ μετὰ τὴν ἀποχώρησίν μας, ἀπὸ τὴν Ἀρχιγραμματείαν τῆς Ἱ. Κοινότητος, ὅταν κάποιοι διέσυρον τὸ ὄνομα τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, ὡς ἠθελημένου δῆθεν προδότου τοῦ Ἑλληνισμοῦ, νὰ παραδώση τὴν μισὴν Ἑλλάδα εἰς τοὺς Τούρκους καὶ τὴν ἄλλην μισὴν στὰ Σκόπια.

Ἡμεῖς τότε, χωρὶς τυμπανοκρουσίας εἰς τὰ διαδίκτυα, ἐγράψαμεν ἐπιστολὰς εἰς ἕνα ἕκαστον τῶν ἱεραρχῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀποκρούοντες τὴν φρικτὴν κατηγορίαν. Δὲν τὸ ἐπράξαμεν ἰδιοτελῶς, διὰ νὰ μᾶς δώση κάποιον Μητροπολιτικὸν θρόνον ὁ Παναγιώτατος, ἀλλὰ καθηκόντως, εἰλικρινῶς καὶ ὀφειλετικῶς.

Ὁ σεπτὸς Πατριάρχης μας, ἔγραψα τότε εἰς τὴν σεπτὴν Ἱεραρχίαν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, «ἀσφαλῶς ποιεῖ λάθη, γιατί; Διὰ τρεῖς λόγους:

α. Ὅταν δὲν συμβουλεύεται τὴν Ἱερὰν Πατριαρχικὴν Σύνοδον καὶ

β. ὅταν ἀπὸ ἕνα κακῶς νοούμενον σεβασμὸν εἰς τὸ πρόσωπόν Του οἱ Συνοδικοὶ Ἀρχιερεῖς «κακῶς ὁμονοοῦν» καὶ λέγουν πάντοτε «ναὶ» εἰς τὴν ἐπιλογὴν τοῦ Πατριάρχου, ἡ ὁποία ἐνίοτε δύναται νὰ εἶναι ὀρθὴ καὶ ἐνίοτε ἐσφαλμένη. Οἱ Συνοδικοὶ Σύνεδροι λησμονοῦν ὅτι ὁ Θεὸς δὲν θὰ ἐξετάση τὰ πρακτικὰ τῆς Ἱ. Συνόδου, διὰ νὰ τοὺς κρίνη. Θὰ ἐξετάση, ἐὰν ἡ ψῆφος των, εἶναι σύμφωνος μὲ τὸ Εὐαγγέλιον καὶ οὐχὶ ἁπλῶς σύμφωνος μὲ τὸ θέλημα τοῦ Πατριάρχου.

γ. Οἱ ἴδιοι οἱ Ἀρχιερεῖς τοῦ θρόνου κατηγοροῦν τὸν Πατριάρχην ἐκτὸς τῆς αἰθούσης τῆς Ἱ. Συνόδου ὅτι ἀκούει μόνον πρὸ πάσης ἐνεργείας του ὀλίγους κακοὺς συμβούλους καὶ μετὰ εἰσηγεῖται τὰ θέματα εἰς τὴν Ἱ. Σύνοδον ἀναλόγως. Ἐπ’ οὐδενὶ δέχομαι, ὅμως ὅτι ὁ Πατριάρχης εἶναι προδότης.

Καθ’ ἡμᾶς πρωταρχικὴ αἰτία, ποὺ ὑπονομεύεται τὸ μέλλον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου εἶναι ἡ οὐδέποτε συγκληθεῖσα Ἱεραρχία τοῦ Θρόνου, ὡς ἀνωτάτου ὀργάνου διοικήσεως τῶν ἀνὰ τὸν κόσμον Ἐπαρχιῶν του.

Δὲν εἶναι δυνατὸν ἡ δωδεκαμελὴς Ἱ. Σύνοδος νὰ χειρίζεται τὰ μείζονα θέματα διοικήσεως, ἐρήμην τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας τοῦ Θρόνου.

Ἡ Ἱεραρχία τοῦ Θρόνου πρέπει νὰ συνέρχεται τοὐλάχιστον δὶς ἐτησίως. Τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον δὲν εἶναι μόνον οἱ ἐλάχιστοι Ἕλληνες, ποὺ ὑπάρχουν ἀκόμη εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν οὔτε μόνον οἱ Κωνσταντινουπολῖται Ἀρχιερεῖς, οὔτε ἡ διαρκὴς Ἱ. Σύνοδος, ἔστω καὶ διηυρυμένη. Εἶναι ὁλόκληρον τὸ Σῶμα τῶν Ἐπισκόπων, ὡς καὶ ὁ εὐσεβὴς λαός, ἀνὰ τὴν οἰκουμένην. Εἶναι βλασφημία, ὅτι Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον εἶναι μόνον ὁ Πατριάρχης καὶ οἱ ἐκεῖ ὁμογενεῖς. Ἡ Κωνσταντινούπολις εἶναι ἁπλῶς ἡ ἕδρα του.

Λόγῳ τῆς Μικρασιατικῆς Καταστροφῆς καὶ τῆς δημιουργίας τοῦ ἐλευθέρου Ἑλληνικοῦ Κράτους, (τὸ ὁποῖον καλῶς ἐδημιουργήθη ὑπὸ τῶν ἡρῴων τῆς Ἐλευθερίας τοῦ 1821), ἔχει τὸ ἄλλοτε ποίμνιόν του διασκορπισμένον εἰς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης, τὸ ὁποῖον, ὡς ἄλλοι ἀπόστολοι ἐδημιούργησαν ἁπανταχοῦ τὴν Ἑλληνικὴν κοινότητα, τὴν ἐνορίαν καὶ τὸ Σχολεῖον καὶ ἔτσι διέσωσαν τὴν Ὀρθοδοξίαν ἐκεῖ εἰς τὰς νέας πατρίδας των καὶ τὴν ἑλληνικότητα. Ὁ Ἑλληνισμὸς καὶ ἡ Ὀρθοδοξία διεσώθη μὲ ἀγῶνες καὶ θυσίας πολλῶν εἰς τὴν διασποράν, ἀξίων Ἀρχιερέων καὶ λαϊκῶν Ἑλλήνων.

Δὲν ἔχει λοιπὸν δικαίωμα οὐδείς ἐπιπόλαιος καὶ κλασσικὸς τύπος δοξομανοῦς, ὡς εἶναι ὁ Ἀρχιεπ. Μακάριος Γρινιεζάκης, νὰ ξεφτυλίζη τὴν Ὀρθοδοξίαν, ὡς δῆθεν ἀκολουθοῦσαν τὴν διεφθαρμένην Ἀμερικανικὴν προπαγάνδα παγκοσμίως τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων, νὰ ἀλλάξη τὸν Γάμον, ποὺ ἐθέσπισεν ὁ Δημιουργὸς τοῦ ἀνθρωπίνου Γένους, ἀνδρὸς – γυναικὸς καὶ νὰ μεταβάλη τὸν κόσμον σὲ νέα Σόδομα καὶ Γόμορρα.

ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ:

Ἐπειδὴ ὁ γράφων δὲν ἐνδιαφέρεται νὰ δρᾷ, ὡς κόλαξ τοῦ Πατριάρχου καὶ τῆς σεπτῆς Πατριαρχικῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἀλλὰ ὡς φίλος καὶ στηρίζων τὸ Οἰκ. Πατριαρχεῖον, προτείνει εὐλαβῶς τὰ ἀκόλουθα:

1.     Νὰ ληφθοῦν ἅπαντα τὰ ὑπὸ τῶν Ἱερῶν Κανόνων προβλεπόμενα, διὰ νὰ τιμωρηθῆ ὁ προδόσας τὸν Χριστὸν καὶ τοὺς ἀρχιερατικοὺς ὅρκους τῆς χειροτονίας του, Ἀρχιεπίσκοπος Μακάριος, πρὸς ἀναχαίτισιν, διαπράξεως μειζόνων κακῶν, ὑπ’ Αὐτοῦ. Μετ’ ὀδύνης σημειώνω: Μέ ποία κριτήρια θά ἐκλέξη νέους κληρικούς καί θά ποιμάνῃ τόν λαόν;

2.     Νὰ διοργανωθῆ ἡ Αὐστραλία εἰς Μητροπολιτικὸν σύστημα διοικήσεως, κατὰ τὸ ἀπ’ αἰώνων καλῶς λειτουργοῦν καὶ τιμῶν τὴν Ὀρθοδοξίαν Μητροπολιτικὸν σύστημα διοικήσεως τῆς Κρήτης.

Εἶναι ἀπαράδεκτον, μία ἤπειρος ὁλόκληρος τῆς Αὐστραλίας νὰ ἔχη ἕνα Ἀρχιεπίσκοπον, δικτατορικῶς διοικοῦντα, ἐπιπόλαιον καὶ μὴ συμβουλευόμενον οὐδένα τοῦ ἐκεῖ κλήρου, νὰ δρᾷ ὡς λαῖλαψ καὶ νὰ διώκῃ καὶ ἐκπαραθυρώνη Ἀρχιερεῖς δεκαετιῶν, μὲ κόπους καὶ θυσίας, ἐργασθέντων, νὰ ἐπιλέγη καινούριους βοηθούς, χωρὶς καλά, καλὰ νὰ τοὺς γνωρίσῃ. Ὁμοίως εἶναι ἀπαράδεκτον νὰ χειροθετῆ πνευματικοὺς μὲ τὴν ἀράδα, χωρὶς κἄν νὰ τοὺς γνωρίση καὶ δοκιμάση τὰ προσόντα των, διὰ τὸ πνευματικὸν ἔργον.

Ὁ Μακαριστὸς Ἀρχιεπίσκοπος Στυλιανὸς ἐχειροθέτησε πνευματικοὺς σοβαροὺς καὶ ἱκανοὺς μετὰ ἀπὸ μακρὰν δοκιμασίαν.

Μὲ αὐτὸ δὲν θίγω τὰ πρόσωπα τῶν ὑπ’ αὐτοῦ χειροθετηθέντων. Ἐπισημειῶ ὅμως τὸ πρόωρον καὶ ἀμελέτητον τῶν ἀλλαγῶν του, πράττων ὡς δρῶσι οἱ πολιτικοὶ μόλις κερδίσουν τὰς ἐκλογάς, συγκροτοῦντες τὸ κομματικὸν κράτος.

Ὁ Ἀρχιερεὺς ὅμως οἰκοδομεῖ τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, σεβόμενος ὅ,τι καλὸν παρέλαβεν ἀπὸ τὸν προκάτοχόν Του. Δὲν συγκροτεῖ τὸ Μακαριακὸν κόμμα διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ Κρήτη ἔχει ἐννέα Μητροπολίτας εἰς τὴν Δ/σιν, καὶ μία ἤπειρος ὁλόκληρος, ἕνα Μητροπολίτην (Ἀρχιεπίσκοπον) δρῶντα ἀνεξελέγκτως, χωρὶς Ἐπαρχιακὴν Σύνοδον;

3.     Ἐὰν ὁ Παναγιώτατος ἐπιθυμεῖ νὰ παραμείνη τὸ ὄνομά Του μὲ ἀγαθὰς ἀναμνήσεις εἰς τὴν Ἱστορίαν καὶ νὰ διατηρήση τὴν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδοξίας ἐπιβάλλεται, τὸ συντομώτερον, νὰ συγκροτήση, ὡς ἀνώτατον διοικητικὸν ὄργανον διοικήσεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τὴν Ἱεραρχίαν τοῦ Θρόνου, ἡ ὁποία, μόνον Αὐτή, θὰ ἔχη λόγον εἰς τὰ μείζονα θέματα Δ/σεως, ἐκλογὰς Ἀρχιερέων, Μητροπολιτῶν, Ἀρχιεπισκόπων, πανορθόδοξα, διαχριστιανικά, μὲ ἀποφασιστικὴν ψῆφον, ἐν Συνόδῳ ἱεραρχικῇ, μὲ τὴν κατάθεσιν ἑκάστου Συνοδικοῦ Μέλους τῆς προσωπικῆς ἐλευθέρας γνώμης του μὲ φόβον Θεοῦ καὶ ὄχι ἁπλῶς μὲ κριτήριον τὸν σεβασμὸν εἰς τὴν γνώμην τοῦ Πατριάρχου.

Ἔτσι θὰ ἀποτραποῦν πολιτικαὶ παρεμβάσεις διεθνῶν ταραξιῶν εἰς τὴν διοίκησιν τῆς Ἐκκλησίας, ὡς καὶ οἱασδήποτε πολιτικῆς δυνάμεως. Ἔτσι θὰ παραμείνη τὸ Πατριαρχεῖον, ὄντως οἰκουμενικὸν καὶ ἐγγυητὴς τῆς ἑνότητος τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Αἱ ἐνέργειαι καὶ ἡ γραμμὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, θὰ εἶναι ὄντως, καθολικαὶ καὶ Ἀποστολικαί, καὶ οὐχὶ γραμμὴ ἑνὸς προσώπου, ὡς δυστυχῶς τὰ τελευταῖα ἔτη κατήντησαν, λόγῳ τῆς Μικρασιατικῆς Καταστροφῆς ὡς καί μετὰ τὰ Σεπτεμβριανὰ γεγονότα τῆς Πόλεως (1955) καί ἰδίως ἐσχάτως.

Προσέτι φρονοῦμεν καὶ ἐπιμένομεν ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία δὲν εἶναι μόνον τὸ δόγμα, ἀλλὰ καὶ τὸ ἦθος, ὁ βίος τοῦ προσώπου. Γι’ αὐτὸ τὸ κόσκινον τῆς προαγωγῆς τῶν ὑποψηφίων πρέπει νὰ εἶναι ἐξ ἴσου αὐστηρὸν εἴς τε τὸ δόγμα καὶ τὸν βίον. Δὲν εἶναι μόνον αἱ γλῶσσαι, τὰ doctora καὶ τὰ πτυχία. Καλὰ εἶναι καί ταῦτα. Ὅμως πολλοὶ, ξέρουν γλῶσσες, ἀλλὰ ἀγνοοῦν τὴν γλῶσσαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διότι δὲν ἐπιδιώκουν πρωτίστως τὴν ἁγιότητα.

Ἔτσι ἐγὼ φρονῶ, ὡς Ἁγιορείτης Ἱερομόναχος, ὅτι στηρίζω καὶ ἀγαπῶ τὸ Πατριαρχεῖον. Ἀνιδιοτελῶς, χωρὶς νὰ ἐπιδιώκω μείζονα Ἱερατικὴν ἀξίαν. Ὡρισμένοι γνωρίζουν νὰ κολακεύουν, διὰ νὰ ἐπιτύχουν μείζονα ἀξίαν, χωρὶς νὰ εἶναι ἄξιοι. Προξενεῖ, πρὸς τούτοις ἀπορίαν, ἡ ἐνέργεια τοῦ Μακαρίου, ἐνεργοῦντος δίκην φθονερῶν καὶ κομπλεξικῶν, νὰ ἐξαλείψη ὅ,τι καλὸν ᾠκοδόμησεν ὁ προκάτοχός του Ἀρχιεπίσκοπος. Κλασσικὸν παράδειγμα καὶ ἡ ἀλλαγὴ τοῦ ὀνόματος τοῦ μόλις ἐνθρονισθέντος ἡγουμένου ὑπ’ Αὐτοῦ πρεσβυτέρου Ἱερομ. Θαλασσίου ἐν Πέρθῃ, μετονομάσας αὐτὸν εἰς Ἱερώνυμον. Διατί; Μήπως εἶχε πνευματικὸν τινα Ἱερώνυμον;

Φαίνεται ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Μακάριος δὲν ἀνέγνωσε ποτὲ τὸν πρύτανιν τῶν θεολόγων τοῦ Βυζαντίου Ἅγιον Μάξιμον διὰ νὰ θαυμάση τὴν προσωπικότητα τοῦ ἡγουμένου Θαλασσίου, τοῦ κατὰ Λιβύην ἡγουμένου, πρὸς ὅν ἀπέστειλεν ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητὴς τὸ ἔργον του, «περὶ διαφόρων ἀπόρων τῆς θείας Γραφῆς».

Ἄλλωστε ὁ κ. Μακάριος σημειώνει τὰς σπουδάς του εἰς ξένα Πανεπιστήμια, οὐχὶ εἰς τὴν Θεολογίαν, ἀλλὰ δι’ ἄλλα πεδία τῆς καταργουμένης σοφίας τοῦ κόσμου τούτου. Εὔχομαι ὁ Θεὸς νὰ φωτίση τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Μακάριον νὰ μετανοήση, ἵνα μὴ ἀπολέση τὴν ψυχήν Του καί τό ποίμνιόν Του. Πάντως περιοδεύσας ὁ γράφων, ἐπί τριάκοντα καί πλέον ἔτη ὡς πνευματικός τήν γήν τῆς Αὐστραλίας καί γνωρίζων καλῶς τά ἐκεῖ ἐκκλησιαστικά πράγματα σημειώνω, ὅτι ἡ ἑκλογή τοῦ κ. Μακαρίου κατ’ ἐμέ ἦτο τό ἀντίθετον ἀπό ὅ,τι εἶχεν ἐκεῖ ἀνάγκην τό ποίμνιον τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς. Ἄς μέ συγχωρήσουν γιά τήν γνώμη αὐτή ὅσοι διαφωνοῦν.

4.     Εἰσηγοῦμαι εὐλαβῶς εἰς τὴν σεπτὴν Ἱερὰν Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους, νὰ ἀπαγορεύση τέλεσιν ἱεροπραξίας ἐν Ἁγίῳ Ὄρει καὶ αὐτῆς ἀκόμη τῆς εἰσόδου τοῦ Ἀρχιεπ. Μακαρίου, εἰς τὸν Ἱ. ἡμῶν Τόπον, ἵνα μὴ θεωρηθῆ ὅτι συμφωνεῖ μὲ τὰς ἐνεργείας του, καθὼς ἔπραξε πάλαι ἡ Ἱ. Κοινότης τῷ 1987 εἰς τὸν μακαρίτην Μητροπολίτην Θυατείρων κυρὸν Μεθόδιον Φούγιαν, ὅτε συμμετέσχε εἰς τὴν δαιμονικὴν συμπροσευχὴν εἰς Ἀσσίζην μετὰ τοῦ Πάπα καὶ τῶν ἀρχηγῶν τῶν δαιμονικῶν θρησκειῶν, διὰ τὴν δῆθεν εἰρήνευσιν τοῦ κόσμου.

Ἄπαγε τῆς βλασφημίας, σύμπραξις τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ Σατανᾶ διὰ τὴν εἰρήνην;

Τότε, γιατί ἐμαρτύρησαν οἱ ἅγιοι Μάρτυρες; Γιατί ἀπεκεφαλίσθη ὁ ἅγιος Πρόδρομος καὶ Βαπτιστής; διότι ἤλεγξε τὸν μοιχὸν Ἡρῴδην. Δὲν τὸν ἐβράβευσε. Πῶς θὰ ἀντικρύσωμεν τοὺς Ἁγίους; Σημεῖα ὅτι ἐγγίζει ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου.

Ἀδελφοὶ γρηγορεῖτε!

orthodoxostypos

σχολιο

Το Φανάρι σήμερα είναι κέντρο εκπορευσεως αιρετικό σκότους και οικουμενιστικης προδοσίας.
Φρικαλεα αιρεσιολογηματα εκπέμπονται εδώ και χρόνια από τους ενοίκους του και εσχάτως έχει μετατραπεί στο μέγα υπονομευτη της πανορθοδοξου ενότητος.
Μία πανορθόδοξη σύνοδος, το πρώτο και κύριο που απαιτείται να πράξη, είναι να καταστηση υποδικους τους Βαρθολομαίο Αρχοντωνη, Ιωάννη Ζηζιουλα και Ελπιδοφόρο Λαμπρυνιαδη και επί επιμονής στα αιρετικά τους φρόνημα τα να τους επιβάλλει τα όσα διακελευουν σχετικως οι ιεροί κανόνες. Αρκετά έχουν κακουργησει και οι τρεις τους στο σώμα της Εκκλησίας.
πηγή