ΘΕΕ ΚΑΙ ΚΥΡΙΕ ΒΟΗΘΑ

15 ΙΟΥΛΙΟΥ 1974 - Κύπρος - Πραξικόπημα

Η μαμά μου δεν οδηγούσε ποτέ εκτός πόλης. Αυτό ήταν το αυστηρό προνόμιο του προστατευτικού μπαμπά. Εκείνη τη Δευτέρα όμως, θα έπαιρνε αναγκαστικά το… υπεραστικό της βάπτισμα, αφού ο πατέρας μου εργαζόταν και στις 10 η ώρα έπρεπε να βρεθούμε στη Λευκωσία για να συναντήσουμε το λεωφορείο, που θα έπαιρνε την αδελφή μου και άλλα παιδιά σε μια κατασκήνωση στον Πεδουλά. Ήταν γύρω στις 7:30 π.μ., όταν ξεκινήσαμε με το «κατσαριδάκι» μας το EB317, από τη Λεμεσό. Μπροστά η μαμά, συνοδηγός η αδελφή μου η Ειρήνη και στο πίσω κάθισμα εγώ, ο 5χρονος Κωστάκης. Αν και είχαμε μια ψιλο-αγωνία για το οδήγημα της μαμάς, σύντομα την ξεπεράσαμε, αφού μια χαρά τα κατάφερνε και έτσι αρχίσαμε τα αστεία και τα αναμενόμενα αδελφικά πειράγματα σαν τη γάτα με το ποντίκι.

 Δεν έμελλε να κρατήσουν για πολύ οι φωνές μας όμως, αφού λίγο πριν φτάσουμε, μια περίεργη αναστάτωση στον υπεραστικό, έσβησε το χαμόγελο ολονών μας. Τα μπροστινά αυτοκίνητα με απότομους ελιγμούς άρχισαν να κάνουν επαναστροφή. Κορνάροντας οι οδηγοί και με τα φώτα να αναβοσβήνουν, φώναζαν από τα παράθυρα: «Στραφείτε πίσω, πραξικόπημααα!». Η μαμά προσπαθούσε με βία να συγκρατήσει την ψυχραιμία της, η Ειρήνη το ίδιο, εγώ όμως ρωτούσα επίμονα «Τι είναι πραξικόπημα;». 

Αφού αλλάξαμε και εμείς πορεία, περάσαμε από τον ηλεκτροπαραγωγό σταθμό της Μονής, όπου εργαζόταν ο πατέρας μου. Δεν επιτρεπόταν όμως να περάσουμε μέσα και περιμέναμε στην πύλη. Η αγωνία ήταν έντονα χαραγμένη στο πρόσωπό μας. Ο φρουρός του σταθμού, ένας ευγενικός κύριος, μας καθησύχασε, μέχρι να ειδοποιηθεί ο πατέρας μου. Γυρίσαμε όλοι μαζί στο σπίτι, αλλά σε κατ’ οίκον περιορισμό, επειδή υπήρχαν ανταλλαγές πυρών… μεταξύ Ελλήνων! 

Την επομένη, ενώ ήμασταν συγκεντρωμένοι έντρομοι στο σαλόνι, ακούστηκε ένας εκκωφαντικός θόρυβος και όλο το σπίτι σείστηκε, λες και γινόταν σεισμός. 
Ένας… αδέσποτος όλμος, από χέρια Ελλήνων, είχε πέσει στη στέγη του σπιτιού μας. Σαν από θαύμα, αφού τρύπησε τα κεραμίδια και το μεσοπάτωμα, εγκλωβίστηκε στο σέντε του αποχωρητηρίου και γλυτώσαμε. 
 Δεν ξέρω γιατί, αλλά ποτέ δεν φτιάξαμε το μαυρισμένο σέντε, ενώ από την τρύπα του όλμου ακούω ακόμα και σήμερα τις γάτες να κυνηγάν τα ποντίκια. Όσο για τον ευγενικό φρουρό, λίγες μέρες αργότερα μάθαμε ότι σκοτώθηκε… 
Ψίθυροι λεν από χέρια Ελλήνων.


Το χέρι τ’ αδελφού μου πώς τόλμησε;
Πώς τόλμησε να φέρει το κακό
Στη νιότη του νησιού μου ποιος έβαλε
Ποιος χάραξε σταυρό
Ξημέρωμα του Ιούλη
Ω Άμυαλοι καιροί!
Ω Άμυαλοι καιροί!
ΑΝΟΙΞΑΜΕ, ΑΝΟΙΞΑΜΕ, ΑΝΟΙΞΑΜΕ,
ΑΝΟΙΞΑΜΕ ΤΙΣ ΠΟΡΤΕΣ!......
ΘΕΕ ΚΑΙ ΚΥΡΙΕ ΒΟΗΘΑ
ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΚΟΤΩΣΑΝ
ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΟΥΡΣΕΨΑΝ
ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΤΟ ΚΑΚΟ
ΑΝΑΘΕΜΑ ΣΕ ΕΜΑΣ
ΑΝΑΘΕΜΑ ΣΤΗΝ ΩΡΑ
ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΙΧΑΣΑΝ
Το χέρι του εχθρού μου κατάφερε;
Κατάφερε να φέρει χαλασμό
Στη νιότη του νησιού μου
Άρπαξε
Πήρε
Κάρφωσε μαχαίρι φονικό
Ξημέρωμα του Ιούλη
Ω Άμυαλοι καιροί!
Ω Άμυαλοι καιροί!
ΑΝΟΙΞΑΜΕ,
ΑΝΟΙΞΑΜΕ,
ΑΝΟΙΞΑΜΕ,
ΑΝΟΙΞΑΜΕ ΤΙΣ ΠΟΡΤΕΣ!......
ΘΕΕ ΚΑΙ ΚΥΡΙΕ ΒΟΗΘΑ
Ξένοι μας πούλησαν
Ξένοι μας σκότωσαν
ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΤΟ ΚΑΚΟ
ΑΛΙΜΟΝΟ ΣΕ ΕΜΑΣ
ΑΝΑΘΕΜΑ ΣΤΗΝ ΩΡΑ
ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΙΧΑΣΑΝ


μουσική ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ
στίχοι ΚΩΣΤΑΣ ΠΕΤΡΙΔΗΣ
από το χορόδραμα «ΕΡΩΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ» του Κώστα Κακογιάννη με τη ΔΙΑΣΤΑΣΗ