Για σεν πκιον η ζωη μου εν αξίζει
ποτιζεις με καμούς τόσα κακά
μοιάζω τωρά νου φου που λουλλουπίζει
τζιαί πα να σβήσει ακλουθητικά.
Για μεν τον διψασμένον ήσουν βρύση
τζι επινν αχόρταα τζ ειν τον νερόν
τζι ελάλουν τούτον εν να με δροσίσει
πων τζιαί πεθυμισμένον που τζαιρόν.
τζι επινν αχόρταα τζ ειν τον νερόν
τζι ελάλουν τούτον εν να με δροσίσει
πων τζιαί πεθυμισμένον που τζαιρόν.
Μα το νερόν τζ ειν το πεθυμισμένον
γλυκώττερον που τ άλλα τζιαί καλλιόν
για μεν εγίνην δάφνη τον καμένον
τζιαί πίννω το τωρά μ ανακαλιόν.
γλυκώττερον που τ άλλα τζιαί καλλιόν
για μεν εγίνην δάφνη τον καμένον
τζιαί πίννω το τωρά μ ανακαλιόν.
ποίηση: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΠΕΡΤΗΣ
μουσική: ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ
ερμηνεία: ΜΑΡΙΑΜ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ & ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ
6 σχόλια:
Υπέροχη Μάριαμ, υπέροχος Κακογιάννης, υπέροχη κυπριακή ποίηση..
Οι συνθέτες
της γενιάς
Χατζηδάκη ,Θεωδωράκη...
είχαν μιά αναζήτηση
για τις
ρ ί ζ ε ς τους
που έδωσε έναν κάποιον
χ α ρ α κ τ ή ρ α
μ ο ν α δ ι κ ό
στο έργο τους.
Ο "μεγάλος ερωτικός"
ή το "άξιον εστί"
ήταν νομίζω έντεχνη μουσική αξιώσεων,
που κατάφερε ταυτόχρονα
και να ακουστεί
και να συγκινήσει.
Από τότε θα μου
πείτε έχει κυλήσει
πολύ νερό στο ποτάμι
και...πλέον ο κόσμος
τα έχει
ό λ α
βαρεθεί.
Συγχωρέστε με αλλά
εδώ ακούω έναν στίχο
που ...
πιό Κυπριακό δε γίνεται
αλλά
η μουσική
περί άλλων τυρβάζει...
Θα μου πείς
μαγκιά τους,
...έτσι γουστάρουν!
...σωστό και
συγγνώμη.
Γενικά, η τέχνη ενέχει το υποκειμενικό στοιχείο. Γι αυτό λοιπόν, ένας μουσικοσυνθέτης ή ένας λογοτέχνης-και στην προκειμένη περίπτωση μουσικός και ποιητής-αρέσει σε κάποιους, ενώ σε άλλους όχι. Ακόμα κι έτσι όμως, όσο κι αν τα προσωπικά μας γούστα αμφισβητούν ένα λογοτέχνη, ή ποιητή ή μουσικό, δεν παύουν να τον καταξιώνουν από τον χώρο του.
..και δεν συγκρίνουμε την ποίηση του 19ου αι. με αυτήν του 20ου..
..όσο για τον στίχο είναι 100% κυπριακός. Πιο κυπριακός δεν γίνεται αλλά..Λογοτεχνικός..και μάγκικος..επειδή έτσι γουστάρουμε.
Η φτώσια
[..]
Εσούνι κάμνεις την τιμήν περίτου τιμημένην,
την αθρωπκιάν ψηλόττερα ακόμα να σταθεί,
τζιαν σ έχουσιν ποριψιμιάν τζαι τσαλαπατημένην,
τζιεν πλάσκεται μήτε ψυσιή για να σε λυπηθεί,
τούτα ούλλα τα κάστια, πον το μαρτύριόν σου,
σηκώνουν σε, τζαι φκάλλουν σε, ψηλά πον ο θεός σου.
Δ. Λιπέρτης
..όχι απλά, για να μη νομίζεις πως όλο χοιρινό τρώμε..
..συγχωρεμένος..
..καλό απόγευμα..
Μα ακριβώς.
Ένας ποιητής
τόσο κοντά στίς
ρίζες του
όμως η μουσική,
...σα να μη
δύναται να κατεβεί
από τα
χλιδάτα ρετιρέ
στό ταπεινό τo ακρογιάλι,
να ρίξει ένα λιθαράκι
στη θάλασσα,
να χαλαρώσει μιά στάλα.
Θα μου ματαπείς...
ξαναμαγκιά της!
Ok , sir .
Ξαναsorry !
Όπως νομίζεις..
Sorry κι από μένα αν ο λόγος μου ήταν απότομος!
Goodnight sir.
Δεν υπάρχει θέμα.
Αλλοίμονο.
Αυτό που με πικραίνει
είναι οτι, ενώ
πάνω στο γύρισμα του αιώνα
ζήσαμε μια μικρή
άνοιξη,
όπου
-στα μουσικά πράγματα-
τραγούδια όπως του Αλκίνοου Ιωαννίδη,
Παντελή Θαλασσινού,
Ορφέα Περίδη
πατώντας στην
παράδοση αλλά όντας
ταυτόχρονα σύγχρονα,
έδειχναν λες κι ένας φρέσκος αέρας
να φυσούσε στα μέρη μας
και ο τόπος μας να
ετοιμαζότανε ν'ανθίσει
-κι όχι μόνο στα μουσικά-.
Τώρα πώς τα πράγματα
ξεστράτισαν
και
φτάσαμε ως εδώ,
όπου τα ιξφάκτωρ
τα δεβόις και τα απανταχού σεφομαγειρέματα
έχουν
θρονιαστεί για τα καλά
στο ας πούμε
συλλογικό μας υποσυνείδητο
και πλέον
ο "υψηλός"
ε π α γ γ ε λ μ α τ ι σ μ ό ς
και η
...über alles παραγωγή
γίνανε τα νέο μας
ιδανικά,
τι να πω;
Ίσως μας έπιασαν στον
ύπνο.
Άλλωστε όλα αυτά που ζουμε πλέον, δείχνουν
οτι πολύ σύντομα,
ίσως
η μόνη τέχνη που θα μας
απασχολεί
θα είναι η τέχνη της
επιβίωσης.
Μη γένοιτω μεν,
αλλα...
Δημοσίευση σχολίου