Ο
Γιανναράς αντιμετώπισε μέ επιτυχία τήν οργανωσιακή δεοντολογία αλλά
εισήγαγε αδιάκριτα στήν νεοελληνική σκέψη τήν δυτική οντολογία. Μείωσε
τήν φιλοσοφία στήν λογική τής ταυτότητος καί ανεδείχθη στόν πιό σοβαρό
αγιομάχο τής εποχής μας.
Φυσικά γιά θεολογία δέν γίνεται λόγος.
Δέν
κατάντησε όμως μεταπατερικός όπως οι απελευθερωμένοι νεανίες πού
γλείφουν κόκκαλο γύρω από τόν Ζηζιούλα, λόγω τής αγάπης του γιά τήν
Ελληνική γλώσσα.
Σέ όλους τούς θλιβερούς εραστές τής μετάφρασης, όρθωνε
μπρός τους τόν λόγο τού Λορεντζάτου.
Η ΠΟΙΗΣΗ ΔΕΝ ΜΕΤΑΦΡΑΖΕΤΑΙ.
3 σχόλια:
επεα πτεροεντα
Μήπως μπορεί κάποιος φιλότεχνος νά μου πεί , γιατί στο αρχαίο θέατρο μεταφράζουν τις τραγωδίες ; Δεν θα ήταν προτιμότερο νά ακούμε την ομορφιά της γλώσσας και της ποίησης των τραγικών ;
Αυτός κόλλησε με τις οργανώσεις...Τι να πεις, τέτοιες ώρες τέτοια λόγια.
Εδώ και σαράντα πέντε χρόνια ουσιαστικά οργανώσεις δεν υπάρχουν,αλλά κάποιοι
για να έχουν λόγο ύπαρξης προσπαθούν με κάτι τέτοια να δηλώσουν την θεολογική
τους επάρκεια.Καμμιά επαφή με την πραγματικότητα απλά "πουλάνε" την πραμάτεια
τους επιχορηγημένα και βολέμένα.Πολλά φρούτα τέτοια στο ντουνιά.Τώρα να τους
ιδώ που θά' ρθει ανάποδα ο εκκλησιαστικός κόσμος όλοι αυτοί οι φαρισαίοι τι
θα γενούνε...
Ιννοκέντιος
Δημοσίευση σχολίου