ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕΣ ΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ

Ο αγαπημένος μας ποιητής  Τάσος Λειβαδίτης  ήταν ένας ποιητής αλλά κι ένας άνθρωπος της τέχνης που έκανε πράξη και στη ζωή του όσα έγραφε και ονειρευόταν και μάλιστα με απίστευτη πειθαρχία. Έζησε μια ζωή αφιερωμένη στον άνθρωπο, την αγάπη, την ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο. Έλεγε: "Ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει.."
Πίστευε πως είναι "Καλότυχοι εκείνοι που δε γνώρισαν τον εαυτό τους, ανδρείοι εκείνοι που αποσιώπησαν την αθωότητά τους μα ευλογημένοι αυτοί που τα δώσανε όλα κι ύστερα κοίταξαν έν’ άστρο σαν τη μόνη ανταπόδοση..." Και ο ίδιος όμως τα έδωσε όλα, όπως περιγράφει ο Γιώργος Δουατζής σε ένα κείμενο για τον Λειβαδίτη. Ως και υλική βοήθεια πρόσφερε σε ανθρώπους αδύναμους και μάλιστα σε περιόδους που ζούσε ο ίδιος μέσα στη στέρηση ως και των στοιχειωδών. Μία ημέρα που είχε εισπράξει από τον εκδότη του συγγραφικά δικαιώματα, σε περίοδο μεγάλης ένδειας, επέστρεψε χωρίς δραχμή στο σπίτι. Και είπε στη γυναίκα του: «Έδωσα τα χρήματα στον τυφλό ζητιάνο στη γωνία. Έχει μεγαλύτερη ανάγκη από μας».

Ναὶ ἀγαπημένη μου,
ἐμεῖς γι᾿ αὐτὰ τὰ λίγα κι ἁπλὰ πράγματα πολεμᾶμε
γιὰ νὰ μποροῦμε νά ῾χουμε μία πόρτα, ἕν᾿ ἄστρο, ἕνα σκαμνὶ
ἕνα χαρούμενο δρόμο τὸ πρωὶ
ἕνα ἤρεμο ὄνειρο τὸ βράδι.
Γιὰ νά ῾χουμε ἕναν ἔρωτα ποὺ νὰ μὴ μᾶς τὸν λερώνουν
ἕνα τραγούδι ποὺ νὰ μποροῦμε νὰ τραγουδάμε

Κι όταν πεθάνουμε, αγαπημένη μου, εμείς δε θα πεθάνουμε.
Αφού οι άνθρωποι θα κοιτάζουν το ίδιο αστέρι που κοιτάξαμε
Αφού θα τραγουδάνε το τραγούδι που αγαπήσαμε
Αφού θ΄ ανασαίνουν σ΄ ΄έναν κόσμο, που εγώ κ΄ εσύ τον ονειρευτήκαμε
ε, τότε, αγαπημένη, θάμαστε πιο ζωντανοί από κάθε άλλη φορά.

Μίλησε για τα όνειρα: "Να ‘σαι τόσο πρόσκαιρος, και να κάνεις όνειρα τόσο αιώνια!
Και κάθε βράδυ κοιμάσαι μ’ έναν θησαυρό: αυτήν την πολυσήμαντη αυριανή σου μέρα.."


Ο Τάσος Λειβαδίτης θα μας συμβουλέψει σήμερα ότι "Το ρόλο μας τον διαλέξαμε οι ίδιοι εμείς – την πρώτη μέρα που διστάσαμε να πάρουμε μια απόφαση ή που σταθήκαμε εύκολοι σε μιαν αναβολή. Όλα όσα αρνηθήκαμε – αυτό είναι το πεπρωμένο μας..." Γιατί "και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον. Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν. Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν από τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων..." Και η λύση; "Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλο, είμαστε κιόλας νεκροί.. ...γι αυτό και μέσα σε κάθε ζωή υπάρχει πάντα κάτι πιο βαθύ απ' τον εαυτό της, η ζωή των άλλων.."

"Kάνω να ζωγραφίσω το φεγγάρι που γυρίζει ζεστό και σκονισμένο από ταξίδι μακρινό, τα μάτια μου θολώνουν, κι ο αέρας π' αρμενίζει μου λέει τραγούδι ξένο, τραγούδι αλλοπαρμένο. Aμα δεν είναι όπως τα θες δεν έχεις λόγους κι αφορμές, δεν κάνεις βήμα. Oσα κοστίζουν μια δραχμή γι' άλλους κοστίζουν μια ζωή. Δεν είναι κρίμα; Δεν είναι κρίμα;


Μουσική - στίχοι - τραγούδι: Σωκράτης Μάλαμας