Να κόψουμε τον βήχα στον εκβιαστή

Οτιδήποτε κι αν καταφέρει η κυβέρνηση στον τομέα της οικονομίας και σε κομμάτι της δημόσιας τάξης και ασφάλειας, κινδυνεύει να εξαερωθεί από τη βάσει τουρκικού σχεδίου έξαρση της λαθραίας μετανάστευσης.

• Από τον Φαήλο Μ.Κρανιδιώτη

Ο δυναμικός ρυθμός αλλαγών της κυβέρνησης από την αφετηρία του έργου της, η μείωση του ΕΝΦΙΑ «ατάκα κι επί τόπου», η προσπάθεια να ξεκολλήσει το εμβληματικό για τη μείωση της ανεργίας και την προσέλκυση και άλλων επενδύσεων έργο του Ελληνικού, η κατάργηση του ασύλου και το «νόμος και τάξη» στη χαβούζα των Εξαρχείων θα χαθούν στη λήθη, αν κλατάρουν τα νησιά, το κέντρο της Αθήνας και άλλες περιοχές.
Το πρώτο πράγμα που απαιτείται είναι να μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, να μη συζητάμε για το πρόβλημα σαν νούλες υπάλληλοι των Βρυξελλών, όταν πίνουν τσάι με τον ξεδοντιάρη υπάλληλο του Σόρος, τον Φερχόφσταντ ή σαν ΜΚΟτζίδικα «αλληλέγγυα» λαμόγια. Αυτό σημαίνει να κάνουμε όλοι, πλην των εγκληματιών του ΣΥΡΙΖΑ και του ντιγκιντάγκα μπλοφατζή με τα λαχούρια, που κυριολεκτικά προσκάλεσαν και διευκόλυναν τους λαθραίους και την Τουρκία, την παραδοχή πως το κράτος-συμμορία, που η Ιστορία και η Γεωγραφία μάς έστειλαν για τρισάθλιο γείτονα, είναι ένας κοινός εκβιαστής και ο μεγαλύτερος διακινητής λαθρομεταναστών και προσφύγων στον κόσμο.
Το άρθρο της προηγούμενης Κυριακής είχε γραφτεί πριν από το ΚΥΣΕΑ, όμως χρειάζονται περισσότερα πράγματα που γίνονται και δεν λέγονται. Ορισμένα από τα μέτρα που ανακοινώθηκαν, όπως η επιτάχυνση της κρίσεως των αιτήσεων ασύλου με την κατάργηση του δεύτερου βαθμού, είναι θετικά. Θετικό είναι και το κλίμα που διαμορφώνεται με την ολοένα και ευρύτερη απαίτηση για αυστηρό έλεγχο των διαβόητων ΜΚΟ, αν υλοποιηθεί. Το θέμα όμως είναι η στάση μας στο πεδίο, στη γραμμή των συνόρων. Η «κουτσή Μαρία» γνωρίζει όχι τον ύποπτο αλλά τον άνευ αμφιβολίας διαπιστωμένο δουλεμπορικό ρόλο των ΜΚΟ.
Γνωρίζουμε πλέον πως πολλοί από αυτούς τους λύκους που έχουμε αφήσει αμολητούς στο σώμα της Πατρίδας γνωρίζουν πότε, πόσοι και πού θα αποβιβαστούν, τους καθοδηγούν και συχνά τους περιμένουν στην ακτή ή στην αποδώ μεριά στον Εβρο για να παραλάβουν τα πελατάκια. Αυτό σημαίνει πως Έλληνες και ξένοι «αλληλέγγυοι» συνεργάζονται με την παρακρατική και κρατική μαφία του Ερντογάν, οι οποίοι και τα κονομάνε και μας «πηδάνε».
Οι λαθραίοι, πρόσφυγες ή μη, είναι ο «άοπλος στρατός» του Ερντογάν, που δεν σέβεται ούτε τα δικαιώματα των δικών του πολιτών, σιγά μη σεβαστεί τα δικά μας. Άλλωστε ο εναγκαλισμός του με τους αποκεφαλιστές τζιχαντιστές ήταν και είναι παγκοίνως γνωστός, και αν οι Αμερικανοί δεν είχαν την αμηχανία που τους προκαλεί η δυσκολία τους να χωνέψουν πως ο Ερντογάν και η χώρα του είναι πλέον εχθρός της Δύσης και όλης της πολιτισμένης ανθρωπότητας, θα του είχαν ήδη καρφώσει έναν γυαλιστερό πύραυλο Κρουζ στην ποντιακή εξωμότικη κεφάλα του, όπως κάθεται σε έναν από τους 72 χρυσούς καμπινέδες του ανακτόρου του στον Βόσπορο. Βέβαια, ποτέ δεν είναι αργά, αν το βαθύ αμερικανικό κατεστημένο πάρει απόφαση πως τα συμφέροντά του θα εξυπηρετούνται καλύτερα με μια διαμελισμένη Τουρκία κι ένα ενιαίο ανεξάρτητο Κουρδιστάν. Αφερίμ.
Θα συμφωνήσουμε επίσης σε κάτι άλλο: Ουδείς λόγος υπάρχει η κυβέρνηση να κάνει μεγαλόστομες διακηρύξεις, να ανοίγει καβγάδες, να έχει υψηλή ρητορική έναντι των Τούρκων, των ΜΚΟτζήδων και διαφόρων περίεργων τύπων στις Βρυξέλλες κι αλλού εις τας Ευρώπας. Λίγα και γλυκά ή καθόλου λόγια, αλλά να δουλεύει ο βούρδουλας υπερωρίες. Κάντε το, μην το συζητάτε, δεν θέλουμε ψιλοκουβέντες. Αρκεί να σπάσει ο τσαμπουκάς των διακινητών και του αφεντικού τους.
Το θέμα βέβαια είναι τι θα κάνει ο Πρωθυπουργός με διάφορους πέριξ του, που έχουν κάτι παραπάνω από ένα κονέ με τον Σόρος. Εάν θέλει να μην καταπιεί όλο το ενδεχόμενο θετικό έργο του και την υστεροφημία του μια καταστροφή στο λαθρομεταναστευτικό, που θα μας σύρει σε διαπραγματεύσεις υποταγής, τότε πρέπει να τους γράψει όλους αυτούς εκεί που δεν βλέπει ο ήλιος. All politics are local politics λένε από το Χάρβαρντ μέχρι και την τιμημένη Παλαιομάνινα Αιτωλοακαρνανίας.
Υποθέτω πως η διαγνωσμένη πλέον μεθοδικότητα του Κυριάκου σημαίνει μια φιλοδοξία να γίνει καλύτερος από τον πατέρα του, από τον Σαμαρά, από όλους (από τον Τσίπρα ευκολάκι), υπό την έννοια να φέρει απτά καλύτερα αποτελέσματα και να γραφτεί στην Ιστορία με θετικό πρόσημο κι όχι ως αυτός που του γέμισε η χώρα αλλαχουακμπάρηδες χωρίς ντουφεκιά και μετά πήγε να κάνει «καπάκια» για το Αιγαίο, την Κύπρο και τον κεφαλικό φόρο.
Δεν θέλει, πιστεύω, από Πρωθυπουργός να γίνει Ηγεμόνας της Βλαχίας, οσποδάρος της Υψηλής Πύλης. Αν κάνει αυτό που επιβάλλει η στοιχειώδης λογική, δεν θα υπάρξει τίμιος άνθρωπος που δεν θα βάλει πλάτη.
Αν χαθεί όμως η μπάλα, οι συνέπειες θα είναι ζωντανός εφιάλτης για όλους μας. Και θυμίζω, κάποιοι με τους οποίους μιλάμε για το λαθρομεταναστευτικό, για τις «ροές», όπως το λένε παιχνιδιάρικα, δεν έχουν ίδια συμφέροντα με μας.
Είναι απέναντι. Απέναντί τους κι εμείς με πράξεις, όχι φωνές. «Σιωπηρά κρούση» το λέμε στις Καταδρομές, κύριε Πρόεδρε. Οι πεζικαραίοι, δόξα και τιμή στον Βασιλιά των όπλων, ορμάνε με κραυγές «Αέρα» κ.λπ. Πολλή φασαρία και ταρατατζούμ για σπάσιμο του ηθικού του εχθρού. Τα κομάντα απλά μπαίνουν μέσα και δεν αφήνουν ρουθούνι. Ούτε κιχ ούτε κλαπατσίμπαλα ούτε «ερχόμαστε, ρε κανάγιες». Να γίνει η δουλειά λοιπόν, να τους σταματήσουμε, να κόψουμε τον βήχα στον εκβιαστή, κι όλοι θα σου φέρνουμε νερό με το κόσκινο.
πηγή