ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

 
Οἱ θιασῶτες τῆς «νέας ἱστορίας»,
μέσα ἀπὸ μιὰ «διαλεκτικὴ» οἴησης καὶ ἀλαζονείας,
ὅπου οἱ ἴδιοι μεταβάλλονται
σὲ κατασκευαστὲς τῆς παγκόσμιας ἱστορίας,
θεωροῦν τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος-κράτος
δημιούργημα μᾶλλον τοῦ... Παπαρρηγόπουλου
καὶ ὄχι τοῦ Ρήγα Φεραίου ἢ τοῦ Κολοκοτρώνη!

Γιατί λοιπὸν νὰ μὴ φανταστοῦν πὼς μποροῦν,
σήμερα –ὅταν τὸ «μίσος γιὰ τὸ ἔθνος»
ἔχει μεταβληθεῖ σὲ καταστατικὴ ἀρχὴ
τῶν ἑλληνικῶν ἐλὶτ
καὶ μεγάλου μέρους τῆς διανόησης–
νὰ «κατασκευάσουν» μιὰ νέα «φαντασιακή»,
καὶ συνάμα φανταστική, ἱστορία,
ἡ ὁποία χρησιμοποιεῖ τὰ «ντοκουμέντα»
ὡς δευτερεύουσα καὶ περιστασιακὴ πηγὴ
τῆς ἱστορικῆς ἀλήθειας;

Γιατί νὰ μὴν ἐπιχειρήσουν νὰ συρρικνώσουν
ἕναν μάρτυρα καὶ πρωτοπόρο
τῆς ἑλληνικῆς παλιγγενεσίας
σὲ μία καὶ μόνη –δευτερεύουσα μάλιστα–
πλευρὰ τῆς δραστηριότητάς του,
τὴ συγγραφὴ καὶ ἔκδοση κειμένων
τοῦ δυτικοῦ διαφωτισμοῦ καὶ ρομαντισμοῦ,
περιορίζοντας τὴ συνθετικότητα
τῶν προσλαμβανουσῶν καὶ τῶν ὁριζόντων του
στὴ «δυτική»-γαλλικὴ ἀναφορά, ἀποκλειστικά;

Καί, στὴν περίπτωση ποὺ «ἀποδέχονται»
τὸ ἐπαναστατικὸ ἔργο του,
νὰ τὸ συρρικνώσουν σὲ μιὰ βαλκανικὴ «ὑπερεθνική»,
ἢ μᾶλλον «ἀ-ἐθνική», κατεύθυνση,
ἐμπνεόμενη ἀποκλειστικὰ
ἀπὸ μιὰ στρεβλὴ ἐκδοχὴ τῆς γαλλικῆς Ἐπανάστασης,
ἀπὸ τὴν ὁποία ἔχει ἀφαιρεθεῖ ἡ ἀποφασιστικότερη,
ἴσως, συμβολή της στὸν δυτικὸ κόσμο,
ἡ διαμόρφωση τῆς ἰδέας τοῦ λαϊκοῦ ἔθνους
ὡς ὑποκειμένου τῆς ἱστορίας.

Γιώργου Καραμπελιά
Ἀπὸ τὸ ἀφιέρωμα τῆς "Πειραϊκῆς Ἐκκλησίας"
στὸ "Ρῆγα Φεραῖο Βελεστινλή"