Ο φόβος του Πατριάρχη Βαρθολομαίου για ένα νέο αλβανικό και ο Ναυπάκτου Ιερόθεος

Στον φαναριώτικο λουτήρα, ανώτερο από την κολυμπήθρα του Σιλωάμ, αφού εκεί για ίαση χρειαζόταν πίστη και μετάνοια, ενώ στον πατριαρχικό πύελο, για να πλυθούν τα πτύελα και να αποκατασταθούν χωρίς μετάνοια τα κανονικά εκκλησιαστικά παραπτώματα, μόνο η απόφαση του κ. Βαρθολομαίου απαιτείται, αναιρέθηκαν οι ρύποι των σχισματικών και αχειροτόνητων, που σήμερα συγκροτούν την ηγεσία της «εκκλησίας της Ουκρανίας».
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης, με το έργο εμφύλιας διαίρεσης στην Ουκρανία, έβαλε οίνο ξηρό σε ασκό παλαιό από τα χρόνια του Αιόλου, που διέρρηξε τα τοιχώματα και πότισε όξος την οδυνούσα και πάσχουσα Ορθοδοξία.
Όμως, από τότε που γεμάτος έπαρση ο κ. Βαρθολομαίος δήλωνε πως: «Είτε αρέσει στους αδελφούς μας τους Ρώσους είτε δεν αρέσει, αργά η γρήγορα θα ακολουθήσουν την λύση που θα δώσει το Οικουμενικό Πατριαρχείο, διότι δεν έχουν άλλη επιλογή» έπεσε πολύ και ορμητικό νερό, που κύλισε στο αυλάκι της Ορθόδοξης Εκκλησίας, κάνοντάς το  ρέμα βαθύ που τη χώρισε στα δύο.
Μετά το: «Είτε αρέσει…είτε δεν αρέσει» το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως μάζεψε τα καμένα φτερά της αλαζονείας του, και έστειλε στα Πατριαρχεία και στις Αυτοκέφαλες Εκκλησίες αντιπροσώπους ή Επιστολές ζητώντας την αποδοχή των ενεργειών και μέτρων του, αναφορικά με τη χορήγηση αυτοκεφαλίας στην νεοπαγή Ουκρανική εκκλησία.
Οι σλαβόφωνες Ορθόδοξες Εκκλησίες αρνούνται να αναγνωρίσουν την εκκλησία των σχισματικών, καθηρημένων και αναθέματι υποκειμένων στην Ουκρανία, ενώ, το Πατριαρχείο Σερβίας εγγράφως δήλωσε, πως δεν αναγνωρίζει την «αντικανονικήν εισπήδησιν [του κ. Βαρθολομαίου] εις τον κανονικόν χώρον της Αγιωτάτης Εκκλησίας της Ρωσσίας» και, ως εκ τούτου, δεν αναγνωρίζει «ως Αυτοκέφαλον Εκκλησίαν της Ουκρανίας [την] ανακηρυχθείσαν, κανονικώς μεν ανυπόστατον, εν τοις πράγμασι δε βιαίως επιβεβλημένην τεχνητήν συνομοσπονδιοποίησιν των εν Ουκρανία σχισματικών παραφυάδων…».
Οι ελληνόφωνες Εκκλησίες, παίρνουν αποστάσεις από τις αποφάσεις του κ. Βαρθολομαίου, ζητώντας τη σύγκληση πανορθοδόξου Συνόδου.
Το «διάλογο και  τη διαπραγμάτευση» σε πανορθόδοξο επίπεδο, θεωρεί ως μέσο διευθέτησης του ουκρανικού προβλήματος το Πατριαρχείο Αντιοχείας, ενώ ο «λεβέντης, [αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος Β΄ ] που κρατάει το λόγο του» κατά τον κ. Βαρθολομαίο, δεν κράτησε το «λόγο» του και, κατά το κοινώς λεγόμενο, του την έκανε γυριστή.
Με απόφασή της η Σύνοδος της Εκκλησίας της Κύπρου προτείνει, μετά την παρέλευση εύλογου χρονικού διαστήματος, προφανώς για να φανούν τα ολέθρια αποτελέσματα της απόφασης Βαρθολομαίου στην Ουκρανία, να συγκληθεί με πρωτοβουλία του Κωνσταντινουπόλεως είτε πανορθόδοξη Σύνοδος είτε Σύναξη των Προκαθημένων, για να επιληφθεί του ουκρανικού θέματος. Δηλαδή, και επί της ουσίας, η τελική κρίση της Εκκλησίας της Κύπρου δεν στηρίζει την υπαγορευμένη «υπό κοσμικών επιθυμιών» απόφαση του κ. Βαρθολομαίου!
Την ακαρπία στη «γη του ξεραμένου λιβαδιού και της πικραμένης Παναγιάς», ακολούθησε η Αλβανική πανωλεθρία του κ. Βαρθολομαίου.
Η Εκκλησία της Αλβανίας Συνοδικά αποφάσισε να αμφισβητήσει τη «Συνοδική» απόφαση της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, που αναγνώρισε και αποκατέστησε καθηρημένους και σχισματικούς ρασοφόρους χωρίς μετάνοια, δηλώνοντας ότι: «Δυσκολευόμεθα να κατανοήσωμεν ότι τα άκυρα και ανυπόστατα [«μυστήρια» έξω της Εκκλησίας τελεσθέντα] καθίστανται «κατ’ οικονομίαν» πνευματοφόρα», καθώς «πράξεις αποτελούσαι επανειλημμένην βλασφημίαν κατά του Αγίου Πνεύματος [δεν μπορούν να]  αναγνωρίζονται εκ των υστέρων κατ’ οικονομίαν». Κοντολογίς, η Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας δεν αναγνωρίζει τη νέα εκκλησία του κ.Βαρθολομαίου στην Ουκρανία, διότι η ηγεσία της συγκροτείται από αφορισμένους, αναθεματισμένους και αχειροτόνητους ρασοφόρους.
Άστραψε και βρόντηξε ο  Οικουμενικός Πατριάρχης, ο κατά τον ατυχέστατο ευφημισμό ονομαζόμενος  «διάλογος».
Με επιστολή – δεκρετάλιό του προς τον Αλβανίας Αναστάσιο, στην οποία κυριαρχεί ένας «ιδιότυπος επιτιμητικός τόνος», προστάζει μάλλον το των Αγίων Αποστόλων: «ταύτα περί Κανόνων διατετάχθω υμίν παρ’ ημών ώ Επίσκοπε…», καθώς, εν τέλει, στην επιστολή του αποφαίνεται ότι: «απόκειται εις πάντας υμάς (Αρχιεπίσκοπο και τα μέλη της περί αυτόν Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Αλβανίας) η ευθύνη της αφομοιώσεως των προεκτεθεισών αληθειών! ουχί βεβαίως προς κύρωσιν αυτών!!…αλλά προς επανατοποθέτησιν επί το ορθόν…»!!!
Οι «προεκτεθείσες αλήθειες», που βολεύουν τον κ. Βαρθολομαίο, θεμελιώνονται επιλεκτικά σε μια κολοβωμένη μελέτη τού «δια θαυματουργικών σημείων έτι ζώντος…οτρηρού και εμβριθούς περί τα ιεροκανονικά ζητήματα αειμνήστου Μητροπολίτου Σμύρνης Βασιλείου», για το σχίσμα των Μελιτιανών κατά τον 4^ο αιώνα.
Η απόφανση του Αγίου Νικοδήμου περί του ζητήματος του «εκκλήτου», που εάν είχε γίνει δεκτή, θα είχε αποσοβηθεί το σχίσμα στην Ορθοδοξία, βεβαίως και αγνοείται από τον Κωνσταντινουπόλεως, αφού αυτός ο Μεγάλος Άγιος της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, ο πρύτανης των νεότερων κανονολόγων, λέει αλήθειες που δεν στηρίζουν ούτε την «Πραξικοπηματική, αντικανονική και διαιρετική» απόφαση του Οικουμενικού Πατριάρχη για παραχώρηση Αυτοκεφαλίας στην νεοπαγή εκκλησία της Ουκρανίας, μα μήτε και την έσχατη πλάνη του κ. Βαρθολομαίου, πάνω στο ψευδοδόγμα του «πρώτος άνευ ίσων».
Και ενώ ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας κ.Αναστάσιος με απαντητική του επιστολή προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη αποδεικνύει ότι το «αληθές εν (σχετικά με το πώς ο σχισματικός Μελίτιος αποκαταστάθηκε ιερατικά κατά την τάξη της Ορθοδόξου Εκκλησίας) το δε ψεύδος (με τις «προεκτεθείσες αλήθειες» του κ.Βαρθολομαίου) πολυσχιδές», ο φίλος του κ.Βαρθολομαίου πάπας Φραγκίσκος Μπεργκόλιο έβαλε «πλάτη» στα προβλήματα του συνοδοιπόρου του στο δρόμο της πλάνης, εντάσσοντας το γεμάτο με πλάνες και μισές εκκλησιαστικές αλήθειες πατριαρχικό δεκρετάλιο, στα κείμενα δογματικής και συμβολικής θεολογίας του παπισμού!
Όμως, στο χορό των απορρίψεων της απόφασης Βαρθολομαίου για την Ουκρανία δεν έχει ακόμα προστεθεί η Εκκλησία της Ελλάδος. Έτσι, για να προλάβει ένα δεύτερο «Αλβανικό», ο Κωνσταντινουπόλεως έστειλε στην Ελλάδα την προέκταση, κατά κάποιους, της εκκλησιαστικής θελήσεώς του ή, κατ’ άλλους, τον συνδιαμορφωτή της, Μητροπολίτη Γαλλίας Εμμανουήλ συνοδευόμενο από τον Μητροπολίτη Αδριανουπόλεως Αμφιλόχιο, για να συζητήσουν με τον Επίσκοπο Αθηνών κ.Ιερώνυμο, το ζήτημα της Αυτοκεφαλίας στην νεοπαγή εκκλησία της Ουκρανίας.
Ο Αρχιεπίσκοπος της Εκκλησίας της Ελλάδος, αμέσως μετά τη συνάντηση με τους πατριαρχικούς εκπροσώπους, δήλωσε, πως σε προσεχή συνεδρίαση της ολομέλειας της Ιεραρχίας η Εκκλησία της Ελλάδος θα εκφράσει επίσημα τη θέση της.
Και ενώ το χριστεπώνυμο πλήρωμα αναμένει να βγουν στο φως οι παρασκηνιακές εκκλησιαστικές διαβουλεύσεις, δόθηκε στη δημοσιότητα επιστολή-εισήγηση του Μητροπολίτη Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ.Ιερόθεου που, ούτε λίγο ούτε πολύ, προτείνει στην Εκκλησία της Ελλάδος να αποδεχθεί χωρίς ψηφοφορία (!) την απόφαση του Κωνσταντινουπόλεως για την Ουκρανία, διότι εάν γίνει ψηφοφορία, τότε κατά τον κ. Ιερόθεο, ως Εκκλησία της Ελλάδος «θα εισέλθουμε σε υπόθεση άλλης Εκκλησίας» (!!) και, το κωμικοτραγικό,  ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου προτείνει, η Εκκλησία της Ελλάδος να αποδεχθεί «προς το παρόν» την πράξη χορηγήσεως Αυτοκεφαλίας στην νεοπαγή εκκλησία της Ουκρανίας από το Πατριαρχείο «και να αναμείνη να εκφράση την συνολική άποψη και κρίση της, με την ψήφο της, όταν θα συνέλθη η Οικουμενική Σύνοδος»!!!
Τί να πρωτοθαυμάσει κανείς σε αυτό το κείμενο;  Το υποκριτικό σάλπισμα του Μητροπολίτη Ναυπάκτου για τήρηση των Εκκλησιαστικών Κανόνων, όταν ο υποτιθέμενος θεματοφύλακας τους παραβιάζει, ενίοτε τους αγνοεί και πολλάκις τους προσαρμόζει στην προκρούστειο κλίνη, διαλαλώντας, πως μόνον «εν Φαναρίω κηρύττομεν τα αυθεντικώς κληροδοτηθέντα…περί εκκλησιολογίας»;
Την πλάγια μεν, αλλά σαφή, άποψη του Μητροπολίτη Ιερόθεου, πως ο Κωνσταντινουπόλεως μπορεί να άρει την Αυτοκεφαλία κάθε Εκκλησίας, όποτε θελήσει, αφού αυτή δόθηκε «κατ’ οικονομίαν», θέση που απορρίπτουν ακόμα και οι ακραίοι υποστηρικτές των πατριαρχικών επιλογών;
Τη γνώμη, πως οι αποφάσεις της Πρωτόθρονης Εκκλησίας δεν πρέπει να κρίνονται  προ Οικουμενικής Συνόδου;
Πως οι Εκκλησίες και τα Πατριαρχεία που δεν αποδέχονται την Αυτοκεφαλία στην νεοπαγή εκκλησία της Ουκρανίας θέτουν σε αμφισβήτηση τις δικές τους Αυτοκεφαλίες ή, την ακραία υποκριτική πρόταση, να ερωτηθεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο για τον τρόπο που αποκατέστησε τους σχισματικούς και αυτοχειροτόνητους Ουκρανούς ρασοφόρους;
Αποπληρώνει όφλημα αρχαίο ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος, ώστε ανερυθρίαστα να ζητά τη μετατροπή της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ελλάδος σε Μητρόπολη του Φαναρίου ή εκπλύνει τη συνείδησή του για τη στάση του στη Σύνοδο του Κολυμπαρίου;
Ο χρόνος εμφάνισης της επιστολής, σε συνδυασμό με τη συγκυρία των γεγονότων, καθώς αυτή δόθηκε στη δημοσιότητα μετά την επίσκεψη της Πατριαρχικής αντιπροσωπείας, εκθέτουν ανεπανόρθωτα τον Μητροπολίτη Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ.Ιερόθεο στους κλασικούς ρύπους των νεφών της υποψίας, ενώ το περιεχόμενο της επιστολής του προς την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος τον κατεβάζει μετά κρότου από το θρόνο της σοβαρότητας. 
πηγή