ΜΗΠΩΣ ΕΦΤΑΣΕ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ;

ΗΤΑΝ  σήμερα το πρωί ,τώρα που κρατά ακόμη λίγο το καλοκαιράκι και στον αυλόκηπο της κυρά Ευδοξίας της Πολίτισσας ήμουνα καλεσμένος για τον καθιερωμένο Αγιασμό.

-Άστα κυρά-Ευδοξία μου, λένε πως θε’ να κόψουν τον μισθό των Παπάδων και οι πιότεροι απ’αυτούς  είναι πολύτεκνοι μοχθώντας ολημερίς στον αγρό του Χριστού και τι θ’απογίνουν τωρα; Να κάμουν τα γκαρσόνια για να ζήσουν και ν’αφήσουν τον κόσμο,ανεξομολόγητο ακοινώνητο και απαρηγόρητο;

-Άκουσε και μένα  Πάτερ μου,άρχισε να μιλεί με το βαριά πολίτικη προφορά της.

Έφυγα 20 χρονώνε από την Πόλη τότε με τα Σεπτεμβριανά .Αφήσαμε πίσω μας μία πολυκατοικία στο Ταξίμ και τρία εξοχικά στα Πριγκιποννήσια , όμως χαλάλι. Έχω και πάλι το καύχημά που με παρηγορεί και τούτο είναι μία επιστολή του Πατριάρχη  μας στον Πατέρα μου για τις ευεργεσίες του στον Οικουμενικό Θρόνο.Ήτανε μεγάλος έμπορος και σαράφης εκείνα τα ένδοξα χρόνια και βοήθαγε πολύ τις Εκκλησίες. Ετούτο το γράμμα που βλέπει η αγιωσύνη σου  είναι το πιο τζοβαέρικο δώρο της ζωής μου. Και το αγκάλιαζε τρυφερά στο γερασμένο στήθος της.

Και σεις μπρε παιδί μου φύγατε από την τούτη την πατρική αγκάλη του γένους μας και να τώρα η προκοπή σας. Μήπως έφτασε γιέ μου  ο καιρός να γυρίσουμε πάλι στην Εκκλησία του  γένους μας ;Στο Πατριαρχείο μας , στην μήτρα που μας κυοφόρησε χιλιάδες χρόνια;

Τελέσαμε τον Αγιασμό με όλα τα λόγια ,μπερεκέτικα πράγματα όπως και μπερεκέτικα  και νόστιμα τα κεράσματά της.

Όμως το καλύτερο δώρο της Κυρα-Ευδοξίας είναι τούτο το βιβλίο «Θέλω να πιω όλο τον Βόσπορο» ,γραμμένο από έναν Άγιο Ηγούμενο, που ξεφυλλίζοντάς το διαβάζω και τα εξής:

«ΓΙΑΤΙ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΟΥΝ Τον Πατριάρχη;

Χειροκροτούν γιατί δύο χιλιάδες Έλληνες στην Πόλη αξιώθηκαν να έχουν τέτοιο Πατριάρχη, ενώ εμείς τα δέκα εκατομμύρια δεν αξιωθήκαμε να έχουμε ούτε ένα νεωκόρο της προκοπής.

Με στραβοκοίταξε –και κάποιος παρατρεχάμενος μου είπε απειλητικά: Αυτή η γλώσσα σου θα σε φάει.

Λησμονεί  όμως ότι ο Ποιμήν των δύο χιλιάδων ψυχών συναντάται με τον Μπούς ή τον Κλίντον ως ίσος προς ίσος, ενώ τους πλείστους εξ ημών αγνοεί ακόμη και ο θυρωρός της πολυκατοικίας.

Ομιλεί στο Ευρωκοινοβούλιο και εκπλήσσει. Ακόμη και ο ευρωβουλευτής κ.Αλαβάνος παρατηρεί:

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο έχει κύρος στην Ευρώπη ενώ η Εκκλησία της Ελλάδος ουδέν,παρ’όλο που ζει σε καθεστώς τρόμου,ενώ εδώ στηρίζεται στο κράτος.

Ημών ο Πατριάρχης  βρίσκεται στην Κωνσταντινούπολη. Αυτόν και μόνον αναγνωρίζομεν ως Πατριάρχην Κι ουδένα έτερον.

Είναι ο πατριάρχης της Ρωμιοσύνης όλης, άρα και της Ελλάδος. Δεν είμεθα άλλο έθνος, δεν είμεθα άλλο γένος, είμαστε Ρωμιοί.

Εμείς( η παλαιά Ελλάς κυρίως) αυτοκέφαλον τμήμα του Οικουμενικού Πατριαρχείου, η Κρήτη ημιαυτόνομος, Εμείς είμαστε απλώς αυτόνομοι

Στο κάτω κάτω δεν μας ρώτησαν (κλήρο,μοναχούς και λαό) τι θέλουμε.Όλα μας επιβλήθησαν δια της βίας… (σελ.235,236,25)

Ο καφές της κυρα-Ευδοξίας γιαβάσικος με καϊμάκι γαλήνευσε τον λογισμό μου και ανατρέχοντας πάλι σε μυρωδάτες μνήμες από την Πόλη των ονείρων της με τις πολλές και μεγαλοπρεπείς Εκκλησιές ,τους Πατριάρχες τους Ψαλτάδες με τις τζουράδικες φωνές τους και  τους αρχόντους  καλοντυμένους Χριστιανούς έκαμε να ζωντανεύει μέσα μου γλυκά σαν καντηλάκι χαρούμενο, την ακοίμητη συνείδηση του Γένους μας.

«Και τότε ένα παράπονο σε παίρνει

Και στα καντούνια μέσα σε γυρνά…»

 π.Διονύσιος Ταμπάκης

σχόλιο: Αχ βρεε παππούλη μας είσαι τόσο γλυκός , μα εκείνο 
  το λιβάνισμα στους Πατριαρχικούς, είναι ασήκωτο...