Πώς θα ενωθούν με την Ελλάδα η Β. Ήπειρος, η Δαρδανία (Σκόπια) & η Ανατ. Ρωμυλία...

  
Η πατρίδα μου δεν είναι η στενή, γεροντοκόρη Ελλάδα με τα ψεύτικα στολίδια, αλλά η Ρωμανία, η Ρωμιοσύνη, η Αυτοκρατορία μας - αυτή που ανέδειξε Βασιλείους και Αντωνίους, Μάξιμους και Παλαμάδες, Μακρίνες και Κασσιανές, Ρωμανούς και Δαμασκηνούς, Φωκάδες, Βατάτζηδες και Παλαιολόγους. Σ' αυτή την Αυτοκρατορία δεν υπήρχε λαός που κυριαρχούσε πάνω στους άλλους! Όλοι ήμασταν ένα! Αν έχουμε λίγο μυαλό στο κεφάλι - έτσι νομίζω τουλάχιστον - θα ξαναγίνουμε ένα.

ουτοπία και ρομαντισμός;

Στις 28 Οκτωβρίου 2018 ο Βορειοηπειρώτης Κωνσταντίνος Κατσίφας  έπεσε νεκρός από σφαίρες Αλβανών αστυνομικών στο ελληνικό μειονοτικό χωριό Βουλιαράτες της Αλβανίας (Βορείου Ηπείρου), όπου είχε πραγματοποιηθεί η ετήσια τιμητική τελετή στη μνήμη των πεσόντων του Ελληνοϊταλικού Πολέμου του 1940-41.
Τι ακριβώς είναι ο Κ. Κατσίφας; Εθνομάρτυρας ή ένας τρελός; Η αλβανική κυβέρνηση εξήγησε ότι ο νέος δεν περιορίστηκε στην έπαρση της ελληνικής σημαίας, αλλά άνοιξε πυρ κατ' επανάληψιν εναντίον των Αλβανών αστυνομικών, οι οποίοι ΑΝΑΓΚΑΣΤΗΚΑΝ να τον πυροβολήσουν αμυνόμενοι και να τον σκοτώσουν. Φωτογραφίες που δημοσιεύονται στο διαδίκτυο φαίνεται να πιστοποιούν του λόγου το αληθές.

Ας ρωτήσουμε λοιπόν, αδελφοί, νηφάλια: τι λόγο είχε το παλικάρι να πάει εκεί οπλισμένο; Τι τον έκανε να τραβήξει τη σκανδάλη; Η ιδέα ότι έτσι (σκοτώνοντας ενδεχομένως Αλβανούς αστυφύλακες, που μήπως αυτοί "δεν είχαν μάνα να τους κλαίει, κύρη να τους λυπάται";) θα "απελευθερώσει τη Βόρειο Ήπειρο";
Λυπούμαστε τον ίδιο και συλλυπούμαστε την οικογένειά του. Ευχόμαστε ο Κύριος να τον αναπαύσει. Αν του έδωσαν χαριστική βολή οι αστυνομικοί, όπως λέει φίλος του γιατρός, αυτό ασφαλώς επιβεβαιώνει τη σκληρότητα της αλβανικής αστυνομίας (που οπωσδήποτε δεν στελεχώνεται με αγγέλους), κάτι που φυσικά δεν μας βρίσκει σύμφωνους, αλλά σίγουρα βρίσκει σύμφωνους τους ομοϊδεάτες του άτυχου θύματος, που έτσι θα ήθελαν να συμπεριφέρεται η ελληνική αστυνομία σε ανάλογες περιπτώσεις, και φυσικά δεν αλλάζει το γεγονός ότι δεν έπρεπε να έχει γίνει τίποτε από αυτά: ούτε σημαίες, ούτε όπλα, ούτε πυροβολισμοί, ούτε θάνατος!
Ο Κωνσταντίνος Κατσίφας είναι θύμα του εθνικιστικού μίσους, με το οποίο εδώ και διακόσια χρόνια οι Έμποροι των Εθνών ποτίζουν τους μικρούς λαούς, τους διαιρούν και τους εκμεταλλεύονται.
Στη μνήμη του λοιπόν, επιθυμώ να γράψω πώς, κατά τη γνώμη μου, είναι δυνατόν να ενωθούν με την Ελλάδα η Βόρεια Ήπειρος, η Ανατολική Ρωμυλία, αλλά και η Δαρδανία, δηλαδή η περιοχή της δημοκρατίας των Σκοπίων. Όχι με καμιά ένοπλη ελληνική εισβολή στα εδάφη που οι διεθνείς συμβάσεις απέδωσαν στις γειτονικές μας χώρες, αλλά με τη συγκρότηση μιας Παμβαλκανικής Συνομοσπονδίας ή Ομοσπονδίας ή έστω Συμμαχίας, που θα επιτρέψει σε όλους τους βαλκανικούς λαούς (σε όσους σκεφτούν λογικά και δεχτούν, έστω) να ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΝ αυτό που και παλιότερα ΜΟΙΡΑΖΟΝΤΑΝ και συνυπήρχαν ειρηνικά και αρμονικά, πριν τους διαιρέσει το μαχαίρι των αποικιοκρατών και τους βάλει να σφάζονται!
Τι να μοιραστούν; Τι μοιράζονταν παλιά; Την ίδια τη Βαλκανική, στην οποία ζούσαν και κινούνταν ανακατεμένοι όλοι οι λαοί της χερσονήσου, χωρίς να περιορίζονται από σύνορα - αφού σύνορα δεν υπήρχαν, ούτε στο Βυζάντιο, ούτε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, ούτε υπήρχε η πλαστή, δυτικόφερτη ιδέα πως κάθε εθνότητα πρέπει να έχει δικό της ξεχωριστό κράτος, και μάλιστα να επεκτείνει τα εδάφη της σε βάρος των άλλων εθνοτήτων της ίδιας περιοχής!...

Με τους λαούς των Βαλκανίων μας ενώνουν τουλάχιστον τρία ουσιώδη στοιχεία:

• Η κοινή βυζαντινή κληρονομιά μας (ή μήπως δεν είναι βυζαντινή κληρονομιά ο αλβανικός δικέφαλος αετός ή το όνομα της Ρουμανίας - Romania - που είναι ακριβώς το όνομα του Βυζαντίου;).
• Η επί αιώνες συνύπαρξη των λαών μας, που δημιούργησε και κοινές παραδόσεις και κοινό λαϊκό πολιτισμό.

 

• Η ορθόδοξη χριστιανική πίστη μας και οι κοινοί άγιοι που τιμούμε και γιορτάζουμε όλοι μας, καθώς και οι ορθόδοξοι άγιοι που έχουν αναδείξει όλοι οι ορθόδοξοι βαλκανικοί λαοί.

Δείτε: Σκόπια: Τα ιστορικά μοναστήρια της Στρώμνιτσα (βίντεο):

Ο πάτερ Γκριγκόρι αναφέρει: «Η αποκατάσταση έγινε με τον ίδιο αυθεντικό τρόπο με τον οποίο χτίστηκε η εκκλησία, χρησιμοποιώντας μόνο πέτρες και τούβλα που τοποθετούνται οριζοντίως – στο βυζαντινό ύφος που χρησιμοποιούνταν παλαιότερα για τις εκκλησίες».

Και οι λαοί που τώρα δεν είναι ορθόδοξοι χριστιανοί, αλλά παπικο΄(ή ουνίτες) ή μουσουλμάνοι, κάποτε ήταν ορθόδοξοι και μπορούμε να τους το εξηγήσουμε αυτό, ώστε τουλάχιστον να καταλάβουν ότι είναι δυνατόν να συνυπάρξουν μ' εμάς, χωρίς εθνικιστικά μίση και διαμάχες.
Αρκετό αίμα χύθηκε στα Βαλκάνια από το τέλος του 19ου αιώνα μέχρι την Κατοχή (σφαγή των Σέρβων από τους Κροάτες Ουστάσι) κι από τον Εμφύλιο της Γιουγκοσλαβίας, μέχρι το σερβοαλβανικό πόλεμο στο Κοσσυφοπέδιο και μέχρι τον θάνατο του Κωνσταντίνου Κατσίφα!
Ποιος κερδίζει απ' αυτό το αίμα; Μήπως οι λαοί; Όχι! Μόνο οι διεθνείς καπιταλιστές, οι Έμποροι των Εθνών (δανείζομαι τον όρο από το ομώνυμο μυθιστόρημα του μεγάλου μας Παπαδιαμάντη), που καρπώνονται τον πλούτων των χωρών μας.
Το Βυζάντιο, παρά τις κατά καιρούς εθνικιστικές επιθέσεις των Σέρβων και Βουλγάρων κράληδων και τσάρων, τελικά μας ένωσε όλους. Και το όραμα του Ρήγα Φεραίου επίσης μας ένωνε όλους (διαβάστε το Θούριο στην ανάρτησή μας Η φιλία Ρήγα Φεραίου & αγ. Νικόδημου Αγιορείτη, να δείτε το παμβαλκανικό, και όχι μόνο, αλλά και χριστιανικό, όραμα του Ρήγα για εξέγερση και ελευθερία). Και η ελληνική πνευματική και πολιτισμική παρουσία σε ολόκληρη της Βαλκανική, μέχρι τη Ρουμανία (εξ ού και η έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 από το Ιάσιο) επίσης μας ένωνε και μπορεί να μας ενώσει ξανά όλους. Αλλά παρουσία αλβανικών και σλαβικών φυλών εντός των περιοχών που σήμερα ανήκουν στη χώρα μας, την Ελλάδα, επίσης παρατηρείται. Τα σύνορα είναι συμβατικά, δεν διαχώριζαν την παρουσία των πληθυσμών.

Η Χάρτα του Ρήγα

Η Βαλκανική είναι η πατρίδα όλων μας. Επαρκεί για όλους μας! Ας τη μοιραστούμε και ας αγκαλιαστούμε κάτω από τους τρούλους των χιλιόχρονων ορθόδοξων εκκλησιών μας.
Ενώ εμείς τρωγόμαστε, η χώρα μας κατακλύζεται από Ασιάτες και Αφρικανούς μετανάστες, που πράγματι (αν και συνάνθρωποί μας) δεν ανήκουν σ' αυτή την περιοχή. Βέβαια, ολόκληρη η περιοχή της ανατολικής Μεσογείου, όπου υπάρχει ορθόδοξο χριστιανικό στοιχείο (όπου έχει απομείνει δηλαδή, και δεν το έχει καταπιεί το επεκτατικό Ισλάμ), είναι επίσης Βυζάντιο, επίσης δικό μας.
Ενώ εμείς τρωγόμαστε, επιπλέον, η Ελλάδα έχει ξεπουληθεί στυγνά στο διεθνές κεφάλαιο, στους δανειστές μας. Πώς θα απελευθερώσουμε τη χώρα μας; Μα υπάρχουν οι ΦΥΣΙΚΟΙ ΣΥΜΜΑΧΟΙ ΜΑΣ, οι βαλκανικοί αδελφοί μας, ιδίως εκείνοι οι λαοί, στους οποίους κυριαρχεί ο ορθόδοξος χριστιανισμός, με τους οποίους μοιραζόμαστε τόσα κοινά! Ακόμα και οι Βούλγαροι, παρά τα προβλήματα που μας χώρισαν στο παρελθόν μας.

Η ιερά σύνοδος του Πατριαρχείου Βουλγαρίας

Είναι γελοίο, κωμικοτραγικό, να σμίγουμε τα φρύδια και να τρίζουμε τα δόντια μας δήθεν αντρειωμένα προς τους βαλκανικούς γείτονές μας, ενώ έχουμε παραχωρήσει όχι μόνο γην και ύδωρ, αλλά και αέρα και ψυχή στους σκοτεινούς κοσμοκράτορες του αιώνος τούτου. Και δεν εννοώ μόνο την παραίτηση από την εδαφική μας ακεραιότητα και την εκποίηση του επίγειου και του ορυκτού πλούτου μας, αλλά κάτι πολύ χειρότερο: η Ελλάδα του Nomads, του Greece's Next Top Model, του Master Chef Junior, του The Voice (όλα αντιγραφή ή παραρτήματα διεθνών τίτλων), η Ελλάδα της απελπισίας, της αθεΐας και της μοιχείας, της διαλυμένης αγροτιάς, των διαλυμένων οικογενειών, των διαλυμένων ψυχών, της υπογεννητικότητας, είναι μια διαλυμένη, σκλαβωμένη και ταπεινωμένη Ελλάδα. 
Πού θα βρει συμμάχους; Πού αλλού, παρά στην ορθόδοξη γειτονιά μας; Έχουμε κοινούς εχθρούς με τα άλλα βαλκανικά έθνη, για να μην πω κοινούς εχθρούς με όλους τους λαούς της Γης!
Καταλήγω στα λόγια του αγίου Κοσμά του Αιτωλού: αυτή η πατρίδα είναι προσωρινή (ψεύτικη έλεγε ο πατροΚοσμάς), η αληθινή πατρίδα μας είναι η βασιλεία των ουρανών, και είναι πανορθόδοξη και πανανθρώπινη!
Ψέματα μας λένε οι αποικιοκράτες και οι καπιταλιστές ότι πρέπει να πολεμάμε μεταξύ μας και να διεκδικούμε ένα κομμάτι γης, όπως τα σκυλιά φαγώνονται για ένα κόκαλο! "Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας" - πάντα ήταν δικό τους και δικό μας (γιατί όλοι είμαστε δικοί μας) και επαρκεί για όλους μας.
Δεν έχω, προς το παρόν, να γράψω τίποτε άλλο. Είμαι πατριώτης. Η πατρίδα μου δεν είναι η στενή, γεροντοκόρη Ελλάδα με τα ψεύτικα στολίδια, αλλά η Ρωμανία, η Ρωμιοσύνη, η Αυτοκρατορία μας - αυτή που ανέδειξε Βασιλείους και Αντωνίους, Μάξιμους και Παλαμάδες, Μακρίνες και Κασσιανές, Ρωμανούς και Δαμασκηνούς, Φωκάδες, Βατάτζηδες και Παλαιολόγους. Σ' αυτή την Αυτοκρατορία δεν υπήρχε λαός που κυριαρχούσε πάνω στους άλλους! Όλοι ήμασταν ένα! Αν έχουμε λίγο μυαλό στο κεφάλι - έτσι νομίζω τουλάχιστον - θα ξαναγίνουμε ένα.


 
Ο Στρατής Μυριβήλης στο Η Ζωή εν Τάφω («Ζάβαλη Μάικω») περιγράφει έτσι μια αγαθή ορθόδοξη μάνα στη Μακεδονία του 1918, που τον φιλοξένησε, αν και "εχθρός" και θα μπορούσε να έχει σκοτώσει τα παλικάρια της, που πολεμούσαν:

Να τώρα κι ο ακριβός θησαυρός που ξεσκάλιξα μες στη χωριάτικη τη «βάρ­βαρη» αυτή ψυχή, που ’ναι αμόλευτη και παρθενικιά σαν τ’ απάτητο χιόνι μιας βουνοκορφής. Η Αντσω έχει δυο γιους στρατιώτες. Κι οι στρατιώτες αυ­τοί είναι μες στους οχτρούς που βρί­σκονται αντίκρυ μας στα χαρακώμα­τα του Περιστεριού. 
Αυτοί εδώ οι χω­ριάτες, που τη γλώσσα τους την κατα­λαβαίνουν περίφημα κι οι Βουργάροι κι οι Σέρβοι, αντιπαθούνε τους πρώ­τους γιατί τους πήρανε τα παιδιά τους στο στρατό. Μισούν τους δεύτερους που τους κακομεταχειρίζουνται για Βουργάρους. Και κοιτάνε με αρκετά συμπαθητική περιέργεια εμάς τους πε­ραστικούς Ρωμιούς επειδή είμαστε οι γνήσιοι πνευματικοί υπήκοοι του Πατρίκ, δηλαδή του «Ορθοδόξου Πα­τριάρχη της Πόλης». Γιατί η ιδέα του απλώνεται ακόμα, τυλιγμένη μέσα σε μια θαμπή μυστικοπάθεια πολύ παρά­ξενη, πάνου σ’ αυτό τον απλοϊκό χρι­στιανικό κόσμο. 
Έπειτα οι τάφοι των παλιώ τους προεστών έχουνε πάνω στις πέτρες σκαλισμένα ελληνικά γράμματα. Τα ίδια γράμματα που ’ναι γραμμένα πάνου στα σκεβρωμένα κονίσματά τους, και στα παλιά εκκλησια­στικά βιβλία των εκκλησιώ τους. Ω­στόσο, δε θέλουν να ’ναι μήτε «Μπουλγκάρ», μήτε «Σρρπ», μήτε «Γκρρτς». Μοναχά «Μακεντόν ορτοντόξ».

Η τελευταία φράση λογοκρίθηκε από τον ίδιο το συγγραφέα σε μεταγενέστερες εκδόσεις, αλλά εκφράζει μια πραγματικότητα. Ανάλυση του αποσπάσματος και της όποια πολιτικής ή πολιτισμικής σημασίας του εδώ.

Αυτοί οι άνθρωποι, οι "Μακεντόν ορτοντόξ", είναι δικοί μας αδελφοί (Ρωμιοί, Βυζαντινοί) και έχουν θέση σε μια κοινή, δική μας και δική τους, ορθόδοξη Βαλκανική. Αν βέβαια το θέλουν. Αλλά ποιος φτωχός λαός δεν θέλει την ειρήνη και τη συνύπαρξη; Οι "μεγάλοι" φέρνουν τις διαμάχες και αφιονίζουν τα πλήθη κατά τα ιδιοτελή συμφέροντά τους.

 Ξέρω πως όλα αυτά θα φέρουν λίθους ενάντια στην ταπεινή μπλογκονησίδα μας, γιατί ο πατριωτισμός στη φαντασία μας συνδέεται με έργα πολέμου και υποτίθεται ότι πρέπει να πολεμάμε τους γείτονές μας για να διεκδικούμε "τα δικά μας", όπως είπαμε. Επίσης, πιο εύκολα γίνεται δεκτό το μίσος παρά η αγάπη και η συγχώρηση.

όμως έκκληση σε όσους είναι ορθόδοξοι χριστιανοί, που ξέρουν πως "ουκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν" (Εβρ. 13, 14). Και για να κατακτήσουμε αυτή την μέλλουσαν πόλιν χρειαζόμαστε ειρήνη, συγχώρηση, αδελφοσύνη, όχι διεκδικήσεις επίγειων χωμάτων, ούτε αίματα ανθρώπων (αδελφών μας!), και τελικά διεκδίκηση χωμάτων για να κάνουμε τάφους.

 Κι επειδή το διεφθαρμένο και ξενόδουλο κράτος δεν θα πλησιάσει ποτέ τους ορθόδοξους βαλκανικούς αδελφούς μας, παρακαλώ να το κάνει η Εκκλησία, προσεγγίζοντας και σφιχταγκαλιάζοντας αδελφικά και ορθόδοξα χριστιανικά τις Εκκλησίες των αδελφών μας λαών, με επίσημες επισκέψεις, μεγάλες προσκυνηματικές εξορμήσεις, συλλείτουργα, θεολογικά συνέδρια, αλληλεγγύη... Έτσι και μόνο φρονώ ότι θα θεραπευτούν και τα εθνικιστικά σχίσματα (όπως των σχισματικών χριστιανών των Σκοπίων και του Μαυροβουνίου), θα ενταχθούν στο εκκλησιαστικό σώμα οι πιο σοβαροί και οι λοιποί θα πάνε κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Αρκεί να υπάρχει θέληση. Αλλά η πρωτοβουλία πρέπει να ξεκινήσει από κάποιον, στο όνομα του Θεού και υπό το σημείο του Σταυρού.

πηγή