ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

Τον ηγούμενο της αγιορείτικης μονής του Δοχειαρίου Γρηγόριο, που εκοιμήθη προχθές, μια φορά τον είχα δει στη ζωή μου, λαϊκός ακόμα. Του 'χα πει ότι σπουδάζω για τις βυζαντινές εικόνες και μου 'χεν απαντήσει ότι "άμα δεν τις ζεις τις εικόνες τι κάθεσαι και τις σπουδάζεις; Λόγια λόγια λέτε οι αρχαιολόγοι, τίποτα δε λέτε! Εμάς στο Όρος οι εικόνες μας μιλάνε, τίποτα να μην τους πεις, εκείνες θα μιλήσουν". Έχει μια βαθιάν αλήθεια ο λόγος αυτός. Τον είχα κρατήσει κι όταν έγινα παπάς και στάθηκα στην Αγ. Τράπεζα, είδα κάπως πως όντως οι εικόνες μιλάνε, με τον δικό τους βέβαια τρόπο, στον καθένα στην γλώσσα που αυτός μπορεί να καταλάβει: μιλάει ο Θεός με τρόπο μοναδικό κι ανεπανάληπτο. Έπεσα πριν λίγο πάνω σ' αυτό το βιντεάκι, που 'ναι ο ηγούμενος αυτός, ο Γρηγόριος, κι αγιάζει πατέρες και προσκυνητές την ημέρα του Πάσχα.

 Σκέφτηκα τον λόγο του, τότε για τις εικόνες, και τον είδα στο βίντεο αυτό ν' αγιάζει τις εικόνες του Θεού, τα πρόσωπα των ανθρώπων, να τους λέει ένα σχόλιο σχεδόν στον καθένα, η τελετή να μην είναι κάτι παγερό που ακολουθεί έναν τύπο ξερό αλλά κάτι ζωντανό... 

Γνώρισα πολλούς τέτοιους παπάδες στη ζωή μου που δεν τελούσανε για να τελέσουν, που προσπερνούσανε τον τύπο και κάνανε την ακολουθία έτσι, ώστε να μοιάζει πλιότερο με οικογενειακή γιορτή, παρά με την επανάληψη ενός τυπικού. 

Αυτά μας άφησαν, η λατρεία μας δεν είν' ξεροί τύποι, είναι τραπέζι οικογενειακό που οι δεσμοί των μελών αυτής της οικογενείας, της Εκκλησίας, μπολιάζονται με το αίμα του Χριστού, μέλποντας την ουράνια πατρίδα. 

Εκεί θα χαίρεται τώρα κι ο ηγούμενος του Δοχειαρίου, την ευχή του να 'χουμε, να πάρουμε κάτι απ' την αγία του απλότητα.
π.Ι.