Ἐὰν δὲν σταματήσουμε τώρα τὴν διαδικασία ἀλλοιώσεως τῆς ἀντιλήψεώς μας, τελειώσαμε.
Ἤ ἐπανερχόμεθα σὲ ἐκεῖνον τὸ ἐπίπεδον ποὺ θὰ κατανοοῦμε, θὰ σεβόμεθα καὶ θὰ ὑπακούουμε στὴν Ἀνάγκη τῆς Φυσικῆς μας Ἐπιλογῆς, ἤ ὁσονούπω ἀπαλλάσουμε τὸν πλανήτη ἀπὸ τὸ ἄχθος μας.
Διαφορετικὰ ἂς ἀποδεκτοῦμε τὸ …μοιραῖον!!!
Δὲν μᾶς πρέπει αὐτὸς ὁ κόσμος, ἐὰν ἀδυνατοῦμε νὰ τὸν κατανοήσουμε, νὰ τὸν σεβασθοῦμε καὶ νὰ τὸν ὑπαρασπισθοῦμε!!!
Διότι μίαν λοβοτομή, σὲ ὁποιονδήποτε βαθμό, τὴν ἔχουμε ὅλοι μας. Κι ἀκριβῶς λόγῳ αὐτῆς τῆς ἀτομικῆς μας λοβοτομῆς, βλέπουμε καὶ ἀποδεχόμεθα μόνον ὅσα μᾶς ἐπιβεβαιώνουν, συντηρώντας τὴν ἀτομική μας ἐκδοχή, ἀπομειώνοντας διαρκῶς τὶς πιθανότητες ἐπιβιώσεως τοῦ συνόλου τῶν κοινωνιῶν μας.
Διότι ὁ κόσμος μας, αὐτὸς ποὺ μόνον μὲ τὶς πέντε μας αἰσθήσεις ἀντιλαμβανόμεθα, ὁδεύει πρὸς τὸ τέλος του, γιὰ ἕναν καὶ μόνον λόγο: ἡ φυσικὴ ἐπιλογὴ ἔπαυσε, πρὸ καιροῦ, νὰ μᾶς ἀπασχολῇ καὶ νὰ καθορίζῃ τὶς ἐπιλογές μας.
Ἡ στάσις, ποὺ διατηροῦμε ὡς ἄτομα, ἀπέναντι σὲ γενικὲς Ἀρχὲς καὶ Ἀξίες, ποὺ θεμελιώνουν ἢ ἀκυρώνουν κάθε δικαίωμα ἐπιβιώσεως σὲ μίαν κοινωνία εἶναι …ὅ,τι μᾶς ἀρέσῃ. Αὐτό, τὸ ὅ,τι μᾶς ἀρέσῃ, εἶναι καὶ ἡ θηλειά, ποὺ οἰκειοθελῶς φορᾶμε…
Δὲν ἀλλάζουμε καὶ δὲν θέλουμε νὰ ἀλλάξουμε κάτι…
Κι ὅλο αὐτὸ εἶναι ἀποτέλεσμα μίας διαχρονικῆς λοβοτομῆς μας, ποὺ κύριον στόχο εἶχε ἀκριβῶς αὐτὲς τὶς Ἀρχὲς καὶ τὶς Ἀξίες. Μὴ ἐννοώντας τὰ ὅρια ὁ καθεὶς πράττει ὅ,τι τοῦ καπνίσῃ. Μά, ἀκριβῶς γιὰ αὐτὸν τὸν λόγο σκορπιζόμεθα, ἀν τὶ νὰ συμπορευόμεθα.
Κι ἔτσι αὐτοκαταστρεφόμεθα ὡς κοινωνίες καὶ ἐξαφανιζόμεθα ὡς ἄτομα.
Διότι τὸ ἄτομον εἶναι ἀνύπαρκτον ἐὰν δὲν παραμένῃ ἐνεργὸ κύτταρον μίας ζωντανῆς κοινωνίας.
Εἴμαστε αὐτοκτονικοί;
Ναί, εἴμαστε, ὅσο κι ἐὰν μᾶς …ξεβολεύῃ αὐτὴ ἡ διαπίστωσις…!!!
Εἶναι ἕνας συνδυασμὸς ἀπόψεων, ἀναληθειῶν καὶ παραπληροφοριῶν, ποὺ μᾶς σκοτίζει τὸ μυαλό, ἀπομακρύνοντάς μας ἀπὸ τὸ νὰ ἀντικρύσουμε τὶς γυμνὲς ἀλήθειες ὡς ἔχουν.
Βολικό…
…ἀλλὰ κι αὐτοκτονικὸ πλέον…!!!
Συνυπολογίζοντας φυσικὰ τὴν διαρκῶς αὐξανομένη ἄγνοιά μας γιὰ τοὺς Φυσικοὺς Νόμους, δίπλα στὴν ἀδράνεια καὶ τὴν ἀδιαφορία, ποὺ ὑποστηρίζονται σθεναρῶς ἀπὸ τὸν κάθε βαθμὸ βολέματος, εἶναι σὰν νὰ ὁδεύουμε, ἀπολύτως οἰκειοθελῶς, πρὸς τὸ τέλος μας.
Δυστυχῶς ἢ εὐτυχῶς ὅλα ξεκινοῦν καὶ τελειώνουν ἀπὸ τὸ πῶς ἀντιλαμβανόμεθα τὸν κόσμο.
Ἡ θέσις μας στὸν κόσμο, ὁρίζει τὶς συμπεριφορές μας.
Ἡ σημερινὴ θέσις μας στὸν κόσμο ὁρίζεται ἀπὸ τὶς ἐμπειρίες μας, τὶς γνῶσεις μας καὶ τίς, ὅσο τὸ δυνατόν, πλησιέστερες στὴν ἀλήθεια γνώσεις μας.
Ἡ θέσις μας λοιπὸν στὸν κόσμο, ποὺ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὶς ὀπτικές, καθορίζει καὶ τὸ μέλλον μας.
Καὶ αὐτὴ ἡ θέσις, ὅσο κι ἐὰν φαίνεται ἐκ πρώτης ὄψεως διαφορετικὴ γιὰ τὸν κάθε ἕναν ἀπὸ ἐμᾶς, συνολικά, σὲ καθαρὰ κοινωνικὸ ἐπίπεδον, εἶναι ἀπολύτως ἀσαφής, ἀδιευκρίνιστος καὶ καταληκτικῶς δυσμενής.
Ἴσως βέβαια κάποια (ἐλάχιστα ἀκόμη) ἄτομα νὰ ἀντιλαμβάνονται μεγάλο μέρος τῆς ἀληθείας, ἀλλὰ παραμένουν …σταγόνα στὸν ὠκεανό, ἀναλογικῶς μὲ τὸ σύνολον. Αὐτὰ τὰ ἄτομα εἶναι μεμονωμένα. Τὰ μοναχικὰ κύτταρα δὲν ἔχουν καὶ πολλὲς ἐλπίδες…
Εἶναι πολλὰ αὐτὰ ποὺ πρέπει νὰ κάνουμε, μὰ πρῶτα ἀπὸ ὅλα πρέπει νὰ ξεχάσουμε ὅσα γνωρίζαμε γιὰ …θέσφατα!
Εἶναι τελικῶς ὅλα ὅσα ἀπαιτεῖται νὰ δοῦμε, νὰ ἀποφασίσουμε καὶ νὰ πράξουμε.
Εἶναι ὅλο αὐτὸ ποὺ ἐὰν δὲν τὸ πράξουμε, συντόμως θὰ εἴμαστε ἄδοξον …παρελθόν, ὡς Ἕλληνες, ὡς ἀνθρωπότης, ἀλλὰ καὶ ὡς πλανήτης!!!
Εἶναι ὅλα ὅσα συνειδητῶς ἀγνοοῦμε καί, λόγῳ Ἀνάγκης πλέον, πρέπει νὰ ξανά-διδαχθοῦμε καὶ νὰ κατανοήσουμε. Εἶναι ὅλα αὐτὰ ποὺ δὲν μᾶς ἐπετράπη νὰ μάθουμε, ἀλλὰ ποὺ κραυγάζουν γιὰ τὶς ἀλήθειες τους. Ἀλήθειες ποὺ ἀρνούμεθα νὰ ἀποδεχθοῦμε, διότι θὰ μᾶς καταῤῥίψουν ὅλους ἐκείνους τοὺς μύθους, ποὺ ὑπὸ τὴν σκέπη τους κρυβόμαστε.
Εἶναι τὰ ὀφθαλμοφανῆ, ποὺ ἀρνούμεθα νὰ πιστεύσουμε, διότι θὰ μᾶς ξεβολεύσουν. Εἶναι ἐὰν ἀπαιτεῖται νὰ θυμηθοῦμε καὶ νὰ ἐπαν-ἐνεργοποιήσουμε, ὅσα χρειάζεται, ὅσο εἶναι καιρός, μήπως καὶ ἐπιτύχουμε νὰ διασώσουμε κάτι. Ὄχι ὅμως ὁ,τιδήποτε κάτι, παρὰ μόνον τὰ σημαντικὰ καὶ τὰ ἀναγκαία, ποὺ θὰ μᾶς ἐπιτρέψουν νὰ ἐπιβιώσουμε, νὰ ἐπανεκκινήσουμε, βάσει Φυσικῶν νόμων, ὅλα τὰ χρήσιμα καὶ νὰ θεμελιώσουμε γερὰ τὸ νέο μας ξεκίνημα…
Κακὰ τὰ ψέμματα… Πάσχουμε βαρύτατα καὶ ἡ πάθησίς μας εἶναι ἀνίατος.
Ὅσο μάλιστα ἀρνούμεθα νὰ τὴν ἀντικρύσουμε, ἀδυνατοῦμε νὰ τὴν ἀντιμετωπίσουμε καί, καταληκτικῶς, τόσο περισσότερο αὐτοκτονικοὶ καταντοῦμε.
Ἀπό τί πάσχουμε; Ἀπὸ πολλὰ πάσχουμε. Μά, ἐπὶ τοῦ πρὸ κειμένουν θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε, πὼς ἀπὸ ὑποταγὴ πάσχουμε.
Ἀπὸ βλακεία πάσχουμε. Ἀπὸ ἀνικανότητα λειτουργίας τῆς κοινῆς λογικῆς πάσχουμε. Ἀπὸ ἐλπιδοφορία πάσχουμε. Ἀπὸ ἀδυναμία συνειδητοποιήσεως τοῦ πόσο ἀνόητοι εἴμαστε, πάσχουμε. Ἀπὸ τὸ νὰ δοῦμε πέραν ἀπὸ τὴν μύτη μας πάσχουμε.
Καί, εἰδικτότερα, φανερῶς πλέον, πάσχουμε ἀπὸ τὴν συνειδητή μας λοβοτομή.
Συνολικῶς! (Ὄχι κατ’ ἀνάγκην ἀτομικῶς, διότι πάντα οἱ φωτεινὲς ἐξαιρέσεις ἐπεβεβαίωναν τὴν ἰσχὺ τοῦ κανόνος!!!)
Ὅμως αὐτές, οἱ σημερινὲς δυσμενεῖς ἰσοῤῥοπίες, ἢ θὰ ἀνατραποῦν ἢ θὰ μᾶς καταπιοῦν.
Ἐνδιάμεσες λύσεις δὲν ὑπάρχουν.
Ὁ κόσμος μας, μὲ τὸν τρόπο ποὺ γνωρίζαμε, φθάνει ὁσονούπω στὸ πέρας του, ἀλλὰ μαζύ του φθάνουμε κι ἐμεῖς, ὡς ἄτομα καὶ ὡς κοινωνίες.
Εἶναι ἡ ὥρα του… Διότι τὰ πάντα σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο ἔχουν ἀρχή, μέσον καὶ τέλος. Ὅ,τι γεννιέται κάποτε θὰ πεθάνη.
Ἔτσι λοιπόν, αὐτὸ ποὺ ἐμεῖς ἀντιλαμβανόμεθα ὡς κόσμο, πεθαίνει…
Κι ὄχι μόνον πεθαίνει, ἀλλὰ αὐτὸς ὁ θάνατος εἶναι ἀργός, ἐπώδυνος καὶ βασανιστικός.
Ἐὰν ὅμως εἶναι νὰ τελειώνουμε, ἢ πρέπει νὰ τελειώσουμε μίαν ὥρα ἀρχύτερα, ὅσο τὸ δυνατὸν πιὸ ἀξιοπρεπῶς, γιὰ νὰ ἀπομειωθοῦν τὰ βάσανά μας, ἢ νὰ ἀγωνισθοῦμε γιὰ νὰ διασωθοῦν κάποιοι ἀπὸ ἐμᾶς.
Ναί, ἐμεῖς ἐπιλέγουμε τὸ πῶς θὰ τελειώσουμε, ἀκόμη κι ἐὰν μᾶς φαίνεται κάτι τέτοιο ἀδιανόητον πρὸς ὥρας. Ἀλλά, ἀκόμη κι ἐὰν δὲν τὸ πιστεύουμε, ὡς δυνατότητά μας, δὲν πειράζει… Ἀρκεῖ νὰ κατανοήσουμε τὸ ὅ,τι μόνον ὅποιος πολεμᾶ γιὰ τὴν ζωή του, ἔχει σοβαρὲς πιθανότητες νὰ τὴν κερδίσῃ.
πηγή
Σημειώσεις
Ναί, εἴμαστε γιὰ γέλια καὶ γιὰ κλάματα, ὡς κοινωνίες (ἐκ πρώτης ὄψεως) ἐφ΄ ὅσον ὅταν συνυπάρχουν πολλὲς ἐκδοχὲς κι ἀπόψεις τοῦ ἰδίου θέματος, οὐδὲ μία ἐξ αὐτῶν εἶναι ὁλοκληρωμένη καὶ ἀληθής. Σαφῶς καὶ ὅλες περιλαμβάνουν μέρος τῆς ἀληθείας, ἀλλὰ οὐδέποτε ὅλην τὴν ἀλήθεια καί, κατ’ ἐπέκτασιν, ὅλες αὐτὲς οἱ ἀνάκατες ἰδέες, ὑποσκάπτουν τὴν ἀλήθεια καὶ καταστρέφουν τὴν ἀναγκαία κοινὴ λογική, ποὺ ὄφειλε νὰ ἔχῃ τὸ σύνολον, γιὰ νὰ ἀντιπαρέλθῃ κάθε μικροῦ ἢ μεγάλου κινδύνου.
Φυσικοὶ Νόμοι σημαίνει βασικοὶ κανόνες. Τούς γνωρίζουμε; Μποροῦμε νά τούς ὁρίσουμε; Κι ἐάν ναί, γνωρίζουμε τό γιατί πρέπει νά τό κάνουμε;
Τὸ διαφαινόμενον τέλος τοῦ κόσμου μας εἶναι διακριτὸ πλέον ἀπὸ πολλούς, ἀλλὰ δὲν εἶναι ἱκανὴ αὐτὴ ἡ διαπίστωσις νὰ ἐνεργοποιήσῃ τὶς ἀναγκαῖες ἐκεῖνες διαδικασίες, ποὺ θὰ ἀνακόψουν ἢ θὰ περιορίσουν τὴν ἐπερχομένη καταστροφή. Ἡ ὁποιαδήποτε ἐνεργοποίησις θὰ ὀφείλεται μόνον σὲ κάποιους ποὺ θὰ τολμήσουν νὰ ἐκτεθοῦν μὲ μεγάλη προσοχὴ καὶ δίχως δευτερεύοντα …ἀτομικὰ ὀφέλη.
Γενικῶς, ἀποδεχόμενοι ὡς ἀληθῆ μόνον αὐτὰ ποὺ δὲν μᾶς ξεβολεύουν, παραμένουμε αὐτοπαγιδευμένοι σὲ θεωρίες, ἤ, ἄλλως, γρανάζια στὴν μηχανὴ πολτοποιήσεώς μας..
Ἡ ἀλήθεια μας εἶναι ἡ ἐξῆς. Εἴμαστε τόσο πολὺ μαζανθρωποιημένοι, ποὺ ἀδυνατοῦμε νὰ ἀντιληφθοῦμε τὸ πόσο.
Ἀπὸ τὸ ἁπλό, ποὺ λέγεται εὐθύνη, ἔως τὸ συνολικό, ποὺ λέγεται κοινωνία, εἴμαστε τόσο λοβοτομημένοι, ποὺ δὲν ὑπάρχουν ἐναλλακτικὲς ὀπτικὲς καὶ πιθανότητες διαφυγῆς μας ἀπὸ τὸ τέλμα. Ὅσες μορφὲς ἀντιδράσεως σήμερα (θεωροῦμε πώς) ὑπάρχουν, γιὰ παράδειγμα, παραμένουν ἀπολύτως προσηρμοσμένες στὰ κοινῶς ἀποδεκτά, τὰ ὁποία καὶ εἶναι ἢ νομότυπα ἢ συνδικαλιστικῆς καὶ κομματικῆς ἐκδοχῆς ἤ, ἀκόμη καὶ ἐνόπλου δράσεως. Οὐδόλως περνᾶ ἀπὸ τὸ μυαλό μας τὸ ἐὰν τὰ λάθη μας διορθώνονται μὲ νέα λάθη ἢ μὲ …ἐπιστροφή μας στὸ σημεῖον τῆς λάθος ἐπιλογῆς.
Στὴν πραγματικότητα, ὡς ἄτομα καὶ ὡς κοινωνίες, ὁδεύουμε κατ’ εὐθείαν πρὸς τὸν ἀφανισμό μας καί, ἀπὸ αὐτὴν τὴν πορεία, δὲν προβλέπονται ἐξαιρέσεις. Γιὰ νὰ ἀνλλάξουμε τὰ δεδομένα ἀπαιτῶνται σοβαρὲς καὶ συστηματικὲς ἀνατροπές, θέσεις κι ὁπτικές, ποὺ ὅμως, ἀκόμη κι ἐὰν τὶς συνειδητοποιήσουμε, εἶναι πολὺ δύσκολο νὰ ἐπιλέξουμε τὴν ἐφαρμογή τους στὶς ζωές μας, ἐφ΄ ὅσον κάτι τέτοιο δὲν θὰ μᾶς ξεβολεύση ἁπλῶς, ἀλλὰ θὰ μᾶς ὑποχρεώση νὰ …«μηδενίσουμε» τὰ πάντα καὶ νὰ τὰ ξαναπιάσουμε ἀπὸ τὴν ἀρχή.
Στὴν πραγματικότητα πλέον, ὅλοι μας, λειτουργοῦμε ὡς …ξενιστές, φιλοξενώντας κάθε λογῆς παράσιτο ποὺ θὰ μᾶς σκοτώση, ἀργὰ ἢ γρήγορα.
Ἀλήθεια, σέ τί διαφέρουμε ἀπό τά ἀξιοθαύμαστα μυρμηγκάκια, πού πράττουν ἀναλόγως μέ ἐμᾶς, ἀπολύτως …αὐτοκτονικά;;
