Μια νύχτα ξημερώματα με 7-8 μποφόρ, τρεις τύποι που δεν είχαν τι να κάνουν, είπαν ο ένας στον άλλον "Ρε σεις δεν πάμε να κάνουμε μια βόλτα με το ελικόπτερο πάνω από τα Ίμια;" Και έπεσαν! Ατυχία ρε παιδί μου!
Αναστέναξε ο πολιτικός κόσμος.
Τι ήθελαν και αυτοί τη βόλτα νυχτιάτικα;
Μήπως οι ίδιοι τους έστειλαν;
Μήπως τους έστειλε η Ελλάδα;
Μήπως αυτοί οι τρεις ήταν στρατιώτες, παιδιά του ελληνικού λαού;;
Μήπως δεν έκλεισαν τρία σπιτάκια;
Μήπως δεν ορφάνεψαν μερικά παιδάκια;
Άσε, τώρα. Για τέτοια είμαστε;; Ποιος τους είπε να είναι υπέρ του δέοντος συνεπείς στο καθήκον τους; Δεν παραδειγματίστηκαν από τους πολιτικούς, που τα έχουν όλα παραδομένα και στον αυτόματο πιλότο;
Και επειδή οι πολιτικοί, είναι κυρίως άνθρωποι του θεαθήναι, κάθε χρόνο στην επέτειο της δολοφονίας των τριών από εχθρικές δυνάμεις, αποτίουν φόρο τιμής δια της τηρήσεως ενός λεπτού σιγής. Είναι δε τόση η τιμή που νιώθουν, που πλημμυρίζουν την αίθουσα της βουλής, όπως φαίνεται και στην φωτογραφία.
Δίνουν το παράδειγμα του πως το κράτος τιμά την φιλοπατρία και την αυταπάρνηση και πως διαμορφώνει γενναίους μιμητές του ηρωϊσμού τους.
Ας μην ανησυχούν όμως. Τη δική τους αδιαφορία την υπερκαλύπτει η τιμή που νιώθει για αυτούς ο απλός λαός. Αν αυτοί τους έχουν ξεχάσει, εμείς τους θυμόμαστε..
Γ.Γ.
1 σχόλιο:
Και το πιο συγκινητικό σε αυτή την υπόθεση είναι ότι λόγω της μεγάλης κακοκαιρίας την ώρα που δεν μπορούσαν να ελέγξουν το ελικόπτερο, και έπεφταν, οι Τούρκοι που έκαναν την κατάληψη των Ιμίων προσφέρθηκαν να τους βοηθήσουν αλλά αυτοί ΑΡΝΗΘΗΚΑΝ..
Δημοσίευση σχολίου