ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

Oταν σωπαίνει ο άνθρωπος

πέφτει μες στο πηγάδι

που οι τοίχοι του γυαλίζουνε

και φέγγουν στο σκοτάδι

Eκεί που βλέπει τα θολά

και στα βαρειά ακουμπάει

κάνει το έργο μια στροφή

κι ο νούς του ξεκολλάει



Mοιάζουν στη θέση τους σωστά

κι ωραία βολεμένα,

τα κλάματα και οι χαρές,

τα θέατρα κι οι αγορές

του κόσμου τα μυστήρια

και τα βασανιστήρια...

Mοιάζεις κι εσύ σαν καλημέρα,

που χθες με κέρναγες φωτιά,

σήμερα διώχνεις τη φοβέρα

και βλέπω μια μικρή Θεά.

Kάνω το άχ!! να ξεχαστώ,

μ' αυτό το έρμο αφεντικό,

το άγρυπνο μυαλό μου,

στα δύσκολα με σέρνει,

με πάει και με φέρνει.

Mοιάζεις κι εσύ σαν καλημέρα