Τετάρτη 27 Σεπτεμβρίου 2017

Ένας όμορφος κήπος

Ετικέτες

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

"Δίπλα από το σπίτι μου έχω έναν κήπο. Μου δίνει πολλά προιόντα, αν φυσικά τον φροντίζω και αν αφιερώνω μερικές ώρες καθημερινά για να τον περιποιούμαι. Έτσι, έχω συχνά, ανάλογα με την εποχή, διάφορα φρέσκα φρούτα,λαχανικά ακόμα και λουλούδια. Δυστυχώς, πολλές φορές με πιάνει μια φοβερή βαρεμάρα (ακηδία), που δεν είναι ακριβώς τεμπελιά, είναι κάτι σαν απογοήτευση, αδιαφορία, είναι έλλειψη ενδιαφέροντος και κυρίως ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΓΑΠΗΣ! Τότε δεν έχω όρεξη να τον επισκεφτώ. Φαντάζεστε φυσικά, ποια όψη θα έχει τότε ο κήπος μου! Φαίνεται έρημος, εγκαταλελειμμένος, γεμάτος από αγριόχορτα και αγκάθια.
Κάπως έτσι, σκέφτομαι, είναι και η ψυχή μου! Όταν πάψω να νοιάζομαι γι' αυτήν και να την φροντίζω, γεμίζει σιγά-σιγά από διάφορα πάθη, όπως τεμπελιά, ζήλια, μίσος, απελπισία, πείσμα, άγχος.
Κάποια στιγμή αποφασίζω να ασχοληθώ με τον κήπο μου. Παίρνω τα εργαλεία μου, πηγαίνω εκεί, αλλά δυστυχώς, δεν ξέρω από πού ν' αρχίσω! Με βαριά καρδιά καθαρίζω και ετοιμάζω ένα μικρό κομμάτι. Μια μικρή σπίθα ανακούφισης κι ελπίδας έρχεται στην ψυχή μου.[..]
Συνεχίζω συστηματικά την προσπάθεια. Σε μερικές βδομάδες, η όψη του κήπου μου είναι αρκετά διαφορετική. Ήδη, τα πρώτα φυτά έχουν αρχίσει να δίνουν καρπό. Αυτό για μένα είναι μια μεγάλη ικανοποίηση! Πόσο χαίρομαι να βλέπω τα αποτελέσματα των κόπων μου, να γεύομαι τους νόστιμους και θρεπτικούς καρπούς και ν' απολαμβάνω το άρωμα, τη φρεσκάδα και τα εξαίσια χρώματα των λουλουδιών μου! Ταυτόχρονα όμως σκέφτομαι- μου το διδάσκει ο κήπος μου- πως αυτό που πέτυχα δεν οφείλεται σε εμένα! Αν δεν έβρεχε, αν οι καιρικές συνθήκες δεν ήταν κατάλληλες, γενικά ΑΝ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ Ο ΘΕΟΣ, τίποτε δεν θα μπορούσα να πετύχω, γιατί, όπως μας τονίζει ο Κύριος," Άνευ Εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν".[..]
Όμως, αν και τώρα ο κήπος μου βρίσκεται, νομίζω, σε αρκετά καλή κατάσταση, προσπαθώ να μην περιπέσω ξανά σε αμέλεια, γιατί τότε δεν θ' αργήσει να ξαναγεμίσει με αγκάθια! Φυσικά, το ίδιο ισχύει σε ασύγκριτα μεγαλύτερο βαθμό και για την ψυχή μου."
γραμμένο από κάποιον που με μαθαίνει να φροντίζω...τον κήπο μου..

27 Σεπτεμβρίου 2017 στις 4:55 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Είχε ένα λεωφορείο γραμμής, πριν πολλά χρόνια, που έκανε καθημερινά δρομολόγια από το χωριό στην πόλη. Το λεωφορείο ήταν δικό του. Καλή μηχανή, ποτέ δεν του είχε παρουσιάσει κάποιο πρόβλημα. Εκείνο το πρωί οι επιβάτες, οι χωριανοί δηλαδή, είχαν μαζευτεί πρωί πρωί και πήραν τις θέσεις τους, έτοιμοι για την αναχώρηση. Εκείνος αργούσε. Τακτοποιούσε τις αποσκευές, έδενε πραμάτειες, πάντως αργούσε. Μέχρι που ένας επιβάτης δεν άντεξε και φώναξε:"Ε Στέλιο, θα πάμε στη χώρα επιτέλους-έτσι έλεγαν την πρωτεύουσα- ΑΝ ΘΕΛΕΙ Ο ΘΕΟΣ;", και ο άνθρωπος απάντησε:"Θέλει δεν θέλει, θα πάμε!" και έκατσε στο τιμόνι. Αλλά,το λεωφορείο-για πρώτη φορά-δεν έπαιρνε με τίποτα μπρος. Ώρα πολλή παιδεύονταν όλοι να βρουν τη βλάβη. Για τόση, όση χρειαζόταν ο ίδιος να νιώσει την ύβρη του. Γιατί κατάλαβε πως ξεπέρασε το μέτρο. Κατάλαβε πως αυτό που είπε ήταν πολύ. Χρόνια μετά, το θυμόταν ακόμα και έκλαιγε και δάγκωνε τη γλώσσα του σαν να μου 'λεγε "βλέπεις τι γκάφα έκανα; Τον θύμωσα.."
Ε είναι πραγματικά γεγονότα, τι να κάνω..

28 Σεπτεμβρίου 2017 στις 3:44 μ.μ.

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)