Του Μητροπολίτη Ελευθερουπόλεως κυρού Αμβρόσιου
Ερωτώμαι: Έπρεπε ο Πατριάρχης να ηρώτα προηγουμένως εμέ αν ενέκρινον τα διάφορα διαβήματά του;
Βεβαίως όχι! Ποίος ειμαι εγώ ώστε να με ερωτήση ο Πατριάρχης; Θα ήτο τραγική δι’ εμέ τοιαύτη αξίωσις!
Είχον
όμως μίαν αξίωσιν. Να ερωτήση τας Συνόδους του 867, του 879, του 1009,
του 1054, του 1341, του 1347, του 1351, του 1440, του 1441, του 1443,
του 1450, του 1484, του 1722, του 1727, του 1838, του 1848, του 1895, να
ερωτήση τους αγίους Πατέρας και τους σοφούς Διδασκάλους της Εκκλησίας,
να ερωτήση τον άγιον Φώτιον, τον ιερόν Θεοφύλακτον, τον άγιον Γρηγόριον
Παλαμάν, Συμεών τον Θεσσαλονίκης, τον άγιον Μάρκον Ευγενικόν, τον
Ευγένιον Βούλγαρην, τον Νικηφόρον Θεοτόκην, τον άγιον Νικόδημον, τον
άγιον Νεκτάριον και λοιπούς και λοιπούς και λοιπούς, να ερωτήση, πολλώ
μάλλον, τας σεπτάς και θεοκινήτους Οικουμενικάς Συνόδους, αι οποίαι διά
των αγίων και ιερών Κανόνων των απαγορεύουν, επί ποινή καθαιρέσεως,
πάσαν συμπροσευχήν μετά αιρετικών, σχισματικών ή και ακοινωνήτων και αν
όλοι αυτοί ενέκρινον τα διαβήματά του, τας δηλώσεις του, τας
συμπροσευχάς του, τους εν γένει τρόπους του, τότε μάλιστα!
Ουδείς
θα είχε δικαίωμα να διαφωνήση, ουδείς να διαμαρτυρηθή, ουδείς να
εμποδίση. Όταν όμως ο Παναγιώτατος ενεργή αντιθέτως προς Συνόδους, προς
Πατέρας, προς Κανόνας, ως εάν πάντες αυτοί να μη είχον αληθινήν αγάπην
και να μη ενδιεφέροντο διακαώς δια την πλήρωσιν του αιτήματος του Κυρίου
«ίνα πάντες έν ώσιν», αλλά να ήσαν πλήρεις μίσους και
αδιαφορίας, τότε και ημείς δικαιούμεθα (δικαιούμεθα ή υποχρεούμεθα,
εκόντες άκοντες;) να ενεργήσωμεν αντιθέτως προς τον Παναγιώτατον!
Δι’ ημάς υπέρ πάντα Πατριάρχην κείνται οι άγιοι Πατέρες, αι σεπταί Σύνοδοι, οι ιεροί Κανόνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου