Του π.
Γεώργιου Δ. Μεταλληνού
Στις 12 Ιουλίου τιμάται ένας νεοφανής αστέρας της Ορθοδοξίας, ο Αγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, ο «πατήρ Παΐσιος», όπως συνηθίσαμε να τον αποκαλούμε.
Αρκετές φορές μου ζητήθηκε να καταθέσω μια γνώμη για τον π. Παΐσιο, αλλά το απέφευγα. Οχι από αδιαφορία ή υποτίμηση του Προσώπου· άπαγε της βλασφημίας! Ο δισταγμός μου οφείλεται στο γεγονός ότι δεν θεωρώ τον εαυτό μου άξιο για κάτι τέτοιο. Ο Απόστολος Παύλος μάς δίδαξε ότι «ο πνευματικός ανακρίνει μεν πάντα, αυτός δε υπ' ουδενός ανακρίνεται» (Α΄ Κορ. 2, 15) (Ο φορέας των αγιοπνευματικών χαρισμάτων βλέπει και καταλαβαίνει τα πάντα, αυτόν όμως δεν τον καταλαβαίνει όποιος δεν φωτίζεται από το Αγιο Πνεύμα.) Και κατά τον Αγιο Μακάριο τον Αιγύπτιο, «ο πνευματικός... γινώσκει έκαστον πόθεν λαλεί και πού έστηκε και εν ποίοις μέτροις εστίν. Αυτόν δε (δηλαδή τον πνευματικό και πνευματοφόρο) ουδείς ανθρώπων, των εχόντων το πνεύμα του κόσμου, γινώσκειν και ανακρίνειν δύναται, ει μη μόνον ο το όμοιον έχων επουράνιον της θεότητος πνεύμα γινώσκει το όμοιον».
Ωστόσο από τις συναντήσεις μου με τον σεβάσμιο Ασκητή έχω μια εμπειρία που με δίδαξε πολλά. Ηταν καλοκαίρι του 1987. Μαζί με έναν Ελληνα καθηγητή από το εξωτερικό και δύο άλλους συναδέλφους από την Ελλάδα επισκεφθήκαμε τον Γέροντα. Βρήκαμε εκεί και άλλους επισκέπτες, κυρίως νέους. Με την εμφάνιση του π. Παϊσίου αισθανθήκαμε δέος. Προσωπικά, βλέποντάς τον μάλιστα για πρώτη φορά και αναλογιζόμενος τον λόγο του Χριστού μας για τον Πρόδρομο «τι εξήλθετε εις την έρημον θεάσασθαι; Κάλαμον υπό ανέμου σαλευόμενον;» (Ματθ. 11, 7), ένιωσα μεγάλη συγκίνηση. Το μικρό εκείνο σώμα έκρυβε τέτοιον αγιοπνευματικό δυναμισμό, ώστε να δημιουργεί έκπληξη και θαυμασμό σ' όλους τους επισκέπτες του. Κι έτσι ήταν.
Πήρα όμως ένα τεράστιο δίδαγμα. Παλαιότερα, κάποιος γνωστός μου τόλμησε -με δική του πρωτοβουλία- να ρωτήσει τον π. Παΐσιο για μένα, προτού ακόμα γνωριστούμε προσωπικά. Και εκείνος του απάντησε: «Καλός είναι ο παπα-Γιώργης αλλά πολύ διανοητικός!» Αυτό ήταν το μήνυμά του προς εμένα που, με τη χάρη του Θεού, κατάφερα να το συλλάβω, όπως μου το επιβεβαίωσε και ο επίσης Αγιορείτης Γέροντάς μου. Και τότε, μετά τα μέσα της ζωής μου, συνειδητοποίησα ότι δεν είναι ανέρειστος στοχασμός και ωραιολογία η Θεολογία αλλά πράξη σαν αυτή του Γέροντα. Αληθινοί θεολόγοι είναι μόνο οι Αγιοι, που δέχονται τις ελλάμψεις του Ακτίστου στην καρδιά τους. Οι επαγγελματίες θεολόγοι αλλά και χωρίς φωτισμό, στην κατάλληλη περίπτωση, «θεολογούμε» με βάση τη θεολογία των θεουμένων, των Αγίων. Η αληθινή Θεολογία δεν είναι μεταφυσικός στοχασμός αλλά καρπός αγιοπνευματικός. Ηταν το πρώτο μεγάλο δίδαγμα που πήρα τότε από τον Γέροντα μακρόθεν.
Και το δεύτερο αλλά από κοντά... Κάποιοι από τους επισκέπτες άρχισαν να τον ρωτούν πότε θα πάρουμε την Πόλη. Και εκείνος τους απαντούσε, κατά την επιθυμία των καρδιών τους, με κάποιες χρονολογίες (2001, 2002 κ.τ.ό.) Το ίδιο και ο καθηγητής· τον ρωτούσε για τα εθνικά θέματα. Επεσα, μάλιστα, και εγώ στην παγίδα και, όταν ο λόγος ήλθε -δεν θυμάμαι πώς- στους Γαλάτες, ο π. Παΐσιος τους χαρακτήρισε Ελληνες. Και τότε τόλμησα να μιλήσω για την έλευσή τους (Γαλλία / Φραγκία, 279 π.Χ., επίθεσή τους στην Ελλάδα, ήττα και καταστροφή τους στο Κάλλιον Ευρυτανίας κ.λπ.). Αθελά μου μπήκα σε ιστορική - ακαδημαϊκή συζήτηση. Και τότε θυμήθηκα το «διανοητικός» του παλαιού μηνύματός του... Δεν ξέρω πώς, στράφηκα στους συνεπισκέπτες και τους είπα: «Αδελφοί, δεν ήλθαμε εδώ να κάμουμε μάθημα Ιστορίας, αλλά να πάρουμε την ευχή του Γέροντα και να ακούσουμε λόγο πνευματικό και ωφέλιμο». Και τότε έγινε κάτι που δεν μπορούσα να φανταστώ. Ο π. Παΐσιος σηκώθηκε και έσκυψε να μου φιλήσει το χέρι! Τα έχασα. Εβαλα μετάνοια και του φίλησα εγώ το χέρι! Με συγκλόνισε κυριολεκτικά!
Επειτα από λίγο τελείωσε η συνάντησή μας. Πήραμε τον δρόμο όλοι μαζί προς μια μονή και προσπάθησα να τους εξηγήσω τι (πρέπει να) ζητούμε από ανθρώπους πραγματικά του Θεού, όπως ο π. Παΐσιος. Στη μονή συναντήσαμε κάποιον παλαιό συνόμιλο του Γέροντα και του διηγήθηκα τα συμβάντα στο κελί του. Και εκείνος, γνωρίζοντάς τον καλά, με μεγάλη απλότητα μου είπε: «Σας την έφερε ο Γέροντας. Απαντούσε λέγοντάς σας αυτά που περιμένατε να ακούσετε, ικανοποιώντας τον εθνικισμό σας, για να σας διδάξει όμως ότι “ουκ οίδατε τι αιτείσθε” (Ματθ. 20, 22)»! Οταν έφτασε το 2001 και πέρασε, τότε κατάλαβα πώς ανταποκρινόταν, αλλά και πώς δίδασκε ο Γέροντας. Την ευχή του να έχουμε! χΣυγκλονιστικότερο όμως ήταν όταν ο λόγος ήλθε στους γνωστούς μας θεολόγους που είχαν σπουδάσει στην Ελλάδα. Κάποιος ανέφερε ένα όνομα. Και τότε ο Γέροντας είπε κάτι ανατριχιαστικό για εμάς τους ανυποψίαστους: «Αυτός που λες είναι φίδι κολοβό». Και τότε απορήσαμε. Αργότερα όμως, με τις εξελίξεις στη Βαλκανική, αναγνωρίσαμε τη σημασία και την αλήθεια των λόγων του. Κάθε φορά που επισκέπτομαι τον Τάφο του, γονατίζω και τον προσκυνώ, ζητώντας την ευχή του. Αλλά και κάθε φορά που έχω κάποια προβλήματα, επικαλούμαι τη συνδρομή του. Αγιε Παΐσιε, πρέσβευε υπέρ ημών!
Από την Εφημερίδα Ορθόδοξη Αλήθεια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου