Στὸ Δημοτικὸ εἴχαμε ἕναν Δάσκαλο… Εἶναι ἀδερφὸς τοῦ Πατέρα μου…
Ὅταν μὰς ἐκανε Ἱστορία καὶ μᾶς μιλοῦσε γιὰ τοὺς Προγόνους ἔκλαιγε κι ἐμεὶς ποὺ τὸν βλέπαμε, κλαίγαμε ἐπίσης… Στὸ μάθημα τῆς Ὠδικῆς μὰς ἔμαθε καὶ τραγουδούσαμε μαζύ του τὸ παρακάτω ἐμβατήριον… Σήμερα τὸ ἀφιερώνω στοὺς Νεκροὺς τοῦ Ἱεροῦ Λόχου…
Σὰν ἴσκοι μεγαλόχαροι κι ἀπείρακτοι ἀπ΄ τὰ χρόνια…
σέρνετ’ ἐμᾶς τὰ ἐγγόνια, στὸν δρόμο τῆς Τιμῆς.
Κι ὅπου Πολέμου κράξιμο κι ὅπου τῆς Μάχης κρότοι,
Ἔσεὶς περνᾶτε πρῶτοι κι ἀκολουθοῦμε ἐμεὶς.
Κόης Ὀδυσσεὺς
