Σάββατο 4 Μαρτίου 2017

Μια ευγενική καρδιά, όπως ο ήλιος, δείχνει το μεγαλείο της όταν είναι στο πιο χαμηλό σημείο.

https://media.giphy.com/media/3oriO6qJiXajN0TyDu/source.gif

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Είναι ο πιο ωραίος και ο πιο μεγάλος Παπαστρούμφ που έχω δει ποτέ. Το πιο πιθανό είναι να φτιάχνει αυτός τα σκουφάκια που φοράνε τα στρουμφάκια, γι'αυτό είναι αγαπησιάρικα. Επειδή όμως κανείς δεν είναι τέλειος, άμα θυμώνει μέσα μέσα, αυτές οι πλεχτές καρδούλες παίρνουν την κακή του ενέργεια και αλίμονο σ'αυτόν που θα την φορέσει. Κάτι τέτοιο συνέβηκε με το σκουφάκι του Γκρινιάρη.
Ξέρει κανείς πού μπορούμε να βρούμε πλεχτά φτιαγμένα ακριβώς μ'αυτόν τον τρόπο;

Ανώνυμος είπε...

Γκρινιάρη εννοώ τον εαυτό μου...για όνομα Του θεού..

Ανώνυμος είπε...

που πα ρε χαμένο και τα βρίσκεις τα τόσο χαριτωμέναααα!

Ανώνυμος είπε...

Soooo cute..��

Ανώνυμος είπε...

Αυτός ο τύπος δεν είναι μάγος, όμως αυτό που κάνει είναι Μαγεία. Φτιάχνει μάλλινες ζακετούλες για να τις φοράνε καρδούλες που κρυώνουν για κάποιο λόγο, που τις διαπερνά- συχνά ή πιο σπάνια- ρίγος, που έχουν παγώσει.Ίσως γι'αυτή την τελευταία περίπτωση, που είναι και η πιο δύσκολη, να χρησιμοποιεί μηχανισμό κάνοντάς τις έτσι θερμαινόμενες για πιο γρήγορα και πιο θεαματικά αποτελέσματα. Το σημαντικό όμως είναι πως η θερμοκρασία της καρδιάς διατηρείται πάντα στο ιδανικό σημείο, που της επιτρέπει πάντα να αγαπά. Ίσως πάλι το καλοκαίρι να κυκλοφορήσει παρόμοιου τύπου φανελάκια.
Αναρωτιέμαι αν βγάζει κάτι αντίστοιχο σε αδιάβροχο?

"Την άλλη μέρα ήρθε πάλι ο μικρός πρίγκιπας.
-Θα ' ταν πιο καλά να έρχεσαι πάντα την ίδια ώρα, είπε η αλεπού.[..]Αν έρχεσαι όμως όποτε και να 'ναι, δε θα ξέρω ποτέ ποια ώρα να φορέσω στην καρδιά μου τα καλά της..."
Ο μικρός πρίγκιπας, Αντουάν Ντε Σαιντ- Εξυπερύ. Ένα έργο για την αξία της αγάπης και της φιλίας, γραμμένο μέσα στην κτηνωδία και τη φρίκη του πολέμου.

Ανώνυμος είπε...

Ενώ όταν ειναι στό πιό ψηλό ;

Ανώνυμος είπε...

Νομίζω οτι το μικρό creature απλά ζεσταίνει καρδούλες .....

Ανώνυμος είπε...

Του είπα: "Ξέρεις, τις τελευταίες ώρες κυκλοφορεί στο διαδίκτυο ένα μικροσκοπικό, σοφό και χαμηλό ανθρωπάκι, που εργάζεται ακατάπαυστα. Προσπαθεί να ντύσει τις καρδιές μας με ζεστά ρουχαλάκια.."
Ρώτησε:"Στέκεται, ας πούμε στο πρώτο σκαλί της σκάλας;"
Λέω: "Δεν στέκεται σε κάποιο σκαλί, για την ακρίβεια είναι τόσο χαμηλά στο πάτωμα που άνετα μπορείς να το πατήσεις!"
Σχολίασε:"Ε τότε ακόμα καλύτερα. Όσο πιο ψηλά στη σκάλα αν στέκεσαι, τόσο πιο παταγώδης θα είναι και η πτώση σου. Αν στέκεσαι όμως στο πρώτο σκαλάκι,σε περίπτωση που πέσεις, άντε το πολύ πολύ καμιά γρατσουνιά."
Γι αυτό μ' αρέσει να μιλώ μαζί του. Βλέπει αυτό που εγώ δεν βλέπω, κι ας χαζεύω με τις ώρες...
Ιωάννης της Κλίμακος. Η σκάλα των αρετών. Πρώτο σκαλί, αυτό της ταπείνωσης. Απαλλαγμένος τότε κανείς από εγωισμούς, μόνο τότε μπορεί να ανέβει τα άλλα σκαλοπάτια και να αποκτήσει τις υπόλοιπες αρετές. Μαθαίνω σιγά σιγά..