ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

Σε όλη σου την ζωή ψάχνεις κάτι. Το λες, το ζητάς, προσεύχεσαι γι αυτό. Κι όμως την ίδια στιγμή ενώ το ψάχνεις κάνεις τα πάντα για να το αποφύγεις, να το διώξεις, να μην το συναντήσεις ποτέ. Ο Θεός σου στέλνει το δώρο μα εσύ το πετάς και το καταστρέφεις, αυτό που συνεχώς ζητούσες. Αυτός είναι ο άνθρωπος, αντιφατικός και διφορούμενος, σκοτάδι και φως μαζί, ποθητής και αρνητής της ίδιας του της ζωής.


 Γλείφω το οξύ απ΄ τις ρωγμές των χειλιών σου
και προσπαθώ να σου απαλύνω τον πόνο
Τα χρόνια που περάσανε μ΄ αφήσανε μόνο
να ψάχνω την πνοή μου στον νεκρό εαυτό σου

Ζητάω βοήθεια από ανήμπορα χέρια
που ριγούν στην αγάπη και τον τρόμο
Πήρες λάθος τον δικό μου δρόμο
και ψάχνεις το φως μου σε σβησμένα αστέρια

Η απουσία σου μ΄ εξουθενώνει
και δεν μπορώ να συνηθίσω
Νιώθω να προχωράω μπροστά
μα πάντα φτάνω πίσω
Κι αυτή η αλήθεια με σκοτώνει

Σβήνω τα ίχνη από τα ψέματά μας
παραπατάω στη σιωπή
Έγινε η απώλεια συνήθειά μας
κι ο έρωτας μια άρρωστη κραυγή

• TRANSLATION
Lick the acid from the cracks of your lips
and try to soften the pain
The years that gone by, left me alone
look for a breath on your dead self

I am asking for help, from helpless hands
that shudder in love and fear
You followed, my wrong ways
and you are looking for light, in dark stars

Your absence, is exhausting
and I cannot get, used to that
I feel I am moving ahead
but always end up at dawn
and this truth, is killing me

Erasing traces, of our lies
staggering in silence
our loss became a habit
and love became a sick scream