(ένα απόγευμα κάπου στα μέσα του Οκτώβρη)

Ο χρόνος περνάει βίαια από μέσα μας και φεύγει,  εξαφανίζεται ανεπιστρεπτί.  Ωστόσο ζούμε με την ψευδαίσθηση του σήμερα,  του τώρα,  του αφού είμαστε καλά,  με την ψευδαίσθηση πως ο χρόνος είναι και θα συνεχίσει να είναι μπροστά μας για να διεκπαιρεώσουμε τα όσα ονειρευόμαστε.  Μάταια,  συνήθως τόσο όσο για να καταλάβουμε πως ακόμη κι αν τον κόψουμε σε μήνες,  ή ακόμη και εβδομάδες ή και δεκαπενθήμερα στόχος του και μόνο είναι να καλπάζει,  άπιαστος και μη διαχειριζόμενος,  ειδικά τώρα που οι μέρες είναι πιό κλειστές,  τώρα που νυχτώνει νωρίτερα και ξημερώνει αργότερα.
Ο καθένας μας κινείται στις προδιαγραμμένες αντοχές του και πιό πέρα δύσκολα έχει.  Δύσκολα μπορούμε να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας εμείς τουλάχιστον οι μέσοι άνθρωποι,  και ίσως τελικά,  να μην είναι αναγκαία μια τέτοια πέρα των δυνάμεων μας κατάσταση,  για να αυτοκολακευτούμε,  ή ακόμη και να παινευτούμε στους άλλους ώστε τελικά να νιώσουμε πιο επιβεβαιωμένοι,  πιο δυνατοί,  ότι επιτέλους κάτι δαμάσαμε,  ότι κάτι έγινε του χεριού μας.  Το κέρδος είναι μόνο στο μυαλό μας,  το καρότο που έχουμε κρεμάσει μπροστά στα μάτια του καημένου του γαιδαράκου δεν είναι παρά ένα λαχανικό κι ο χρόνος συνεχίζει να κάνει τη δουλειά του χωρίς έλεος,  ακόμη και μια Κυριακή,  στα μέσα ενός διπολικού Οκτώβρη,  που άλλες φορές πονάνε τα μάγουλα του από τη χαρά κι άλλες πέφτει σε μελαγχολία.

με το φεγγαρι αγκαλια