Η «μίμησις του Χριστού» μεταφράστηκε και στην ελληνική γλώσσα,
και διαβάστηκε πάρα πολύ από Ορθοδόξους Χριστιανούς. Μπορεί κανείς να
διαπιστώση ότι η μετάφραση και η ανάγνωσή του με την παράλληλη
παραθεώρηση των νηπτικών πατερικών κειμένων συνετέλεσε στην δυτικοποίηση των Ορθοδόξων. Βέβαια, είναι γεγονός ότι όταν κανείς διαβάση «την μίμησιν του Χριστού» θερμαίνεται συναισθηματικά, άλλ’ όμως εκτρέπεται, χωρίς να το καταλάβη, από την γνήσια έκφραση της Ορθοδόξου Παραδόσεως.
Και
κλασσικό παράδειγμα ασκητικού βιβλίου, που εγράφη από συγγραφέα που
βρισκόταν στην κατάσταση της πλάνης που ονομάζεται «απόνοια», μπορούμε
να θεωρήσωμε την «Μίμηση του Χριστού» του Θωμά Κεμπισίου.
Αποπνέει
μια λεπτή φιληδονία και υψηλοφροσύνη, που σε ανθρώπους γεμάτους πάθη
και τυφλωμένους από αυτά προκαλούν έναν ηδονισμό, που αυτοί τον θεωρούν
«πρόνευση της θείας χάριτος»! Οι ταλαίπωροι! Οι εσκοτισμένοι! Δεν ιό
καταλαβαίνουν καν, ότι οσφραινόμενοι την Λεπτή αυτήν ευωδία των παθών
που ζουν μέσα τους, ηδονίζονται εξαιτίας της. Και — στην τύφλωσή τους —
την θεωρούν «οσμή της θείας χάριτος»! Δεν το καταλαβαίνουν, ότι άξιοι να
δεχθούν την οσμή, να αισθανθούν την ευωδία της χάριτος, είναι μόνον οι
άγιοι! Ούτε ότι, για να αισθανθή ο άνθρωπος την πνευματική γλύκα μέσα
του, πρέπει πρώτα να αποκτήσει μετάνοια και να καθαρθή από τα πάθη!
Ο
αμαρτωλός πρέπει να το καταλάβει, ότι δεν είναι ούτε ικανός ούτε άξιος
για πνευματική γλύκα! Και οφείλει να το ομολογεί και να το διακηρύττει,
ότι είναι ανάξιος για αίσθηση τέτοιας γλύκας πνευματικής. Και αν
αρχίσει κάτι τέτοιο να του έρχεται, οφείλει να μη το αποδέχεται· αλλά να
το απορρίπτει σαν κάτι το ξένο· σαν μια ολοφάνερη και πανώλεθρη αυταπάτη· σαν μια εκλεπτυσμένη κίνηση ματαιοδοξίας, υψηλοφροσύνης και ηδυπαθείας.
Αγ. ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΙΑΝΙΝΩΦ: «ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟ», ΤΟΜΟΣ Α΄, ΕΚΔΟΣΗ Ι.Μ. ΠΡΕΒΕΖΗΣ 1993, σσ. 136-137. (Προσθήκη δική μας. Δεν υπάρχει στο κείμενο του Σεβασμιωτάτου)
|
Το εκπληκτικότερο είναι ότι η μετάφραση και κυκλοφορία του στην ελληνική γλώσσα εγκρίθηκε και ευλογήθηκε και από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος παλαιότερα, η οποία το συνιστά «ως
βιβλίον χρήσιμον και αναγκαίον παντί χριστιανώ προς φωτισμόν του νοός
και αιχμαλώτισιν της καρδίας εις το ποιείν το θέλημα του Θεού και ζην
μετά αυταπαρνήσεως»2. Μάλιστα, οι εκδότες του βιβλίου αυτού στην ελληνική γλώσσα θεωρούν ότι μέσα σε αυτό «ο
κάθε άνθρωπος ανακαλύπτει τον εαυτόν του και την ιδιαιτέραν του
περίπτωσιν. Εκ της αναγνώσεώς της δε, ενσταλάζεται εις την ψυχήν
βάλσαμον παρηγορίας και κατανύξεως»3.
Η συνέχεια εδώ
2 σχόλια:
Το είχα ακούσει αυτό το βιβλίο αλλά δεν ήξερα τι ακριβώς είναι. Από αυτά που λέει το κείμενο φαίνεται καθαρά αυτό που βλέπουμε στους αιρετικούς!
Και καταλαβαίνουμε ότι τελικά η δυτική σκέψη (που γέννησε τις αιρέσεις) είναι μια πλαστογραφία της αλήθειας αλλά με τόση λεπτότητα και ωραίο επικάλυμα που δεν διακρίνεται.
Λέει το κείμενο:
"Εντοπίζεται από την Ιερά Σύνοδο ότι το βιβλίο αυτό βοηθά στον φωτισμό του νοός, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι ο νους ταυτίζεται με την λογική και συνδέεται στενά ο φωτισμός με την συσσώρευση γνώσεων, εικόνων και ευσεβών λογισμών".
Όλη η "πνευματική αύξηση" των αιρετικών συμπυκνώνεται στην μελέτη της Αγίας Γραφής και τις ψευδοερμηνείες που δίνει η κάθε ομάδα (είναι λοιπόν μόνο μια κοσμική συσσώρευση γνώσεων και διανοητικής έρευνας νοημάτων).Είναι μια καθαρά στοχαστική ψευδο-θεολογία η οποία όπως λέει το κείμενο:
"Αποπνέει μια λεπτή φιληδονία και υψηλοφροσύνη, που σε ανθρώπους γεμάτους πάθη και τυφλωμένους από αυτά προκαλούν έναν ηδονισμό, που αυτοί τον θεωρούν «πρόνευση της θείας χάριτος»! Οι ταλαίπωροι! Οι εσκοτισμένοι!"
Συμπλέκεται όμως έντονα και με τον πνευματισμό-δαιμονισμό αφού σε κάποιες ομάδες, βλέπουν "προορατικά-προφητικά ενύπνια" (όπως τα λένε) "εκ Θεού", "οράσεις", "προφητείες" κτλ.. και έτσι παγιδεύουν τους άπειρους,
.. ΑΛΛΑ κυρίως τους υπερήφανους που επιζητούν όχι την ταπεινή μετάνοια,επειδή λύπησαν τον Κύριο, αλλά "εμπειρίες", "δυνάμεις", "προσωπικά μηνύματα εκ Θεού" (για να νιώθουν ξεχωριστοί).. ότι ακριβώς γίνεται με μέντιουμ που κάνουν διάφορες μαντείες.
Γι αυτό λοιπόν ο Θεός επιτρέπει τις αιρέσεις όπως και τις άλλες θρησκείες. Για να πάρει η κάθε ψυχή "μια θέση" σε ένα συγκεκριμένο "πνευματικό χώρο και σχήμα" με βάση την αποδοχή ή την απόρριψη του Θεού, την οποία Εκείνος προγνωρίζει (η Αποκάλυψη μας λέει για το βιβλίο της ζωής στο οποίο είναι γραμμένα τα ονόματα των λυτρωμένων, προ καταβολής κόσμου).
Η μελέτη του Λόγου του Θεού, είναι απολύτως απαραίτητη (είναι το ουράνιο μάνα) αλλά με μετάνοια, ταπείνωση και αίσθηση ανεπάρκειας και με βάση την ερμηνεία των Πατέρων.
Στις αιρέσεις δεν υπάρχει η λέξη Μετάνοια, με την έννοια των Πατέρων (της διάλυσης του υπερήφανου ανθρώπου μπροστά στη θέα του Άγιου Ταπεινού Κυρίου και της ανάπλασης του από Αυτόν).
Υπάρχει μόνο ένας κανονισμός συμπεριφοράς, ντυσίματος, τρόπου ζωής της ομάδας (όπως π.χ. οι πρόσκοποι), και μια τεράστια αλαζονεία και φανατισμός του αλάθητου.
Είναι ακριβώς αυτό που έχει ειπωθεί ότι ο Παπισμός είναι αίρεση και μήτρα αιρέσεων .Μετά τον ένα αλάθητο Πάπα, γέννησε τον προτεσταντισμό με τους χιλιάδες "αλάθητους πάπες" που ίδρυσαν καθένας μια δική του "εκκλησία". Αυτό είναι το πνεύμα, το αντίθετο του Χριστού, που πήρε τη θέση του Χριστού (αντί του Χριστού).
"..λέγει: «Η πρώτη λοιπόν φροντίδα της ζωής μας ας είναι η επιμελής μελέτη και σπουδή, της ζωής του Κυρίου Ιησού»4.
Πρόκειται για μια σπουδή και μελέτη της ζωής του Χριστού της ιστορίας."
Φοβερό σημείο αυτό. Ο Κύριος μειώνεται σε ένα ηθικό διδάσκαλο (ηθικισμός).
Δεν πιστεύουν στην άκτιστη Θεία Χάρη την μόνη δύναμη που μπορεί να αγιάζει τον μετανοημένο άνθρωπο.
«καμμιά άπ’ τις διδασκαλίες των Αγίων δεν μπορεί να συγκριθή με την διδασκαλία του Ιησού»5.
Ανοίγει ο δρόμος για τις προτεσταντικές θεωρίες μη παραδοχής των Αγίων, ουσιαστικά του Αγίου Πνεύματος που ενοικεί στους Αγίους, (θεωρούν την προσκύνησή τους ειδωλολατρεία ενώ ξέρουμε ότι είναι η πραγματοποίηση της υπόσχεσης του Κυρίου για αληθινή θέωση του ανθρώπου).
"..με τον Χριστό όλα τα πράγματα θα πάνε καλά.."
Σε υλικό επίπεδο.. Είναι το λεγόμενο ευαγγέλιο της υλικής ευημερίας και του πλούτου, του αμερικάνικου προτεσταντισμού.
Οι Άγιοί μας και όλοι οι ασκητές, είχαν Ακτημοσύνη-Παρθενία-Υπακοή.
"Η θεωρία περί της εξιλεώσεως της θείας δικαιοσύνης συνιστά αίρεση και φυσικά δεν είναι ορθόδοξη"
Πολύ σωστό και αυτό.
"..ο συγγραφεύς επιδιώκει να προσφέρη στον αναγνώστη μια ψυχολογική και συναισθηματική ατμόσφαιρα. Οι άγιοι Πατέρες έχουν υπογραμμίσει τον σοβαρό κίνδυνο που προέρχεται από την σύγχυση μεταξύ των ψυχολογικών εκδηλώσεων και των πνευματικών βιωμάτων.
Έτσι, λοιπόν, η μίμηση του Χριστού στο βιβλίο «η μίμησις του Χριστού» εξαντλείται στην επιφάνεια, δεν έχει σχέση με την εν Χριστώ ζωή, όπως την παρουσιάζουν οι άγιοι Πατέρες."
Δημοσίευση σχολίου