Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου
Στο μήνυμα της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Κύπρου (31 Ιουλίου 2016), γίνεται η εξής αναφορά για τη λειτουργική ευχή ‘’Παύσον τα σχίσματα των Εκκλησιών’’, από τη : «Η
Αγία και Μεγάλη Σύνοδος αναγνωρίζει την ιστορική ονομασία ‘’Εκκλησία’’
και για ομάδες που απεσχίσθησαν από Αυτή, χωρίς αυτό να σημαίνει
αναγνώριση ορθότητας της πίστης τους… Ο Μέγας Βασίλειος απευθύνεται στον
Θεό, στη Θεία Λειτουργία του, και τον παρακαλεί : ‘’Παύσον τα σχίσματα
των Εκκλησιών’’. Η υμνολογία μας σε ένα τροπάριο της Μ. Δευτέρας
παρακαλεί τον Θεό: ‘’ίνα της Βασιλείας κρατύνει τα σκήπτρα και τας
Εκκλησίας συνάψη εις εν’’».
Εις την προς Α΄ Προς Αμφιλόχιον Επιστολή του, ο Άγιος Βασίλειος, διακρίνει με σαφήνεια τις αιρέσεις από τα σχίσματα. «Αιρέσεις
μεν, τους παντελώς απερρηγμένους και κατ’ αυτήν την πίστιν
απηλλοτριωμένους, σχίσματα δε, τους δι’ αιτίας τινάς εκκλησιαστικάς και
ζητήματα ιάσιμα προς αλλήλους διενεχθέντας». Για τις αιρέσεις αναφέρει και το «περί της αυτής της εις Θεόν πίστεως εστιν η διαφορά», ενώ για τους αποσχισθέντες «το δε των αποσχισάντων, ως έτι εκ της Εκκλησίας όντων». Η διάκριση είναι σαφέστατη.
Φυσικά και δεν εννοεί ο Άγιος Βασίλειος με την αναφορά του αυτή σε Εκκλησίες, τις διάφορες αιρετικές ομάδες ή κοινότητες. «Παύσον τα σχίσματα των Εκκλησιών» αναφέρει για τα σχίσματα, αλλά για τις αιρέσεις αναφέρει στην ίδια ευχή, «τας των αιρέσεων επαναστάσεις ταχέως κατάλυσον τη δυνάμει του Αγίου σου Πνεύματος». Γι’ αυτούς που ταλαιπωρούνται από τις αιρέσεις αναφέρει ο Άγιος Βασίλειος επακριβώς: «τους πεπλανημένους επανάγαγε, και σύναψον της Αγία σου Καθολική και Αποστολική Εκκλησία».
Όσο αφορά την αναφορά στο Θεοτοκίο της Μεγάλης Δευτέρας, «Δέχου
την Μητέρα, τη σην Χριστέ εις πρεσβείαν, ίνα ταις ικεσίαις αυτής,
ειρηνεύσης τον κόσμον, και κρατύνης της βασιλείας τα σκήπτρα, και τας
Εκκλησίας σου συνάψης εις εν», φυσικά και δεν εννοούνται με την αναφορά σε Εκκλησίες, οι διάφορες αιρετικές ομάδες ή κοινότητες. Η κτητική αντωνυμία ‘’σου’’ στη φράση «και τας Εκκλησίας σου», απευθυνόμενη στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, δεν επιτρέπει τέτοια απαράδεκτη ερμηνεία.
Σαφέστατα πρόκειται περί παρερμηνείας τόσο της λειτουργικής αυτής ευχής του Αγίου Βασιλείου, «Παύσον τα σχίσματα των Εκκλησιών», όσο και της φράσης του Θεοτοκίου της Μεγάλης Δευτέρας, «ίνα της Βασιλείας κρατύνει τα σκήπτρα και τας Εκκλησίας συνάψη εις εν».
2 σχόλια:
Tα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά ακριβώς γιατί δεν πρόκειται μόνο για μια "τυπική" (όπως ισχυρίζονται) αποδοχή του ιστορικού όρου "εκκλησία", ή μόνο κάποιες "διοικητικές παραβάσεις" ή παραβάσεις ιερών κανόνων που θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν με αντίστοιχα "ποινικά μέτρα" (π.χ. κάποιες καθαιρέσεις). Αυτό είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου.
Έχουμε να κάνουμε με ένα δαιμονικό τσουνάμι που σαρώνει την αλήθεια. Όχι μόνο την δογματική, την ηθική κτλ.. αλλά αν το δούμε πιο πλατιά (και σε παγκόσμιο επίπεδο), ακόμα και την κοινή ανθρώπινη αλήθεια που έχει με φυσικό τρόπο η ανθρώπινη ύπαρξη. Υπάρχει σήμερα μια συντονισμένη επίθεση σε όλα τα επίπεδα.
Φυσικά πάντοτε υπήρχε η διαστροφή και το ψεύδος. Η διαφορά σήμερα που κάνει την εποχή μας να μην έχει καμία σχέση με οτιδήποτε έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα στην ιστορία της, είναι ότι το κακό διαθέτει όλα τα μέσα έχει τεράστια δύναμη προβολής και εξάπλωσης, αλλά κυρίως έχει καταφέρει μέσω της νοησιαρχίας, της ανθρώπινης λογικής, να κυριαρχήσει η αρχή της άρνησης, της αμφισβήτησης της γενικής ρευστότητας και θολούρας, της γενικής σύγχυσης όπου στο τέλος όλοι αρχίζουν πια να αναρωτιούνται για τα αυτονόητα, για όσα ξέρουν για όσα πιστεύουν.Αυτό συμβαίνει ήδη. Το ζούμε δηλαδή στην καθημερινότητά μας.
Το μεγαλύτερο επίτευγμα του διαβόλου δεν είναι τόσο οι δαιμονικές θεωρίες του, όσο το ότι κατάφερε να πείσει ότι δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια, ότι "τα πάντα ρει". Φυσικά "πόλεμος πατήρ πάντων" καθώς τα πάντα στον κόσμο είναι σε συνεχή κίνηση και διεργασία (δηλαδή σε πόλεμο) και η σχέση των αντιθέτων εκφράζεται ως "πόλεμος" που παράγει διαρκώς μέσω συγκρούσεων νέες ισορροπίες ως μια άλλη όψη της αρμονίας.
Το θέμα είναι ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με "διαρκή αέναη ρευστότητα", που ΔΕΝ καταλήγει πουθενά, που ΔΕΝ είναι δημιουργική, [αντίθετα με όσα ισχυρίζεται ο θεολόγος Γ. Βλαντής (όπως και ο κάθε Βλαντής)], γιατί ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝ ΠΟΛΕΜΟΣ.. (έχουμε ήδη παραδοθεί αμαχητί).
(συνεχίζεται)
Το "άνοιγμα" προς τους "εν σκότει" για να "φωτιστούν", ο "ιστορικός ρόλος που καλείται να παίξει η σύγχρονη Ορθοδοξία" και άλλα βαρύγδουπα, είναι το προπέτασμα καπνού.
Επί της ουσίας ζούμε την έκπτωση της πίστης που δεν είναι "εκ του κόσμου τούτου", σε "γνωστικό αντικείμενο" (ένα ακόμα ανάμεσα στα πολλά "του κόσμου τούτου"), της "θεολογικής επιστήμης" που κινείται στα όρια του ανθρώπινου πολιτισμού και της ιστορίας, και "οφείλει" να χρησιμοποιεί τις επιστημονικές μεθόδους, της παρατήρησης της δοκιμής της ανάλυσης και της προσαρμογής στα νέα δεδομένα.
Γι΄αυτό ακριβώς μας προτρέπει στο λόγο του "να είμαστε λογικοί", "να μην ψάχνουμε αντιστοιχίες με την εποχή των Πατέρων".
Nα ξεφύγουμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ από την έννοια της ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΌΤΗΤΑΣ γιατί η "εξκλουσιβιστική εκκλησιολογία μας", (exclusive=αποκλειστικό, επιλεκτικό, εκλεκτικό), έχει "πνευματολογικές εκκρεμότητες" και "πνευματικό έλλειμα".
Τι να πούμε; "Θαυμάζουμε" με πόσους ακόμα τρόπους και μεθόδους θα δουλέψει ο διάβολος στους έσχατους αυτούς καιρούς.
Πιστεύω ότι ζούμε την εκλέπτυνση, την εξέλιξη του δαιμονικού πολέμου σε πολύ ανώτερο επίπεδο από αυτό της εποχής των διωγμών ή των αιρέσεων.
Πως θα αντιμετωπιστεί; Μακάρι να υπάρξει κάτι μαζικό και συντονισμένο.. αλλά το βλέπω δύσκολο ακριβώς γιατί, όχι μόνο είναι όλα δυσδιάκριτα αλλά έχουν επιπλέον και "πνευματικό-επιστημονικό" επένδυμα. Και το πρόβλημα είναι πλέον σήμερα, η ταύτιση των δύο εννοιών της λέξης "πνευματικό". Του νου με την έννοια της διάνοιας, με τον Νου με την έννοια της πνευματικής υπόστασης.
Μακάρι να κάνω λάθος. Μακάρι να υπάρξει πνευματική αναζήτηση της αλήθειας και μετάνοια (έστω και λόγω γεγονότων) ώστε να έρθει ο Φωτισμός και η Θεία Χάρη σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους.
Η θα είμαστε φορείς της αλήθειας, το φως "επάνω στο μόδιον", ή "τυφλοί, οδηγοί τυφλών" και θα πέσουμε όλοι μαζί στο λάκκο της απώλειας..
Μην ξεχνάμε ότι η μόνη σωστή αντιμετώπιση του δαιμονικού πολέμου και των αιρέσεων γινόταν από παλιά από άγιους φωτισμένους ανθρώπους με αγιοπνευματικά όπλα και αγιοπνευματικό Λόγο.
Δημοσίευση σχολίου