ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΑ ΘΕΜΕΛΙΑ ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ
Η
Δύση σήμερα επαναπροσδιορίζει τήν πίστη της, η οποία στήριξε τόν
πολιτισμό της, καί μεταμορφώνεται θεολογικά καί φιλοσοφικά σέ
ανθρωπολογία, γειώνοντας τόν πολιτισμό της στήν κοινωνιολογία ή τόν
υπαρξισμό, εγκαταλείποντας δηλαδή οριστικά τήν Ελληνικοποίηση τού
πολιτισμού μέσω τής Ελληνικής φιλοσοφίας καί θεολογίας. Η ελληνικοποίηση τής θεολογίας είχε επιτευχθεί μέσω τής χρήσης δύο Ελληνιστικών κατηγοριών: τής υποστάσεως καί τής ουσίας, σέ
μιά εποχή πού κυριαρχούσε η Ελληνική κουλτούρα, δίνοντας έτσι τήν
δυνατότητα στόν Χριστιανισμό νά επηρεάσει τήν επικρατούσα κουλτούρα από
μέσα, νά τήν ελευθερώσει από τά λάθη της καί τίς ασάφειές της καί νά τής
δώσει μιά νέα καί υψηλότερη θεωρία τών πραγμάτων.
Η κουλτούρα πού είχε επικρατήσει ήδη στήν εποχή τού Χριστιανισμού, ήταν ο πλατωνισμός. Είχε νικήσει τόν πολυθεϊσμό καί τήν ειδωλολατρεία καί είχε αναδείξει απολύτως τήν αλήθεια τού μεταφυσικού κόσμου. Αυτού πού υπάρχει πέρα από τήν άμεση καί κοινότοπη εμπειρία αυτού πού είναι εφήμερο καί πεπερασμένο. Είχε τοποθετήσει στήν κορυφή τήν εμπιστοσύνη όλων στόν ρεαλισμό καί στήν αντικειμενικότητα τού θείου κόσμου, τήν πεποίθηση στήν προεξοχή τής πολλαπλότητας στό όλον, στήν αυτονόητη ύπαρξη τού κόσμου τής αιωνίου αλήθειας.
Βρίσκοντας αυτόν τόν πολιτισμό μπροστά του, ο Χριστιανισμός προέβαλε στό βάθος τού αιωνίου καί εσωτερικού Θεού αυτό πού η αρθρωμένη εμπειρία τού Χριστού καί τού Πνεύματος προσφέρει στόν χρόνο: τήν φανέρωση τού Θεού, τήν ιστορική του δοκιμασία σάν προσώπου, δηλ. τήν προσωπική του σχέση μαζί μας (τήν οικονομία τής σωτηρίας). Σάν νά αντιστοιχεί ακριβώς σ' αυτό πού ο Θεός είναι καθ' εαυτός, στήν ενυπάρχουσα φυσική, θεολογική Τριάδα. Γιά τήν Εβραϊκή πίστη έχει σημασία η ιστορία, αλλά ο Ελληνισμός τήν βοήθησε νά βρεί τίς αιώνιες ρίζες της.
Έτσι λοιπόν, μετά τήν πρώτη εποχή τών μεγάλων Συνόδων σχηματίστηκαν δύο ξεχωριστές θεολογικές παραδόσεις. Που ίσως (λένε οι Δυτικοί, άσχετοι τής εμπειρίας τής Σωτηρίας, προσκολλημένοι μόνο στό νόημα) θά 'πρεπε νά εκφράζουν συμπληρωματικότητα, αλλά δυστυχώς μπήκαν σέ διαμάχη. Η Ανατολική θεωρία επεδίωξε νά είναι πιό πιστή στίς Βιβλικές ρίζες τής εμπειρίας τής Τριάδος: Έτσι τά πάντα ανακεφαλαιώνονται στόν Πατέρα (καί όχι σέ μιάν ουδέτερη καί ανώνυμη Θεία Φύση), σέ μιά προσπάθεια νά προστατευθεί η ενότης ανάμεσα στά Θεία πρόσωπα καί η θεότης τους. Καί όμως επιλέγονται έννοιες καί όροι πού αναφέρονται άμεσα στό είναι, στό εις εαυτό τής ζωής τού Θεού, περισσότερο από τήν πράξη καί από τίς "σχέσεις", οι οποίες εκφράστηκαν στήν Ιστορία (οικονομία). Γι αυτό καί η Χριστιανική ζωή επικεντρώνεται στόν διαλογισμό, τόσο πού ακόμη καί αναφορικά μέ τό άνθρώπινο πρόσωπο προτιμάται ο θαυμασμός γιά τήν κάθετη κλίση του, η θέωση, η αξιοπρέπεια πού σημαδεύεται από τόν "θεομορφισμό". Από εδώ πηγάζει καί τό πρωτείο τής εικόνος τού ανθρώπου καί τού χριστιανού όπως εκφράζεται από τούς μοναχούς καί από τήν θεία πράξη, τήν κατεξοχήν πνευματική, τήν Λειτουργία.
Η Δυτική θεολογία κατ' αρχάς φαίνεται νά δίνει πολύ μεγάλη αξία σέ φιλοσοφικά κριτήρια, λογικά, στήν ερμηνεία της τού δυναμισμού τής Αγίας Τριάδος : η ενότης προστατεύεται μέ τήν βοήθεια τής θείας φύσεως (κοινής στά τρία πρόσωπα), από τήν ενότητα στήν τριαδικότητα. Αλλά στήν πραγματικότητα φαίνεται πιό ομογενής στήν Ιστορικότητα τής πίστεως καί στήν Βιβλική εμπειρία. (Διαγράφουν εντελώς το Βυζάντιο, τήν πρόσληψη τής Αυτοκρατορίας από τόν Κύριο, τήν μεγαλειώδη Ιστορικότητα τού Χριστιανισμού. Διότι τούς ενδιαφέρει τό άτομο. Είναι τυφλοί σέ ο,τιδήποτε άλλο. Η ιστορική συνείδηση επικρατεί καί θά δούμε στήν συνέχεια τήν ύβρι).
Δίνει όλη της τήν προσοχή στήν "κατασκευή" τού προσώπου, καί τήν συλλαμβάνει μέσα στήν ανθρώπινη περιπέτεια, τήν οποία αναγιγνώσκει στήν συγκεκριμένη δραματικότητα τών σχέσεων. Παρ' όλα αυτά όμως ο άνθρωπος, ο οποίος προσφέρει αναλογίες γιά νά ερευνηθεί τό πρόσωπο τού Θεού καί στή Δύση, είναι ο άνθρωπος πού διαθέτει "πνευματική ψυχή" (πάντοτε μέσα στήν πλατωνική εκδοχή), ενότητα τού υποκειμένου στήν διάκριση τών έργων (τών ρόλων, καί εδώ φανερώνεται καί η σημασία τού όρου πρόσωπον ακόμη καί στήν ετυμολογική του σημασία, τού χαρακτήρος ή θεατρικού ρόλου) και στίς πράξεις πού τόν θέτουν σέ σχέση. Αναφερόμαστε βεβαίως στόν Αυγουστίνο καί στόν τονισμό του, τού προσώπου σάν σχέση, μέσα στόν καθρέφτη τών τριών κυρίων λειτουργιών του: Μνήμη (ο Πατήρ), Νούς (η σκέψη, ο Λόγος) καί θέληση (αγάπη, τό Πνεύμα).
Οπωσδήποτε διακρίνεται μία ανθρωπολογική κατεύθυνση (ανθρωποκεντρική), ψυχολογισμού, όπου προηγείται η πράξη. Οπωσδήποτε όλη η τοποθέτηση αντιστοιχεί σέ μιάν Εκκλησία όπου κυριαρχούν οι ιερείς καί οι λαϊκοί, αντί τών μοναχών. Η πράξη προηγείται τού διαλογισμού. Αλλά είναι επίσης γεγονός πως ανοίγει τό θέμα τού ανθρωπίνου προσώπου, καί όχι μόνον γιά να στοχαστούμε γύρω από αυτό, όπως σέ έναν Καθρέφτη, τήν αξιοπρέπεια τού προσώπου τού Θεού, αλλά καί γιά νά αντλήσουμε από αυτό σκέψεις καί νά τίς μεταφέρουμε στόν Θεό (η νέα ειδωλολατρεία, ποιούμε σεαυτόν είδωλο).
Η κουλτούρα πού είχε επικρατήσει ήδη στήν εποχή τού Χριστιανισμού, ήταν ο πλατωνισμός. Είχε νικήσει τόν πολυθεϊσμό καί τήν ειδωλολατρεία καί είχε αναδείξει απολύτως τήν αλήθεια τού μεταφυσικού κόσμου. Αυτού πού υπάρχει πέρα από τήν άμεση καί κοινότοπη εμπειρία αυτού πού είναι εφήμερο καί πεπερασμένο. Είχε τοποθετήσει στήν κορυφή τήν εμπιστοσύνη όλων στόν ρεαλισμό καί στήν αντικειμενικότητα τού θείου κόσμου, τήν πεποίθηση στήν προεξοχή τής πολλαπλότητας στό όλον, στήν αυτονόητη ύπαρξη τού κόσμου τής αιωνίου αλήθειας.
Βρίσκοντας αυτόν τόν πολιτισμό μπροστά του, ο Χριστιανισμός προέβαλε στό βάθος τού αιωνίου καί εσωτερικού Θεού αυτό πού η αρθρωμένη εμπειρία τού Χριστού καί τού Πνεύματος προσφέρει στόν χρόνο: τήν φανέρωση τού Θεού, τήν ιστορική του δοκιμασία σάν προσώπου, δηλ. τήν προσωπική του σχέση μαζί μας (τήν οικονομία τής σωτηρίας). Σάν νά αντιστοιχεί ακριβώς σ' αυτό πού ο Θεός είναι καθ' εαυτός, στήν ενυπάρχουσα φυσική, θεολογική Τριάδα. Γιά τήν Εβραϊκή πίστη έχει σημασία η ιστορία, αλλά ο Ελληνισμός τήν βοήθησε νά βρεί τίς αιώνιες ρίζες της.
Έτσι λοιπόν, μετά τήν πρώτη εποχή τών μεγάλων Συνόδων σχηματίστηκαν δύο ξεχωριστές θεολογικές παραδόσεις. Που ίσως (λένε οι Δυτικοί, άσχετοι τής εμπειρίας τής Σωτηρίας, προσκολλημένοι μόνο στό νόημα) θά 'πρεπε νά εκφράζουν συμπληρωματικότητα, αλλά δυστυχώς μπήκαν σέ διαμάχη. Η Ανατολική θεωρία επεδίωξε νά είναι πιό πιστή στίς Βιβλικές ρίζες τής εμπειρίας τής Τριάδος: Έτσι τά πάντα ανακεφαλαιώνονται στόν Πατέρα (καί όχι σέ μιάν ουδέτερη καί ανώνυμη Θεία Φύση), σέ μιά προσπάθεια νά προστατευθεί η ενότης ανάμεσα στά Θεία πρόσωπα καί η θεότης τους. Καί όμως επιλέγονται έννοιες καί όροι πού αναφέρονται άμεσα στό είναι, στό εις εαυτό τής ζωής τού Θεού, περισσότερο από τήν πράξη καί από τίς "σχέσεις", οι οποίες εκφράστηκαν στήν Ιστορία (οικονομία). Γι αυτό καί η Χριστιανική ζωή επικεντρώνεται στόν διαλογισμό, τόσο πού ακόμη καί αναφορικά μέ τό άνθρώπινο πρόσωπο προτιμάται ο θαυμασμός γιά τήν κάθετη κλίση του, η θέωση, η αξιοπρέπεια πού σημαδεύεται από τόν "θεομορφισμό". Από εδώ πηγάζει καί τό πρωτείο τής εικόνος τού ανθρώπου καί τού χριστιανού όπως εκφράζεται από τούς μοναχούς καί από τήν θεία πράξη, τήν κατεξοχήν πνευματική, τήν Λειτουργία.
Η Δυτική θεολογία κατ' αρχάς φαίνεται νά δίνει πολύ μεγάλη αξία σέ φιλοσοφικά κριτήρια, λογικά, στήν ερμηνεία της τού δυναμισμού τής Αγίας Τριάδος : η ενότης προστατεύεται μέ τήν βοήθεια τής θείας φύσεως (κοινής στά τρία πρόσωπα), από τήν ενότητα στήν τριαδικότητα. Αλλά στήν πραγματικότητα φαίνεται πιό ομογενής στήν Ιστορικότητα τής πίστεως καί στήν Βιβλική εμπειρία. (Διαγράφουν εντελώς το Βυζάντιο, τήν πρόσληψη τής Αυτοκρατορίας από τόν Κύριο, τήν μεγαλειώδη Ιστορικότητα τού Χριστιανισμού. Διότι τούς ενδιαφέρει τό άτομο. Είναι τυφλοί σέ ο,τιδήποτε άλλο. Η ιστορική συνείδηση επικρατεί καί θά δούμε στήν συνέχεια τήν ύβρι).
Δίνει όλη της τήν προσοχή στήν "κατασκευή" τού προσώπου, καί τήν συλλαμβάνει μέσα στήν ανθρώπινη περιπέτεια, τήν οποία αναγιγνώσκει στήν συγκεκριμένη δραματικότητα τών σχέσεων. Παρ' όλα αυτά όμως ο άνθρωπος, ο οποίος προσφέρει αναλογίες γιά νά ερευνηθεί τό πρόσωπο τού Θεού καί στή Δύση, είναι ο άνθρωπος πού διαθέτει "πνευματική ψυχή" (πάντοτε μέσα στήν πλατωνική εκδοχή), ενότητα τού υποκειμένου στήν διάκριση τών έργων (τών ρόλων, καί εδώ φανερώνεται καί η σημασία τού όρου πρόσωπον ακόμη καί στήν ετυμολογική του σημασία, τού χαρακτήρος ή θεατρικού ρόλου) και στίς πράξεις πού τόν θέτουν σέ σχέση. Αναφερόμαστε βεβαίως στόν Αυγουστίνο καί στόν τονισμό του, τού προσώπου σάν σχέση, μέσα στόν καθρέφτη τών τριών κυρίων λειτουργιών του: Μνήμη (ο Πατήρ), Νούς (η σκέψη, ο Λόγος) καί θέληση (αγάπη, τό Πνεύμα).
Οπωσδήποτε διακρίνεται μία ανθρωπολογική κατεύθυνση (ανθρωποκεντρική), ψυχολογισμού, όπου προηγείται η πράξη. Οπωσδήποτε όλη η τοποθέτηση αντιστοιχεί σέ μιάν Εκκλησία όπου κυριαρχούν οι ιερείς καί οι λαϊκοί, αντί τών μοναχών. Η πράξη προηγείται τού διαλογισμού. Αλλά είναι επίσης γεγονός πως ανοίγει τό θέμα τού ανθρωπίνου προσώπου, καί όχι μόνον γιά να στοχαστούμε γύρω από αυτό, όπως σέ έναν Καθρέφτη, τήν αξιοπρέπεια τού προσώπου τού Θεού, αλλά καί γιά νά αντλήσουμε από αυτό σκέψεις καί νά τίς μεταφέρουμε στόν Θεό (η νέα ειδωλολατρεία, ποιούμε σεαυτόν είδωλο).
Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ
Στήν
Δύση λοιπόν, η αξιολόγηση τού ανθρωπίνου προσώπου εντείνεται καί
επεκτείνεται. Δέν υπάρχει ενδιαφέρον μόνον γιά τό τί καί τό πώς είναι
ένα τέτοιο πρόσωπο, αλλά επίσης καί γιά το ‘‘ποιός’’ είναι. Τό τί καί τό
πώς καλύφθηκε γρήγορα από τό δόγμα τού Αυγουστίνου γύρω από τό πρωτείο
τών πνευματικών, εσωτερικών δραστηριοτήτων, οι οποίες επιφέρουν τήν
διαμόρφωση ζωτικών, μέ βάθος, σχέσεων μέ τούς αλλους, μέ ολοφάνερη τήν
πραγματικότητα καί προπαντός μέ τόν Θεό. Τό «ποιός» ασκείται στό άνοιγμα
πρός όλους τούς ανθρώπους, πέρα από κάθε όριο καί διάκριση.
Στό
εσωτερικό τής ηθικής συνειδήσεως, δηλ. σέ κάθε ξεχωριστό άνθρωπο,
συγκεντρώνεται τό δράμα τής καθοριστικής συναντήσεως ανάμεσα στό καλό
καί στό κακό, αλλά όμως όχι μόνον σάν διαλεκτική ανάμεσα στόν νόμο (τού
Θεού) καί τήν ελευθερία (τού ανθρώπου), αλλά επίσης καί σάν διαλεκτική
ανάμεσα στήν χάρη (προσφορά τής σωτηρίας, αγάπης,κοινωνίας) καί στήν
απάντηση (αποδοχής ή απορρίψεως), σάν νά λέμε πως όλος ο Θεός και όχι
μόνο ο Θεός τού Νόμου καί τής Κρίσεως (μάλιστα δέ κατά πρώτον ο θεός πού
αγαπά, πού δωρίζεται καί γίνεται δώρο), συναντά τόν ξεχωριστό άνθρωπο
γιά νά διασταυρώσει συμμαχίες μαζί του.
Ενώ
λοιπόν η φιλοσοφία θά μπορούσε ίσως νά φτάσει νά φανερώσει τό μεγαλείο
τής συνειδήσεως σάν τό Ιερό τής δραματικής συνάντησης ανάμεσα στήν
ελευθερία καί στον νόμο, ο χριστιανισμός τοποθετεί στό κέντρο τό
μυστήριο τής συνειδήσεως σάν τόν ναό τής δραματικής συνάντησης ανάμεσα
σέ χάρη καί ελευθερία, δηλ. ανάμεσα σέ δύο αγάπες προορισμένες νά κοινωνήσουν. Ο Αυγουστίνος θά πάει πιό βαθειά βρίσκοντας τό δύσκολο πρόβλημα τού προορισμού.
Μπορεί νά είναι ατυχείς οι λύσεις πού έδωσε. Αλλά η σημασία αυτής τής
ανακαλύψεως παραμένει : κάθε ξεχωριστός άνθρωπος είναι στόχος καί τέρμα
τής αιωνίου προθέσεως τού Θεού καί τής οικονομίας του. Αποκτώντας
συνείδηση τού πράγματος κάνουμε τό πρώτο μας βήμα γιά νά διαβεβαιώσουμε
τήν αξιοπρέπειά μας σάν πρόσωπα!
Αμέθυστος
23 σχόλια:
Ο τρελογιάννης πάει νά μας τρελάνει καί ο αμέθυστος πάει να μας μεθύσει μέ τά ακαταλαβίστικα Ο καθένας μέ την ιδιότητά του Και γιατί βρε τρελογιάνν' να μή διαβάσω κατ'ευθείαν τον Πλάτωνα και το Αριστοτέλη που τά λένε μιά χαρά οι άνθρωποι και απευθύνονται στόν μέσο άνθρωπο ; Δηλαδή ο αμέθυστος ερμηνεύει τους φιλοσόφους ; Μάλλον τό αντίθετο θά πρέπει νά γίνει Ο Πλάτωνας καί ο Αριστοτέλης να ερμηνεύσουν αν και αυτοι μπορούν τον αμέθυστο Πάντως η Μαρία κάτι καταλαβαίνει πού και πού και δέν κρυβει τη χαρά της !
Κατανοούμε την δυσκολία να παρακολουθήσεις καλό μου τις ανοησίες του ζιζιούλα αλλά αυτό μην σε κάνει να βγάζεις κακίες ! ε;;
"Πάντως η Μαρία κάτι καταλαβαίνει πού και πού και δέν κρυβει τη χαρά της !"
Αυτό δεν το κατάλαβα μήπως μπορείς να το εξηγήσεις; Που και πότε "δεν έκρυψα την χαρά μου";
Σε τι αναφέρεσαι;
Αν αυτό κατάλαβες ......!
Aν καταλαβαίνω, τι καταλαβαίνω, αν διαβάζω, τι διαβάζω κτλ. είναι δικό μου πρόβλημα. Δεν ασχολούμαι με κανένα και δεν θέλω να ασχολείται κανείς μαζί μου. Τι εννοείς "δεν κρύβω τη χαρά μου";; To σχόλιο για την κενοδοξία;ΔΕΝ ΤΟ ΕΓΡΑΨΑ ΕΓΩ!Κάτι άλλο;; Κάποιες ευχαριστίες που γράφτηκαν για μια δημοσιευμένη εργασία;; OYTE KI AYTO ΤΟ ΕΓΡΑΨΑ!
Δεν είναι το θέμα αν συμφωνώ ή διαφωνώ με κάποια σχόλια, θα μπορούσες εξάλλου να με ρωτήσεις. Είναι ότι θεωρείς δεδομένο ότι τα γράφω εγώ. Με το τρόπο αυτό μου αποδίδεις την ευθύνη για οτιδήποτε γράφεται που συμφωνεί με τον Αμέθυστο ή τον Τρελογιάννη; ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΔΕΧΤΩ ΑΥΤΟ, γιατί δεν ισχύει (δεν συμφωνώ σε όλα) και γιατί διαβάζουν κάθε είδους άνθρωποι και το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα θα ήταν να επηρεάσω κάποιον που μπορεί να παρερμηνεύει ή να μην έχει διάκριση.
Λοιπόν για να τελειώνει αυτό, ΞΑΝΑΛΕΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΤΑΥΤΙΖΟΜΑΙ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑ, και δεν είναι δυνατόν να γνωρίζω απ΄έξω ένα (οποιοδήποτε) ολόκληρο μπλογκ ώστε να ξέρω σε πόσα πράγματα συμφωνώ και σε πόσα διαφωνώ. (Eξάλλου οι περισσότεροι θεολόγοι και άλλοι στους οποίους αναφέρονται μου είναι άγνωστοι. Δεν τους ξέρω καν και δεν μπορώ να έχω γνώμη.) Έχω πει κάποιες διαφωνίες τις οποίες συζητήσαμε. Έχω πει και εδώ κάποια πράγματα στα οποία έχω διαφωνήσει με τον Τρελογιάννη (για κάποια πολιτικά θέματα). Όταν σε κάποια ανάρτηση δεν γράψω τίποτα αυτό ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΣΥΜΦΩΝΩ!Μπορεί να μην την έχω καν διαβάσει. Δεν καθόμαστε όλη μέρα στο ίντερνετ, τρέχουμε απ΄το πρωί ως το βράδυ και βλέπουμε περιστασιακά κάποια πράγματα.
Λοιπόν θέλω να παρακαλέσω για τελευταία φορά να σταματήσει αυτό αλλιώς να το ξανασκεφτούμε πολύ αν θα πρέπει να ξαναγράψουμε. Ο Γ.Σωφρόνιος γράφει ότι πολλές σελίδες των βιβλίων του γράφτηκαν "με φόβο και τρόμο" παρερμηνείας των αναγνωστών και παρακαλεί να προσευχόμαστε γι΄αυτό.Και πραγματικά είδαμε τον διασυρμό του, από ανθρώπους περιορισμένης αντίληψης, εμπαθείς και αδίστακτους. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή.
Να πω και κάτι άλλο. Κάτι που είναι για κάποιον καλό δεν είναι για τον άλλο.Η πνευματική ζωή δεν είναι απόλυτα ίδια για τον καθένα αλλά ιδιαίτερη και μοναδική. Δεν είναι στατική αλλά δυναμική και ευμετάβλητη. Γι αυτό όλοι οι Άγιοι τονίζουν τόσο πολύ ΤΗΝ ΔΙΑΚΡΙΣΗ! Αν η πνευματική κατάσταση είναι ακόμα χαμηλή δεν μπορείς να λες στον άλλο π.χ. για αδιάλλειπτη νοερή προσευχή ακραία νηστεία μνήμη θανάτου ακτημοσύνη κτλ.. τα οποία όποιος δεν κάνει είναι απορριπτέος. Θα αρχίσει με διάβασμα, λίγη προσευχή και σιγά σιγά θα αυξάνεται.Ο Άγιος Νικόδημος, εξηγεί αναλυτικά ότι η υπέρβαση του μέτρου του είναι παγίδα του διαβόλου. Σε άλλον δίνει ο Θεός ένα τάλαντο σε άλλον 5 σε άλλον 10. Υπάρχουν οι "κατώτεροι" (ας τους πούμε έτσι) τρόποι προσέγγισης του Θεού όπως π.χ. ο φόβος για τα εσχατολογικά γεγονότα ή η ηδυπάθεια των φιλακόλουθων, ή η νοερή ηδονή του νου επειδή μαθαίνει και καθηλώνεται από νέα νοήματα. Οφείλουμε να εξετάζουμε τον εαυτό μας και να οδεύουμε προς την τελειότητα, αλλά όλα αυτά, ακόμα και οι "αδυναμίες" μας μπορεί να είναι το σημείο που θα μας πιάσει ο Θεός για να μας ανεβάσει στη συνέχεια με τρόπους που ξέρει Εκείνος (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ένας χλιαρός χριστιανός δεν μπορεί να παραμείνει εγκλωβισμένος μόνο π.χ. στην κατάσταση της ηδυπάθειας της φιλακολουθίας, πιστεύοντας μάλιστα ότι είναι και πολύ πνευματικός, ενώ στην ουσία έχει βρει ένα υποκατάσταστο του Θεού, και λατρεύει την φιληδονία του.. τα εξηγούν αυτά οι Άγιοι..) και ίσως έχουν κάποιο λόγο και νόημα. Είναι τόσα πολλά αυτά που μπορούμε να πούμε αλλά το πρόβλημα στο ίντερνετ είναι η παρερμηνεία. Την οποία φοβάμαι και γι΄αυτό ξαναλέω και ΠΑΡΑΚΑΛΩ να μην με ταυτίζεις ούτε να εικάζεις ότι συμφωνώ σε όλα όσα γράφονται με την ερμηνεία φυσικά που μπορεί να δίνει καθένας.
Σχετικά με τον μ. Ζηζιούλα είδαμε όλοι το βίντεο με τον μουσουλμάνο, το οποίο είναι εξωφρενικό. Γενικά βλέπουμε ότι το περιεχόμενο της πίστης και της σωτηρίας αλλοιώνεται όχι μόνο δογματικά (για το θέμα της Αγίας Τριάδας) αλλά και για το τι είναι ο μεταπτωτικός άνθρωπος πως σώζεται κτλ.. Είναι συνυφασμένος ο οικουμενισμός με την πολιτική ορθότητα. Είναι ξεκάθαρο. Έχουν μπλεχτεί οι έννοιες της Αγάπης Φιλανθρωπίας και Ελέους του Θεού (που με την συνέργια του ανθρώπου μέσω της μετάνοιας θα φέρει την σωτηρία του), με τις έννοιες του "κατ΄εικόνα και καθ΄ομοίωσιν", της αξιοπρέπειας και αξίας του ανθρώπινου προσώπου, του σεβασμού στην διαφορετικότητά του κτλ... Όποιος τα αναδεικνύει, καλά κάνει, απλώς να προσέχει (όσο μπορεί) τον τρόπο και τις παρερμηνείες. Όπως και όποιος διαβάζει να φροντίζει να έχει διάκριση.
"ούτε να εικάζεις ότι συμφωνώ σε όλα όσα γράφονται με την ερμηνεία φυσικά που μπορεί να δίνει καθένας"
Θεωρώ ότι υπάρχουν απ΄όλους οι καλύτερες προθέσεις. Ότι όλοι αγαπάμε τον Θεό. Κάποιοι θέλουν να μεταδώσουν όσα γνωρίζουν. Ευχαριστούμε όλους τους αδελφούς που κοπιάζουν για το ξεσκέπασμα του σατανικού μορφώματος του οικουμενισμού και της νέας εποχής. Προσωπικά έχω βοηθηθεί πολύ απ΄όσα έχω διαβάσει και έχω δει στο youtube. Απλά ξαναλέω ότι πολλά πράγματα παρερμηνεύονται ή δεν κατανοούνται. Και επιπλέον στα νέα δεδομένα που καλείται η εκκλησία να πολεμήσει υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις. Μακάρι να μας φωτίσει όλους ο Κύριος.
Yπάρχουν και οι πλάνες..
Φυσικά υπάρχουν και οι πλάνες! Γι΄αυτό έγραψα όλα αυτά τα κουραστικά.. για διαφωνίες κτλ.. Το ίντερνετ είναι γεμάτο (και) με πλάνες. Δεν αρκούν οι καλές προθέσεις όσων ασχολούνται με θέματα πίστης και οικουμενισμού, γιατί πολλοί με "καλή πρόθεση" έκαναν μεγάλο πνευματικό κακό, "σκανδαλίζοντας", κλονίζοντας την πίστη, σπείροντας αμφιβολία για εγκυρότητα Μυστηρίων κτλ.. ΔΙΑΚΡΙΣΗ λοιπόν.
Δεν θα δεχόμαστε αμάσητο τίποτα. Πολλές κριτικές και αναλύσεις είναι ακραίες και έχουν αιτία την προκατάληψη ή κάποια ιδεοληψία. Ακόμα στην ίδια κριτική μπορεί να υπάρχουν σωστά και λάθος σημεία. Κάποια μπορεί να είναι τραβηγμένα ή διαστρεβλωμένα (ίσως από λάθος κρίση ή από εμπάθεια).
Σε τελική ανάλυση για να μην κουραζόμαστε πολύ, ας έχουμε ένα γενικό προσανατολισμό της σκέψης μας ότι ζούμε σε εσχατολογική εποχή που πραγματοποιούνται όσα είπαν οι Προφήτες και ο Κύριος, ας βλέπουμε τον τρόπο που αλλάζει μορφές σαν χαμαιλέοντας ο εωσφορικός τρόπος και πνευματικός πόλεμος της νέας εποχής, για να μπορούμε να διαφωτίζουμε και τους άλλους και ας επικεντρωθούμε στο Άγιο Πρόσωπο του Κυρίου με θετικό τρόπο μελέτης του Λόγου Του και των Αγίων Πατέρων.
Αν μας μπερδεύουν οι διάφορες κριτικές στο ίντερνετ (ορισμένα αγγίζουν την κατάκριση) ας μην ασχολούμαστε. Να ενημερωνόμαστε για τα αντικειμενικά γεγονότα, να διαβάζουμε αν θέλουμε την γνώμη όσο το δυνατών έμπιστων ανθρώπων, και ας βγάζουμε συμπέρασμα. Και αν δεν βγαίνει να περιμένουμε να δούμε τη συνέχεια.. Αρκεί να ξέρουμε που πηγαίνουν τα πράγματα και να ακολουθούμε τις οδηγίες του Κυρίου. ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ ΑΓΡΥΠΝΕΙΤΕ και ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΤΕ. Σε ένα μήνα έχουμε και τη Σύνοδο, να δούμε τι θα γίνει και τι θέση θα πάρει καθένας.
Να πω και κάτι τελευταίο. Προσωπικά πιστεύω ότι ακόμα και οι οικουμενιστές "δεν έχουν κακή πρόθεση". Δηλαδή δεν είναι κάποιοι σκοτεινοί τύποι που μπαινοβγαίνουν τις νύχτες σε μασονικές στοές (υπάρχουν φυσικά και τέτοιοι). Απλώς έχουν σπουδάσει στη Δύση μια εκλογικευμένη θεολογία, είναι διαποτισμένοι με αυτήν και την μεταδίδουν. Και επιπλέον είναι οπαδοί της εκκοσμικευμένης οπτικής, της κοσμικής επίλυσης των παγκόσμιων προβλημάτων χωρίς να βλέπουν την πνευματική τους διάσταση. Αλλά η αληθινή θεολογία κάθε άλλο παρά λογική γνώση είναι (είναι αποκάλυψη, επίγνωση και θεωρία που δόθηκε στους Αγίους μας).Έτσι λοιπόν οι οικουμενιστές είναι και οι ίδιοι θύματα του ίδιου κοινού εχθρού. Ο εμφύλιος μέσα στην εκκλησία και οι προσωπικές επιθέσεις και μάλιστα πολλές φορές για επιμέρους ζητήματα, πρέπει να μετατραπεί σε ξεσκέπασμα του περιεχόμενου της εσχατολογικής πλάνης.
΄΄(χάθηκε ) Η αμεσότης τής ενέργειας τής χάριτος, γιά νά κυριαρχήσει η μεσολάβηση τής ιεραρχίας, η έμμεση σωτηρία. Γι' αυτό καί αναβαθμίστηκε απολύτως η Θ. Ευχαριστία σάν η μοναδική πηγή χάριτος΄΄
Ο Τρελογιάννης ορθόδοξο κριτήριο έχει καί ομολογιακό φρόνημα ,μποραί να κάνει ό,τι θέλει Η ένστασίς μου είναι πώς μπορεί να παραπέμπει σέ ένα ιστολόγιο που γέμει κακοδοξιών --έτσι εκ του προχείρου πήρα τό παραπάνω αποδελτίωμα από σχόλια -- καί αράς αντί ευλογιών,γιατί η εκκλησία υφισταται σέ καιρούς χαλεπους καί τό προσκήνιο είναι γεμάτο καί όχι άδειο ,γιατί υπάρχουν άνθρωποι για να διασώσουν την αποστολική διαδοχη της πίστεως Αυτά ο τύπος τά βλεπει ύποπτα Μηπως θά τόν ρωτήσει η ιστορία γιά το ποιόν θά φέρει στό προσκήνιο ;
Είναι "αντικληρικαλιστής", αλλά δεν ξέρω αν αυτό εντοπίζεται μόνο στα λάθος πρόσωπα που κάνουν λάθος "χρήση", κατάχρηση και παρερμηνεία των αρμοδιοτήτων και του θεσμού των κληρικών ή αν οφείλεται στον ίδιο τον ιστορικό θεσμό όπως μας έρχεται από τους Πατέρες.Δηλαδή αν είναι αντίθετος λόγω οικουμενιστικής λαίλαπας και διείσδυσης παπικού τρόπου αντίληψης του θεσμού των κληρικών (κάτι σαν τους καρδινάλιους) ή αν θεωρεί ότι δεν θα έπρεπε να υπάρχει καθόλου ο ίδιος ο θεσμός με τους διάφορους βαθμούς ιεροσύνης όπως θεσπίστηκε από τους Πατέρες. Σε αυτή την περίπτωση όμως πως θα τελούνταν τα Μυστήρια; Τα έχω πει αυτά όπως και για τους σύγχρονους αγίους που τήρησαν με ευλάβεια τα πάντα όπως μας παραδόθηκαν. Δεν είδα τον Άγιο Πορφύριο ή τον Άγιο Παϊσιο να πουν ποτέ κάτι σχετικά με την ίδια την οργάνωση ας την πούμε έτσι της εκκλησίας και τον θεσμό του κλήρου.. Δεν μπορώ όμως να κάνω εικασίες για το τι πιστεύει ή τι ακριβώς έχει κάποιος στο μυαλό του όταν λέει κάτι ή με τι το συσχετίζει. Καλό είναι να δίνονται άμεσες απαντήσεις και να ξεκαθαρίζονται με κάθε ευκαιρία.
Οι Πατέρες έχουν πει διάφορα πράγματα που φαίνονται μερικές φορές αντικρουόμενα, καθένας παίρνει επιλεκτικά αυτό που θέλει για να στηρίξει την άποψή του, όπως π.χ. οι νομικιστές που μιλούν μόνο για τους Κανόνες. Επικεντρώνονται μόνο εκεί και θεωρούν ότι αυτό είναι το ανώτερο επίπεδο ενώ είναι η βάση και περιφρούρηση των ορίων της Ορθόδοξης πίστης. Αλίμονο αν εξαντλήσουμε εκεί τον άπειρο πλούτο της πνευματικής τελειότητας που μας παρέδοσαν οι Πατέρες και οι Άγιοι. Την ασκητική παράδοση τον ησυχασμό την προσευχή.. Δεν εξασφαλίζεται η σωτηρία μας μόνο επειδή ανήκουμε σε μια εκκλησία που τηρεί κάποιους εκκλησιαστικούς κανόνες. Αυτούς μπορούν ακόμα και να τους αλλάξουν συνοδικά για να ενωθούμε και επίσημα με τους παπικούς.
Στην πρόταση που παραθέτεις μπορεί να εκληφθεί η ερμηνεία ότι δεν δέχομαι τον θεσμό του κληρικού, ή η ερμηνεία ότι ο κληρικός απλά τελεί το Μυστήριο ενώ την θεία Χάρη δίνει ο Κύριος, και ότι η Θ. Ευχαριστία είναι πηγή Χάριτος εφόσον ο άνθρωπος δεν πηγαίνει τυπικά αλλά έχοντας τον Κύριο στην καρδιά του οπότε θα λάβει και τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος που αναπαύεται στον Υιό και δεν έρχεται έτσι ξεκάρφωτα σε οποιονδήποτε χωρίς να έχει τον Υιό όπως πρεσβεύουν οι παπικοί που αντικατέστησαν τον Κύριο με τον "αντιπρόσωπό" Του τον Πάπα, ο οποίος υποτίθεται ότι δίνει την ευλογία. Είναι λεπτά αυτά τα ζητήματα, γι΄αυτό είπα τόσα στα προηγούμενα σχόλια.
Μια γενική πάντως παρατήρηση είναι ότι τα παλιά χρόνια επίσκοποι γινόταν Άγιοι άνθρωποι όπως ο Άγιος Ι.Χρυσόστομος κτλ.. Αλλά που να τους βρούμε σήμερα; Το εκκλησιαστικό τοπίο εκτός λίγων εξαιρέσεων μοιάζει με το πολιτικό.. Η αποστασία είναι γενική σε "κλήρο και λαό".. Δεν ξέρουμε πια τι να πούμε..
Να διορθώσω την πρόταση "Αλλά που να τους βρούμε σήμερα;" που είπα παρασυρόμενη από τον Άγιο Ι.Χρυσόστομο και τα πνευματικά μέτρα των Αγίων μας.
Πιστεύω ότι υπάρχουν σε όλες τις εποχές άξιοι άνθρωποι ακόμα και άγιοι. Πολλοί είναι στην αφάνεια. Αν εμείς μετανοούσαμε ο Θεός θα έδινε πνευματικούς ηγέτες "κατά την καρδίαν μας" όπως είπε και στον λαό Ισραήλ. Σήμερα ζούμε μεγάλη δοκιμασία σε υλικό και πνευματικό επίπεδο λόγω της αποστασίας μας. Δεν πιστεύω ότι θα μετανοήσουμε σαν έθνος, αντίθετα βλέπω την αθεία και την αποστασία να απλώνεται παρά τις δυσκολίες και την οικονομική κρίση. Μπαίνουμε σε αποκαλυπτικούς καιρούς, σε πρωτόγνωρες εποχές.
Παρόλα αυτά ο Θεός δεν θα αφήσει να χαθεί "ούτε τρίχα από τα μαλλιά" των πιστών παιδιών Του όπως λέει στο Ευαγγέλιό Του, σε πνευματικό επίπεδο, ακόμα και αν είναι ελάχιστα. Θα φέρει αγίους όπως λέει στην Αποκάλυψη για να καθοδηγήσουν.
Να παρακαλέσουμε όμως και όσους είναι μέσα στα πράγματα κυρίως τα εκκλησιαστικά, όπως και το Άγιο Όρος και τους μοναχούς, να ακούσουν την αγωνία του κόσμου, και να μην μείνουν κατώτεροι των περιστάσεων. Όσοι μοναχοί κληρικοί ή θεολόγοι κτλ.. έχουν πατερική γνώση και μπορούν να ελέγξουν και να εισακουστούν να μην κρύψουν τον λύχνο υπό τον μόδιον. Να μιλήσουν την γλώσσα της αλήθειας και όχι του συμβιβασμού ή της ανθρώπινης κοσμικής θεωρίας των πραγμάτων.
Μαρία , Χριστος Ανεστη !
Βάζεις πολλά θέματα και δυστυχώς δέν έχω την δυνατότητα νά σου απαντήσω γιατί θά απουσιάσω Εχε τό νού σου θά προσπαθήσω να το κάνω μόλις επιστρέψω Εγώ λυπάμαι για τον αμέθυστο γιατί υπήρξε φίλος Τότε δέν έμπαινα στό διαδίκτυο καί δέν ξέρω άν τό λειτουργούσε ο ίδιος Είναι πολύ μπερδεμένος καί ιδιόρρυθμος ,μπορεί νά ωφείλεται σέ ψυχοπαθολογικά αίτια ,μπορεί νά πάσχει από κατάθλιψη καί να τά βλέπει όλα μαύρα καί μηδενιστικά Ίσια - ίσια όποιος έχει διαβάσει τους Πατέρες έχει καταλάβει τό πνεύμα τους καί δέν κολλάει σέ κάτι που είπε ένας Πατέρας που είναι τό ένα στά 100 και ουσιαστικά δέν διαφωνεί Αυτό που λές για τους κληρικούς το ξεκαθάρισμα το κάνει η συνείδηση της εκκλησίας καί έτσι κατά ένα μυστηριώση τρόπο εφαρμόζεται η πατερική διδασκαλία οτι ιερέας είναι ο θεωμένος άνθρωπος Αλλα ο αμέθυστος ούτε αυτό λογαριάζει Ολοι αυτοι τους οποίους καθημερινά βρίζει Καντιώτης , Μυτιληναίος κ.τ.λ. τους έχει ξεχωρίσει η συνείδηση της εκκλησίας Τουλάχιστον ο πατήρ Αθανάσιος Μυτιληναίος που έχω γνωρίσει είναι άγιος κατα κυριολεξίαν καί μία από τις σπουδαιότερες καί οσιακότερες εκκλησιαστικές προσωπικότητες του 2ού αιώνα Δεν είναι υπερβολή νά πουμε οτι είναι ο Χρυσόστομος του 2ού αιωνα Θά έπρεπε νά κάνει γαργάρες για νά τον πιάνει τόσο πρόχειρα στό στόμα του Ένα στόμα που γέμει αράς δέν είναι εκκλησιαστικό στόμα Μέ ποιό δικαίωμα προσβάλλει τόσο βάναυσα ό,τι συνιστά την εκκλησία Ουσιαστικά δέν πιστεύει οτι υφίσταται εκκλησία Δέν βρήκε μία καλή κουβέντα νά πεί γι'αυτούς στούς οποίους στηρίζουμε την απαντοχή μας Κάθε μέρα έχει την ανάγκη κάποιον νά βρίσει Μιά μέρα έπιασε τόν καϋμένο τον Παναγιωτη τον Νούνη Τι τούφτεξε αυτό το καλό παιδί ο Παναγιωτάκος ένας Θεός ξέρει Δεν είναι αξιόπιστος για νά εκφέρει κρίσεις καί εκτιμήσεις για τά διάφορα εκκλησιαστικά πρόσωπα γιατί δέν πιστεύει σωστά καί μέ όλες αυτές τις ανοησίες που κάνει έχει γίνει κράχτης των οικουμενιστών
Αληθώς Ανέστη ο Κύριος.Έχω πει κι άλλη φορά ότι δεν μου αρέσει να εξελίσσεται μια συζήτηση σε δημόσια κρίση, ειλικρινά στενοχωριέμαι που ήρθαν πάλι έτσι τα πράγματα.. Θα έπρεπε να γίνεται στη βάση, θέσεων ενός δημόσιου ιστολογίου, και όχι σε προσωπική κρίση κάποιου ανθρώπου η οποία υπόκειται στην ελεύθερη εκτίμηση του καθενός. Εξάλλου ο μόνος παντογνώστης και καρδιογνώστης είναι ο Θεός..Θα πω όμως τι πιστεύω πάνω σε αυτά γιατί αν δεν μιλήσω είναι σαν να συμφωνώ ή διαφωνώ σε όλα, και δεν θέλω να εκληφθεί έτσι.
Νομίζω ότι, αιτία για την γενική απόρριψη δεν είναι η μαυρίλα, κατάθλιψη, οξύθυμο του χαρακτήρα, οίηση κτλ.. Αυτά υπάρχουν σε όλους από ελάχιστα έως πάρα πολύ.. Δεν μπορούμε να αποδώσουμε την γραμμή και τις θέσεις ενός ιστολογίου σε "προβλήματα χαρακτήρα" πόσο μάλλον όταν δεν γνωρίζουμε προσωπικά τον άλλο.
Διαφωνώ κι εγώ με ακραίες αντιμετωπίσεις ή αρνητικές κρίσεις για ανθρώπους που θεωρώ ότι τουλάχιστον προσπαθούν που βλέπουμε σε κάποια ιστολόγια.. Θα έπρεπε να επαινείται και το ελάχιστο θετικό βήμα..Να μην το βλέπουμε καχύποπτα (υπάρχει βέβαια και ο θολός θεολογικός λόγος, δεν είναι όλα ξεκάθαρα..).
Πιστεύω ότι αιτία και βάση της απόρριψης, είναι ένα συγκεκριμένο πνευματικό επίπεδο ως μέτρο σύγκρισης .. Θεωρεί ότι η Ορθοδοξία σήμερα είναι ήδη παπικό παράρτημα. Όχι λόγω συμπροσευχών κτλ.. όπως λένε οι αποτειχισμένοι, αλλά επειδή η πλειοψηφία των Ορθοδόξων είναι δυτικόφρονες, χλιαροί, ορθολογιστές, αποστατημένοι, κάποιοι άλλοι είναι τυπολάτρες, άλλοι επικεντρωμένοι μόνο σε διοικητικά εκκλησιαστικά θέματα και επίσης θεωρεί ότι όσοι θέλουν να προσεγγίσουν τον Θεό παρεμβάλλεται στην μέση ο ιερέας ή ο γέροντας ως "αντιπρόσωπος" ως "η φωνή του Θεού", οπότε χάνεται η άμεση σχέση και η άμεση επαφή ο ησυχασμός, η ενδοσκόπηση, η ζωή της προσευχής. Και ότι όλοι "βολεύονται" συνειδησιακά με αυτό..
Χωρίς να παραβλέπω ότι υπάρχουν αυτά και ότι το γενικό κλίμα είναι σημαντικό και επηρεάζει πολύ, πιστεύω ότι όλα εξαρτώνται από τον άνθρωπο σε όποια θέση και αν βρίσκεται είτε κληρικός είτε λαϊκός, και την πνευματική του κατάσταση.
Σε χαμηλή πνευματική κατάσταση είναι απαραίτητος ο πνευματικός, αρκεί να είναι όντως πνευματικός άνθρωπος.. Και σε οποιαδήποτε κατάσταση ο καλός πνευματικός βοηθός είναι πολύτιμος.. Υπάρχουν άγιοι κληρικοί (όπως ήταν π.χ. ο π.Ν. Πλανάς) που όχι μόνο δεν θέλουν να εξουσιάσουν αλλά δίνουν την ψυχή τους.. επίσης ένας καλοπροαίρετος πνευματικός έλεγχος δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως εξουσιαστικότητα. Υπάρχουν όμως και όλα αυτά που είπα στα προηγούμενα.. Τι να πρωτοπούμε γι΄αυτά τα θέματα..
Είναι γεγονός ότι το γενικό κλίμα δεν είναι καλό. Σε ανύπτοπτο χρόνο έγινε μια συζήτηση με ένα νέο παιδί με πολλές αναζητήσεις και μου είπε ότι δεν μπορεί να επικοινωνήσει με κανένα γιατί τα "ενδιαφέροντα" των χριστιανών αρχίζουν και τελειώνουν στα τυπικά (νηστεία και εκκλησιαστικά θέματα) και από κει και πέρα είναι υλιστές όπως οι υπόλοιποι (όπως λέει ο Κύριος "έτρωγαν έπιναν αγόραζαν επώλουν εφύτευον ωκοδόμουν").. Αν πεις κάτι περισσότερο σε κοιτάζουν περίεργα. Σε θεωρούν θρησκόληπτο. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Καταντήσαμε οπαδοί ιδεολογίας.΄Όπως οι οπαδοί μιας ποδοσφαιρικής ομάδας ή ενός κόμματος που μόνο επειδή σκοτώνονται με τους αντιπάλους θεωρούν ότι είναι ένθερμοι και πιστοί.. Ο Χριστός όμως μας είπε ότι θα μας κάνει νέα κτίσματα, θα μας ελευθερώσει από τα γήινα, θα μας δώσει νέα καρδιά.
Για να μην κουράζω άλλο, συμπυκνώνω αυτά που είπα στο θέμα της προσωπικής πνευματικής κατάστασης του κάθε ανθρώπου και το πως εκλαμβάνει τα πράγματα, σε "κλήρο και λαό" και όχι σε λάθος θεσμούς αφού οι Πατέρες είναι "οι καλώς τα πάντα διαταξάμενοι".
Επίσης να μην νομίζουμε ότι υπήρξε ποτέ ιδεατή κατάσταση στους Χριστιανούς. Γι΄αυτό και η Αγία Γραφή αποκαλύπτει λάθη και πνευματικές πτώσεις για να μην απογοητευόμαστε. Ξέρουμε την κατάσταση και παλιότερα. Πάντα υπήρχαν αλλοιώσεις από την εποχή του Βυζαντίου, άσχετα αν σήμερα είναι πολύ περισσότερες και αν διδάσκονται κάποιες πλέον, ως ορθόδοξες. Εξάλλου ξέρουμε ότι σήμερα ζούμε στην περίοδο της προφητευμένης μεγάλης παγκόσμιας αποστασίας.
Θέλω να τονίσω όμως το θέμα της διάκρισης. Κάθε λέξη που θα πούμε να αποβλέπει στην ωφέλεια της πίστης και των πιστών όπως λέει ο Απ. Παύλος. Ο λόγος μας να είναι "ηρτυμένος με άλας ώστε να δίνει χάριν στους ακούοντας". Ο έλεγχος με προσοχή για να μην κλονίσει την πίστη κάποιου. Όσο μπορούμε πάνω στις λάθος θέσεις χωρίς προσωπικές επιθέσεις. Να μην αποδομούμε καλοπροαίρετες προσπάθειες επειδή δεν είναι τέλειες. Να αποφεύγουμε τον γενικό αφοριστικό λόγο γιατί αυτό βολεύει όσους πολεμούν την εκκλησία και την πίστη μας, κάθε είδους άθεους και άπιστους.Μακάρι ο Θεός να μας φωτίσει όλους.
Μαρία ,ειλικρινά δέν αξίζει νά ασχολούμαστε μέ τόν αμέθυστο ,άς κάνει ό,τι θέλει ο άνθρωπος ,δέν αδικεί την εκκλησία ούτε τους αγίους ,παρά μόνο τόν εαυτόν του Πραγματικά πολύ λίγοι άνθρωποι τον διαβάζουν καί πολύ λιγότεροι συμπλέουν Ο ΄΄χαλάρωσε΄΄ είναι ο άνθρωπος που του αξίζει Ο τρελογιάννης καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες νά του φτιάξει τό προφίλ του ,τό γιατί δέν το κατάλαβα ,για νά αποκτήσουν κύρος οι αρές του ; Ποιό συμφέρον εξυπηρετούν ; Δέν βλέπουν πόσο οι άνθρωποι βρισκονται σέ σύγχυση καί δέν μπορούν νά ξεχωρίσουν το ορθόδοξο από το αιρετικό καί ποιοί είναι οι φορείς τους ; Πρόσεχε γιατί έχεις πάθει ζημιά Τί ειναι αυτά που λές π.χ. για την Θεία Κοινωνία οτι παίρνει τό Άγιο Πνεύμα όποιος έχει τόν Κύριο Στην Αγία Τριάδα ενεργεί ο Πατήρ δι'υιού εν Αγίω Πνεύματι σέ μία ενότητα Ελευσόμεθα καί μονήν παρ'αυτώ ποιήσωμεν Είναι δυνατόν νά έχει κανείς τόν Κύριο καί νά μήν έχει τό Πατέρα καί τό Άγιο Πνεύμα ; Αυτά είναι διανοητικά σχήματα του αμεθυστου , ο οποίος έχει φτιάξει το ιδεολόγημά του ,καρπός του εγωϊσμού του Για τους Ιερούς Κανόνες σου τά έχω πεί και άλλη φορά Οι Ιεροί Κανόνες διατυπώνουν την αγιοπνευματική εμπειρία της εκκλησίας και δεν είναι τύπος και τυπολάτρες αυτοί που τους τηρούν και κυρίως αυτοί που στηρίζουν σε αυτούς την εκκλησιολογική των τοποθέτηση Λάθη και υπερβολές μπορεί να γίνουν ,αλλά δεν μπορεί ο αμέθυστος να εξευτελίζει έτσι ανθρώπους που καλά –καλά δεν τους γνωρίζει Ο π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς είναι ένας άνθρωπος μεγάλης αρετής και εκκλησιολογικής ευαισθησίας ! Μιλάς για τους Ιερούς Κανόνες ως να πρόκειται για τους νόμους του κράτους που μπορεί μία βουλή να τους αλλάξει ή καί τις μεθυσμένος να τους καταργήσει Δεν το καταλαβαίνεις ότι με αυτό τον τρόπο πλήττεται το κύρος της Ιεράς Παραδόσεως και των οικουμενικών Συνόδων ; Αν ο αμέθυστος έχει υψηλά κριτήρια --εγώ θα έλεγα λανθασμένα κριτήρια -- αυτά θα πρέπει να τά εφαρμόζει μόνο στον ευατόν του Όπως καταλαβαίνεις με όλα αυτά πολεμά την ίδια την εκκλησία και την συγκρότησή της και όχι μεμονωμένα πρόσωπα Ο αγαπητός τρελογιάννης αυτό το καλό παιδι δεν παθαίνει με όλα αυτά μία αντίσπαση αισθημάτων και ψυχοσωματικά σύνδρομα να του ανεβούν όλα τά γαστρικά υγρά στο στόμα όταν ο αμέθυστος φτύνει σύμπασα την εκκλησία; Δεν τον καλύπτει καθόλου η θέση του ότι σιωπηλώς αποστασιοποιείται σε ό,τι δεν συμφωνεί
Eλένη τώρα το είδα και σου απαντώ με τη σειρά.
"Δέν βλέπουν πόσο οι άνθρωποι βρισκονται σέ σύγχυση καί δέν μπορούν νά ξεχωρίσουν το ορθόδοξο από το αιρετικό καί ποιοί είναι οι φορείς τους ;"
Συμφωνώ για την γενική σύγχυση και την έλλειψη διάκρισης.Καταλαβαίνω ότι χρειάζεται μεγάλη προσοχή σε ότι λέμε. Αν είναι να "σκανδαλίσουμε ένα των μικρών τούτων" καλύτερα να μην μιλάμε καθόλου. Για ότι λέμε να είμαστε σίγουροι ότι είναι σωστό και ορθόδοξο, και πάντα με φόβο Θεού να μην κλονιστεί η πίστη και να μην αποκοπεί κάποια ψυχή.
"Πρόσεχε γιατί έχεις πάθει ζημιά Τί ειναι αυτά που λές π.χ. για την Θεία Κοινωνία οτι παίρνει τό Άγιο Πνεύμα όποιος έχει τόν Κύριο Στην Αγία Τριάδα ενεργεί ο Πατήρ δι'υιού εν Αγίω Πνεύματι σέ μία ενότητα Ελευσόμεθα καί μονήν παρ'αυτώ ποιήσωμεν Είναι δυνατόν νά έχει κανείς τόν Κύριο καί νά μήν έχει τό Πατέρα καί τό Άγιο Πνεύμα ;"
Να σου πω ακριβώς τι εννοώ. Πηγαίνουν πολλοί να κοινωνήσουν αλλά κάποιοι το κάνουν για εθιμοτυπικούς λόγους, χωρίς πίστη και πνευματική ζωή. Kαι ακόμα χειρότερα μπορεί κάποιος να είναι συμφεροντολόγος τσακωμένος με τον αδερφό του, δεν του μιλάει, είναι ετοιμοθάνατος με καρκίνο ο αδερφός του, και δεν πάει να συγχωρήσει ο ένας τον ΄αλλο και να μιλήσουν, έχει την δική του "ανθρώπινη δικαιοσύνη", την δική του έννοια "καλού και κακού", αλλά πάει μια φορά το χρόνο σε πανηγύρι και κοινωνάει. Τι ευλογία να πάρει αυτός; Τι αγιασμό αφού μέσα στην καρδιά του δεν έχει τον Υιό να του αλλάξει την καρδιά; ΟΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΤΟΝ ΥΙΟΝ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΖΩΗΝ.
Γι΄αυτό είπα ότι το Άγιο Πνεύμα που επικαλούμαστε να έρθει "εφ΄ημάς και επί τα Τίμια Δώρα" αγιάζει όποιον προσέρχεται με πίστη, με μετάνοια, όποιον "έχει τον Υιό" όπως μας λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος. Έτσι λένε και οι Πατέρες ότι τα Τρία Πρόσωπα είναι πάντα μαζί.Η θεία Κοινωνία δεν είναι κάτι "μαγικό" που μας αγιάζει από μόνο του, αν ήταν έτσι θα την δίναμε σε οποιονδήποτε και θα αγιαζόταν και θα σωζόταν (άθεο αλλόθρησκο κτλ), είναι Σώμα και Αίμα Κυρίου, το οποίο μάλιστα κατακαίει τον ανάξιο όπως μας λέει ο Απ. Παύλος. Δηλ. ο ανάξιος, όχι μόνο δεν ευλογείται και δεν παίρνει αγιασμό, αλλά παίρνει μέσα του κρίμα και κατάκριμα.
Κάποτε ο Πάπας έδινε συγχωροχάρτια. Θεωρούν ότι αυτονομημένος δίνει ευλογία. Αυτό είναι η παρανόηση της φράσης "το Πνεύμα όπου θέλει πνει". Ο οικουμενισμός είναι ακριβώς αυτό το πράγμα.Έβλεπα χθες το βράδυ στο youtube ένα βίντεο με τα οικουμενιστικά καρναβάλια σε Ασίζη, Καμπέρα κτλ.. Όλο αυτό το συνοθύλευμα αιρετικών βουδιστών παπικών και ορθοδόξων ύψωνε τα χέρια και ευλογούσε το πλήθος. Είναι δυνατόν να υπάρχει τέτοια ευλογία;
Θα συνεχίσω σε λίγο.
Όταν λέμε όποιος έχει τον Υιό έχει την ζωή δεν εννοούμε το Πρόσωπο (την Υπόσταση) του Υιού αποκομένο από τα άλλα δύο (όπως νόμιζες ότι είπα), αλλά με την έννοια ακριβώς που το λένε και οι Απόστολοι.Την Πίστη όχι μόνο ότι είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού (γιατί και τα δαιμόνια πιστεύουν και φρίττουν), αλλά την πρόσληψή Του μέσα στην καρδιά μας (ίσταμαι εις την θύραν και κρούω, εαν τις ακούσει της φωνής μου και ανοίξει θα εισέλθω προς αυτόν) δηλ. την παραμονή Του και την "τήρησή Του" εκεί [τηρώ σημαίνει και διατηρώ (θα σε τηρήσω εκ της ώρας του πειρασμού κτλ..)], δηλ. ΤΗΝ ΤΗΡΗΣΗ ΤΩΝ ΕΝΤΟΛΩΝ TOY. Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου...ΕΞ΄ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΣΟΥ.. ΧΩΡΙΣ ΜΕΤΡΟ.. και τον πλησίον μέχρι το επίπεδο που αγαπάς τον εαυτό σου..Και όλα τα υπόλοιπα που πηγάζουν απ΄αυτές τις 2 Εντολές..
Ολα θα τελειώσουν, θα καταστραφούν ΜΟΝΟ "ο Λόγος του Κυρίου μένει εις τον αιώνα" και όποιος έχει τον Λόγο (ενωμένος με τον Κύριο μέσω αγάπης σε Αυτόν πίστης προσευχής μελέτης και τήρησης του λόγου Του) έχει την αιώνια ζωή.
Στενοχωριέμαι που παρανοούνται αυτά που λέω, και αν υπάρχει ακόμα κάτι που δεν είναι ξεκάθαρο θα ήθελα να το πεις. Δηλ. σκέφτομαι ότι πρέπει τελικά να προσέχουμε πολύ όταν μιλάμε.
Θέλω να πω για τον οικουμενισμό ότι υιοθετεί την αντίληψη που έχουν όλες οι ψευδοθρησκείες του κόσμου. "Αγιάζει" ο Πάπας, ο Δαλάι Λάμα (πίνουν ως αγιασμό το νερό που πλένει τα πόδια του), ο Σαμάνος ή ο Βουντού με επίκληση πνευμάτων κτλ.. Στον προτεσταντισμό "έρχεται το πνεύμα" ..έτσι ξεκάρφωτα επειδή το επικαλούνται.. και "γλωσσολαλούν", "προφητεύουν" κτλ..
Όπως λοιπόν η νέα εποχή και η πολιτική ορθότητα επιτάσουν αλληλοπεριχώρηση αγάπη συνύπαρξη έτσι ακριβώς και ο οικουμενισμός προβάλει σαν γενικό παγκόσμιο "πνευματικό ηγέτη" τον Πάπα ο οποίος "αγιάζει" τους ανθρώπους "τα παιδιά του κόσμου" του πλανητικού χωριού όπως λένε. Με "αγάπη και ευσπλαχνία" (όπως είπε "ποιος είμαι εγώ που θα κρίνω τους ομοφυλόφιλους;") με "πνευματική δύναμη", "αγιάζει.. έτσι γενικά και αόριστα.. ΟΛΟΥΣ.. ως "υπέρτατος πνευματικός πατέρας".. (Ίσως ο επόμενος Πάπας να είναι ο αντίχριστος που θα ενθρονιστεί στο Ναό του Σολομώντα, γιατί όλες οι αναφορές της Αγίας Γραφής μιλούν για το πνεύμα του αντι-χρίστου (αντίθετος του Χριστού αλλά και αντί του Χριστού) που ήδη υπήρχε.
Γι΄αυτό είπα ότι το Πανάγιο Πνεύμα έρχεται στον άνθρωπο που έχει την Αλήθεια, τον Υιό (Εγώ είμαι η Αλήθεια και η Ζωή..), τον αληθινό Λόγο του Θεού και τον λόγο της αλήθειας (Αγία Γραφή και Ιερή Παράδοση).. αφού είναι "εν Υιώ Αναπαυόμενο". Δεν έρχεται η Θεία Χάρη στο ψεύδος και στην πλάνη.. ούτε σε όποιον είναι αμετανόητος και εμπαίζει τον Θεό συμμετέχοντας ανάξια στα Μυστήρια.
Στην Ορθοδοξία παίρνουμε ευλογία και αγιασμό από τον Θεό (Πατήρ-Υιός-Άγιο Πνεύμα) άσχετα αν λέμε από τον Κύριο ή από το Άγιο Πνεύμα, αφού στο κάθε Πρόσωπο Είναι Όλος ο Θεός (ο Απ΄Παύλος λέει για τον Κύριο "εν Αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα της Θεότητος σωματικώς"), μέσω των Αγίων Μυστηρίων αλλά και στο "ταμείο" μας με την ζωή της προσευχής.
Τα Μυστήρια δεν είναι "μαγικό" μέσο αγιασμού, που λόγω κάποιου τελετουργικού αγιάζονται όλοι, ούτε ο ιερέας διαχέει αγιασμό στους παρευρισκόμενους επειδή η Θεία Χάρη τον έχρισε ιερέα. Έχει την μεγάλη τιμή να χρησιμοποιεί ο Κύριος τα χέρια του για να τελούνται τα Άγια Μυστήρια. Έχει διακονία του "ξενοδόχου" στο πανδοχείο (επιμελήσου αυτόν μέχρι να έρθω).. Για να πάρει ο άνθρωπος ευλογία πρέπει να έχει ανοιχτή την πόρτα της καρδιάς του στον Θεό.
θα συνεχίσω μετά με το θέμα των Ιερών Κανόνων και τον π. Τρικαμηνά. Δεν λέγονται αυτά με λίγα λόγια γιατί αντί να ξεμπερδευτούν μπερδεύονται χειρότερα. Αν κάτι δεν είναι κατανοητό να το συζητήσουμε.
Για τους Ιερούς Κανόνες ξαναλέω ότι είναι τα όρια της αλήθειας από την αίρεση και πρέπει να τηρούνται. ΟΜΩΣ αυτή η έκφραση δεν ορίζει ΑΠΟ ΜΟΝΗ ΤΗΣ την Εκκλησία η οποία είναι Σώμα Χριστού (πολλοί οι κλητοί λίγοι οι εκλεκτοί).
Για να μην λέω πολλά και παρανοηθούν θα πω παραδείγματα. Όλοι αυτοί που κατασυκοφάντησαν ΑΓΙΟΥΣ (Αγ. Πορφύριος, Αγ. Παϊσιος, Αγ. Νεκτάριος, Γ. Σωφρόνιος κ.α.) είναι γνώστες και τηρητές των Ιερών Κανόνων. Αυτό τους εξασφάλισε την αγιότητα; Η γνώση και τήρηση Ιερών Κανόνων είναι ΕΠΙΓΝΩΣΗ ΘΕΟΥ, ΘΕΟΠΤΙΑ;Τυφλοί οδηγοί τυφλών. Είναι οι κατά σάρκα που διώκουν τους κατά πνεύμα.
Δεν φταίνε οι Ιεροί Κανόνες, οι οποίοι έχουν την θέση τους δίπλα στην Αγία Γραφή και την Ιερή Παράδοση, αλλά η ανθρώπινη στρέβλωση, η τάση για πνευματικό βόλεμα, η ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ των Ι.Κ. από τις 2 Εντολές (Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου ΕΞ΄ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΣΟΥ), και η ανθρώπινη αυτοδικαίωση από την τήρησή τους. (Στο σημείο αυτό θέλω να διορθώσω την λέξη "ανάξιος" που είπα για όσους κοινωνούν αμετανόητοι, και να πω ότι ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΑΞΙΟΙ, η σωστή λέξη είναι αμετανόητος. Η τήρηση των Ι.Κ. δινει σε κάποιους που δεν εξετάζουν την καρδιά τους και τι έχει μέσα, την ψευδαίσθηση του "άξιου").
Ο πρεσβύτερος υιός τηρούσε όλο το Νόμο (ποτέ εντολήν σου δεν παρέβην), έδωσε στον Πατέρα την υπακοή του αλλά δεν έδωσε ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ (Υιέ μου δος μου την καρδιά σου). Την σχέση του με τον Πατέρα την αντιλαμβάνεται σαν δουλεία (τόσα χρόνια σε δουλεύω και δεν μου έδωσες ένα κατσικάκι ΝΑ ΕΥΦΡΑΝΘΩ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥ).
Η καρδιά του είναι δοσμένη στις ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΕΣ ΑΠΟΛΑΥΣΕΙΣ ΠΟΥ ΣΤΕΡΕΙΤΑΙ. Ακριβώς γιατί δεν έχει γνωρίσει τον Θεό, ΤΗΝ ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΑΠΟΛΑΥΣΗ.
Επειδή λοιπόν νιώθει ότι στερείται την "απόλαυση" της αμαρτίας, ότι "θυσιάζεται" ενώ οι παραβάτες "απολαμβάνουν", ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΚΛΗΡΟΚΑΡΔΟΣ, και διώκτης. Δεν συγχωρεί αλλά γίνεται μνησίκακος, πονηρός, κατακρίνει,μισεί.. Είναι εκτός Εκκλησίας εκτός του Σώματος του Χριστού (ο Πατέρας τον παρακαλούσε να μπει στο σπίτι, στο Σώμα του Χριστού (αυτή είναι η Εκκλησία στην αληθινή της έννοια) αλλά ουκ ήθελε εισελθείν)..
Για τον π. Τρικαμηνά
Δεν έχω λόγο να αμφισβητήσω τις καλές του προθέσεις και ότι θεωρεί ότι αγωνίζεται με τον σωστό τρόπο σε σχέση με τους άλλους.Όμως το αποτέλεσμα ήταν ένα χωριστό "θυσιαστήριο". Δεν δέχεται όσους κοινωνούν αλλού θεωρώντας τους μολυσμένους.
Μια απλή απορία. Το Άγιο Πνεύμα "μεμέρισται"; Αυτό υποστηρίζουν οι εκατοντάδες προτεσταντικές παραφυάδες. Το Πνεύμα όπου θέλει πνει. Ο ένας λέει για άζυμα, άλλος για λατρεία το Σάββατο, άλλοι "χειροτονούν" γυναίκες, άλλοι ομοφυλόφιλους, άλλοι εκστασιάζονται, δαιμονίζονται, επικρατεί το απόλυτο χάος, διαφωνούν όλοι με όλους ΑΛΛΑ όλοι "έχουν το πνεύμα"..
Σύμφωνα με αυτά που λέει ο π. Τρικαμηνάς είμαστε όλοι μολυσμένοι. Δεν διαφωνώ ότι η πορεία είναι προς το "κοινό ποτήριο" αλλά δεν φτάσαμε ακόμα εκεί.
Επειδή οι αποτειχισμένοι εκτιμούν τον μ. Καντιώτη παραθέτω ένα απόσπασμα από το βιβλίο του "Προδοσία της Ορθοδόξου Πίστεως" που διάβασα τυχαία από μια παραπομπή του Τρελογιάννη στην "Καιόμενη Βάτο".
"Αυτή τη φορά ο Πάπας είναι δυνατός παίχτης.Κρατά στα χέρια του χαρτιά μεγάλα και λέγει "ή τώρα ή ποτέ".Αν δεν τους κερδίσω τουλάχιστον να τους διαιρέσω.Να τους κάνω κομμάτια και να φαγωθούν μεταξύ τους. Αυτό θα είναι η επιτυχία μου."
"Δεν ξέρουμε τι θα γίνει.Δεν ξέρουμε πως θα εξελιχθούνε τα πράγματα διότι αυτοί το πάνε προς ένωσιν. Ένωσιν ποτηρίου.Όχι απλώς να πούμε καλημέρα και καλησπέρα αλλά να ενωθούμε μυστηριακώς και να μεταλαμβάνωμεν εκ του αυτού ποτηρίου. Αυτό είναι μια μεγάλη προδοσία και τότε υπάρχει πλέον λόγος 100% να μισώ "εκκλησία πονηρευομένων"! Τώρα όμως πρέπει ΝΑ ΠΡΟΣΕΞΟΥΜΕ, να ανήκουμε στην Ορθόδοξη εκκλησία και να έχουμε σεβασμό προς τους λειτουργούς της."
Thank you , Τρελογιάννη μου ! Πάντα τό έλεγα οτι είσαι ευγενικός καί gentleman καί ειδικά μέ τις κυρίες και τό εννοώ ! Άσ'τον τόν μπήχτη !
Μαρία αγάπη μου ,δέν φταίω εγώ , ο τρελογιάννης μας έκοψε Φιλάκια , καλό αγώνα και σέ συγχαίρω για το ενδιαφέρον σου νά μάθεις και νά ενημερωθείς μόνο πρόσεχε !
Εύχομαι κι εγώ καλό αγώνα σε όλους μας..
Ο Θεός να μας λυπηθεί και να μας φωτίσει..
Δημοσίευση σχολίου