Του θεολόγου Ανδρέα Κυριακού
Ανέγνωσα
με προσοχή αυτά που αναφέρει στο ιστολόγιο ΑΜΗΝ ο Καθηγούμενος της Ι.
Μονής Παναγίας της Τατάρνης Αρχιμ. Δοσίθεος. Ξιφουλκεί λαύρος ο Γέροντας
κατά των «υπερορθοδόξων, ζηλωτών, στερεοελλαδιτών». Όλοι αυτοί, πάλι κατά το Γέροντα, «ουδέν καλόν ευρίσκουσιν εις τας ενεργείας του Πατριαρχείου».
Ο
π. Δοσίθεος συγχέει δύο κατηγορίες ανθρώπων: τους αντιοικουμενιστές με
τους δεδηλωμένους εχθρούς του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Οφείλουμε να
ξεκαθαρίσουμε ότι οι αντιοικουμενιστές σέβονται, τόσο τον θεσμό του
Οικουμενικού Πατριαρχείου όσο και τη σταυρωμένη Μεγάλην του Χριστού
Εκκλησίαν. Όμως αυτό δεν εμποδίζει τους καλώς φρονούντας να
αντιμάχονται πάσαν εκτροπήν εκ της Ορθοδόξου πίστεως, όπως συμβαίνει
δυστυχώς στις μέρες μας.
Εντυπωσιακοί,
γλαφυροί και υψηλοί είναι οι λόγοι του καλλιεπούς Αρχιμανδρίτου υπέρ
της Ορθοδοξίας, της οποίας, με χάρη περισσή, πλέκει το εγκώμιον. Όμως να
μας επιτρέψει να μη συμμερισθούμε τα πιο κάτω: «Ο λαός του Θεού, η Ρωμιοσύνη, εμπιστεύεται πλήρως την δεξιάν οιακοστροφίαν του Οικουμενικού Πατριάρχου της ιεράς ολκάδος».
Δεν αντελήφθη ο Γέροντας Δοσίθεος τις κατ’ επανάληψιν συμπροσευχές του
Παναγιώτατου και των μετ’ αυτού μετά πλειάδος αιρετικών και κακοφρόνων;
Δεν περνάει μέρα που να μην προκαλέσουν την αυτοσυνειδησίαν των
Ορθοδόξων κι αυτός βλέπει ότι όλα βαίνουσι καλώς; Δεν άκουσε τι έγινε
στην Πόλη, κατά την υποδοχή του αιρεσιάρχου Πάπα στις 29.11.2014;
Οφείλει να γνωρίζει ο Γέροντας ότι οι «σκοπίμως συγχέοντες οικουμενικότητα και οικουμενισμόν» είναι οι οικουμενιστές, οι οποίοι ανερυθριάστως, προκλητικότατα και «γυμνή κεφαλή» ονομάζουν, από του 1993 (Συμφωνία του Μπαλαμάντ), τον εκπεσόντα της αληθείας Παπισμόν «αδελφήν Εκκλησίαν της πρεσβυτέρας Ρώμης».
Αναφέρει επίσης ο Αρχιμανδρίτης Δοσίθεος: «Τα όσα λέγονται και γράφονται περί της Πανορθοδόξου Συνόδου υπερβαίνουσι τα λύματα των οχετών…» Και «άμα τω ακούσματι αυτής της Συνάξεως ήρξαντο … λέγοντες μη φαγείν μήτε ποιείν εως αν ματαιώσωσι την Σύνοδον».
Ομολογουμένως το λεξιλόγιο αυτό δεν περιποιεί τιμήν εις ουδένα και δη
εις κληρικόν. Λυπούμαστε εκ μέρους του. Όλα όσα γράφτηκαν κατά της Αγίας
και Μεγάλης Συνόδου, μετά τη δημοσιοποίηση των θεμάτων που θα την
απασχολήσουν, γράφτηκαν με πόνο ψυχής, από επισκόπους, καθηγητές κι όχι
μόνο, διότι πάνε οι οικουμενιστές να μετατρέψουν σε «Εκκλησίες» τους
παντοειδείς αιρετικούς, Παπικούς, Προτεστάντες, Μονοφυσίτες (ίδε αρθρο 6
της Συνάξεως των Προκαθημένων του Σαμπεζύ), ενώ οι Σύνοδοι στην
Εκκλησία πολεμούσαν και καταδίκαζαν τους αιρετικούς, αν αυτοί επέμεναν
στις αντιχριστιανικές τους απόψεις. Άρα είναι άνω ποταμών και εν ταυτώ
ατυχέστατη, η παρομοίωση των αντιοικουμενιστών με τους Εβραίους που
κυνηγούσαν μανιωδώς και επεδίωκαν να φονεύσουν τον Απ. Παύλο (Πραξ. κβ΄
23).
Τέλος
λόγου. Οι μοναχοί αείποτε ευρίσκονταν στην πρώτη γραμμή, υπερασπίζοντας
την αλήθεια της πίστεως. Γιατί, Άγιε Καθηγούμενε, εσείς δεν ακολουθείτε
τη φιλόθεη και θεοφιλή αυτή πορεία;
2 σχόλια:
ΕΥΓΕ στο συντάκτη της τεκμηριωμένης και εμπεριστατωμένης κριτικής που άσκησε σε βάρος των ΕΠΕΙΚΕΣΤΑΤΑ απαράδεκτων και προκλητικότατων θέσεων-δηλώσεων καθώς και των προσβλητικότατων, σε βάρος όσων θεοφιλώς αντιδρούν και ανθίστανται στη σύγκληση της προβληματικότατων προδιαγραφών επικειμένης να διεξαχθεί συνόδου της Κρήτης, χαρακτηρισμών του συγκεκριμένου ηγουμένου.
Δυστυχώς, στην περίπτωση κάποιων προσώπων, ο πόνος και η αγάπη προς το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, που όντως χειμάζεται, πορευόμενο διά μέσου των αιώνων εν μέσω αντιχριστιανικών και ανθελληνικών συμπληγάδων, και ο οποίος δονεί κάθε ελληνική ψυχή που δεν έχει αλλοτριωθεί από τον εθνομηδενιστικό και εθνοαποδομητικό λίβα που επιχειρεί λυσσωδώς να αποξηράνει κάθε ικμάδα φιλοπατρίας, παραθεωρεί την ΑΣΥΓΚΡΙΤΩΣ θλιβερότερη πραγματικότητα επί τη βάσει της οποίας το Φανάρι, από τις αρχές του περασμένου αιώνα, έχει υιοθετήσει στον κατ εξοχήν ευαίσθητο τομέα των διαχριστιανικων, κατ αρχήν, και των διαθρησκευτικών, κατά τα επόμενα έτη, σχέσων μία καταστροφική και μειοδοτική πολιτική που αντίκειται και αντιτίθεται οξέως προς το γράμμα και το πνεύμα των Θείων και Ιερών Κανόνων, των εν Πνεύματι Αγίω ρυθμιζουσών τις σχέσεις Οροδοξίας και αιρέσεων, αμβλύνει την Ορθόδοξη αυτοσυνειδησία του ποιμνίου επί τη βάσει της οποίας η Ορθόδοξος Εκκλησία αποτελεί τον ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ φορέα της Αληθείας και τη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία ενώ οι άλλες χριστιανικές ομολογίες αποτελούν σχισματικές και αιρετικές κοινότητες, κατασκανδαλίζει τις ψυχές των ορθοφρονούντων πιστών, υποθάλπει και πυροδοτεί διαιρέσεις και σχίσματα, ακυρώνει την αληθινή έννοια της Ορθοδόξου Ιεραποστολης προς τους ετεροδόξους και αλλοθρήσκους και εν γένει προδίδει την Ορθοδοξία.
Εδώ και πάνω από εκατό χρόνια, δηλώσεις και εκδηλώσεις Φαναριωτών ηγετικών εκκλησιαστικών παραγόντων πιστοποιούν του λόγου το αληθές.
Λ.Ν.(συνεχίζεται)
Δύναται κανείς να λησμονήσει τις οικουμενιστικού περιεχομένου εγκυκλίους των αρχών του περασμένου αιώνα, το τραγελαφικό "Πανορθόδοξο Συνέδριο" και το Μεταξάκειον άγος, την ολέθριο Αθηναγόρειο πολιτική που προκάλεσε τέτοιου είδους και τόσης εντάσεως σάλο ώστε ανάγκασε επισκόπους και τις περισσότερες μονές του Αγίου Όρους να διακόψουν τη μνηημόνευση του ονόματος του τότε πατριάρχη;
Και, για να έλθουμε στις ημέρες μας, "τι να πει κανείς και τι να μολογήσει", κατά το κοινώς λεγόμενο, για τα ΑΙΣΧΗ, (ΝΑΙ, ΔΕ ΘΑ ΑΜΒΛΥΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΜΑΣ ΕΠΕΙΔΗ ΕΝΟΧΛΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΕΝΟΧΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΕΣ ΤΟΥΣ), του Μπάλαμαντ, του Πόρτο ΑΛέγκρε, του Σαμπεζύ, της Καμπέρας, της Ραβένας, του Πουσάν, της Γροιλανδίας, των θρονικών εορτών στο Φανάρι, της δωρεάς αγίου Ποτηρίου στον ουνίτη ψευδεπίσκοπο των Αθηνών, των κατάπτυστων πατριαρχικών δηλώσεων επί τη βάσει των οποίων ""Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν ἐπιδιώκει νά πείση τούς ἄλλους περί συγκεκριμένης τινος ἀντιλήψεως τῆς ἀληθείας ἤ τῆς ἀποκαλύψεως, οὔτε ἐπιδιώκει νά τούς μεταστρέψει εἰς συγκεκριμένον τινά τρόπον σκέψεως», τη συγκάλυψη των φικαλέων χαρκιανάκειων, ζηζιούλειων και "ελπιδοφόρων" κακοδοξιών και ετεροδιδασκαλιών τη στιγμή κατά την οποία ομολογητές και ιεραποστολικώς δρώντες θεολόγοι "αφορίζονται" αναπολόγητοι και για τόσα άλλα ολισθήματα και πνευματικά εγκλήματα με πρωταγωνιστές Φαναριώτες κληρικούς;
Αλήθεια, πώς αντέδρασε το Φανάρι στη μήνυση που υπέβαλλε ο μακασριστός Φλωρίνης Αυγουστίνος σε βάρος του Στυλιανού Χαρκιανάκη για τις περί του Προσώπου του Χριστού μας φρικώδεις και βλάσφημες δηλώσεις του;
Τι έπραξε;
Απλούστατα, συγκάλυψε τον ένοχο επίσκοπο απογοητεύοντας και κατασκανδαλίζοντας τους πιστούς.
Και έχει αφήσει ασύδοτους ιεράρχες του Οικουμενικού θρόνου αν ασχημονούν παντοιοτρόπως στις σχέσεις τους με τους αιρετικούς.
Υπάρχει πλούσιο φωτογραφικό και λοιπό υλικό ώστε να παρέλκει κάθε περαιτέρω προσπάθεια τεκμηριώσεως των ανωτέρω.
Ας τοξεύσει, λοιπόν, προς τα εκεί τα βέλη της κριτικής του ο συγκεκριμένος ηγούμενος και όχι προς τους ασκούντες κριτική προς το παραπαίον, επί θεμάτων που σχετίζονται με την προάσπιση του Ορθοδόξου Δόγματος, Φανάρι.
Ο Ορθόδοξος Ανατολικός Μοναχισμός, διαχρονικά αποτελεί το θεματοφύλακα του πατρώου Δόγματος και μέγα πολέμιο του συγκρητισμού και των αιρέσεων.
Οι ορθοφρονούντες μοναχοί και πάλι θα βρεθούν στην πρωτοπορία του αγώνα εναντίον της εκκλησιαστικής και εκκλησιολογικής "θεσμοθετήσεως" του επαράτου οικουμενισμού που, κατά τα φαινόμενα, θα υπηρετήσει και προωθήσει η μέλλουσα να συγκληθεί ψευδο-σύνοδος του Κολυμπαρίου.
Λ.Ν.
Δημοσίευση σχολίου