Περί Διώ(χ)την το ανάγνωσμα...

ΠΡΟΣ  π. ΙΩΑΝΝΗ ΔΙΩΤΗ  τέως πρεσβύτερο Ι. Ναού Αγ. Παντελεήμονος Αθηνών.

Αν και δεν μας ενδιαφέρει να εμπλακούμε σε αντιπαραθέσεις,
η παράγκα μας πήρε θέση για τις φρικτές βλασφημίες στον γέροντα Σωφρόνιο , ωστόσο, δημοσιεύουμε ένα ενδιαφέρον κείμενο ώστε να διαπιστώσει ο καλόγνωμος αναγνώστης,  γενικά ,την «ποιότητα» του ανδρός…

Τρελογιάννης

   


Μας το έστειλε το mail υπογράφει ο Χρήστος 

Πάτερ Ιωάννη Διώτη  δια του περισπουδάστου δημοσιεύματός σου «Διαμαρτυρία 4-1-2013»  δυσανασχετείς από την αδικία που δοκιμάζεις απο τούς φίλους σου  δεσποτάδες Διονύσιο Κορίνθου  και Ναυπάκτου Ιερόθεο Βλάχο και την Ι. Σύνοδο  για κάτι πολύ απλό, επειδή δεν σου επέτρεψε ο Διονύσιος να  συμμετάσχεις σε μνημόσυνο φιλικού σου προσώπου που ετελέσθη στη μητρόπολή του.

   Θα μπορούσες  με αγαθό λογισμό να πεις ας ταπεινωθώ και ας υπακούσω στον επίσκοπο, απλό. Αντί να εξεγείρεσαι και να  κηρύττεις επανάσταση να συγκρίνεις το τεράστιο εγώ σου  να κραδαίνεις τις περγαμηνές και την αξιοσύνη σου φαρισαϊκώς  και να αναμετράς το ανάστημά σου δίπλα  στον επίσκοπο, που είναι  «τύπος Χριστού» να κρίνεις αποφάσεις της Ι. Συνόδου και να υπεραίρεσαι οικουμενικώς… και να απειλής με δικαστήρια  τον δέσποτα  και Σύνοδο  διότι  επί του ταπεινού  και αλάθητου προσώπου σου  κατελύθει όλο το πηδάλιο… και το Συνοδικό  σύστημα ………  

   Πάτερ Ιωάννη Διώτη  αν η μνήμη σε  βοηθά, γύρισε πίσω στην δεκαετία του  (1990-2000) - ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΥΜΙΘΗΣ - και θυμήσου    την στρατευμένη πένα σου  που ξερνούσε φαρμάκι εναντίον   ΤΩΝ  ΑΓΩΝΙΖΩΜΕΝΩΝ  ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ  ΤΗΣ ΛΑΡΙΣΗΣ και του  κατά πάντα  ΑΓΙΟΥ  και πεφιλημένου του Λαού και του Θεού  ΘΕΟΛΟΓΟΥ   Μητροπολίτου Λαρίσης  που διεκδικούσαν  μοναδικά. 

Εσύ  άγνωστος  και έχοντας βαθιά άγνοια  στα περί  της    Λαρίσης, αναμίχτηκες, συμμάχησες  και συστρατεύτηκες  με την  σκοτεινή  σπείρα του τότε αρχιεπισκόπου   Σεραφείμ Τίκκα υπηρέτησες και  υποστήριζες με κείμενά σου,  μνημεία αδικίας, επενδύοντας «ιεροκανονικώς»  όλες τις  φρυκτές  ανομίες τους.  Η σπείρα αυτή ταλανίζει διαβρωτικά  την Εκκλησία μέχρι σήμερον.

 Στήριξες  τους μοιχεπιβάτες  για δεσποτάδες στη Λάρισα, Δημήτριο Μπεκιάρη-Μαυρογόνατο  και τον  εμπαθέστατο αρβανίτη  Ιγνάτιο  Λάππα   αμφότεροι  συναγελαζόμενα  τέκνα του Σεραφείμ.

Θυμάσαι  π.  Ιωάννη Διώτη τα διαστρεβλωτικά, προπαγανδιστικά  και πικρόχολα δημοσιεύματά σου σε εντεταλμένες φυλλάδες, μίσθαρνα όργανα των σκοτεινών κύκλων  της παραπληροφόρησης  της Λαρίσης  με τους οποίους συμμάχησες  κατά της τοπικής εκκλησίας  για να στηρίξεις  τους ισχυρούς  ανωτέρω  μοιχεπιβάτες ;;;  Τότε  η αυθεντία σου διέταζε και επέβαλε  αναντιρρήτως τους μοιχεπιβάτες. Δημήτριο Μπεκιάρη-Μαυρογόνατο  και Ιγνάτιο Λάππα.

Αλήθεια  καμαρώνεις για τις υπηρεσίες σου αυτές;

Στρέψον την κεφαλήν σου πισώ και δες τα ερείπια του  έργου των μοιχεβατών  που εξετέθης και  στήριξες. Τα σκάνδαλα  που προεκλίθησαν περί αυτών υπερέβησαν τα όρια της πατρίδος μας…

     Τα  αιρετικά σου κείμενα δεν απέτρεψαν και δεν έκαμψαν  των αγώνα των Αγωνιζομένων Χριστιανών της Λαρίσης.  Ακόμα σήμερα αγωνίζονται   για Ελευθέρα και Ζώσα  Ορθόδοξη Εκκλησία και τα γεγονότα τους δικαιώνουν.

   Πάτερ Ιωάννη Διώτη,   γεύεσαι εμπειρίας ασήμαντης  αδικίας,  που εσύ πολλαπλασίως  επότισες  τον μακαριστό ΘΕΟΛΟΓΟ και σκανδάλισες την τοπική εκκλησία της Λαρίσης.  Δια των ενεργειών σου αυτών έτρωσες το κύρος σου ως θεολόγου και  ενέσπειρες  αμφιβολία  και επιφύλαξη για την ακρίβεια της ερμηνείας των πατερικών κειμένων των εκδοσεών σου, διέρρηξες δε τις επιδεικνυόμενες  περγαμηνές των   διακρίσεών σου και ταυτίστηκες με την ιδιότητα του  διαστρεβλωτού δημοσιογράφου.   

  Ανθρώπινα τα λάθη, επανορθώσατε  και αποκαταστήστε τα ημαρτημένα προς δόξαν Θεού.

Ως επίλογο δανειζόμαστε  επακριβώς  την παράγραφο από το έμπονο κειμενό σου:

   Δὲν ἐσεβάσθητε οὔτε τὴν ἡλικίαν μου. Ἡ λίαν προσβλητικὴ καὶ μειωτικὴ τῆς Ἱερατικῆς τιμῆς μου, τῆς προσωπικῆς μου ἀξιοπρεπείας, τοῦ οἰκογενειακοῦ μου κύρους καὶ τῆς ἐν τῇ κοινωνίᾳ ὑπολήψεώς μου ἀλγεινὴ καὶ προκλητικὴ συμπεριφορά σας ἐγένετο αἰτία νὰ ἐνθυμηθῶ πῶς ἤρχισεν ὁ Λυσίας τὸν λόγον του «Ὑπὲρ τοῦ ἀδυνάτου»:

«Οὐ πολλοῦ δέω χάριν ἔχειν, ὦ βουλή, τῷ κατηγόρῳ, ὅτι μοι παρεσκεύασε τὸν ἀγῶνα τουτονί· πρότερον γὰρ οὐκ ἔχων πρόφασιν ἐφ’ ἧς τοῦ βίου λόγον δοίην, νυνὶ διὰ τοῦτον εἴληφα».

   Σχεδὸν ὀφείλω εὐγνωμοσύνην, ὦ βουλή, εἰς τὸν κατήγορον, ἐπειδὴ ἐδημιούργησεν αὐτὸν ἐδῶ τὸν δικαστικὸν ἀγῶνα. Προηγουμένως λοιπὸν δὲν εἶχον αἰτίαν διὰ νὰ ὁμιλήσω περὶ τοῦ βίου μου. Τώρα δέ, ἕνεκα αὐτοῦ, ἔχω λάβει τὴν εὐκαιρίαν αὐτήν.