Το ξέρω ότι δεν έκανες ταξείδι καρδιάς σε άλλα μέρη... το ήξερα και το ξέρω ακόμη και τώρα. Μαζί ταξειδέψαμε, χέρι-χέρι με πήγες μακρυά και σε ασύλληπτα μέρη. Όσο κι αν προσπαθώ να ξεφύγω από το παρελθόν, τόσο πιο πολύ στο μέλλον με γυρίζει. Ένοχη είναι η καρδιά που ορά με τα δικά της μάτια. Άνθρωποι έρχονται. Άνθρωποι φεύγουν. Ένας ακόρεστος κύκλος. Έτσι ήρθες και εσύ στη ζωή μου άξαφνα εν μια νυκτί. Και σε μια ριπή του ανέμου εξαφανίστηκες. Μα συνεχώς εδώ περιτριγυρίζεις δίχως να μπορείς να πεις ένα γεια. Ο ρόλος του έργου, αυτός των μεταμορφωμένων ρόλων, είναι που σε προστατεύει. Από ποιον; Από τη φωτιά. Γιατί η φωτιά δεν καίει το φως. Αρκεί να είναι ήδη φως. Γι' αυτό σου τραγουδώ κι εγώ... «Δεν έκανα ταξίδια μακρινά... ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει... σε όνειρα σ’ αισθήματα υγρά το μυστικό τον κόσμο ν’ ανασάνει. Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ...» υδάτινε κόσμε μου!
Στίχοι:Παρασκευάς Καρασούλος
Μουσική:Γιώργος Ανδρέου
Ερμηνείες:
1.Παντελής Θεοχαρίδης
2.Γιώργος Νταλάρας & Χρήστος Θηβαίος
3.Χαρούλα Αλεξίου
Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
τα χρόνια μου είχαν ρίζες ήταν δέντρα
που τα `ντυσε με φύλλα η καρδιά
και τ’ άφησε ν’ ανθίζουν μες την πέτρα
Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν δάση
οι φίλοι μου φεγγάρια ήταν νησιά
που δίψασε η καρδιά μου να τα ψάξει
Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας
Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει
σε όνειρα σ’ αισθήματα υγρά
το μυστικό τον κόσμο ν’ ανασάνει
Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου