Η ΑΓΙΟΤΗΣ ΤΟΥ ΙΕΡΕΩΣ, ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΑΚΙΝΑΤΗ.

(1) 

 Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ.     

  Στον Ιησού, πρόσωπο και Αποστολή τείνουν να συμπέσουν: όλη η σωτηριώδης του πράξη ήταν και είναι έκφραση του δικού του "υϊκού Εγώ", το οποίο απο την αιωνιότητα στέκει μπροστά στον Πατέρα, με αγαπητική υποταγή στο θέλημά Του.
Με ταπεινή αλλά αληθινή αναλογία ο Ιερεύς πρέπει να επιδιώξει αυτή την ταύτιση. Χωρίς να ξεχνούμε βεβαίως ότι η ουσιαστική επάρκεια τού λειτουργήματος παραμένει ανεξάρτητος απο την αγιότητα τού λειτουργού. Αλλά και χωρίς να παραβλέπουμε ανάμεσα στην αντικειμενική αγιότητα τού λειτουργήματος και την υποκειμενική τού λειτουργού. ο Ακινάτης, μας διδάσκει ότι ο Πρεσβύτερος πρέπει να επιδιώξει την τελειότητα πολύ περισσότερο απο έναν πιστό ή έναν μοναχό. Και για να γίνει κατανοητή αυτή η διδασκαλία αρκεί να έχουμε προ οφθαλμών το υψηλό επίπεδο αγιότητος που η Ευχαριστιακή ιεροτελεστία και ο αγιασμός των ψυχών, απαιτούν απο έναν λειτουργό. Όπως μας υπενθυμίζει επανειλημμένως ο Δάσκαλος: "Υμεις εστε το άλας της γής εάν δέ το άλας μωρανθή, εν τίνι αλισθήσεται; εις ουδέν, ισχύει έτι ει μή βληθήναι έξω και καταπατείσθαι υπο των ανθρώπων. Υμείς εστε το Φως του κόσμου" (Ματθ. 5, 13-14).

[Βλέπουμε καθαρά λοιπόν ότι η ταύτιση της Εκκλησίας με τον κλήρο, συνέπεια τής ταυτίσεως τού κλήρου μέ τούς Αποστόλους, την οποία ονομάζουμε κληρικαλισμό και της οποίας μεγάλοι θεωρητικοί είναι τελευταίως ο Ζηζιούλας και ο Ζήσης, είναι παπική δοξασία. Στην παράδοσή μας ο Ιερεύς και ο κλήρος δέν είναι πρός σωτηρίαν. Η σημερινή ταύτιση της Εκκλησίας με τον κλήρο στρέφεται εναντίον της Αγιότητος. Ο Άγιος σήμερα είναι ο μεγαλύτερος εχθρός τής εκκλησίας, όπως ο Κύριος των Φαρισαίων]

 Ιδωμένος απο τους πιστούς σαν κάποιος εκλεγμένος απο τον Θεό για να τους οδηγήσει, ο λειτουργός μετά την χειροτονία του πρέπει να είναι ένα παράδειγμα αρετής, όπως συμβουλεύει ο Απόστολος τον μαθητή του Τίτο: "Τους νεωτέρους ωσαύτως παρακαλεί σωφρονείν, περί πάντα σεαυτόν παραχόμενος τύπος καλών έργων, εν τη διδασκαλία αδιαφθορίαν, σεμνότητα, λόγον υγιή, ακατάγνωστον, ίνα ο εξ' εναντίας εντραπή μηδέν έχων περί ημών λέγειν Φαύλων" (Τίτον, 2,7-8). Ο Χριστός είναι το αληθινό μοντέλο που έχει καθαγιαστεί. Που έχει χρισθεί. Απο αυτόν ο Ιερεύς πρέπει να πάρει την μορφή, όχι μόνον για τον τελετουργικό χαρακτήρα, αλλά και για την μίμηση των τελειοτήτων Του, έτσι ώστε οι πιστοί να μπορούν να δούν σ'αυτόν έναν άλλο Χριστό. Μόνον έτσι αυτοί θα αισθανθούν έλξη απο το καλό παράδειγμα του οδηγού τους και ποιμένος!  
[Τέλος η Αγιότης. Γι' αυτό ο Ησυχασμός είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του κληρικαλισμού].

  η καλή φήμη που στολίζει τον ιερέα απο την εφαρμογή των αρετών, πείθει τους άλλους να τον μιμηθούν. Και έτσι όσο πιό όμοιοι θα είναι στον Χριστό οι Ιερείς τόσο ευκολότερα θα αφεθούν στην καθοδήγηση τους οι πιστοί.

Αυτός ο σεβασμός πρός τον κλήρο τής Εκκλησίας είναι αναγκαίος για την σωτηρία των πιστών

. Διότι εάν αυτοί δέν τους αναγνωρίσουν σαν λειτουργούς τού Χριστού, δέν θα υπακούσουν σ'αυτούς όπως στον Χριστό, όπως διαβάζαμε στην προς Γαλάται 4,14: "ώς άγγελον Θεού εδέξασθέ με, ώς Χριστόν Ιησούν!

 [Εκτός της ταυτίσεως του Αποστόλου με τον κλήρο, κάτι που είναι αφύσικο, ολόκληρο το απόσπασμα λέει: Γίνεσθε ώς εγώ, ότι κάγω ώς υμείς αδελφοί, δέομαι υμών. Ουδέν με ηδικήσατε, οίδατε δέ ότι δι'ασθένειαν της σαρκός ευηγγελισάμην υμίν το πρότερον, και τον πειρασμόν μου τον εν τη σαρκί μου ούκ εξουθενήσατε ουδέ εξεπτύσατε, αλλ'ως άγγελον Θεού.....Αυτή είναι η πάγια τακτική των αιρετικών, χρησιμοποιούν τα κείμενα όπως θέλουν! Γι'αυτό και είναι σωστό να επιμένουμε: Αρχή ορθοδοξίας, έλεγχος αποσπασμάτων]. 

 σε τέλεια αρμονία με το δόγμα του Ακινάτη συνθέτει με εντυπωσιακό τρόπο την κεντρική σημασία τής Ευχαριστίας στην πνευματική ζωή τού Ιερέως σαν το κύριο μέσον αγιασμού. Ξεκινώντας λοιπόν δηλώνει ότι η τάξις των πρεσβυτέρων ιδρύθηκε απο τον Θεό "για να προσφέρει την θυσία και να συγχωρέσει τις αμαρτίες και στο όνομα τού Χριστού να υπηρετήσουν για τους ανθρώπους  σε επίσημη μορφή το ιερατικό έργο".

Στην συνέχεια μάς θυμίζει πώς μέσω τής τάξεως τού υπουργήματος αυτού η πνευματική θυσία των πιστών ολοκληρώνεται σε ενότητα με την θυσία του Χριστού, η οποία προσφέρεται στην ευχαριστία μ'έναν τρόπο αναίμακτο και Ιεροπρεπή. Και δηλώνει ότι "Σ' αυτό τείνει και σ'αυτό βρίσκει την τέλεια πραγματοποίησή του το λειτούργημα των πρεσβυτέρων. Και πράγματι, το λειτούργημά τους, το οποίο αρχίζει με την αναγγελία του Ευαγγελίου, αντλεί την δύναμί του, και της αποτελεσματικότητά του απο την θυσία του Χριστού.[Χωρίς τήν Ανάσταση η πίστις μας μάταιη] Κάτι που σημαίνει επίσης ότι ο Ιερεύς ζεί για την τέλεση της Ευχαριστίας και απο αυτή πρέπει να προσλάβει την δύναμη για να προοδεύσει στην πραγμάτωση τής αρετής. Όλα τα Μυστήρια, όπως επίσης όλα τα λειτουργήματα της Εκκλησίας και το αποστολικό έργο, είναι στενά ενωμένα στην Θεία Ευχαριστία και σ'αυτή υπάγονται. Διότι στην Θειότατη Ευχαριστία συμπεριλαμβάνεται όλο το πνευματικό αγαθό της Εκκλησίας, δηλαδή ο ίδιος ο Χριστός. Στην Ευχαριστιακή θυσία ενεργείται η δική μας λύτρωση. Ο Ιερεύς πρέπει να θεωρηθεί προορισμένος κυρίως για την προσφορά τής Μεταλήψεως. Στην ζωή του αυτή η θυσία είναι πιό σημαντική απο την μελέτη και απο το εξωτερικό έργο της Ιεραποστολής. Η μελέτη του πρέπει να κατευθυνθεί στην εμβάθυνση της γνώσεως του μυστηρίου του Χριστού, του υπέρτατου Αρχιερέως, και η Ιεραποστολή του πρέπει να προκύψει απο την ένωση με τον Χριστό, τον Κυρίως Αρχιερέα! Η Θεία Ευχαριστία όχι μόνον προσφέρει την Χάρη, αλλά και την αυξάνει σ'αυτόν που την δέχεται με την σωστή διάθεση. Μάλιστα δέ η Θεία Ευχαριστία έχει καθαυτή την δύναμη να δώσει την Χάρη. Η Χάρις αυξάνει και η πνευματική ζωή μεγαλώνει κάθε φορά που δεχόμαστε αληθινά αυτό το Μυστήριο. Ώστε ο άνθρωπος να γίνει τέλειος καθαυτός μέσω της ενώσεως με τον Θεό. 

 Σχόλιο: Είναι προφανές πλέον, πιστεύουμε, ότι η Εκκλησιαστική ζωή τής Ορθοδοξίας δέν διαφέρει απο την παπική εκτροπή. Απώγειο τής οποίας είναι η αίρεση τού Οικουμενισμού όπως εκφράζεται κυρίως απο τον Ζηζιούλα.

Αμέθυστος.