Όταν η τέχνη σατιρίζει τα ανθρώπινα ελαττώματα

"Κι όπου τον δεις, κι όπου τον δεις, ο Τζώνη* ο φιγουρατζής, δολάρια μοστράρει. Η ξενιτιά είναι σκληρή, και δεν την υποφέρει κι έτσι μια μέρα ξαφνικά, γυρνά στο Περιστέρι. Με την παρέα την παλιά, τα πίνει και τα τρώει και παραμύθι τους πουλά, πως ήταν κάου-μπόι."

ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΜΠΕΤΑΣ (απόσπασμα τραγουδιού)

*

"Ο Γιώργος Ζαμπέτας διηγείται έξοχα ένα περιστατικό στην κόρη του Κατερίνα στο βιβλίο της: «Βαθιά στη θάλασσα θα πέσω» (εκδόσεις Άγκυρα) σκιαγραφώντας τους επιδειξιομανείς θαμώνες. Ένας από αυτούς ήταν και ο Τζώνη «ο λεσχιάρχης». «Με το που έμπαινε στο μαγαζί, ήθελε υποδοχή με ξεφωνητό και ζεϊμπέκικο. Αυτός συνήθιζε να πετάει μαργαριτάρια στις τραγουδίστριες για να κάνει επίδειξη. Επειδή όμως δεν ήταν πραγματικά γαλαντόμος να χαρίζει μαργαριτάρια, πλήρωνε τα γκαρσόνια να τα μαζεύουν διακριτικά και να του τα… επιστρέφουν». Έτσι ο Ζαμπέτας έγραψε το τραγούδι «Ο Τζώνης ο φιγουρατζής», αφού του σκάρωσε πρώτα μια έκπληξη. «Μεγάλε, απόψε ό,τι έριξες θα μείνει στην ορχήστρα και στην τραγουδίστρια»".

πηγή