ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

Στη Θεσσαλονίκη δεν ήταν όπως στο Αιγαίο, αν και το βόρειο κύμα του θερμαϊκού έβρεχε την προκυμαία, γιατί νερό, συχνά, ερχόταν από ψηλά. Η πόλη τότε πλησίαζε το Όρεγκον ή την Ιρλανδία. Για μια στιγμή ο Βαρδάρης αποταμίευε σταγόνες της βροχής, που αμέσως ξόδευε όπου έβρισκε. Έσβηνε το σκοτεινό χαμόγελο στις μαύρες ομπρέλες και ξεκοιλιασμένες σέρνονταν στα πεζοδρόμια της Αγίας Σοφίας.
Το καλοκαίρι όμως, μερικές φορές, περνούσε καιρός χωρίς να βρέξει καθόλου. Οι πιο τολμηροί, που ίσως φαντάζονταν τι θα θυμόταν ένας ισπανός σκηνοθέτης στο μέλλον, ανέβαιναν στις πολεμίστρες του Λευκού Πύργου. Έναν Αύγουστο, όταν ακόμη επιτρεπόταν να έχουν προσωπικούς επισκέπτες τα μνημεία, ανέβασαν τραπεζάκια και έψηναν καφέ, βυζαντινό, όπως τον ονόμαζαν.
Αν ήταν τώρα ανοιχτά, θα μπορούσες από εκεί να δεις τι ήρθε και τι έρχεται. Στόλοι εχθρών και φίλων, καταιγίδες, πρόσφυγες, δικτατορίες, τα καραβάκια με κολυμβητές και ηδονοβλεψίες από Περαία, Μπαξέ Τσιφλίκι, Μηχανιώνα. Εμείς περιμέναμε να φανεί φθινόπωρο, μήπως δούμε καμιά περίεργη ξένη ταινία.
Σύννεφα στις σχέσεις μας εμφανίστηκαν αργότερα.

Λεξικό Αναμνήσεων - Γιώργος Χουλιάρας
φωτογραφία :Art in wood Βαγγέλης Σταματίου