Περί των πρόσφατων συμπροσευχών για την ειρήνη

Από την εύκολη και ανέξοδη "ειρηνολογία", τουτέστιν τον περί ειρήνης πληθωρικό και ακατάσχετο λόγο, στον οποίο "διαπρέπουν"  οι σύγχρονοι θρησκευτικοί και πολιτικοί ηγέτες (μεταξύ των οποίων και ένιοι ορθόδοξοι χριστιανοί) αλλά και διάφοροι διεθνείς "ειρηνευτικοί" οργανισμοί, μέχρι την απόκτηση και βίωση της γνήσιας και αληθινής ειρήνης μεσολαβεί αβυσσαλέα απόσταση. 
Και τούτο γιατί η τελευταία είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος, φυόμενος μονάχα εντός του περιβόλου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, της γνήσιας και ανόθευτης εκφράσεως του χριστιανισμού, και συνιστάμενη στην εσωτερική,πρωτίστως ειρήνη, τουτέστιν στη συμφιλίωση Θεού και ανθρώπου και, συνακολούθως ,των ανθρώπων μεταξύ τους, και που είναι απότοκος της σταυρικής θυσίας του Θεανθρώπου Χριστού,( ο Οποίος δι αυτής κατέστη "η ειρήνη ημών" (προς Εφεσίους Β, 14), όπως αυτή εννοείται και βιώνεται ΟΡΘΟΔΟΞΩΣ. 
 
Η εξωτερική ειρήνη μεταξύ των ανθρώπων, των εθνών και των κρατών αποτελεί βλάστημα της εσωτερικής. Αλλέως αποτελεί καθαρή ματαιοπονία και ουτοπία να αναμένει κανείς την επικράτηση της επί γης ειρήνης. Η τεκμηρίωση του παρά πάνω ισχυρισμού θεωρώ ότι παρέλκει για ευνόητους λόγους.
 
Όσες συμπροσευχές και αν λάβουν χώρα για την πολυπόθητη ειρήνη, και σημειώνεται σχετική πληθώρα σχεδόν καθημερινά, το "γλυκύ και πράγμα και όνομα", κατά τον άγιο Γρηγόριο το Ναζιανζηνό δεν πρόκειται να φέρουν κανένα αποτέλεσμα. Πώς να ευλογήσει ο άρχων της ειρήνης Χριστός την υπό του πατριάρχη Βαρθολομαίου καταφρόνηση των θεοπνεύστων ιερών κανόνων που ρητώς καταδικάζουν τη μετά των αιρετικών και αλλοθρήσκων συμπροσευχή; Επιτρέπεται να καταλύονται οι ιεροί κανόνες προκειμένου να εξυπηρετηθούν πολιτικές και επικοινωνιακές σκοπιμότητες;

Γράφει, σχετικά, ο προιστάμενος της αδελφότητος Ο ΣΩΤΗΡ π.Αστέριος Χατζηνικολάου, στο εκλεκτό του πόνημα με τίτλο "Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΣΤΗ ΘΥΕΛΛΑ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΜΟΥ", τα εξής βαρυσήμαντα: "Να συμπροσευχηθούμε όλοι και να δεηθούμε υπέρ της ειρήνης του κόσμου. Αλλά πού θα απευθύνουμε τις δεήσεις μας;Στον ένα Θεό, όπως ο καθένας τον πιστεύει; Και δικαιούται ο καθένας να πιστεύει όπως θέλει το Θεό; Θα προσευχηθούμε μήπως όλοι μαζί, αλλά στο δικό του θεό ο καθένας; Και υπάρχουν πολλοί θεοί, ώστε ο καθένας να έχει το δικό του;...
Πώς είναι λοιπόν δυνατό να σταθούμε δίπλα στους Μωαμεθανούς, που θεωρούν τον πόλεμο ιερό, στους Ινδουιστές, που αντιλαμβάνονται την ειρήνη αόριστα και αμφίβολα ως παθητικά κατάσταση ηρεμίας και αυτολυτρώσεως, ή στους Εβραίους που εφόνευσαν το μόνο αληθή χορηγό της ειρήνης και δε μετάνοιωσαν ακόμη,και να προσευχηθούμε από κοινού υπέρ της ειρήνης; 

ΠΟΙΟΝ ΘΑ ΕΜΠΑΙΖΟΥΜΕ ΤΟΤΕ, 
ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ, 
ΤΟ ΘΕΟ 
Ή ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΟΜΕΝΟΙ Ο ΕΝΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ;...

Πώς είναι δυνατόν η Εκκλησία να συμμετέχει σε προσπάθειες που αποβλέπουν στο να ειρηνεύσουν τους ανθρώπους μεταξύ τους όταν οι προσπάθειες αυτές αγνοούν το μόνο αληθινό Θεό, το μόνο δυνάμενο να φέρει στις ανθρώπινες καρδιές και σε όλο τον κόσμο την αληθινή και μόνιμη ειρήνη;
 
Η Εκκλησία ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΟΣΜΙΟΣ ΕΙΡΗΝΕΥΤΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΑΛΛΑ ΙΕΡΟ ΚΑΘΙΔΡΥΜΑ ΣΩΤΗΡΙΑΣ...Η εμβέλεια των οραμάτων και των δυνατοτήτων της υπερβαίνει πολύ τον ορίζοντα των εντός του κόσμου επιδιώξεών της όσο μεγάλες κι αν είναι αυτές".
 
Λόγια σταράτα, γεμάτα ουσία και αλήθεια, απ τον π.Αστέριο.
 
Δυστυχώς κάποιοι σύγχρονοι εκκλησιαστικοί αρχηγέτες ακολουθούν εκ διαμέτρου αντίθετη τακτική που αποβαίνει πρόξενος ανεπίτρεπτων συμβιβασμών καθιστώντας όλο και πιο δύσκολη, απ την πλευρά του ορθοδόξου ποιμνίου που θεάται τη θλιβερή αυτή πραγματικότητα,τη διατήρηση και παγίωση της συνειδήσεως της αυθεντικότητας και μοναδικότητας της Ορθοδοξίας ως αποκλειστικού φορέως της σωζούσης Αληθείας.
 
Οι συμπροσευχές κάθε άλλο παρά υπηρετούν το ιδεώδες της επικρατήσεως της παγκόσμιας ειρήνης.

Εξυπηρετούν, όμως, άριστα το δογματικό και θρησκευτικό συγκρητισμό, τη σχετικοποίηση της Αληθείας και την προώθηση της επαράτου και δαιμονικής πανθρησκείας.
 
Παρόλα αυτά οι Ορθόδοξοι εκκλησιαστικοί μας ταγοί συμμετέχουν σ αυτές, ερήμην και επί καταφρονήσει του δεινώς αλγούντος ποιμνίου, χωρία να ελέγχονται, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, απ τους "ρέγχοντας, ως ο Ιωνάς, θορυβωδώς" συμποιμένες τους!

υ.γ.Δεν αναφέρθηκα καθόλου στις, κατ όνομα, πλέον "θεολογικές" σχολές γιατί είναι γνωστή η "συνεισφορά " τους στην παγίωση του οικουμενιστικού και πανθρησκειακού "ιδεώδους". Ειδικά η θλιβερή "θεολογική" σχολή του ΑΠΘ, τρεις καθηγητές της οποίας συμπροσευχήθηκαν σκανδαλωδώς και ανερυθρίαστα με αιρετικούς (υπάρχουν τα σχετικά ρεπορτάζ με το συναφές φωτογραφικό υλικό) στον παπικό "ναό" της "ασπίλου συλλήψεως"( που υπογραμμίζει ένα ακόμη καινοφανές "δόγμα" της παπικής αίρεσης), έχει καταστεί νεοταξικό παραμάγαζο.

Λυκούργος Νάνης