Στακάτο...

Η δίψα μου, το καθημερινό μου περπάτημα, 

το βήμα του ταχυδρόμου, 

η πατούσα του στρατολάτη.

Μόνος, ολομόναχος, αμίλητος, 

ανάλαφρος, πεταχτός, γρήγορος, 

ομοιοκατάληκτος, μηρυκαστικός, 

με τη φορά των δεικτών 

του μεγάλου ρολογιού ή ανάποδα 

με το «γύρο του ανεμόμυλου».

Όχι  παρέες, κουβέντες, ομιλίες, 

κοψίματα και στάσεις. Όχι  χειραψίες, 

φιλιά, κεράσματα και χαιρετίσματα. 

Τηλέφωνο κλειστό, βουβό, παρατημένο, 

πεταμένο. Έτσι ωφελεί, έτσι αποδίδει 

η βόλτα η απογευματινή. 

Το ταξίδι πάνω στη γη. Το σκάψιμο.

Περπατάμε, δε στεκόμαστε, δε σταλίζουμε, 

δεν αλληθωρίζουμε. Δε μας ενδιαφέρουν οι βιτρίνες, 

οι τιμές, οι εκπτώσεις, οι εκποιήσεις, το πλήθος, 

το θέαμα του κόσμου που παρελαύνει, 

χαζεύει και περνά. Μπροστά, εμπρός, 

πάντα εμπρός, ο ορίζοντας.

Περπατάμε, ασκόπως, σκοπίμως, με σκοπό. 

Γυμναζόμαστε, προχωράμε, σκεφτόμαστε, 

δουλεύουμε, χτίζουμε, γκρεμίζουμε, 

τελειοποιούμε μια σκέψη. Είμαστε σε ετοιμότητα. 

Έχουμε το σύνθημα, γνωρίζουμε το παρασύνθημα,

 τους μόνιμους, μονήρεις περιπατητές.

Ιδρώνουμε, στύβουμε, στρίβουμε, 

αλλάζουμε φανέλα, ιδέες, ρότα, παρέες,

 σχέδια, αγάπες, σπίτια, παγκάκια, 

κήπους, θάλασσες, πόλεις, κάστρα, 

σκαλοπάτια, στιχάκια, ρίμες, ρημαδιό, βηματισμό.

Με το περπάτημα του ταχυδρόμου, 

το επείγον, το σφύριγμα, τα παιδιά, 

τα σκυλιά, το έμβασμα, η χαρά, το πένθος.

Κι αν περπατάμε δίπλα με κάποιον 

που το θέλουμε και το μπορούμε, 

χρειάζεται άνεση, συγκρατημός, 

σιωπή και σεβασμός, ρυθμός κοινός, 

συγχρονισμός, φτέρνα, βήμα, τικ τακ, 

καρδιά, φλέβα, αρτηρία, παλμός. 

Δε μιλάμε, δε ρωτάμε, δε σταματάμε, 

δε χάνουμε καιρό. Κι ας βρέχει, κι ας χιονίζει 

κι ας αστράφτει. 

Περπατάμε, δεν σημειώνουμε. 

Όχι φωτογραφίες. Όχι μπλοκάκια, 

mp3,hands free, τραγούδια στα αυτιά, 

μηνύματα και κινητά.

Μετά, κατόπιν, στο τέλος, ό,τι αξίζει, 

ό,τι φτάσει, ό,τι καταλήξει, ό,τι μαζέψει η γούρνα, 

η στέρνα, ό,τι κυλήσει το λούκι, το αυλάκι, 

το χαντάκι, ό,τι βγάλει ο κουβάς, ό,τι ζήσει, 

ό,τι ανθίσει, ό,τι καρπίσει.

Ό,τι χάθηκε καλώς χάθηκε, ό,τι τέλειωσε,

 ό,τι έλιωσε, ό,τι έσταξε, ό,τι πήρε ο άνεμος, 

ό,τι μάζεψε το μυρμήγκι, ό,τι τραγούδησε ο τζίτζικας, 

ό τι χύθηκε, ό,τι κύλησε, ό,τι ξεθώριασε, ό,τι έσπασε, 

ό,τι κρύφτηκε, καλώς, όταν θα είναι έτοιμο, 

ίσως φανερωθεί, ίσως αποκαλυφθεί, ίσως βρεθεί.

 Ό,τι έπεσε πάνω στην πέτρα, πάνω στην άσφαλτο, 

καλώς, ό,τι στο χώμα, με το καλό να έρθει.

Με ό,τι σου δίνεται. 

Εκείνο που περνά έχει το λόγο του..

Θοδωρής Γκόνης