Ο Τάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος παρακολουθεί μετά από ένα από τα
χειρότερα trailer της χρονιάς, μία από τις πιο όμορφες ελληνικές
ταινίες της χρονιάς, η οποία όμως στοιχειώνεται από το trailer της.
ΜΙΚΡΑ ΑΓΓΛΙΑ
Βαθμολογία: 6 / 10
Προσωπικά βλέπω τον Βούλγαρη ως ένα επαρκέστατο τεχνικά, εξαιρετικά καλών προθέσεων και λήψης ανθρωπογεωγραφικού σήματος gps, πλην όμως περιορισμένου ή παγιδευμένου λεξιλογίου στην κινηματογραφική έκφραση της ευγένειας του. Πολύ καθώς πρέπει αν το προτιμάς, για τα γούστα μου. Η σύνδεση του με το σύμπαν της ιδιαίτερα αγαπητής στη λογοτεχνική κοινότητα, Ιωάννας Καρυστιάνη, θα μπορούσε να γεννήσει εκρήξεις. Μόνο αν αυτές δεν καπελωνόντουσαν από μια σχεδόν μαζοχιστική λογοτεχνική εμμονή με τον πόνο. Και την καλλιγραφία της εικονογράφησης του που μπορεί ακόμα και να φλερτάρει με το camp, όπως απέδειξαν οι πολυδιαφημισμένες αλλά αποτυχημένες στην επικοινωνία του συναισθήματος και της ιστορίας τους, «Νύφες» του.
Στη «Μικρά Αγγλία» ο Βούλγαρης δημιουργεί πραγματικά μερικές από τις ομορφότερες εικόνες του πρόσφατου ελληνικού σινεμά. Συνεργάζεται με ένα θαυμαστό επιτελείο ηθοποιών και αξιοποιεί στο έπακρο τα χρήματα που μπορούν να διατεθούν για μια ελληνική (ας πούμε) υπερπαραγωγή. Και πάνω από όλα αφηγείται μια μεστή ιστορία χαμένου έρωτα (και υπερβάλλοντος πόνου) με λειτουργικά και διακριτικά ταυτόχρονα σχόλια πάνω σε μια «εξωτική» πραγματικότητα. Αυτήν της κοινωνίας των γυναικών στην Άνδρο της δεκαετίας του 30, που παντρεμένες με ναυτικούς, έμαθαν να βλέπουν τους άντρες τους κυρίως μέσα από καρτ ποστάλ σταλμένες από το Μακάο (λέω τώρα). Οι δυναμικές αυτής της κοινωνίας, ο αγώνας επιβίωσης αυτών των γυναικών, η αναγκαστική σκληρότητα στα πλαίσια αυτού του αγώνα με αντίτιμο τη θυσία κάθε συναισθήματος, οι τσαλακωμένες ελπίδες της νιότης σε κόντρα με την πραγματικότητα της ενήλικης ζωής (που για πολλές από αυτές ξεκινούσε στα 15), όλα εδώ μέσα υπάρχουν πλουσιοπάροχα.
Δυστυχώς όμως, από το τραγικό (με την κωμική έννοια) trailer δηλώνεται ξεκάθαρα μια πρόθεση που ενέχει μέσα της στοιχεία ηδονισμού των δημιουργών πάνω στην καλλιτεχνική αποτύπωση του πόνου. Το οποίο trailer, «κλείνει» με την σπαραχτική κραυγή της Πηνελόπης Τσίλκα. Όσο κι αν αυτή η σκηνή είναι μια από τις πιο δυνατές που είδα φέτος σε ταινία, στο trailer, ξεκομμένη από το έργο, προκαλεί ατελείωτο γέλιο. Αδικεί και τον Βούλγαρη, και την Καρυστιάνη, και την ηθοποιό και το έργο το ίδιο. Μια αδικία που όσον αφορά στην ταινία αυτή καθ' εαυτή, παρά το συναισθηματικό σοκ της εξαιρετικά ερμηνευμένης σκηνής δεν αποκαθίσταται εντελώς για δύο λόγους: Αφ' ενός την τραβηγμένη από τα μαλλιά διάρκεια μέχρι να φτάσουμε στο προαναγγελθέν ζουμί της υπόθεσης, αφ' ετέρου από τη σχεδόν νεκροφιλική κινηματογραφικά εξέλιξη των πραγμάτων από κει και μετά, όσον αφορά την πορεία της ηρωίδας που ερμηνεύει η ηθοποιός.
Ναι, ο πόνος ο πόνος και πάλι ο πόνος μόνο που αν τον δίνεις χωρίς μεζούρα, ίσως να χρειάζεσαι απλά και μόνο ένα παυσίπονο. Το ξαναγράφω γιατί το εννοώ και δεν θέλω να περάσει φλου, ο Βούλγαρης στήνει σκηνές που όχι σκέτα, εικαστικά εννοώντας, είναι υπέροχες, αλλά μεταδίδουν ταυτόχρονα το συναίσθημα μέσα από αλλαγές στον φωτισμό, γωνίες λήψης, αντανακλάσεις, εστίαση σε λεπτομέρειες των ηρώων του, στα χέρια τους, τα παπούτσια τους. Οι διάλογοι τους όταν μιλάνε σαν κανονικοί άνθρωποι, για αδιάφορα θέματα, στο background, ξεχειλίζουν από φυσικότητα. Όταν αρχίζουν τη λογοτεχνική υπαρξιακή ρετρό παπαρολογία που σε ένα βιβλίο μπορεί να δείχνει φυσική, αλλά όχι σε μία ταινία, βάζουν αυτογκόλ σε ότι έστησαν μέχρι τότε.
Τεχνικά (σε δύσκολες σκηνές) και εικαστικά άψογη δουλειά. Υποκριτικά εξ' ίσου με την Πηνελόπη Τσιλίκα, την Σοφία Κόκαλη στο ρόλο των δύο αδελφών Μόσχα και Όρσα στην Άδρο του 30 και φυσικά την Ανέζα Παπαδοπούλου στο ρόλο της μητέρας τους που θες να τη μισήσεις, αρκούν όμως δυο σκηνές για να το βουλώσεις απέναντι και σε αυτά που πράττει ο χαρακτήρας της και στο υποκριτικό βάθος της ίδιας της ηθοποιού. Η κα Καρυστιάνη ίσως να ψάξει λίγο το προβληματάκι της όμως με τους αντρικούς χαρακτήρες, γιατί τόσο ο Μάξιμος Μουμούρης (ειδικά αυτός) όσο και ο Αντρέας Κωνσταντίνου, περνάνε σαν κομπάρσοι.
Όσο για ένα ψιλοκουλό λεσβιακό υπονοούμενο αδελφικής τρυφερότητας που προκύπτει κάποια στιγμή από το πουθενά, στο πουθενά δυστυχώς είναι και εκεί που μένει. Η υπόθεση; Τι να σας λέω εγώ τώρα, προσπαθεί να την περιγράψει κακομοίρικα το άθλια ροκοκό tag line που συνοδεύει την αφίσα και το trailer της ταινίας: «Ένα σπίτι, ένα μυστικό, ένας άντρας, δύο αδελφές». Ε, δεν θέλει και πολύ μυαλό μετά από αυτό, ειδικά όταν η μία αδελφή στο φινάλε του trailer ουρλιάζει το όνομα του άντρα της αδελφής της.
*** ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz
Σχόλιο:Παρακολουθήσαμε την ταινία και είναι πράγματι μια πολύ αξιόλογη παραγωγή που ξεχωρίζει για την ευαισθησία της ,τον ερωτισμό της εποχής και την ρωμαίγικη ματιά της …!
Η Ιωάννα έγραψε την ιστορία και ο Παντελής την έκανε εικόνα. Με συνεπήρε η ταινία, με συνεπήρε η ιστορία, με συνεπήραν οι εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών, με συνεπήρε αυτός ο έρωτας εκεί γύρω στο 1930.
Αναμφίβολα, μια πολύ μεγάλη στιγμή για το ελληνικό σινεμά. Αναμφίβολα, μια πολύ μεγάλη στιγμή για τον Παντελή Βούλγαρη.
Ο Παντελής απέδειξε πως είναι ο «μεγάλος αληθινός» του ελληνικού κινηματογράφου. Ο άνθρωπος που μπορεί να προσεγγίσει με τέτοια εσωτερική αντίληψη και ακρίβεια το βαθύτερο του χαρακτήρα μας. Να αποτυπώσει τη σιωπή του έρωτα, τη μεγάλη έκρηξη του σώματος όταν η ψυχή κόψει τα πάρε-δώσε με τον νου που την συγκρατεί.
Είχα πολύ καιρό να συγκινηθώ βλέποντας μια ταινία. Να κλάψω. Να παρακολουθώ μαγεμένος.
Αυτοί οι δύο άνθρωποι, βρήκαν τη δύναμη να σηκώσουν το τεράστιο βάρος μιας τέτοιας παραγωγής, σ’ αυτήν την εποχή, που τους κάνει να φαντάζουν μέσα μου ακόμα πιο σημαντικοί.
Ναι. Ένοιωσα ότι ο ελληνικός κινηματογράφος στέκει όρθιος. Ζωντανός ακόμα. Γιατί η τέχνη πρέπει να σταθεί όρθια. Είναι το μόνο φως τώρα που έχουν βαλθεί όλοι να μας βυθίσουν στο σκοτάδι.
Η ιστορία φτάνει μέχρι τον πόλεμο, τότε. Ζούμε έναν αντίστοιχο πόλεμο: Αυτό τον πόλεμο ανοιχτών συνόρων που περνάμε στις μέρες μας. Τα σύνορα ανοιχτά και οι εχθροί μπαινοβγαίνουν αποκαλούμενοι μάλιστα και εταίροι.
Δεν θέλω να κάνω αναλύσεις ούτε να πάρω την δουλειά των κριτικών κινηματογράφου.
Ένοιωσα σαν θεατής την ανάγκη να πω ένα ευχαριστώ. Ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ. Γιατί η ταινία με καθήλωσε.
Όταν άναψαν τα φώτα της αίθουσας ήθελα, αν ήταν δυνατόν, να εξαφανιστώ στο σκοτάδι, να κρατήσω αυτήν τη μαγεία που ένοιωσα αδιατάρακτη.
Ούτε μία γυναίκα δεν πρέπει να χάσει την ταινία. Ούτε ένα νέο παιδί δεν πρέπει να μην βάλει στην ψυχή του αυτά τα πλάνα. Αυτή τη βαθιά ερωτική ιστορία. Κι ας μοιάζει η εποχή μας στεγνή και κυνική.
Η ψυχή γνωρίζει καλύτερα απ’ όλους όταν το σώμα υποδύεται. Και τα σώματα υποδύονται, ανά εποχές, διαφορετικούς ρόλους.
Είναι η ώρα να αρχίσουμε να βλέπουμε και να ζούμε ό,τι είναι το πιο ουσιαστικό στην εποχή μας. Έτσι μόνο θα σκαρφαλώσουμε ξανά προς τα πάνω. Έτσι μόνο θα απομακρυνθούμε από τη μετριότητα που μας επιβάλλουν οι ψυχικά αναλφάβητοι. Είναι η ώρα να βρούμε τα φανάρια του πολιτισμού μας.
Υπάρχουν αληθινοί άνθρωποι της τέχνης στον κινηματογράφο, στο θέατρο, στη μουσική. Βρείτε τους! Είναι ώρα να τους βρούμε.
Σ’ ευχαριστώ, Ιωάννα. Σ’ ευχαριστώ Παντελή.
Για αυτό το αληθινό αριστούργημα που φτιάξατε.
Η «Μικρά Αγγλία» ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόταν αυτήν τη στιγμή η «μικρά Ελλάδα».
Με όλη μου την ψυχή, μπράβο!
Μπράβο σε όλους τους συντελεστές της ταινίας. Μιας ταινίας που της αξίζουν όλα τα βραβεία.
ΜΙΚΡΑ ΑΓΓΛΙΑ
Βαθμολογία: 6 / 10
Προσωπικά βλέπω τον Βούλγαρη ως ένα επαρκέστατο τεχνικά, εξαιρετικά καλών προθέσεων και λήψης ανθρωπογεωγραφικού σήματος gps, πλην όμως περιορισμένου ή παγιδευμένου λεξιλογίου στην κινηματογραφική έκφραση της ευγένειας του. Πολύ καθώς πρέπει αν το προτιμάς, για τα γούστα μου. Η σύνδεση του με το σύμπαν της ιδιαίτερα αγαπητής στη λογοτεχνική κοινότητα, Ιωάννας Καρυστιάνη, θα μπορούσε να γεννήσει εκρήξεις. Μόνο αν αυτές δεν καπελωνόντουσαν από μια σχεδόν μαζοχιστική λογοτεχνική εμμονή με τον πόνο. Και την καλλιγραφία της εικονογράφησης του που μπορεί ακόμα και να φλερτάρει με το camp, όπως απέδειξαν οι πολυδιαφημισμένες αλλά αποτυχημένες στην επικοινωνία του συναισθήματος και της ιστορίας τους, «Νύφες» του.
Στη «Μικρά Αγγλία» ο Βούλγαρης δημιουργεί πραγματικά μερικές από τις ομορφότερες εικόνες του πρόσφατου ελληνικού σινεμά. Συνεργάζεται με ένα θαυμαστό επιτελείο ηθοποιών και αξιοποιεί στο έπακρο τα χρήματα που μπορούν να διατεθούν για μια ελληνική (ας πούμε) υπερπαραγωγή. Και πάνω από όλα αφηγείται μια μεστή ιστορία χαμένου έρωτα (και υπερβάλλοντος πόνου) με λειτουργικά και διακριτικά ταυτόχρονα σχόλια πάνω σε μια «εξωτική» πραγματικότητα. Αυτήν της κοινωνίας των γυναικών στην Άνδρο της δεκαετίας του 30, που παντρεμένες με ναυτικούς, έμαθαν να βλέπουν τους άντρες τους κυρίως μέσα από καρτ ποστάλ σταλμένες από το Μακάο (λέω τώρα). Οι δυναμικές αυτής της κοινωνίας, ο αγώνας επιβίωσης αυτών των γυναικών, η αναγκαστική σκληρότητα στα πλαίσια αυτού του αγώνα με αντίτιμο τη θυσία κάθε συναισθήματος, οι τσαλακωμένες ελπίδες της νιότης σε κόντρα με την πραγματικότητα της ενήλικης ζωής (που για πολλές από αυτές ξεκινούσε στα 15), όλα εδώ μέσα υπάρχουν πλουσιοπάροχα.
Δυστυχώς όμως, από το τραγικό (με την κωμική έννοια) trailer δηλώνεται ξεκάθαρα μια πρόθεση που ενέχει μέσα της στοιχεία ηδονισμού των δημιουργών πάνω στην καλλιτεχνική αποτύπωση του πόνου. Το οποίο trailer, «κλείνει» με την σπαραχτική κραυγή της Πηνελόπης Τσίλκα. Όσο κι αν αυτή η σκηνή είναι μια από τις πιο δυνατές που είδα φέτος σε ταινία, στο trailer, ξεκομμένη από το έργο, προκαλεί ατελείωτο γέλιο. Αδικεί και τον Βούλγαρη, και την Καρυστιάνη, και την ηθοποιό και το έργο το ίδιο. Μια αδικία που όσον αφορά στην ταινία αυτή καθ' εαυτή, παρά το συναισθηματικό σοκ της εξαιρετικά ερμηνευμένης σκηνής δεν αποκαθίσταται εντελώς για δύο λόγους: Αφ' ενός την τραβηγμένη από τα μαλλιά διάρκεια μέχρι να φτάσουμε στο προαναγγελθέν ζουμί της υπόθεσης, αφ' ετέρου από τη σχεδόν νεκροφιλική κινηματογραφικά εξέλιξη των πραγμάτων από κει και μετά, όσον αφορά την πορεία της ηρωίδας που ερμηνεύει η ηθοποιός.
Ναι, ο πόνος ο πόνος και πάλι ο πόνος μόνο που αν τον δίνεις χωρίς μεζούρα, ίσως να χρειάζεσαι απλά και μόνο ένα παυσίπονο. Το ξαναγράφω γιατί το εννοώ και δεν θέλω να περάσει φλου, ο Βούλγαρης στήνει σκηνές που όχι σκέτα, εικαστικά εννοώντας, είναι υπέροχες, αλλά μεταδίδουν ταυτόχρονα το συναίσθημα μέσα από αλλαγές στον φωτισμό, γωνίες λήψης, αντανακλάσεις, εστίαση σε λεπτομέρειες των ηρώων του, στα χέρια τους, τα παπούτσια τους. Οι διάλογοι τους όταν μιλάνε σαν κανονικοί άνθρωποι, για αδιάφορα θέματα, στο background, ξεχειλίζουν από φυσικότητα. Όταν αρχίζουν τη λογοτεχνική υπαρξιακή ρετρό παπαρολογία που σε ένα βιβλίο μπορεί να δείχνει φυσική, αλλά όχι σε μία ταινία, βάζουν αυτογκόλ σε ότι έστησαν μέχρι τότε.
Τεχνικά (σε δύσκολες σκηνές) και εικαστικά άψογη δουλειά. Υποκριτικά εξ' ίσου με την Πηνελόπη Τσιλίκα, την Σοφία Κόκαλη στο ρόλο των δύο αδελφών Μόσχα και Όρσα στην Άδρο του 30 και φυσικά την Ανέζα Παπαδοπούλου στο ρόλο της μητέρας τους που θες να τη μισήσεις, αρκούν όμως δυο σκηνές για να το βουλώσεις απέναντι και σε αυτά που πράττει ο χαρακτήρας της και στο υποκριτικό βάθος της ίδιας της ηθοποιού. Η κα Καρυστιάνη ίσως να ψάξει λίγο το προβληματάκι της όμως με τους αντρικούς χαρακτήρες, γιατί τόσο ο Μάξιμος Μουμούρης (ειδικά αυτός) όσο και ο Αντρέας Κωνσταντίνου, περνάνε σαν κομπάρσοι.
Όσο για ένα ψιλοκουλό λεσβιακό υπονοούμενο αδελφικής τρυφερότητας που προκύπτει κάποια στιγμή από το πουθενά, στο πουθενά δυστυχώς είναι και εκεί που μένει. Η υπόθεση; Τι να σας λέω εγώ τώρα, προσπαθεί να την περιγράψει κακομοίρικα το άθλια ροκοκό tag line που συνοδεύει την αφίσα και το trailer της ταινίας: «Ένα σπίτι, ένα μυστικό, ένας άντρας, δύο αδελφές». Ε, δεν θέλει και πολύ μυαλό μετά από αυτό, ειδικά όταν η μία αδελφή στο φινάλε του trailer ουρλιάζει το όνομα του άντρα της αδελφής της.
*** ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz
Σχόλιο:Παρακολουθήσαμε την ταινία και είναι πράγματι μια πολύ αξιόλογη παραγωγή που ξεχωρίζει για την ευαισθησία της ,τον ερωτισμό της εποχής και την ρωμαίγικη ματιά της …!
Η Ιωάννα έγραψε την ιστορία και ο Παντελής την έκανε εικόνα. Η «Μκρά Αγγλία» είναι μια πολύ μεγάλη στιγμή για το ελληνικό σινεμά
Νοιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω δημόσια τον Παντελή Βούλγαρη και την
Ιωάννα Καρυστιάνη για τη «Μικρά Αγγλία», αυτή την αριστουργηματική
ταινία.Η Ιωάννα έγραψε την ιστορία και ο Παντελής την έκανε εικόνα. Με συνεπήρε η ταινία, με συνεπήρε η ιστορία, με συνεπήραν οι εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών, με συνεπήρε αυτός ο έρωτας εκεί γύρω στο 1930.
Αναμφίβολα, μια πολύ μεγάλη στιγμή για το ελληνικό σινεμά. Αναμφίβολα, μια πολύ μεγάλη στιγμή για τον Παντελή Βούλγαρη.
Ο Παντελής απέδειξε πως είναι ο «μεγάλος αληθινός» του ελληνικού κινηματογράφου. Ο άνθρωπος που μπορεί να προσεγγίσει με τέτοια εσωτερική αντίληψη και ακρίβεια το βαθύτερο του χαρακτήρα μας. Να αποτυπώσει τη σιωπή του έρωτα, τη μεγάλη έκρηξη του σώματος όταν η ψυχή κόψει τα πάρε-δώσε με τον νου που την συγκρατεί.
Είχα πολύ καιρό να συγκινηθώ βλέποντας μια ταινία. Να κλάψω. Να παρακολουθώ μαγεμένος.
Αυτοί οι δύο άνθρωποι, βρήκαν τη δύναμη να σηκώσουν το τεράστιο βάρος μιας τέτοιας παραγωγής, σ’ αυτήν την εποχή, που τους κάνει να φαντάζουν μέσα μου ακόμα πιο σημαντικοί.
Ναι. Ένοιωσα ότι ο ελληνικός κινηματογράφος στέκει όρθιος. Ζωντανός ακόμα. Γιατί η τέχνη πρέπει να σταθεί όρθια. Είναι το μόνο φως τώρα που έχουν βαλθεί όλοι να μας βυθίσουν στο σκοτάδι.
Η ιστορία φτάνει μέχρι τον πόλεμο, τότε. Ζούμε έναν αντίστοιχο πόλεμο: Αυτό τον πόλεμο ανοιχτών συνόρων που περνάμε στις μέρες μας. Τα σύνορα ανοιχτά και οι εχθροί μπαινοβγαίνουν αποκαλούμενοι μάλιστα και εταίροι.
Δεν θέλω να κάνω αναλύσεις ούτε να πάρω την δουλειά των κριτικών κινηματογράφου.
Ένοιωσα σαν θεατής την ανάγκη να πω ένα ευχαριστώ. Ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ. Γιατί η ταινία με καθήλωσε.
Όταν άναψαν τα φώτα της αίθουσας ήθελα, αν ήταν δυνατόν, να εξαφανιστώ στο σκοτάδι, να κρατήσω αυτήν τη μαγεία που ένοιωσα αδιατάρακτη.
Ούτε μία γυναίκα δεν πρέπει να χάσει την ταινία. Ούτε ένα νέο παιδί δεν πρέπει να μην βάλει στην ψυχή του αυτά τα πλάνα. Αυτή τη βαθιά ερωτική ιστορία. Κι ας μοιάζει η εποχή μας στεγνή και κυνική.
Η ψυχή γνωρίζει καλύτερα απ’ όλους όταν το σώμα υποδύεται. Και τα σώματα υποδύονται, ανά εποχές, διαφορετικούς ρόλους.
Είναι η ώρα να αρχίσουμε να βλέπουμε και να ζούμε ό,τι είναι το πιο ουσιαστικό στην εποχή μας. Έτσι μόνο θα σκαρφαλώσουμε ξανά προς τα πάνω. Έτσι μόνο θα απομακρυνθούμε από τη μετριότητα που μας επιβάλλουν οι ψυχικά αναλφάβητοι. Είναι η ώρα να βρούμε τα φανάρια του πολιτισμού μας.
Υπάρχουν αληθινοί άνθρωποι της τέχνης στον κινηματογράφο, στο θέατρο, στη μουσική. Βρείτε τους! Είναι ώρα να τους βρούμε.
Σ’ ευχαριστώ, Ιωάννα. Σ’ ευχαριστώ Παντελή.
Για αυτό το αληθινό αριστούργημα που φτιάξατε.
Η «Μικρά Αγγλία» ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόταν αυτήν τη στιγμή η «μικρά Ελλάδα».
Με όλη μου την ψυχή, μπράβο!
Μπράβο σε όλους τους συντελεστές της ταινίας. Μιας ταινίας που της αξίζουν όλα τα βραβεία.
2 σχόλια:
Η δική μου ματιά:
Σκηνοθετικά η ταινία μπορεί να ήταν άψογη.
Όμως η εμμονή στο να δείχνει για 3 σχεδόν ώρες, πόνο και μόνον πόνο, ΚΟΥΡΑΖΕΙ.
Με πονήρεψε η εμμονή να παρουσιάζονται οι γυναίκες της Άνδρου, να πίνουν διαρκώς αλκοόλ, να καπνίζουν εξίσου διαρκώς, να κάνουν σεξουαλικά υπονοούμενα μεταξύ τους κλπ κλπ.
Λυπάμαι αλλά δεν νομίζω αυτά να έχουν οποιαδήποτε σχέση με την πραγματικότητα.
Η Άνδρος είναι γεμάτη εκκλησιές και μοναστήρια. Οι γυναίκες της Άνδρου σ αυτά κατέφευγαν, όταν είχαν ανάγκη στρεφόταν στον Θεό, και όχι στην Ευρωπαϊκή μουσική και στις Ευρωπαϊκές διασκεδάσεις.
Ούτε πιστεύω ότι όλοι οι άνδρες της Άνδρου είχαν και εκατοντάδες εξώγαμα και διπλές ζωές στο εξωτερικό, όπως παρουσιάζονται στην ταινία.
Μπορεί και να μαι πολύ καχύποπτος αλλά μήπως βάλθηκαν να απομυθοποιήσουν ότι ιερό και αξιόλογο είχαμε ως φυλή; την Ελληνική οικογένεια;
Και μήπως προσπαθούν να την απομυθοποιήσουν αναδρομικά;
Από ψυχές που είναι παντελώς άσχετοι με τν πίστη. μας συγκινεί ,έστω το άρωμα ευλάβειας οι οικογενειακές στιγμές τα καθαρά πρόσωπα η μουσική όσο για τα υπονοούμενα τσιμπηθήκαμε λιγάκι αλλά μήπως έχουμε την «μήγα» Είναι από τους λίγους σκηνοθέτες που διατηρούν αρχοντιά. ..ας είμαστε καλοπροαίρετοι !
Δημοσίευση σχολίου