Σπάνιο είδος η Ελληνίδα μάνα. Η αγάπη της δεν γνωρίζει σύνορα. Όπου
κι αν ξενιτευτεί το παιδί της, το σπιτικό φαγητό της μαμάς του το
ακολουθεί. Το περίφημο ελληνικό ταπεράκι, κρυμμένο μέσα στις βαλίτσες
του Έλληνα φοιτητή, γεμάτο μουσακάδες, ντολμαδάκια, πίτες κι όποια άλλη
σπιτική λιχουδιά βάλει ο νους, μπαινοβγαίνει χρόνια τώρα, σε αεροδρόμια,
λιμάνια και τρένα.
Στις μέρες μας δε, που τα Ελληνόπουλα ξενιτεύονται όλο και μαζικότερα, φαίνεται ότι αυτή η πρακτική αναβιώνει μαζί με την παραδοσιακή ελληνική μητρική υπερπροστασία και ό,τι αυτή συνεπάγεται.
Τη χαρακτηριστική σχέση της Ελληνίδας μαμάς με τα παιδιά της, που περνά ακόμα κι από το καλομαγειρεμένο της φαγητό, ερευνά το ντοκιμαντέρ «Food for love» της Μαριάνας Οικονόμου, που προβάλλεται την Τετάρτη στο Cinedoc, του Γαλλικού Ινστιτούτου.
Η κάμερά της κατέγραψε τρεις μαμάδες, δύο στην Αθήνα και μια στο Αγρίνιο, την ώρα που ετοιμάζουν το τάπερ για τα παιδιά τους, που βρίσκονται σε Σκοτία, Ρουμανία και Γιάννενα. «Του λέω: σου έχω αγγινάρες, κρέας, μηλόπιτες, σταφίδες. Κι εκείνος αρχίζει και λέει, λέει, λέει, γκρινιάζει. Αλλά μόλις τα δει να δεις χαρά που κάνει», αφηγείται στην ταινία μια από τις μαμάδες, καθώς προσπαθεί να κρύψει τα τρόφιμα στη βαλίτσα.
Η Ελληνίδα μάνα είναι σπάνιο είδος, αλλά όχι υπό εξαφάνιση. «Αυτό με παρότρυνε να κάνω το ντοκιμαντέρ. Εγώ νόμιζα ότι ήταν κάτι πολύ παραδοσιακό, αλλά το αντίθετο», απαντά στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Μαριάνα Οικονόμου. «Όταν άρχισα να βλέπω όλες μου τις φίλες να στέλνουν ταπεράκια με σπανακόπιτες στα κρυφά, ομολογώ ότι το φαινόμενο με ιντρίγκαρε και θέλησα να το διερευνήσω», μας λέει.
Το «Food for love» έκανε υψηλή τηλεθέαση, τον περασμένο Δεκαπενταύγουστο, στο γαλλογερμανικό κανάλι Arte, όπου προβλήθηκε στο πλαίσιο του ολοήμερου αφιερώματος για την Ελλάδα. Και τα σχόλια, στα ξένα φεστιβάλ όπου έχει παιχτεί, είναι «κάτι μεταξύ πολύ αστείου και περίεργου», μας μεταφέρει η σκηνοθέτις και εξηγεί: «Απορούν οι ξένοι, πώς είναι δυνατόν οι Ελληνίδες μαμάδες ακόμα να αντιμετωπίζουν μ' αυτό τον τρόπο τα παιδιά τους, σε αυτή την ηλικία. Στην ταινία, προσπαθώ να διεισδύσω στη ψυχολογία αυτής της Ελληνίδας μάνας. Τι σημαίνει το φαγητό στη σχέση με το παιδί της. Ξέρουμε ότι το φαγητό έχει μια συμβολική διάσταση, και στην πραγματικότητα όλη η ελληνική οικογένεια συνδέεται μέσω του φαγητού».
Την κρίνετε αυτή τη σχέση στην ταινία; «Σαφώς υπάρχουν θέματα προς κρίση. Αλλά προσπάθησα να μην την κρίνω, γιατί τα μηνύματα, τα συναισθήματα, είναι πολυεπίπεδα. Θα ήταν πάρα πολύ εύκολο να έκανα μια ταινία και να έλεγα ότι όλο αυτό είναι καταπιεστικό, εξουσιαστικό, ότι καταστρέφει τα παιδιά, κλπ. Βεβαίως, είναι κάτι που ισχύει, αλλά υπάρχουν και πάρα πολλά άλλα που διαμείβονται».
Το «Food for love», δεν έχει σενάριο, συνεντεύξεις, ειδικούς. «Είναι όπως κάνω εγώ τα ντοκιμαντέρ- συνήθως παρακολουθώ όσα συμβαίνουν εκείνη την ώρα», μας θυμίζει η σκηνοθέτις της «οδού Σφακτηρίας» και άλλων βραβευμένων ντοκιμαντέρ.
Πηγή: AMΠE
Στις μέρες μας δε, που τα Ελληνόπουλα ξενιτεύονται όλο και μαζικότερα, φαίνεται ότι αυτή η πρακτική αναβιώνει μαζί με την παραδοσιακή ελληνική μητρική υπερπροστασία και ό,τι αυτή συνεπάγεται.
Τη χαρακτηριστική σχέση της Ελληνίδας μαμάς με τα παιδιά της, που περνά ακόμα κι από το καλομαγειρεμένο της φαγητό, ερευνά το ντοκιμαντέρ «Food for love» της Μαριάνας Οικονόμου, που προβάλλεται την Τετάρτη στο Cinedoc, του Γαλλικού Ινστιτούτου.
Η κάμερά της κατέγραψε τρεις μαμάδες, δύο στην Αθήνα και μια στο Αγρίνιο, την ώρα που ετοιμάζουν το τάπερ για τα παιδιά τους, που βρίσκονται σε Σκοτία, Ρουμανία και Γιάννενα. «Του λέω: σου έχω αγγινάρες, κρέας, μηλόπιτες, σταφίδες. Κι εκείνος αρχίζει και λέει, λέει, λέει, γκρινιάζει. Αλλά μόλις τα δει να δεις χαρά που κάνει», αφηγείται στην ταινία μια από τις μαμάδες, καθώς προσπαθεί να κρύψει τα τρόφιμα στη βαλίτσα.
Η Ελληνίδα μάνα είναι σπάνιο είδος, αλλά όχι υπό εξαφάνιση. «Αυτό με παρότρυνε να κάνω το ντοκιμαντέρ. Εγώ νόμιζα ότι ήταν κάτι πολύ παραδοσιακό, αλλά το αντίθετο», απαντά στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Μαριάνα Οικονόμου. «Όταν άρχισα να βλέπω όλες μου τις φίλες να στέλνουν ταπεράκια με σπανακόπιτες στα κρυφά, ομολογώ ότι το φαινόμενο με ιντρίγκαρε και θέλησα να το διερευνήσω», μας λέει.
Το «Food for love» έκανε υψηλή τηλεθέαση, τον περασμένο Δεκαπενταύγουστο, στο γαλλογερμανικό κανάλι Arte, όπου προβλήθηκε στο πλαίσιο του ολοήμερου αφιερώματος για την Ελλάδα. Και τα σχόλια, στα ξένα φεστιβάλ όπου έχει παιχτεί, είναι «κάτι μεταξύ πολύ αστείου και περίεργου», μας μεταφέρει η σκηνοθέτις και εξηγεί: «Απορούν οι ξένοι, πώς είναι δυνατόν οι Ελληνίδες μαμάδες ακόμα να αντιμετωπίζουν μ' αυτό τον τρόπο τα παιδιά τους, σε αυτή την ηλικία. Στην ταινία, προσπαθώ να διεισδύσω στη ψυχολογία αυτής της Ελληνίδας μάνας. Τι σημαίνει το φαγητό στη σχέση με το παιδί της. Ξέρουμε ότι το φαγητό έχει μια συμβολική διάσταση, και στην πραγματικότητα όλη η ελληνική οικογένεια συνδέεται μέσω του φαγητού».
Την κρίνετε αυτή τη σχέση στην ταινία; «Σαφώς υπάρχουν θέματα προς κρίση. Αλλά προσπάθησα να μην την κρίνω, γιατί τα μηνύματα, τα συναισθήματα, είναι πολυεπίπεδα. Θα ήταν πάρα πολύ εύκολο να έκανα μια ταινία και να έλεγα ότι όλο αυτό είναι καταπιεστικό, εξουσιαστικό, ότι καταστρέφει τα παιδιά, κλπ. Βεβαίως, είναι κάτι που ισχύει, αλλά υπάρχουν και πάρα πολλά άλλα που διαμείβονται».
Το «Food for love», δεν έχει σενάριο, συνεντεύξεις, ειδικούς. «Είναι όπως κάνω εγώ τα ντοκιμαντέρ- συνήθως παρακολουθώ όσα συμβαίνουν εκείνη την ώρα», μας θυμίζει η σκηνοθέτις της «οδού Σφακτηρίας» και άλλων βραβευμένων ντοκιμαντέρ.
Πηγή: AMΠE
2 σχόλια:
Η Ελληνιδα μάνα ειναι αλλης πάστας μάνα απο τις ξένες...
Ειναι τροφός της αφθονίας οπως το κέρας της Αμαλθειας..
Ξεκιναει μεσα απο τα σπλαχνα μας συνεχιζεται με τον θηλασμό, και φτανει μεχρι το τελος της διαδρομής.
Αυτα τα ταπεράκια κρυβουν πολυ αγάπη!
Το τάπερ της Αθάνατης Ελληνίδας Μάνας είναι διαχρονικό. Είναι ίσως η ασπίδα που έδινε Η Σπαρτιάτισα Μάνα στο παιδί της με την ευχή "ή την ασπίδα ή πάνω στην ασπίδα" είναι της Σουλιώτισας που έλεγε καλό βόλι παιδί μου, είναι το κουβάλημα των πυρομαχικών πάνω στα βουνά της Πίνδου για να ξεκουράσει τα παλληκάρια, είναι το ψωμί που στις παλιές γειτονιές έδινε η Μάνα για τα παιδιά της γειτονιάς που έπαιζαν στον δρόμο το ξυλίκι, την μπάλα, την αμπάριζα και Εκείνη έβγαινε στην πόρτα και τα φίλευε ψωμί, σταφίδες, νερό και ότι άλλο είχε τότε στο φτωχικό της. Είναι το τάπερ του μαθητή που φτιάχνει η Μάνα για να πάρει στο σχολείο το παιδί της, και τώρα είναι το τάπερ που στέλνει η Μάνα στον φοιτητή ή την φοιτήτρια για να του δείξη μέσα σε όλα ότι παιδί μου είμαι μαζί σου στον αγώνα σου για σπουδές μακρυά από το πατρογονικό σπίτι. Είναι το ευλογημένο τάπερ που κρύβει μέσα του ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΜΑΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΓΑΠΗ ΤΗΣ. Ας υποκλιθούμε σ' αυτήν την ΜΑΝΑ που και στην εποχή μας παρά τις κραυγές χειραφέτησης Εκείνη στέκει άγρυπνος φρουρός στην οικογένεια της. ΧΑΙΡΕ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΜΑΝΑ.
Δημοσίευση σχολίου