Ανάθεμα στήν ίστορία πού συντείνει νά χωρίζουνται οί άνθρωποι.

«Γράφω στήν Άθήνα, στις 28 Νοέμβρη τού 1935.
Αγαπητέ   μου   φίλε, Παπάζογλου.
Μέ συγκίνησε πολύ τό γράμμα σου γιατί είνε γραμ­μένο άπό άνθρωπο, σπάνιο πράμα γιά τά χρόνια μας. Σέ φχαριστω άπό καρδιάς. Σέ φχαριστω και γιά τή φωτο­γραφία. Μού κάνεις πολλή τιμή νά κοπιάζης νά μεταφράσης τόσα πράματα. "Ας είσαι καλά. Άπό τήν άλλη μεριά χαίρουμαι πού έδωσα σ' έναν άνθρωπο πνευματική τροφή και  τόσο φχαριστήθηκε πού θέλει νά δώση άπό δαύτη και σ' άλλους. Δηλαδή τούς Τούρκους, πού τούς άγαπω σάν άδέλφια και θέλω νά τό μάθουνε. Ανάθεμα στήν ίστορία πού συντείνει νά χωρίζουνται οί άνθρωποι. Αυτή τήν ίστορία, τή μητρυιά τής άνθρωπότητας πρέπει νά τή στείλουμε πιά στό διάβολο. Οί Τούρκοι είναι άπό φυσικό τους πιό άγαθοί άπό μάς, ράτσα καλή, σεμνή κι άξιαγάπητη. Πάντα λέγω πώς είμαι τουρκομερίτης, πολλές φορές βρήκα και τό μπελά μου άπό κουτούς έθνικιστές, πού, δόξα σοι ό Θεός είνε πολύ λίγοι, σχεδόν τίποτα σήμερα. Σέ παρακαλω γράψε πώς έχω τέτοια αισθήματα γιά τούς πατριωτες μου. Στις ζουγραφιές πού κάνω, και τά βιβλία πού γράφω βάζω κάτωάπό τόνομά μου «ΆϊΒαλιώτης».
Σέ ζάλισα μαύτά τά λόγια, μά συμπάθησε με. Διψώ γιά άγάπη, γιατί είνε τόσο λίγη στά χρόνια μας, και σημείωσε δέν είμαι αδύνατος άνθρωπος.
Σέ φχαριστώ γιά όσα λές νά μού γράψεις και νά ξέρεις πώς δέν θά πάνε χαμένα. Ή πεθυμιά μου είνε νάρτω καμμιά φορά στην Τουρκιά, νά προσκυνήσω τάγια χώματα. Ξέρω καλά πώς θάρτη ώρα νά βγούνε ξανά πολύ μεγάλα πράμματα άπό τήν Ανατολή.
Γειά σου τό λοιπόν και νά μέ λογαριάζεις κ' έσύ σάν άδερφό σου. Σέ χαιρετά και ή γυναίκα μου. Γειά σου, Γειά σου,
Φώτης»
επιστολή του διδάχου του Γένους, κυρ Φώτη Κόντογλου, δημοσιευμένη από τον μητροπολίτη Προικονήσου π.Ιωσήφ, σε αφιέρωμα του περιοδικού Πειραϊκή Εκκλησία.