Μαντινάδες

Μαντινάδες - Βοσκαρουδάκι

πού είναι και δε φαίνεται φώναξετε τση να ρθει
η τη φωτια που μ' άναψε να ρθει να δει πως αφτει

φωτιά με καίει και πονω θε μου κι ιντα φωτια 'ναι
οπα! αφου δε σβηνει με νερο τσ αγαπης πρεπει να 'ναι

μα γω μικιό Μου Σ' αγαπω μ ενα δικό μου τρόπο
απου δε μπορεί να βάλει ο νους των αλλωνώ ανθρώπω

Βοσκαρουδάκι αμούστακο στα όρη που γυρίζω
με το σεβντά σου αγάπη μου στέκω και ντουχιουντίζω

Να σε 'βρισκα στην ερημιά μια μέρα που να βρέχει
και να' ναι ο τόπος άβολος σπηλιάρι να μην έχει

Να 'ρχεται μπόρα δυνατή να μη μπορεί αποσκιάσεις
και να φοβάσαι αμοναχή μη φύγω και με χάσεις

Να βρέχει να κουφοβροντά να ρίχνει κουκοσάλι
και ξεπαπούτσωτη να 'ρθεις στην εδική μου αγκάλη

Να ανοίξω το ρασούλι μου να σε σφιχταγκαλιάσω
την αναπνιά σου να γροικώ τη μέση σου να πιάσω

Να ξεσκεπάσω από κορφής τα κατσαρά μαλλιά σου
να σεβαστώ και να γροικώ τσι χτύπους τσι καρδιάς σου

Να λέω Παναγία μου, ποτέ μη ξαστεριάσει
και μπόρα να ξημερωθεί και να ξαναβραδιάσει
ποιός βρίχνει τέτοιο θησαυρό και θέλει να τον χάσει...

ηλιος ποτε μη ξαναβγει φεγγαρι μην απλωσει
το μυστικο τσ αγαπης μας μη το ξεφανερωσει

που ναι ο καιρος πουλακι μου που ναι ο καιρος πουλι μου
που σε κανα βασιλικο και σε εβανα στ αφτί μου

φυσα Βοριάς δεν έρχεσαι Νότος και δε προβαίνεις
ήθελα και να γάτεχα ιντα καιρό ανημένεις

αποψε ειν' η βραδια καλη μα ειναι μικιες οι ωρες
και δεν σας εχορταινουνε των αμαθιώ μου οι κορες