«...Η κατάθλιψη είναι ένας πνευματικός σταυρός σταλμένος για να να βοηθά τους μετανοούντες οι οποίοι δεν γνωρίζουν πώς να μετανοήσουν, οι οποίοι μετά την μετάνοια τους ξαναπέφτουν στα προηγούμενα αμαρτήματα τους...
Kαι έτσι μόνο δύο φάρμακα μπορούν να θεραπεύσουν αυτό το ,μερικές φορές πολύ δύσκολο, βάσανο της ψυχής.
Πρέπει ο πιστός , είτε να μάθει να μετανοεί και προσφέρει στον Θεό τους καρπούς της μετανοίας του είτε να υπομένει τον πνευματικό σταυρό της κατάθλιψης του, με ταπείνωση, πραότητα,  υπομονή και μεγάλη ευγνωμοσύνη προς τον Θεό, ενθυμούμενος ότι αυτός ο σταυρός προσμετράται από τον Κύριο ως ο καρπός της μετανοίας του...

Και ύστερα από όλα,  τι μεγάλη παρηγοριά είναι να κατανοείς ότι η αποθάρρυνση σου είναι ο μη αναγνωρισμένος καρπός της μετανοίας,  μια  ασυνείδητη  αυτομαστίγωση για την απουσία των καρπών που ζητά από εμάς ο Θεός...
Από αυτή την σκέψη πρέπει να οδηγηθεί ο πιστός σε βαθιά μεταμέλεια και κατόπιν η κατάθλιψη διαλύεται βαθμιαίως και γεννώνται οι αληθινοί καρποί της μετανοίας....»

Η νεομάρτυς μεγαλόσχημη μοναχή Μαρία (1874-1932, κατά κόσμον Λυδια Αλεξάνδροβνα Λελυάνοβα) έζησε στην πόλη της Γκάτσινα, 30 χιλιόμετρα από την  Αγία Πετρούπολη, ήταν κόρη πλούσιου εμπόρου της περιοχής.Η ζωή της ήταν μαρτυρική καθώς είχε προσβληθεί από την νεότητα της από εγκεφαλίτιδα και εξ αυτής από Πάρκινσον,  με όλες τις συνέπειες αυτής της βαριάς νόσου  καταλήγοντας  να είναι  κατάκοιτη από το 1912.
Μιλούσε με ιδιαίτερη δυσκολία, λόγω της ασθένειας, και ασφαλώς δεν μπορούσε να αυτοεξυπηρετηθεί. Καθώς είχαν προσβληθεί και οι μύες του προσώπου της ,αυτό έμοιαζε παντελώς ανέκφραστο όπως φαίνεται και στην παρατιθέμενη φωτογραφία.
Παρόλη την δραματική κατάσταση της υγείας της, δεχόταν εκατοντάδες πιστούς,μεταξύ των οποίων και αρχιερείς ,  καθώς είχε το ιδαίτερο χάρισμα να παρηγορεί τους θλιμμένους,απογοητευμένους  και θρηνούντες.
Εκοιμήθη  στις 5 Απριλίου 1932  φυλακισμένη από τις σοβιετικές αρχές για «σύσταση αντιεπαναστατικής ομάδας» , αποτελούμενη από την ίδια την κατάκοιτη μοναχή  και τον αδελφό της, ο οποίος την φρόντιζε.
Σημειώνουμε ότι αρνήθηκε να δεχτεί την επέμβαση του σοβιετικού καθεστώτος στα εκκλησιαστικά πράγματα και δεν αναγνώρισε τον επιβληθέντα πατριάρχη Σέργιο.Πιθανότατα αυτή ήταν και η αιτία της δίωξης που οδήγησε και στον θάνατο της.
(τον «σεργιανισμό»  καταδίκασε προσφάτως και σύσσωμη η ρωσική εκκλησία)
Ο αδελφός της κρατήθηκε αρχικά για εννέα μήνες και κατόπιν καταδικάστηκε σε πενταετή κάθειρξη σε στρατόπεδο εργασίας στη Σιβηρία.Ο τάφος της στην Αγία Πετρούπολη είναι προσκύνημα που συγκεντρώνει πολλούς πιστούς .
Η αγιοτητα της αναγνωρίστηκε επισήμως από το Πατριαρχείο Μόσχας στις 17 Ιουλίου του 2006 και στις 26 Μαρτίου 2007 έγινε η ανακομιδή των αγίων λειψάνων της, τα οποία βρίσκονται έκτοτε σε λάρνακα στον καθεδρικό της πόλης Γκάτσινα.
                                     
Ας έχουμε την αγία ευχούλα της, όσοι θλιβόμενοι ή/και  καταθλιβόμενοι στις συμπληγάδες των βιωτικών περιστάσεων