"το ύδωρ το αλλοιούμενον"

  

Πρωτοπρεσβυτέρου Νικολάου Μανώλη τοῦ γέροντος Ἀγάθωνος.

Ὅσοι ἀνήκουμε στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τήν Ὀρθοδοξία, φέρουμε τεράστια εὐθύνη πρός τίς ἐπόμενες γενεές. Τήν Πίστη πού μᾶς παρέδωσε ὁ Χριστός διά τῶν Ἁγίων Του, νά τήν διαφυλάξουμε καί νά τήν μεταλαμπαδεύσουμε ἀτόφια στά παιδιά μας. Τό ἐπίπονο αὐτό ἒργο, συνιστᾶ διαχρονική ἐφαρμογή τῆς Δεσποτικῆς ἐντολῆς “πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τάἒθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦΥἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος”.

Οἱ πρῶτοι Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ καί στούς ἐπόμενους αἰῶνες οἱ διάδοχοί τους ἐνισχύονται ἀπό τόν Παράκλητο, τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας. Στερεώνονται στήν Πίστη ἀποκτώντας τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτά δίδονται “ἑκάστῳ πρόςτό συμφέρον” (Α΄ Κορ. 12, 7-11).

Εἰδική δωρεά ἀποτελεῖ ἓνα κοινό χάρισμα, ὁμολογιακό καί μαρτυριακό, βασισμένο στήν ἀποκεκαλυμμένη γνώση πώς εἶναι μέτοχοι καί φορεῖς τῆς  μόνης  ἀληθινῆς Πίστης καί Ἀληθείας.

 Ὁ Ἀναστημένος Χριστός ἀποτελεῖ τήν ἀδιαπραγμάτευτη Λατρεία  τῆς ὓπαρξής τους.

 Ἡ  ἀτέρμονη καί ἀνείπωτη χαρά τῆς σχέσης μέ Τόν πλουτανοδότη Κύριο καί τήν Ἐκκλησία Του, ἡ μέθεξη στή Χάρη Τοῦ Θεοῦ καί τό βίωμα τῆς ἀνάβασης ἒως ἑβδόμου οὐρανοῦ “ἐντῇἀρρήτῳ δυνάμει τοῦ Πνεύματος” γίνονται ὁ ἀπόλυτος θησαυρός, πού θά κηρυχθεῖστά πέρατα τῆς Οἰκουμένης. Ἡ Ἀγάπη πού τούς διακατέχει γιά “κάθε ἂνθρωπον ἐρχόμενον εἰςτόνκόσμον” τούς ὠθεῖστόνά διασώσουν τόν κόσμο ἀπότήν πλάνη τῶν εἰδώλων καίτῶν ψεύτικων θεῶν. Προσφέρουν τόὛδωρ τό ζῶν, τό ἁλλόμενον εἰς ζωὴν αἰώνιον, τήν μαρτυρία τῆς Ἀνάστασης, τό Εὐαγγέλιο τῆς Λύτρωσης. Καί μπολιάζουν τήν προσφορά τους μέτή θυσία καί τό μαρτύριο. Δίνουν τήν ζωή τους γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἡ ἐμπειρία τῆς Χάριτος κυριαρχεῖ στόν λαό τοῦ Θεοῦ. Διαποτίζει τό DNA του. Τό κοινό ἋγιοΠοτήριο ἀλλοιώνει τήν ψυχοσύνθεσή του, τόν ἁγιοποιεῖ καί τόν θεώνει. 

Λειτουργεῖται καθ’ἑκάστην εἰσερχόμενοςστόνΝαόντοῦ Κυρίου. Στήν Πρόθεση καί στό ἱερό Θυσιαστήριο συγχωροῦνται τά ἐπίγεια μέτά Οὐράνια. Συναντιόνται οἱ ζῶντες μέ τούς κεκοιμημένους, σέ μιά σύναξη πλημμυρισμένη ἀπό Ἀγγέλους καί τό Ἀναστάσιμο Ἂκτιστο Φῶς. Στή Θεῖα Εὐχαριστία ἐπισφραγίζεται ἡ Παράδοση τῆςἘκκλησίας. Ἀναβιώνονται τά πάθη της, ἡ πορεία της, οἱ διώξεις καί οἱ θυσίες της. Κατατίθενται ὡς μαρτυρία εὐγνωμοσύνης καί ἀφοσίωσης. Ἐπαναπροσδιορίζονται σταυροειδῶς οἱ σχέσεις τοῦ λαοῦ μέ τόν Θεό καί τόν συνάνθρωπο. Εἶναιἀδιανόητο γιάτήν Παράδοσή μας, ὁ Λειτουργός τοῦ Ἐσφαγμένου Ἀρνίου, νά ἀφήσει τά διαδραματιζόμενα καί νάστραφεῖ στό μέσον τοῦ Ναοῦ, γιά νά ἀσπαστεῖ τόν Διάβολο μέτή μορφή τοῦαἱρεσιάρχου! Δυστυχῶς, σήμερα τά πράγματα εἶναι πολύ διαφορετικά. Οἱ διάδοχοι πλέον τῶν Ἀποστόλων ἒχουν διαφοροποιήσει τήνἐντολή“μαθητεύσατε πάντα τάἒθνη”. Ἡ μαθητεία στόν χῶρο τῆς ἱεραποστολῆς ἐπιδέχεται τώρα σύνθετες ἐρμηνεῖες. Ἡ Πίστη στόν Χριστό ὡς μόνη λατρεμένη ἀγάπη καί στήν Ὀρθοδοξία ὡς μόνη ἀληθινή Πίστη δέν εἶναιαὐτονόητη. Τίθεται πρός διαπραγμάτευση. Ὁ εἰς τῦπον Χριστοῦ σύγχρονος διάδοχος δέν προσφέρει πλέον στή Σαμαρείτιδατό Ὑδωρ τό ζῶν τό ἁλλόμενον εἰς ζωὴν αἰώνιον, διότι δέν τό ψηλάφισε καί δέν τό κατέχει. Ἀντ’ αὐτοῦ λαμβάνει ἀπό ἐκείνη τό ὓδωρ τό ἀλλοιούμενον. Μέ αὐτό “εὐλογεῖται” καί “ἁγιάζεται”. Μέ αὐτό ἀντικαθιστᾶ τή Χάρη τῆςΜυστικῆς Θεολογίας. Παρερμηνεύοντας τήν ἐντολή τοῦ Κυρίου, διδάσκει τά ἒθνη μέ ἂσοφον νοῦν. Ἀπωλέσας τόν Χριστόν τῆς Παράδοσης, διακηρύσσει στά ἒθνη ἓναν ἀπό τούς ἀντιχρίστους. Γιατί ὁ ἐλλιπής Χριστός εἶναι ὁ ἀντίχριστος τῆς αἵρεσης. Διαδίδει ἓναν ἀλλοιωμένονἸησοῦν, παρόμοιον μέ αὐτόν τοῦ Ἀρείου καί μέ τόν ἂλλον τοῦ Βαρλαάμ τοῦ Καλαβροῦ. Προσεγγίζει τά ἒθνη ὂχι μέ τό Εὐαγγέλιο τῆς Σωτηρίας, ἀλλά μέτό κοράνι τῆςὑποδούλωσης. Τί καί ἂν τόν ἀξίωσε ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία νά ἀνέβει σέ θώκους ὑψηλούς! Αὐτός Πατριάρχης, Μητροπολίτης, λευίτης τοῦ Χριστοῦ ὢν, δωρίζει τό κοράνιο. Τό καθαγιάζει μέ φόντο τήν ἀγάπη. Ναι, ὂντως ἱερό βιβλίο τό κοράνιο, ἀλλά γιά τούς Μωαμεθανούς. Γιά μᾶς τούς χριστιανούς εἶναι δαιμονικό. Ἀλλά τί σημασία ἒχει! Καί ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος, κατά τήν ἐρμηνεία τῶν ἀσόφων, πηγαίνοντας σέ εἰδωλολάτρες ἀξιωματούχους, θά δώριζε τό ἀγαλματίδιο τοῦ Δία, τῆς Ἀθηνᾶς καί τοῦ Ἀπόλλωνα!... 

Μία τέτοια Ἐκκλησίαἀποτελεῖ, βεβαίως, ἓναν χῶρο τῆς βαπτισματικῆς θεολογίας, τῆς θεολογίας τῶν κλάδων, τῆς ἀποδοχῆς τῶν αἱρετικῶν κοινοτήτων ὡς «ἀδελφέςἐκκλησίες», τῆς υἱοθέτησης τῆςἀλλοτρίας διδασκαλίας τῶν “δύο πνευμόνων”, ἀλλά δέν εἶναι ἡ ὈρθόδοξοςἘκκλησία. Οἱ ταγοί της δέν πετύχανε στήν Ὀρθοδοξίατή Χάρη τοῦΘεοῦ. Μήν ἀντέχοντας τήν κενότητα μέσα τους ἀπό παρουσία Θεοῦ, προσχωροῦν ἐρωτοτροπώντας σέ ξένες πίστεις, στόν παπισμό, στόν οἰκουμενισμό, στήν πανθρησκεία τῆς νέας ἐποχῆς. Ἡ προσχώρηση αὐτή, ἐνδεδυμένη μέ ἱεραποστολικό καί ἀγαπητικό περίβλημα, ἒχει τήν ἀνάγκη νά θωρακιστεῖ ἀπό μιά ἰσχυρή θεολογία. Ἡ Ἀκαδημία θεολογικῶν σπουδῶν Βόλου, πού ἰσχυρίζεται πώς λειτουργεῖ ὡςἓνα φόρουμ διαλόγου καί ἐπικοινωνίας τῆς Ὀρθόδοξης θεολογίας μέ τίς σύγχρονες προκλήσεις, καλύπτει πλήρως τήν ἀνάγκη αὐτή. Ἐπίσης, καθηγητές τῶν θεολογικῶν σχολῶν στρατολογοῦνται, ἐτοιμάζουν ὡς διαδόχους τῆς πλάνης, πού διδάσκουν, τούς ἀποφοίτους τῶνσχολῶν τους. Μέ τίς εὐλογίες τους, ὃπως δυστυχῶς εἲδαμε, οἱ ἀπόφοιτοι προσκυνοῦν τήν παντόφλα τοῦ Πάπα, χαρίζοντάς του ἀναμνηστική πλακέτα εἰς ἀνταπόδοση τῶν εὐλογιῶν πού ἒλαβαν. Ὁ λαός τοῦ Θεοῦ εἶναι προβληματισμένος. 

Ἒχονταςτό γονίδιο τῆςἁγιοβιωματικῆς Πίστης, δέν στέργει ἡ συνείδησή του νάὑποφέρειτίς παράλογες παραχωρήσεις τῶνοἰκουμενιστῶν. Ἀγωνιᾶ γιά τήν πορεία τῆςἘκκλησίας καί προσεύχεται θερμά νά μᾶς λυπηθεῖ ὁ Κύριος καί νά μήν ὀργισθεῖ. Εἶναι πολύ παρήγορο γιά τόν ἁπλό χριστιανό τό ὃτι βλέπει νά ὑπάρχουν μέσα σἐ αὐτές τίς δυσκολίες, Μητροπολίτες παλικάρια πού ἀντιστέκονται καί ὀρθοπραττοῦν. Ὑπάρχουν πάρα πολλοί Ἡγούμενοι καί κληρικοί κάθε βαθμίδας, παραδοσιακοί, πού δέν ὑποχωροῦν στίς πιέσεις καί στούς διωγμούς. Χιλιάδες ἀπό αὐτούς ὑπέγραψαν  τήν ὁμολογία Πίστεως, πού ἀποτελεῖ σημεῖο ἀναφορᾶς γιά κάθε Ὀρθόδοξο. Ὁ λαός καταλαβαίνει τό γνήσιο καί προστρέχει ἐκεῖ. Εἲμαστε ἐνωμένοι οἱ Ὀρθόδοξοι καί ἀπολαμβάνουμε τή Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Οἱ Ἃγιοι μᾶς ἐνισχύουν καί μᾶς πληροφοροῦν. Μένουμε σταθεροί στήν Πατροπαράδοτη Ὀρθοδοξία μας καί δέν λυγίζουμε μπροστά στους πειρασμούς τῆς Ἐκκλησίας. Καί ὁ Κύριος βλέποντας τήν ἀποφασιστικότητά μας, μᾶς δυναμώνει ἀκόμη περισσότερο μέ τήν ἀρετήτῆς  διάκρισης. Μέ αὐτήν πορεύομαστε ὡς σοφοί, ἀναλαμβάνουμε τό ἐπίπονο ἒργο τῆς διαφύλαξης τῆς Πίστης καί τῆς ἀτόφιας μεταλαμπάδευσής της στίς νέες γενεές.