Fragile

Ένα πεζοδρόμιο που καταπίνει βήματα δίχως τέλος. Τα φώτα της πόλης παίζουν με τη γιορτινή διάθεση. Tόσο κρύο! Αρκεί ένα ζευγάρι μπορντώ γάντια να ζεστάνουν τα παγωμένα χέρια; Ένα αγόρι μου κλείνει το δρόμο. Καθώς βρισκόμαστε πολύ κοντά ανοιγοκλείνει το στόμα του, ακούω το χτύπημα των δοντιών σαν υπόσχεση που δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ και την ανάσα του να αφήνει ένα ζεστό άγνωστο χάδι στο αυτί μου. Από κάπου μακριά ακούγεται το ...



Καταπίνω εικόνες. Τις καταβροχθίζω με βουλιμία και τις κατεβάζω στο στομάχι μου αμάσητες. Μετά όλο το σώμα μου φωτίζει σα χριστουγεννιάτικο δέντρο. 'Eτσι φωτισμένη, με κατακκόκινα μάγουλα και παγωμένα χέρια ανεβαίνω χίλια τόσα σκαλοπάτια φθαρμένα από το χρόνο. Κιτρινισμένο μάρμαρο, όπως τα δάχτυλα μανιώδους καπνιστή. Στον τοίχο μαύρο μαζί με όλα τα χρώματα των συνθημάτων. Όπως τότε που είχαμε κάνει εκείνη την ομαδική κατάληψη ενός σπιτιού που δε το ήθελε κανείς. Σ' ένα δωμάτιο ''εύθραστο'' ρέει άφθονο το αλκοόλ, μάλλινα κασκόλ και κασμιρένια παλτό πεταμένα στις καρέκλες. Κορίτσια με κόκκινα ατημέλητα μαλλιά. Αγόρια που δεν έχουν γίνει ακόμη άντρες. Ένα κιμονό. Σφραγίδες από μαύρο μελάνι. Ασπρόμαυρη βουβή ταινία στην οροφή. Προβολή!

Περνάω τη διαχωριστική πόρτα. Το κάθε κορίτσι ή αγόρι έχει φτιάξει το δικό του σπιρτόκουτο. Ίσα που το χωράει. Ίσα που φέγγει. Τόσο που αν το δεις με μιας το μπερδεύεις με τον αριθμό ένα. Κανονικά θα ΄ναι δε θα 'ναι καμμιά δεκαριά. Υπογραμμίζει ο καθένας το δικό του σπιρτόκουτο με κιμωλία και κρατάει τα όρια με νύχια, δόντια και βελονωτά βλέμματα. Όσο πιο πολύ πεινάς τόσο πιό πολύ τρυπάς και κόβεις. Γύρω γύρω η παγωμένη τζαμαρία καθρεφτίζει ανάσες. Στη γωνία μια γιρλάντα από χριστουγεννιάτικα τόσα δα χρωματιστά φωτάκια σα λαμπερά χρυσόχαρτα!

Βαλαωρίτου 29. Όροφος τέταρτος. Στη διπλανή οικοδομή μια κοπέλλα με μακριά μπουκλωτά μαύρα μαλλιά χορεύει σ ένα βουβό ρυθμό. Κάποιες πίσω της την μιμούνται. Το σκοτάδι της νύχτας διαλύεται στη λάμπα ενός προβολέα. Το κρύο χτυπάει σε ένα τεράστιο μαύρο κομμάτι χαρτί που διαφημίζει με λευκή γραμματοσειρά ένα θεατρικό έργο. Οι κοπέλλες του τετάρτου ορόφου της απέναντι οικοδομής έχουν κάνει ένα μικρό πηγαδάκι και συζητούν. Έχουν φορέσει ήδη τα παλτό τους. Προφανώς μιλούν για την επόμενη πρόβα. Άραγε πριν ή μετά τη νέα χρονιά; Τι διαφορά έχει;


Το 2012 μπαίνει αργό και βαρύ. Λίγο μπερδεμένο. Αινιγματκό; Καθόλου!
Κανείς μας δε περιμένει πια να βγεί το άσπρο χνουδωτό κουνέλι από το μαύρο μαγικό καπέλλο. Κι έχει φύγει από τα επιδέξια δάχτυλα του μάγου η μαγκιά. Έχει φύγει και η υπεροψία. Και το ''δήθεν''!
Κι έτσι είναι πιό καλά. Πιό ζεστά.. πιό τρυφερά..

Και που είσαι; Μη ξεχάσεις, την παραμονή της πρωτοχρονιάς, να αφήσεις και λίγα μπισκότα μαζί με το γάλα του Άι-βασίλη..

με το φεγγαρι αγκαλια