Σάββατο 27 Αυγούστου 2011
Η επαναστατική επικαιρότητα του Canto General
Νικόλαου Μόττα
Το Κάντο Χενεράλ, που εκδόθηκε γιά πρώτη φορά στο Μεξικό το 1950, αποτελείται από 15 τμηματικά μέρη και 231 ποιήματα Η ανεκτίμητη αξία του έχει δύο όψεις: η πρώτη είναι η καθαρά φιλολογική-πολιτιστική ως αυτοτελούς ποιητικού έργου και η δεύτερη είναι η πολιτική του διάσταση Συμβολίζοντας το πάθος του Νερούδα γιά τη Λατινική Αμερική, το Κάντο Χενεράλ αποτελεί μιά εμβληματικά ποιητική απόδοση της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας της ηπείρου. Μέσα από ένα μαρξιστικό - και ταυτόχρονα ουμανιστικό - πρίσμα, ο Νερούδα σκιαγραφεί τον αγώνα της Νότιας Αμερικής γιά ανεξαρτησία από τα δεσμά της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού.
Μέσα από την ποίηση του ο Νερούδα "ξαναβαφτίζει" τη Λατινική ήπειρο, δίνοντας μιά νέα διάσταση στην έννοια του Παναμερικανισμού. Η κοινή ταυτότητα των λαών της Αμερικής περνάει μέσα από την συνεχή αντίσταση, τους λαϊκούς και αντι-ιμπεριαλιστικούς αγώνες, την πάλη γιά ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη. Το Κάντο Χενεράλ περνάει αυτήν την αίσθηση με τον πλέον λυρικό τρόπο, που όμοιος του δεν έχει υπάρξει στην ισπανόφωνη λογοτεχνία και ποίηση από την εποχή του Φεδερικό Γκαρθία Λόρκα. Η σημαντικότερη ίσως συμβολή του έργου του Νερούδα στους αγώνες των λατινοαμερικανικών λαών είναι ίσως το γεγονός ότι εξέφρασε την αγωνία, την αξιοπρέπεια και την ασίγαστη θέληση γιά ελευθερία, σε εποχές όπου η απροκάλυπτη κυριαρχία των ξένων μονοπωλίων συνδιάζονταν με αυταρχικές διακυβερνήσεις τοπικών δικτατορίσκων, συνήθως πιστών στην υπερδύναμη και τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα. Άλλωστε, κατά την περίοδο που γράφτηκε το Κάντο Χενεράλ (1938-1950), ο Νερούδα είχε την ευκαιρία να ζήσει - αλλά και να παρατηρήσει - πολλά γεγονότα που συνέβαλαν στην μαρξιστική συνειδητοποίηση του. Από την ανελευθερία και πολιτική αστάθεια στη Χιλή μέχρι την άνοδο του φασισμού στην Ευρώπη και την παγίωση του επεμβατισμού των Ηνωμένων Πολιτειών στη Ν.Αμερική.
Χαρακτηριστικό το ποίημα "La United Fruit Co.", το οποίο πραγματεύεται - με τρόπο δεικτικό και λυρικά ειρωνικό - την "μοιρασιά" της Λατινικής Αμερικής από την υπερδύναμη και τις πολιτικές της μαριονέτες:
μοίρασε τη δημιουργία του στην CocaCola,
στην Anaconda, στη Ford Motors
και άλλες εταιρείες. Η United Fruit
πήρε όμως στο μερίδιό της ότι
πιο ζουμερό έχουμε στην Ισπανοαμερική:
πήρε το κεντρικό μέρος της γης μου,
τη γλυκειά μέση της Κεντρικής Αμερικής
και Βάφτισε πάλι τις χώρες λέγοντάς τες
“Δημοκρατίες της Μπανάνας”. Πάνω
από τους κοιμισμένους νεκρούς, πάνω
από τους ανήσυχους ήρωές μας
που κατακτήσανε το μεγαλείο,
τα λάβαρα και την ελευθερία,
έστησε εκεί μια όπερα μπούφα(…)
με τις μύγες Τρουχίλλιο, μύγες Τάτσο,
μύγες Καρίας, μύγες Μαρτίνες,
μύγες Ουμπίκο, μύγες αλειμμένες
με ταπεινό αίμα και με μαρμελάδα,
και μεθυσμένες μύγες ζουζουνίστρες
πάνω από από τους λαΐκούς τάφους, μύγες
του τσίρκου, γνωστικές που όλο βομβούν,
μύγες που έχουν σπουδάσει τυραννία.(…)"
America Insurrecta, "Ξεσηκωμένη Αμερική", Κάντο Χενεράλ)"Πατρίδα, έχεις γεννηθεί από ξυλοκόπους,απο τέκνα αβάφτιστα, απο μαραγκούς,
απο κείνους που δώσαν σαν παράξενο πουλί
μια σταγόνα αίμα πετούμενο
και σήμερα θα γεννηθείς και πάλι σκληρή,
μες απο εκεί που ο προδότης και ο δεσμοφύλακας
σε πιστεύανε παντοτινά θαμμένη.
Σήμερα, όπως και τότε, θα γεννηθείς απ' το λαό.
Σήμερα θα βγεις μες απ' το κάρβουνο και τη δρόσι.
Σήμερα θα καταφέρεις να τραντάξεις τις πόρτες
με χέρια κακοπαθιασμένα, με κομμάτια
ψυχής που περισώθηκε, με δέσμες
από βλέμματα που ο θάνατος δεν έσβησε:
εργαλεία φοβερά
κάτω απ' τα κουρέλια, έτοιμα για τη μάχη"
πηγή
Πάνω στην άμμο την ξανθή...
Ξαπλωμένη μπρούμυτα πάνω στην άμμο. Ώρα 11 το πρωί, μόλις βγήκα απ' τη θάλασσα...
Πάνω σε μια πετσέτ, α κι όχι έτσι απ' ευθείας, όπως παλιά. Ωχ είπα παλιά. Δε θα το ξαναπώ.
Γυρισμένη στο ένα πλευρό, με μισόκλειστα μάτια χαζεύω τις θαλασσινές σταγόνες έτσι όπως κατηφορίζουν απ' τα μαλλιά μου, πριν λαίμαργα τις καταπιεί η διψασμένη άμμος. Η άμμος η ξανθή, κομμάτι γης, του τόπου μου.
Είπα «μου;» Είναι ακόμα τόπος «μας» η Ελλάδα; Ωχ! δε θα το ξαναπώ.
Ο ήλιος αρχίζει να με χαϊδεύει διακριτικά, στοργικά, σαν χέρι μάνας, και το θαλασσόνερο συνεχίζει να κυλάει απ' τα πλαϊνά του σώματός μου. Τα μαλλιά μου σκεπάζουν το εκτεθειμένο, μισό πρόσωπο. Με κρύβουν απ' τον ουρανό, απ' το αλμυρίκι, από οτιδήποτε έξω από μένα που θα μπορούσα να δω και να βαλθώ να ερμηνεύω... κι έτσι αφήνομαι στην ά-νοια
παραδομένη μπρούμυτα επιτρέποντας στο σώμα μου να βουλιάζει όλο και περισσότερο στη γη την πασπαλισμένη με την άχνη-άμμο.
τι αποτύπωμα σχηματίζει το σώμα μου; Δεν ορίζω τη μορφή του. Και που την ώριζα;
Αφήνω να βυθιστεί κι η όποια σκέψη εισβάλλει ξεδιάντροπα να μου χαλάσει αυτήν την ευχάριστη απερίγραπτη αίσθηση.
Είμαι χύμα. Κάτω από μια γλυκιά, συνειδητή παραίτηση. Μια διαλεγμένη, εποικοδομητική παράδοση
Είμαι γεμάτη ευεξία.
Περιγράφεται με λόγια η ευεξία; Η πηγή μιας ακράτητης, πλεονάζουσας, διάφανης ζωής από όπου θέλει να ξεπεταχτεί προς κάθε κατεύθυνση, να διασταλεί το σώμα και να φτάσει η επίγνωση στο απροχώρητο;
Ζηλεύει η ψυχούλα μου. Ζητάει το δικό της μερτικό. Στην ευεξία. Της το οφείλω. Ίσως είναι το μόνο που οφείλω και στον μόνο που θα οφείλω για πάντα.
Που είναι η ψυχή του σώματος; Πού το σώμα της ψυχής; Ποιο κρατάει τις σημαντικότερες πληροφορίες; Ποιο κουβαλάει προγονικά μυστικά; Ποιο απ' τα δυο είναι περισσότερο ύλη;
Κυλάω λίγο πιο κάτω, έτσι που τα πόδια μου να βρέχονται απ' το κύμα.
Είναι λοιπόν τόσο απλή, τόσο εύκολη η ευτυχία; Έτσι ήταν από πάντα; Πώς τα καταφέρνουμε και της κρυβόμαστε; Και τη σνομπάρουμε; Και την αποφεύγουμε; Και την προδίδουμε; Και, κατά τα άλλα, την κυνηγάμε με το μυαλό και τα ποδάρια μας μέχρι τελικής πτώσης!!
Μήπως δεν μας χρωστάει αλλά εμείς της χρωστάμε συγνώμες, για τους παντελώς άσχετους τόπους όπου συνεχίζουμε να την ψάχνουμε, υποτιμώντας την;
πηγή
ΚίΤΡινΟ
Όλο και κάπου θα την έχω ξαναδεί αυτή την εικόνα, ειλικρινά δε θυμάμαι, ή που έχει αρχίσει να χτυπάει την πόρτα το αλτσχάιμερ ή που οι πληροφορίες είναι πια τόσες πολλές κι η μνήμη ανίκανη να τις συγκρατήσει όλες.
Βρέθηκε μπροστά μου σε μια αναζήτηση στο google, και την λάτρεψα, κυριολεκτικά χάθηκα μέσα της.
Παλιά λοιπόν, το καλοκαίρι δεν ήταν ΜπΛε, παρ' όλο που περνούσαμε όλο τον Ιούλιο τότε στη θάλασσα, γιατί αυτός ήταν ο μήνας ο καλός, τον Αύγουστο ερχόταν οι αέρηδες και γέμιζαν τα νερά μέδουσες, και βρώμιζαν από τα φύκια.. ήταν καθαρό, λαμπερό, ΚίΤΡινο.. εκτυφλωτικό θα έλεγα..
Τα ψάθινα καπέλλα μας, τα ποδήλατα, τα σορτς, η άμμος, ο ήλιος, οι διαφημίσεις των αντιηλιακών, οι φιλίες, το γδάρσιμο στο γόνατο, ο πόνος, η αναμονή, η βόλτα, τα πέδιλα, τα πεζοδρόμια, οι καλαμιές, τα στάχυα, τα καλαμποκοχώραφα, οι πλαγιές, τα γέλια, το παιχνίδι, η ειλικρίνεια, το κλάμα, η μεσημεριάτικη ξεκούραση, τα πρωινά, τα άστρα τις νύχτες, τα θερινά σινεμά..
όλα μαζί έφτιαχναν ένα καλοκαίρι που αν με ρωτούσες θα σου έλεγα πως είχε ένα χρώμα γεμάτο, απόλυτο και κιτρινοχρυσαφένιο!
27-08-1922 Μικρασιατική Καταστροφή
Γρεβενά: Μεταφέρουν μοναστήρι επάνω σε ράγες
«Μετακομίζει» σε νέα θέση το μοναστήρι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου Τορνικίου.
Ολόκληρη η μονή βρίσκεται επάνω σε ράγες, 10 εκατοστά από το έδαφος και πρόκειται σύντομα να διανύσει μια απόσταση 127 μέτρων, με υψομετρική διαφορά 27 μέτρων, ώστε να τοποθετηθεί σε παρακείμενο λόφο, του δήμου Δεσκάτης Γρεβενών.
Η μεταφορά της μονής, βάρους 300 τόνων, κρίθηκε απαραίτητη, καθώς στο σημείο όπου βρίσκεται σήμερα θα δημιουργηθεί τεχνητή λίμνη.
Η απόφαση πάρθηκε για να μην κατακλυστεί από τα νερά της υπό δημιουργίας λίμνης του Ιλαρίωνα, στο ομώνυμο φράγμα.
«Η προετοιμασία ξεκίνησε έναν μήνα πριν. Όλος ο ναός έχει αποκολληθεί από το έδαφος, βρίσκεται πάνω σε ράγες και η μετακίνησή του θα αρχίσει από τη Δευτέρα. Εάν όλα πάνε καλά, υπολογίζεται πως μέχρι τις 20 Σεπτεμβρίου θα έχει ανέβει στην τελική του θέση», δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο διευθυντής του κλιμακίου επίβλεψης του έργου από τη ΔΕΗ, Κωνσταντίνος Παπαϊωάννου.
Η τελική εντολή εκκίνησης θα δοθεί από τον μελετητή και επιβλέποντα του έργου, αρχιτέκτονα Δημήτρη Κορρέ.
Η ΔΕΗ είναι χρηματοδότης του έργου με προϋπολογισμό 850.000 ευρώ, ενώ ανάδοχος είναι η ΑΚΤΩΡ ΑΤΕ.
Η μονή Κοιμήσεως της Παναγίας Τορνικίου χρονολογείται από τον 12ο αιώνα.
Υπάρχουν εξαιρετικές τοιχογραφίες από το 1481 και το 1730, που έχουν συντηρηθεί και έγιναν οπλισμοί, ώστε να μην υπάρξει κίνδυνος αποκόλλησής τους κατά τη μεταφορά του ναού.
Χωρίς τον Λυκούργο Καλλέργη το θέατρο
|
|
|
«Δεν το επέλεξα _ μάλλον εκείνο με επέλεξε» μου είχε απαντήσει ο Λυκούργος Καλλέργης όταν τον είχα ρωτήσει γιατί επέλεξε το επάγγελμα του ηθοποιού. «Και αν ο χρόνος επέστρεφε πίσω θα το επέλεγα εγώ, βασικά και κατ’ ανάγκην ψυχική και πνευματική».
Ο Λυκούργος Καλλέργης, ο οποίος πέθανε σήμερα Σάββατο, στις 10 π.μ. στο νοσοκομείο «Γ. Γεννηματάς» σε ηλικία 98 ετών, άφησε πίσω του πλούσιο έργο, όχι μόνον ως ηθοποιός με περισσότερα από 60 χρόνια καριέρας στο θέατρο, στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση, αλλά και ως πολιτικός.
Γεννημένος στις 7 Μαρτίου του 1914 στην Κρήτη, ο γιος του πρωτοπόρου σοσιαλιστή ηγέτη και οργανωτή της πρώτης Εργατικής Πρωτομαγιάς στην Ελλάδα Σταύρου Καλλέργη, μετοίκησε στην Αθήνα σε ηλικία 10 ετών και ξεκίνησε τις θεατρικές σπουδές του πλάι στον Κάρολο Κουν και τη Λαϊκή Σκηνή. Υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά μέλη και ηθοποιός του Θεάτρου Τέχνης. Από τότε πρωταγωνίστησε σε πολλούς θιάσους του ελεύθερου θεάτρου και υπήρξε επί 18 χρόνια πρωταγωνιστής του Εθνικού (όπου διετέλεσε καθηγητής της Δραματικής Σχολής). Ασχολήθηκε με την αρχαία τραγωδία, τον Γουίλιαμ Σαίξπηρ, τον Ερρίκο Ιψεν, τον Αντον Τσέχοφ, τον Αύγουστο Στρίντμπεργκ, τον Μαξίμ Γκόρκι και τον Ευγένιο Ο'Νιλ και συνεργάστηκε με την ελίτ της υποκριτικής, από τη Μαρίκα Κοτοπούλη και τον Αιμίλιο Βεάκη ως την Κατίνα Παξινού και τον Αλέξη Μινωτή.
Ο Λυκούργος Καλλέργης μπήκε στον κινηματογράφο το 1948 με την ταινία «Ο κόκκινος βράχος» και από τότε εμφανίστηκε σε πάρα πολλές ταινίες, τόσες που αν του ζητούσες να τις απαριθμήσει απέξω δεν θα μπορούσε. Θυμόταν όμως περιστατικά που διάνθισαν τις εμπειρίες του, όπως «το αλησμόνητο τραγούδι της Καρέζη “Μην τον ρωτάς τον ουρανό” στο “Νησί των Γενναίων”», τον καπετάνιο του κρουαζιερόπλοιου στο «Ραντεβού στη Βενετία» όταν «πλήρωμα και επιβάτες με μπέρδευαν με τον αληθινό καπετάνιο και γίνονταν πολλά κωμικά επεισόδια», αλλά και το δυνατό χαστούκι που ως πατέρας της έδωσε στην Αλίκη Βουγιουκλάκη στο «Ο Μιμίκος και η Μαίρη» «και που τη βοήθησε να παίξει καλύτερα τον ρόλο της».
Στα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια άρχισε να ασχολείται ενεργά με την πολιτική και το 1977 εξελέγη βουλευτής του ΚΚΕ στην Α' Περιφέρεια Αθηνών. Οταν του είχα ζητήσει να σχολιάσει κατά πόσον τα αριστερά φρονήματά του τον ταλαιπώρησαν ως επαγγελματία, η απάντησή του ήταν «αρκετά, αλλά ας μην τα θυμόμαστε.».
Στις 14 Μαΐου του 2007 ο Καλλέργης αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτωρ του τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Η κηδεία του θα γίνει την Τρίτη 30 Αυγούστου, στις 17.00, στο Α' Νεκροταφείο της Αθήνας.Η Άγκυρα θέλει να «ασφαλίσει» τους μουσουλμάνους της Δυτικής Θράκης!
Απροκάλυπτη επέμβαση στα εσωτερικά της χώρας μας συνιστά η παροχή ασφάλισης και υγειονομικής κάλυψης για τους Έλληνες μουσουλμάνους της Δυτικής Θράκης, όπως τουλάχιστον αυτή προαναγγέλθηκε από τον βουλευτή Ανδριανούπολης του κυβερνώντος τη γείτονα ισλαμικού κόμματος ΑΚP, Μεχμέτ Μουεζίνογλου (στη φωτογραφία με τον Ταγίπ Ερντογάν και τη σύζυγό του). Η προαναγγελία έγινε σε γεύμα «ιφτάρ» που παραχώρησε σε Δυτικοθρακιώτες στην καταγωγή μουσουλμάνους που διαμένουν στην Τουρκία.
Στην ανθελληνική εκδήλωση έγιναν φυσικά πολλές αναφορές για τα «προβλήματα» που αντιμετωπίζουν οι μουσουλμάνοι στην Δυτική Θράκη, ενώ προτάθηκε για άλλη μια φορά η δυνατότητα δημιουργίας εκ μέρους της Τουρκίας «παράλληλων» υποδομών, που όμως θα έχουν ως αποτέλεσμα την περιθωριοποίηση των μουσουλμάνων και την απομάκρυνσή τους από τον ελληνικό εθνικό κορμό, κάτι που φυσικά αποτελεί πάγια επιδίωξη της Τουρκίας. Ο Τούρκος βουλευτής δεν έκρυψε τις προθέσεις της γείτονος: αυτά όλα (όπως η κατάθεση ασφαλιστικών εισφορών!) θα γίνουν μέσω της τουρκικής τράπεζας Ziraat, που ήδη δραστηριοποιείται, με την ανοχή των ελληνικών αρχών, στην περιοχή.
Ανακοίνωση για το θέμα έβγαλε ο υφυπουργός Δικαιοσύνης και βουλευτής Ροδόπης του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Πεταλωτής: «Θα ήταν ίσως κατανοητή η - με αντίτιμο βέβαια - προσφορά βουλευτών και παραγόντων της γειτονικής χώρας να προσφέρουν σε Έλληνες πολίτες υπηρεσίες Υγείας, αν είχαν εξαντλήσει πρώτα τις υποχρεώσεις περίθαλψης προς τους πολίτες της χώρας τους, από τους οποίους και εκλέγονται. Πράγμα, που από πληροφορίες, δεν συμβαίνει. Να τους ενημερώσουμε όμως ότι στην Ελλάδα, εδώ και δεκαετίες λειτουργεί το Εθνικό Σύστημα Υγείας που παρέχει πλήρη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε όλους τους Έλληνες πολίτες, ώστε να μην χρειάζονται αυτόκλητους και με το αζημίωτο -από κάθε άποψη- ‘σωτήρες' και ‘φιλάνθρωπους' από το εξωτερικό. Για αφελείς, ας ψάξουν αλλού και όχι στην Ελλάδα».
Τους «σωτήρες» όμως κ. Πεταλωτή, κάποιοι τους αποθράσυναν με την ενδοτικότητά τους... Και αυτοί, ήταν οι παράγοντες των δύο μεγάλων κομμάτων, αλλά και των κομμάτων της αριστεράς στη Δυτική Θράκη, οι οποίοι μπήκαν στη λογική της συνδιαλλαγής με το προξενείο. «Δώσε θάρρος στο χωριάτη», λένε στα χωριά μας και είμαστε σίγουροι ότι τη γνωρίζετε κ. Πεταλωτή και λοιποί των αστικών κομμάτων, την παροιμία...
«Εγκεφαλικά νεκρή» γυναίκα ανακάμπτει επειδή ο σύζυγός της αρνήθηκε να σταματήσει την υποστήριξη της ζωής
Oι χασάπηδες γιατροί οι δήμιοι πολιτικοί και οι ανίκανοι ή αδιάφοροι "δεσποτάδες" εξαπατούν τον λαό!
Μία Αυστραλή γυναίκα που είχε χαρακτηριστεί «εγκεφαλικά νεκρή» ανέκτησε τις αισθήσεις της μετά από εβδομάδες εξαιτίας της αντίρρησης στις συστάσεις του γιατρού που ήθελε να τεθεί εκτός λειτουργίας ο αναπνευστήρας της, σύμφωνα με ρεπορτάζ της Northern Territory News χθες .
Η πενήντα έξι ετών Gloria Cruz εισήχθη στο Royal Darwin Hospital στη Βόρεια Επικράτεια της Αυστραλίας στις 7 Μαρτίου, μετά από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο στον ύπνο της. Όταν η αξονική τομογραφία αποκάλυψε ότι η Cruz πιθανότατα έπασχε από όγκο στον εγκέφαλο, υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση σε μια προσπάθεια να σώσει τη ζωή της, προσπάθεια που εξαρχής φαινόταν ότι θα είναι ανεπιτυχής...
Tani και Gloria Cruz
«Τη στιγμή που είδα τη γυναίκα μου στη ΜΕΘ σκέφτηκα ότι θα καταρρεύσει», είπε ο σύζυγός της Gloria, Tani Cruz, σύμφωνα με τους Northern Territory News. «Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι έβλεπα τη γυναίκα που έχω αγαπήσει εδώ και 27 χρόνια. Δεν ήταν η γυναίκα μου. Το πρόσωπό της ήταν πρησμένο. Τα μαλλιά της είχαν πέσει. Σωλήνες είχαν εισαχθεί στο στόμα της. Υπήρξε ένας σωλήνας στην κορυφή του κεφαλιού της. Ένας άλλος στα χέρια της. Και ήταν ξαπλωμένη σχεδόν ημιθανής».
Οι γιατροί είπαν στον κ. Cruz ότι η σύζυγός του θα πεθάνει μέσα σε 48 ώρες, χαρακτηρίζοντας την κατάσταση της «απελπιστική». Η εισήγησή τους ήταν ο αναπνευστήρας που κρατούσε την αναπνοή της να αφαιρεθεί.
Ενώ ο Cruz καθυστερούσε να λάβει αυτή την απόφαση, ήρθε σε επαφή με έναν κοινωνικό λειτουργό και ένα «Συνήγορο του ασθενή» ο οποίος τον παρότρυνε να αφαιρέσει τον αναπνευστήρα και να επιτρέψει τη σύζυγό του να πεθάνει.
«Του είπα ότι ο Θεός ξέρει πόσο πολύ την αγαπώ - που δεν θέλω αυτή να υποφέρει, αλλά δεν θέλω όμως αυτή να μας αφήσει», είπε ο Cruz. «Είμαι Καθολικός. Πιστεύω στα θαύματα».
Μετά από δύο εβδομάδες, τους επέτρεψε να αφαιρέσουν τον αναπνευστήρα, αλλά επέμεινε να παραμείνει στο στόμα της ένας σωλήνας αναπνοής έτσι ώστε να μπορεί να συνεχίσει την αναπνοή από μόνη της.
Τρεις ημέρες αργότερα, η Gloria Cruz διέψευσε τους ιατρούς εμπειρογνώμονες και ξύπνησε από το κώμα της. Σύμφωνα με τον σύζυγό της, τώρα είναι ξύπνια, κινείται, και βρίσκεται στο δρόμο προς πλήρη ανάνηψη.
«Έχουμε ισχυρή πίστη και πάντα πίστευα ότι ο Θεός θα μας βοηθήσει», λέει ο Cruz.
Ένας αυξανόμενος αριθμός εμπειρογνωμόνων έχουν αρχίσει να θέτουν υπό αμφισβήτηση τον «εγκεφαλικό θάνατο» ως κριτήριο για τον προσδιορισμό του θανάτου. Υποστηρίζουν ότι ο εγκεφαλικός θάνατος είναι ένα αυθαίρετο σύνολο κριτηρίων που αναπτύχθηκαν σε μεγάλο βαθμό για τη διασφάλιση της ευχρηστίας των οργάνων που συλλέγονται από τέτοιους ασθενείς, καθώς και για τη μείωση των ιατρικών εξόδων που συνεπάγεται η διατήρηση «εγκεφαλικά νεκρών» ασθενών στη ζωή, με την υποστήριξη της ζωής.
Μια σειρά από περιστατικά φάνηκαν να επιβεβαιώνουν την άποψη αυτή, συμπεριλαμβανομένης μιας ιδιαίτερα ανατριχιαστικής περίπτωσης κατά την οποία ένας νεαρός άνδρας που χαρακτηρίστηκε «εγκεφαλικά νεκρός» άκουγε πραγματικά τους γιατρούς να συζητούν για την αφαίρεση των οργάνων του. Λεπτά πριν οδηγηθεί στο χειρουργείο για να αφαιρεθούν τα όργανά του, ξύπνησε.
πηγή (στα αγγλικά): http://www.lifesitenews.com/news/brain-dead-woman-recovers-after-husband-refuses-to-withdraw-life-support .
Ιδού το ...παραμύθι του "εγκεφαλικού θανάτου"
'Εγκεφαλικά νεκρή' γυναίκα ξύπνησε,
μόλις η οικογένειά της αρνήθηκε
τη δωρεά των οργάνων της
(Rebecca Millette)
Η 76χρονη γυναίκα νοσηλευόταν στο Νοσοκομείο Sainte Croix de Drummondville για μια φλεγμονή των ούλων, η οποία απαιτούσε μια σύντομη εγχείρηση. Κατά τη διάρκεια της ανάρρωσής της, το προσωπικό του νοσοκομείου έδωσε στην ηλικιωμένη γυναίκα στερεά τροφή, την οποία δεν μπορούσε να καταναλώσει στο σπίτι της οικογένειάς της για κάποιο χρονικό διάστημα, και την άφησαν αφύλακτη. Η γυναίκα πνίγηκε από το φαγητό και μετά από μια ανεπιτυχή προσπάθεια για ανάνηψη, έπεσε σε κώμα...
Το Ιατρικό προσωπικό επικοινώνησε με την οικογένειά της και τους εξήγησε ότι η μητέρα τους ήταν «εγκεφαλικά νεκρή», χωρίς καμία ελπίδα ανάρρωσης. Αναφερόμενοι στα μάτια της Gauron ως ιδιαίτερα βιώσιμα, οι γιατροί ρώτησαν αν η οικογένεια θα συμφωνούσε με τη δωρεά οργάνων.
Ενώ ήταν θετική στην πιθανότητα της δωρεάς των οργάνων, η σοκαρισμένη οικογένεια ζήτησε να προχωρήσουν πρώτα σε περαιτέρω ιατρικές εξετάσεις για να αποδειχτεί ότι η Gauron ήταν πράγματι νεκρή.
Την επόμενη μέρα, η οικογένεια δοκίμασε μεγάλη έκπληξη όταν έμαθε ότι η Gauron είχε ξυπνήσει. Λίγο αργότερα, καθόταν στο κρεβάτι και έτρωγε γιαούρτι.
«Αν είχαμε αποφασίσει να δωρίσουμε τα όργανά της, θα την είχαμε σκοτώσει», είπε ο γιος της.
«Δεν μπορώ να καταλάβω πώς αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους με τέτοιο τρόπο. Αν και είναι 76 χρονών και είναι άρρωστη, δεν ήταν ανάγκη να τα υποφέρει όλα αυτά», επέμεινε η κόρη της.
Η Madeleine Gauron είναι πλέον σε θέση να φάει, να περπατήσει και να μιλήσει, και αναγνώρισε αμέσως την οικογένειά της. Τα παιδιά της έχουν αποφασίσει να κινηθούν νομικά κατά του νοσοκομείου.
Καθώς παρόμοια ανέκδοτα περιστατικά όπως της Gauron συνεχίζουν να συσσωρεύονται, ο «εγκεφαλικός θάνατος» ως θεμιτή διάγνωση πραγματικού θανάτου αμφισβητείται όλο και περισσότερο από τα εμπλεκόμενα μέλη της οικογένειας και το ιατρικό προσωπικό, ενώ πολλοί έχουν απευθύνει την κατηγορία ότι τα κριτήρια του «εγκεφαλικού θανάτου» δημιουργήθηκαν απλώς για να διασφαλιστεί ότι τα όργανα που θα συλλεχθούν θα είναι ζωντανά.
Σήμερα, περισσότεροι από τους μισούς Σουηδούς νοσηλευτές που δουλεύουν σε εντατικές μονάδες φροντίζοντας υποτιθέμενους εγκεφαλικά νεκρούς ασθενείς, έχουν αμφιβολίες σχετικά με τις μεθόδους για τον καθορισμό του εγκεφαλικού θανάτου, σύμφωνα με μια πρόσφατη έρευνα από την Sahlgrenska Academy του Πανεπιστημίου του Gothenburg.
Ενώ οι κανονισμοί απαιτούν οι Σουηδοί γιατροί να διαπιστώνουν τον εγκεφαλικό θάνατο μέσω ειδικών κλινικών δοκιμών, η περαιτέρω ανάλυση σε συνδυασμό με ακτινογραφίες εγκεφάλου γίνονται μόνο σε επιλεγμένους ασθενείς.
Η συντάκτρια της διατριβής, Anne Flodén, νοσοκόμα και ερευνήτρια του Ινστιτούτου Επιστημών Υγείας και Φροντίδας, είπε ότι η έκβαση της μελέτης ήταν προβληματική, επισημαίνοντας την ανάγκη για σαφείς κατευθυντήριες γραμμές που θα περιβάλλουν τη διαδικασία της διάγνωσης και της δωρεάς των οργάνων.
"Αυτό το πρόβλημα τέθηκε από πολλούς νοσηλευτές Μονάδων Εντατικής Θεραπείας σε αρκετές από τις μελέτες», δήλωσε η Flodén. "Ήταν απογοητευμένοι από την έλλειψη δομής και κατευθυντήριων γραμμών και, συνεπώς, κάνουν έκκληση για περισσότερη υποστήριξη από τη διοίκηση για τα θέματα αυτά."
(Πηγή αγγλικού κειμένου: http://www.lifesitenews.com/news/brain-dead-quebec-woman-wakes-up-after-family-refuses-organ-donation )
πηγή
Τα μαργαριτάρια είναι παντοτινά!Μαθητές που έγραψαν ιστορία
|
|
|
(γραπτό μαθητή σε εξετάσεις για την Ιστορία - Γυμνάσιο Κορίνθου) «Και οι Ρώσοι ανέδειξαν μεγάλους ποιητές όπως ο Πούσκας, ο Λένιν, ο Τρότσκι και ο Ιβάν ο Τρομακτικός. Από την ποίηση αυτή σώζεται σήμερα η Σιβηρία με την παγωμένη λίμνη των Κύκλων που ο Τσακ Κόφσκι την έκανε παλέτα».
(γραπτό μαθητή σε εξετάσεις για την Ιστορία - Γυμνάσιο Θηβών) «Όταν ο Οδυσσέας γύρισε πίσω στην Ιθάκη, βρήκε τους είκοσι ανεμιστήρες και την Πηνελόπη να τους δουλεύει στο φουλ».
(γραπτό μαθητή σε εξετάσεις για την Ιστορία - Γυμνάσιο Κορίνθου 1989) «Η επανάσταση του '21 έγινε πριν από 1821 χρόνια. Σήμερα γιορτάζουμε την τελική του πτώση».
(από Έκθεση για τη Ρωσία μαθητή του Γυμνασίου Καρδίτσας, 1991) «Η μάνα του Ρασπούτιν ήταν η Ρασπουτάνα, τεραστίων διαστάσεων Ρωσίδα της Σιβηρίας».
(από την Έκθεση ιδεών υποψηφίου στη Σχολή Αστυνομίας, 1992) «Οι Δέκα Εντολές γράφτηκαν από τον Σινά και παραδόθηκαν στον Μωυσή στην Πλάκα. Ήταν όλες πέτρινες, αλλά σαφέστατες».
(από διαγωνισμό στα Θρησκευτικά - Λύκειο Ξάνθης 1991) «Το ακριβώς αντίθετο της Αγίας Τριάδας είναι η Διαβολική Τριάδα, πυρ, συν γυναιξί και θάλασσα. Πράγματα του Σατανά».
(από Έκθεση του μαθητή του Γυμνασίου Αργοστολίου, 1992) «Ο Ε. Λύτης και ο Σ. Εφέρης είναι και οι δύο Έλληνες ποιητές κατηγορίας νόμπελ».
(υποψήφιος στη Σχολή Αστυνομίας, 1991) «Ο Κουστώ είναι ένας σύγχρονος Οδυσσέας, αλλά που δεν κατοικούσε στην Ιθάκη, και για το λόγο αυτό οι περιπέτειές του δεν λέγονται Οδύσσειες αλλά Κουστωδίες».
(από Έκθεση μαθητή του Γυμνασίου Ζωγράφου, 1990) «Η επανάσταση στις Ινδίες είχε αρχηγό και σύμβολο το Γάντι του Μανχάταν».
(από διαγωνισμό στη Γεωμετρία, Γυμνάσιο Ιωαννίνων, 1982) «Το τρίγωνο που φέρει δύο γωνίες λέγεται διαγώνιον».
(μάθημα Γεωγραφίας, Λύκειο Χανίων, 1990) «Πρωτεύουσα της Κεϋλάνης είναι η Λίπτον Τι».
(Γυμνάσιο Καβάλας) «Ο γλάρος είναι αποδημητικό πουλί. Το καλοκαίρι πάει στην παραλία, το χειμώνα στις ακτές. Ενδιαμέσως στους σκουπιδότοπους και λιμάνια».
(Γυμνάσιο Ηρακλείου, 1991) «Ο κύκλος είναι μία στρογγυλή γραμμή, χωρίς συνδέσεις, ενωμένη με τέτοιο τρόπο που δεν μπορείς να καταλάβεις που αρχίζει και που τελειώνει».
(Γυμνάσιο Καρδίτσας, 1989) «Ο κύκλος δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος, εκτός αν σταματήσεις το διαβήτη».
(Υποψήφια νοσοκόμα, Νοσοκομείο Αγρινίου) «Η ελονοσία καταπολεμήθηκε και εξαφανίσθηκε δια των προσπαθειών της επιστήμης. Και η γρίπη; Πέρα βρέχει».
(Γυμνάσιο Κιλκίς, 1992) «Το εκτάριον βρίσκεται ακριβώς μεταξύ πενταρίου και επταρίου».
(από γραπτό υποψηφίου υπαξιωματικού του Π.Ν., Σούδα 1986. Απάντηση σε ερώτημα για την ελληνική πανίδα και χλωρίδα) «Η μαρίς (κοινώς μαρίδα) είναι ένας απολύτως εύγευστος ιχθύς, ο οποίος τρώγεται τελείως (εν τω συνόλω του), κυρίως τηγανητός. Η μαρίς, όπως και η γαρίς (κοινώς γαρίδα) δεν εξημερούται. Ζει δε πάντοτε και αύτη εις αγέλας και εις αγρίαν κατάστασιν, πλην όμως δεν είναι ουδόλως επικίνδυνος κατά την θήρευσιν -όπως π.χ. η φάλαινα- και ούτω δια την θήραν της δεν παρίσταται ανάγκη χρησιμοποιήσεως μαριδοθηρευτικών, όπως παρίσταται ανάγκη χρησιμοποιήσεως φαλαινοθηρευτικών δια την θήραν της φαλαίνης. Οι μαρίδες ζουν εν γένει μίαν περιορισμένην, ήσυχον και χωρίς μεγάλας απαιτήσεις και συγκινήσεις ζωήν, τρεφόμεναι αποκλειστικώς με μικροοργανισμούς, είναι δε παντελώς άκακοι. Εφ'όσον δεν έτυχε μέχρι σήμερον να αναφερθεί ουδεμία περίπτωσις επιθέσεως ακόμη και εξαγριωμένης μαρίδος εναντίον ανθρώπου».
Αναμνήσεις από την Σμύρνη.
Σπάνιο Ντοκουμέντο για την Σμύρνη.
Οι συγκλονιστικές αυτές εικόνες παρέμειναν επί 60 και πλέον χρόνια στο διαμέρισμα του κινηματογραφιστή...
Ο George Magarian, γεννημένος το 1895 σπούδασε στο "Αμερικανικό Κολλέγιο" στο Ικόνιο της Τουρκίας.
Αργότερα, διατέλεσε διευθυντής της ΧΕΝ (Χριστιανική Ένωση Νέων, ΧΑΝΘ για τη Θεσσαλονίκη, ή αλλιώς γνωστή ως YMCA), στο παράρτημα του Ικονίου.
Αν και η ΧΑΝΘ δεν είναι φιλανθρωπική οργάνωση, την περίοδο των γεγονότων στη Μικρά Ασία, το 1922, οργάνωσε δομές ανακούφισης των θυμάτων της τραγωδίας αυτής. Ο George Magarian, την ίδια στιγμή που συμμετείχε στα γεγονότα αυτά, την ίδια στιγμή, με μια μηχανή 35 mm, κινηματογράφησε πολλές σκηνές της ανθρωπιστικής καταστροφής, στη Σμύρνη, στην Αθήνα και στον Πειραιά.
Οι συγκλονιστικές αυτές εικόνες παρέμειναν επί 60 και πλέον χρόνια στο διαμέρισμα της συζύγου του, στη Νέα Υόρκη। Όλοι αγνοούσαν την ύπαρξή τους, έως ότου το 2008 ο εγγονός του βρήκε το μοναδικό αυτό ντοκουμέντο, το έσωσε από τη φθορά του χρόνου, και έτσι, είμαστε τώρα σε θέση να δούμε αυτά τα μοναδικά σπαράγματα της μνήμης.
πηγή
Άγιος Φανούριος ο Μεγαλομάρτυς
Οὐράνιον ἐφύμνιον ἐν γῇ τελεῖται λαμπρῶς, ἐπίγειον πανήγυριν νῦν ἑορτάζει φαιδρῶς, ἀγγέλων πολίτευμα. Ἄνωθεν ὑμνῳδίαις εὐφημοῦσι τούς ἄθλους, κάτωθεν Ἐκκλησία, τήν οὐράνιον δόξαν, ἥν εὗρες πόνοις καί ἄθλοις τοῖς σοῖς, Φανούριε ἔνδοξε.
Στη γη τελείται με λαμπρότητα ως ουράνια επωδός (η εορτή), και τώρα εορτάζει με χαρά την επίγεια εορτή, το σώμα των αγγέλων. Με υμνωδίες ευφημούν (οι άγγελοι) τους άθλους στον ουρανό, στη γη (ευφημεί) η Εκκλησία, που βρήκες την ουράνια δόξα με τους πόνους και τα μαρτύριά σου ένδοξε Φανούριε.
Παρασκευή 26 Αυγούστου 2011
Προπαραμονή τής Παναγίας με τον γ.Παΐσιο
Πέμπτη 13 Αυγούστου, προπαραμονή της Παναγίας. Πάντα με το παλαιό ημερολόγιο. Ξύπνησα στις 6 το πρωΐ. Βαρεια μέρα σήμερα. Συννεφιά, ζέστη, υγρασία. Το πρωϊνό μας, πλούσιο: τσάϊ, καφές, ψωμί, μαρμελάδα, μέλι, γλυκό κερασάκι. Πολύ γεμάτο από πηγαία φιλόξενα αισθήματα. Oτι είχαν οι άνθρωποι, τα βγαλαν. Ο.τι είχαν στα ντουλάπια τους, ό,τι είχαν στις καρδιές τους. Μαζί με την ευλογία παίρνουμε την ευγνώμονα άνάμνηση τής αβραμιαίας φιλοξενίας του π. Χρυσοστόμου καί αναχωρούμε στίς 9:30 π,μ.
Συγκινήθηκα αλλά δεν αναπαύθηκα.Κάτι άλλο περίμενα. Ό καιρός ελαφρώς ξεμπούκωσε.Αμυδρός ήλιος καί ατμοσφαιρική θολουρα. Στόχος μας ό π. Παΐσιος. Τα μάτια αχόρταγα ρουφούν. Το μυαλό άκατάπαυστα δουλεύει. Σήμερα θά δούμε αυτό που ως τώρα φανταζόμασταν. Θεέ μου! τί γλυκεία αίσθηση δεν μου δημιουργούσε αυτός ό πόθος του αυθεντικού ασκητισμού μέσα μου! Πέρασαν τρία τέταρτα πορείας. "Ηδη είμαστε αρκετά κοντά. Θέλω φοβερά να δω, αλλά δεν θελω καθόλου να μιμηθώ. Αυτό είναι μόνο για να το θαυμάσω- όχι για να το κάνω. Αρνούμαι να το δεχθώ, έστω καί ως υποψία ή απόμακρο ενδεχόμενο μέσα μου. Αυτό αποκλείεται. Εγώ θα γίνω επιστήμονας! Θέλω να κατακτήσω αυτήν τήν ζωή. Αυτήν πού βλέπω. Για την άλλη ...; «έχει ό Θεός»!
Σε λίγο, να 'σου καί φαντάζει το ταπείνό καλυβάκι του π. Παϊσίου. Απέχει περίπου δεκαπέντε λεπτά. Ή στέγη του από λαμαρίνα. Ένα κυπαρίσσι ακριβώς δίπλά του σε υποβάλλει. Είναι κάπως πιο χαμηλά από μας. Μπορεί όμως καί να 'ναι το ψηλότερο σημείο της γης! ...; Κατεβαίνουμε το μονοπάτι με τα πόδια καί τό ανεβαίνουμε με την ψυχή. Δεν μιλούμε μεταξύ μας. Σάν κάτι μυστηριακό να προσδοκούμε. Κι εδώ έχει απόλυτη ησυχία κι ας ακούγονται πουλάκια ή τζιτζίκια ή το θρόισμα των φύλλων. Αυτή ή ησυχία δεν είναι παράξενη ή ασυνήθιστη μόνο, αλλά αναδίδει μια βαθειά αίσθηση μυστηρίου. Δεν σε προκαλεί για απόλαυση, αλλά σου δημιουργεί κατάνυξη. Δεν ξεκουράζει, αλλά αφυπνίζει. Σιωπάς καί τα πάντα μέσα σου λειτουργούν τόσο έντονα όσο ποτέ. Αγωνιάς, αλλά εΐσαι πρωτόγνωρα ειρηνικός. Προσδοκάς ...;
Όχι, ή ησυχία εδώ δεν έχει καμμία σχέση με την ησυχία των Καρυών μετά την δύση του ηλίου, ούτε πολύ περισσότερο με την ησυχία της Δάφνης μετά την αναχώρηση του λεωφορείου. Οι άλλες ησυχίες σε κάνουν να μην ακούς τίποτε. Αυτή σου γεννά νέες ακοές, σου φέρνει μηνύματα καί μελωδίες πού είναι του άλλου κόσμου. Μέσα σ' αυτήν την ησυχία ακούς τους χτύπους της καρδιάς σου, κατανοείς τα βάθη σου- αντιλαμβάνεσαι τα βάθη Του, ακούς αυτά πού «ους ουκ ήκουσε»(Α' Κορ. β' 9), «άρρητα ρήματα» (Β' Κορ. ιβ' 4). Κάτι ακούγεται εδώ πού δεν ακούγεται πουθενά άλλου.
Να! Βρισκόμαστε κιόλας έξω από την πόρτα της καλύβης. Της καλύβης του Τιμίου Σταυρού. Έξω από το άσκητήριο του π. Παϊσίου. Έχω φόβο. Αυτό κυριαρχεί μέσα μου. Το καταλαβαίνω. Άλλα απροσδιόριστο φόβο. "Ανομολόγητο δέος καί ανέκφραστο θαυμασμό. Χτυπάμε διακριτικά, αν καί κάπως επίμονα, την πόρτα της αυλής. Ένα σίδερο κάνει πολύ καλύτερη δουλειά από τα σύγχρονα ηλεκτρικά κουδούνια. Περνούν πέντε λεπτά. Απόκριση καμμία. Μπορεί καί να μη μας ανοίξει. Αυτό, λένε, είναι το πιο πιθανό. Συνήθως δεν διακόπτει την συνομιλία του με τον Θεό. Εμείς πάντως ελπίζουμε. Ψιθυρίζουμε μεταξύ μας. Δεν τολμούμε να μιλήσουμε πιο δυνατά άπ' όσο χρειάζεται για να ακουγόμαστε. Ούτε αποφασίζουμε να ξαναχτυπήσουμε. Χωρίς αμφιβολία το πρώτο χτύπημα ακούστηκε μέσα στην υποβάλλουσα ησυχία. Ή επανάληψη του θα την μόλυνε με τον εγωισμό καί την ανυπομονησία μας. Ό γέροντας σίγουρα προσεύχεται, αφού αδιαλείπτως αυτό κάνει.
Το χτύπημα δεν είναι για να ακούσει αυτός, αυτός ακούει. Είναι για να ζητιανέψουμε έμεϊς. Να ζητήσουμε πριν εκείνος δώσει, όχι να λάβουμε χωρίς την ταπείνωση της αιτήσεως. Προκρίνουμε την αναμονή. Περιμένουμε άλλο ένα πεντάλεπτο. Μόλις αποφασίζουμε να ξαναδοκιμάσουμε, να, κάτι ακούγεται, μια πόρτα πού ανοίγει. Καί κάποιος φαίνεται. Εΐναι αυτός πού κρύβεται καί μόλις τώρα φανερώνεται.
«Δόξα σοι, ό Θεός», ακούν τ' αυτιά μου την φωνή του. «Δόξα σοι, ό Θεός», ακούει κι ή καρδιά μου την φωνή της. Μας άνοιξε, είπα ανακουφιστικά, αν καί με κάποιον φόβο, μέσα μου. Έρχεται αργά καί σταθερά, σιωπηλός. Ανοίγει την πορτούλα. Στόν χαιρετισμό μας «ευλογείτε», ή τρεμάμενη από την κατάνυξη καί ασθενική από την σπάνια χρήση φωνή του απαντά: Ό Κύριος. Περάστε.
Ρίχνω μια βαστική ματιά επάνω του. Ούτε άντεξα, ούτε τόλμησα για δεύτερη. Ή καρδιά μου χτυπά γρήγορα. Έχω περιέργεια να ανακαλύψω το μυστήριο της άγιωσύνης του. Και φόβο,να μην άποκαλύψει το μυστικό της άμαρτωλότητός μου. Αυτός κρύβεται από ταπείνωση,εγώ απο εγωισμό. Μπαίνουμε στο απέριττο καλυβάκι, τον. Ολα μικρά. Οί πόρτες στενές καί χαμηλές.Τα ταβάνια επίσης χαμηλά. Άκομη καί οι γεωμετρικές διαστάσεις έχουν ταπείνωση εδώ. Προχωροϋμε στο έκκλησάκι του. Το τέμπλο απλό, σανιδένιο. Εικόνες ρώσικες αναγεννησιακές, από σκέτο χαρτί, στερεωμένες με πινέζες και καρφιά στο πλαίσιο πού δημιουργεί το σανίδι του τέμπλου, δίχως ξύλινη πλάτη. Με λίγη πίεση σχίζονται. Όλα στα όρια της φυσικής αντοχής καί άναγκαιότητος,
Εμείς προσκυνούμε καί ό π. Παϊσιος συνοδεύει ισοκρατώντας:«Δόξα σοι ό Θεός», «Κύριε έλέησον». Μου έκανε εντύπωση ότι, ενώ σ' όλες σχεδόν τις εικόνες τα χέρια των αγίων ήταν λειωμένα, στην εικόνα του Κυρίου, τα πόδια Του ήταν σβησμένα. Κάποια άλλη φορά, έκλεψα την ευκαιρία καί του φανέρωσα την παρατήρηση μου. Μου είπε τότε: «Στό πρόσωπο φιλούμε με αγάπη, στα χέρια από σεβασμό, στα πόδια φιλούμε μόνο με συντριβή. Τον Θεό δεν Τον άσπαζόμεθα στο πρόσωπο, όταν υπάρχουν τα πόδια Του. Τους αγίους τολμούμε να τους φιλήσουμε στα χέρια. Τον Χριστό όμως μόνο στα πόδια αντέχουμε να Τον ασπασθούμε. Καί έτρεχαν τα μάτια του ...;»
Έξω από το καλύβι ό τάφος του παπα-Τύχωνα, γέροντος του π. Παϊσίου, πού είχε κοιμηθεί προ τριετίας. Δύο-τρείς ρίζες δενδρολίβανο. ένα κλήμα κι ένα κυπαρίσσι από αυτά πού μόνο πού τα βλέπεις σου ανεβάζουν την ψυχή στον ουρανό.
Μπαίνουμε στο άρχονταρίκι του, στο καθιστικό του, δύο επί δυόμισυ περίπου μέτρα. Όχι μεγαλύτερο. Μια φυσική προεξοχή στην ρίζα του τοίχου, με μια καφέ στρατιωτική κουβέρτα έπάνω της.παίζει το ρόλο του καναπέ. Το κέρασμα του, νερό καί λουκούμι. Περιμένουμε κάτι να μας πει. Αυτός τίποτε, ήρεμα σκυμμένος, πλέκει ένα κομποσχοίνι χωρίς να βγάλει λέξη για αρκετή ώρα. Κάποιος σπάει την σιωπή. Δεν θυμάμαι τί ακριβώς ρώτησε. Θυμάμαι μόνο το πώς ό γέροντας με την τρεμουλιαστή φωνή του περιέγραφε την αγάπη του Θεού πρώτα, καί πώς ή αίσθηση της γεννά καί την δική μας αγάπη σ'Αυτόν. Όλα τα παρουσίαζε τόσο γλυκά. Μιλούσε για τα γλυκίσματα του Θεού, την λιακάδα της παρουσίας Του, την αρχοντιά των αγίων, την λεβεντιά των μαρτύρων καί το δικό μας φιλότιμο.
Μέσα σ' αυτήν την ατμόσφαιρα, μι ανάλογο τόνο, ρυθμό καί λεξιλόγιο, περιέγραφε το μεγαλείο της προσευχής ως αίσθησης της παρουσίας του Θεού καί κίνησης της δικής μας αγάπης προς Αυτόν. Εγώ μόνο άκουγα. Ρουφούσα με μάτια, αυτιά καί σκέψη ο,τι μπορούσα, κυρίως πέραν από όσα έλεγε ή έδειχνε. Το υφός του εννοούσε, ασφαλώς, περισσότερο από τον λόγο του. Αυτό έλεγε όσα αυτός έκρυβε. Οί ερωτήσεις γίνονταν έτσι για τις ερωτήσεις. Εγώ δεν άνοιξα το στόμα μου, πήρα όμως την απόφαση να ξαναπάω με συγκεκριμένο ρεπερτόριο έρωτήσεων. Διψούσα για το πέραν του συμβατικού, του ηθικά σωστού, του μετρίου. Είχα βαρεθεί τους τσελεμεντέδες της πνευματικής ζωής. Εδώ ήταν εμφανές το αυθεντικό και μερακλίόικο. "Εφτιαχνε δικά του φαγητά, πού έγλειφες τα δάχτυλα σου. Δεν άκουγε μόνο τα «άρρητα ρήματα» της ησυχίας, αλλά μέσα στην αφάνεια του ό άνθρωπος αυτός φανέρωνε. Εδώ άκούς τα άρρητα καί βλέπεις τα αθέατα. Κάθε ασκητήριο είναι σαν ένα βαθύ πηγάδι. Από κει μέσα το εξηγούν οί Φυσικοί- μπορεί καταμεσήμερο να δείς καί τ'άστρα. Όπως τα τοιχώματα του πηγαδιού απορροφούν τίς ανακλώμενες επάνω τους ακτίνες του ηλίου, έτσι καί ό τόπος της ασκήσεως απορροφά κάθε ήχο, εικόνα ή μέριμνα, δίνοντας στον ασκητή την δυνατότητα να ακούει, να βλέπει καί να σκέπτεται καθαρά καί απερίσπαστα. Πολύ ευγενικά καί χαριτωμένα, μας έδωσε να καταλάβουμε ότι έπρεπε να πηγαίνουμε. Ήδη εμείς βιαζόμασταν. Βγήκαμε στην αυλή. Εκείνος επιστρέφει να μας φέρει ως ευλογία από ένα κομποσχοινάκι πού ό ίδιος έπλεξε. Δίπλα μας, στην κουφάλα ενός δένδρου, διακρίνω ένα γυάλινο βάζο με φουντούκια ωμά. Επάνω έγραφε «ευλογία». Τα πάντα εδώ προσφέρονται ως ευλογία.
Έρχεται μαζί μας να μας δείξει ένα μονοπάτι για να συντομεύσουμε τον δρόμο μας. Τον άποχαιρετούμε. Παίρνουμε την ευχή του κα ξεκινούμε. Σκέψεις πολλές ζάλιζαν τον νου μου. Μήπως πήγαμε φιλοπερίεργα καί όχι από δίψα; Μήπως τελικά έχασε τον χρόνο του μαζί μας; Από την δική μας ζωή εξαρτάται ή αξία του δικού του χρόνου. Γύρισα πίσω να κλέψω μια ματιά, να δω εστω την ράχη του. Εΐχε εξαφανισθεί. Βιαζόταν να επιστρέψει στην προσευχή του!
Στόν π. Πάίσιο πήγα καί το 1976 με έναν συμφοιτητή μου. Καί τότε θυμάμαι την χάρη καί την γλύκα των λόγων του.
-Τί σπουδάζετε, παλληκάρια; μας ρώτησε.
-Φυσική, του απαντούμε.
-Καί οί δύο φυσικοί είστε;
-Ε, τότε πρέπει να μάθετε καί την φυσική της μεταφυσικής. Ξέρετε για την πνευματική διάσπαση του ατόμου; Όταν γνωρίσουμε τον εαυτό μας, όταν δηλαδή φθάσουμε σε αυτογνωσία, τότε γίνεται ή διάσπαση του ατόμου μας. Αν δεν ταπεινωθούμε ωστέ να διασπάσουμε το άτομο μας. δέν θά βγεί ή πνευματική ενέργεια πού χρειάζεται για να ξεπεράσουμε την βαρύτητα ης φύσεως μας. Μόνον έτσι, παλληκάρια, θά μπορέσουμε να διαγράψουμε πνευματική τροχιά.
Τι ωραίος αιφνιδιασμός! Μας μίλησε τήν γλώσσα μας με την γλώσσα του.
Η πνευματική ζωή είναι εύκολη, μας είπε. «Ό ζυγός μου χρηστός καί το φορτίον μου έλαφρόν εστί» (Ματθ. ια' 30), λέγει ό Κύριος.
Μα «στενή ή πύλη καί τεθλιμμένη η οδός» (Ματθ. ζ' 14), του αντιλέγει ο φίλος μου χαριτωμένα καί ευγενικά.
Τα ξίγγια, ευλογημένε, την κάνουν στενή. Πέταξε τα καί θα δεϊς πόσο εύκολα είναι τα πράγματα. Ή αγάπη μας πρέπει να είναι ίδια πρός όλους. Μόνο τότε είναι αγάπη Θεού.Αν αγαπούμε κάποιους περισσότερο καί άλλους λιγότερο, πρέπει να ύποψιασθούμε εγωισμό. Όσο ξεχνούμε τον εαυτό μας, τόσο αγνωρίζουμε στην ζωή μας τίς εύλογίες του Θεού. Καί τί δεν μας δίνει ό πανάγαθος Θεός! (Τί ζεστά καί γλυκά πού το είπε αυτό το «πανάγαθος»!) Ώρες ώρες νοιώθουμε τα κόκκαλα της υποστάσεως μας σαν κέρινα, να μην αντέχουν το βάρος των δωρεών Του. Κάτω από την αγάπη του Θεού τα πάντα λυγίζουν. Δίπλα της όλα λειώνουν.
Μας μίλησε καί για τα θαυμαστά της προσευχής καί της χάριτος του Θεου, πώς γνώρισε κάποιον μοναχό πού με απλότητα, βασιζόμενος στην αγιογραφική ρήση καί στον λόγο του Κυρίου ότι έχει δώσει στους δικούς Του την εξουσία «του πατεΐν επάνω οφεων καί σκορπιών» (Λουκ. ι' 19), αυτός έπιανε δηλητηριώδη φίδια με τα χέρια του καί τα πετούσε έξω από την μάνδρα δίχως κανέναν φόβο.
Επίσης για κάποιον πού ή χάρις του Θεοϋ κατά τίς στιγμές της προσευχής του τον μετέφερε σε μάκρυνα μέρη, οπού έπιτελοϋσε θαυμαστά έργα καί φανέρωνε την δύναμη του Θεού, καί μετά τον επέστρεφε. Αυτός κάποτε, όταν ξύπνησε, βρήκε ένα λουλούδι πού μόνο στην Κασπία φύεται. Εκεί τον είχε πάει ό Θεός.
Μ' όλα αυτά έσπαζε ό γέροντας το κέλυφος του ορθολογισμού μας. Δημιουργούσε υποψίες άλλου φρονήματος ζωής. Μια υποψία όμως δεν κατάφερε να γεννήσει μέσα του. Την υποψία της κλήσεως μου. Εγώ επίμονα αρνιόμουν να δω προς αυτήν την κατεύθυνση ...; Ύστερα από δώδεκα χρόνια, το 1988, βρέθηκα στο Όρος με σύμμαχο την κλήση μου αυτήν την φορά. Είχε ένα κατάξερο καλοκαίρι. Για μήνες δεν είχε πέσει ούτε μία σταγόνα βροχής. Οι πηγές, τα ρυάκια είχαν στερέψει,οι βρύσες είχαν στεγνώσει. Κανενός τα κηπευτικά δέν μπορούσαν να αναπτυχθούν. Έβλεπες τίς ντοματιές καί καμμιά δέν ξεπερνούσε το ένα μέτρο ύψος. Σάν φυματικές κοπέλλες κρέμονταν από τα στηρίγματα τους δημιουργώντας ένα θέαμα αποκαρδιωτικό. Το ίδιο καί χειρότερα οι πιπεριές, οί κολοκυθιές καί οί αγγουριές. Εξαίρεση ο κήπος του π. Παϊσίου. Αυτός δεν φιύτευε άπ' όλα τα λαχανικά. Μόνον αυτά πού δέν χρειάζονταν μαγείρεμα, μια πού το ασκητικό του πρόγραμμα δεν μπορούσε να συμπορευθεί με κάτι τέτοιο. Έβαζε εννέα ρίζες ντοματιές και μια αγγουράκια. Οί απότιστες ντοματιές του, την χρονιά εκείνη, ξεπερνούσαν τα δυο μέτρα- όσο τους έλειπε το νερό, τόσο κέρδιζαν σε ύψος. Οί δέ ντομάτες του ήταν σαν μικρά πεπόνια. Έκθαμβος άντίκρυζα το θαύμα. Το ζών ύδωρ της θεϊκής χάριτος αντικαθιστούσε την αναγκαιότητα του νεροϋ της φύσεως. Με το ελάχιστο νεράκι καί την πολλή μας προσδοκία στον Θεό. Τον παρακαλούμε πνευματικά καί μεταμορφώνει την φύση.
Όσο ή λογική αύτού του κόσμου καί η παχύτητα της επιγειότητος συστέλλονται μέσα μας, τόσο ζωντανότερος καί αληθινότερος προκύπτει ό Θεός καί στην ατμόσφαιρα της ψυχής μας καί στο περιβάλλον της ζωής μας.
Αστειευόμενος μ' έβαζε ανάμεσα στα φυτά καί μου έλεγε: - Κρίμα, καί νόμιζα πώς είσαι ψηλός. Εδώ σε ξεπερνούν καί οί ντοματιές μου. Καί πού να τις πότιζα κιόλας!
Από τις ντοματιές του π. Παϊσίου παρηγορήθηκε ολόκληρη ή περιοχή, όλα τα κελλιά. Δεν ξέρω τελικά αν τρεφόμασταν με ντομάτες, σίγουρα όμως γευόμασταν την ευλογία του Θεού. Αυτός πού ήθελε τα λίγα, απολάμβανε τα πολλά. Μια τέτοια εμπειρία πώς κανείς να την ξεχάσει; Αυτά τα βιώματα αρδεύουν καί τις πιο χέρσες ψυχές των Αγιορειτών καί τις αναγκάζουν στους άνυδρους καιρούς μας να παράγουν με θαυμαστό τρόπο τους πιο χυμώδεις καί ευγευστούς καρπούς της εποχής μας. «Αυτών ή πίστις καί ζωή την οικουμένην στηρίζει».
Μου έλεγε συχνά ότι, όταν επισκέπτεται ό Θεός την καρδιά, ό άνθρωπος γίνεται τόσο λεπτός καί απαλός στην σχέση του με την φύση, πού δεν την ενοχλεί, οΰτε αμύνεται απέναντι της, δεν σπάει ένα λουλουδάκι, δεν πατάει μια τσουκνίδα, δεν σκοτώνει ένα μυρμήγκι, δεν διώχνει απότομα μια μύγα, αλλά σέβεται το σπασμένο κλαδάκι, το άκαρπο δένδρο, το ενοχλητικό ζωύφιο, το απειλητικό ζώο. Όταν συναντήσεις ένα θηρίο ή ένα φίδι, αν το αγαπάς έτσι, δεν θα σε πειράξει, σε αγαπά κι εκείνο. Γίνεσαι φίλος της κτίσης καί αυτή σου ανταποδίδει την αγάπη καί την εμπιστοσύνη. Την σέβεσαι στον στεναγμό καί στην αδυναμία της,την ποτίζεις με προσευχή καί αυτή σου άπαντα με θαυμαστούς καρπούς.
Οι ντομάτες, η συγκομιδή πού παίρνεις, δεν είναι συνέπεια μιας φυσικής νομοτέλειας, αλλά απόδειξη της ευλογίας του Θεου. Έτσι μεταμορφώνεται το περιβάλλον σε ναό καί οί νόμοι αντικαθίστανται από το θαύμα καί την θεϊκή παρέμβαση. Αυτή είναι ή ασκητική οικολογία. Ό π. Παΐσιος του 1988 καί οί ντοματιές του επαλήθευαν τα λόγια της γλυκόηχης διδασκαλίας του, του 1976 και επιβεβαίωναν τις βαθειές εντύπωσεις πού χάραξαν την υπόσταση μου κατά τι ευλογημένη εκείνη συνάντηση του 1971
Θυμάμαι, τότε, δεν είχα ανάγκη να τον βλέπω ούτε ακόμη καί να τον άκούω. Μου αρκούσε ή αίσθηση ότι βρέθηκα δίπλα σ' έναν υπερβατικό άνθρωπο, γνώρισα έναν ασκητή, αντάμωσα έναν άγιο.
(Από το βιβλίο:"'Άγιον "Ορος, το ύπέρτατο σημείο της γης" Έκδ। Καστανιώτη, Αθήνα 2000)
Η υπόθεση Στρως Καν, πλήρης απαξίωση του αμερικανικού δικαστικού συστήματος
Όλα τελείωσαν “κατ’ ευχήν” για τον ίδιον, ο οποίος μπορεί πλέον να επιστρέψει στη Γαλλία και να προσπαθήσει να ξαναβάλει στην καρδάρα το χυμένο πολιτικό γάλα. Υπάρχει τέτοια πιθανότητα; Το γεγονός ότι έκανε τις πρώτες του δηλώσεις, μετά την αθώωσή του, στα Γαλλικά, μιλώντας κατευθείαν στο συλλογικό υποσυνείδητο των Γάλλων, δείχνει πόσο γάτος πολιτικός είναι – συνεπώς τίποτα δεν πρέπει να αποκλείεται.
Αλλά, σε ό,τι αφορά το πολιτικό του μέλλον, ας κόψει το λαιμό του. Εμάς μας ενδιαφέρει να θυμίσουμε στους θαυμαστές του αμερικάνικου νομικού πολιτισμού αυτή τη φωτογραφία: τότε που ένας αθώος (επισήμως, πλέον) διασυρόταν σε όλον τον πλανήτη, με πλήρη αδιαφορία των υπευθύνων για τις πιθανές συνέπειες! Καμάρωναν κιόλας για την αρκουδιά τους, να μην δίνουν ούτε δεκάρα τσακιστή για το τεκμήριο της αθωότητας!
Βέβαια, η απόλυτη ξεφτίλα για το αμερικάνικο σύστημα, θα είναι η εκλογή του μπάρμπα- Δομίνικου στην Προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας – ειδικά όταν θα κάνει την πρώτη επίσημη επίσκεψή του στον Ομπάμα.
πηγή
ΞΕΝΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΒΟΜΒΑ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ
Δημοσιεύουμε σήμερα μια άποψη, που αποκαλύπτει τον τρόπο με τον οποίο θα παραμεριστούν όλοι οι καθηγητές που εμπνέουν σήμερα τον πατριωτισμό στους φοιτητές τους και θα αντικατασταθούν από τους ...γνωστούς άγνωστους νεοταξίτες σε λίγα χρόνια. Ο αφέντης Ερντογκάν έρχεται από την ....κερκόπορτα που άνοιξε στα ελληνικά πανεπιστήμια το νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου:
πηγή
ΡΟΦΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟΣ ΜΕ ΑΣΠΡΗ ΣΑΛΤΣΑ
| ||||||
| ||||||
(μοναχού Επιφάνιου)
ΥΛΙΚΑ ( για 8 -10 μερίδες)
|
Ξελεπιάζουμε τον ροφό,αφαιρούμε τα εντόσθια και τα βράγχια και κόβουμε σε φέτες,πάχους πέντε ή έξι εκατοστών.Πλένουμε καλά τα κομμάτια και αφαιρούμε με προσοχή όλα τα αίματα,ξαναπλένουμε και τα τοποθετούμε σε σουρωτήρι,για να στραγγίσουν. Τα αλατίζουμε κατόπιν με χονδρό αλάτι.Το ψάρι μας πρέπει να παραμείνει στο αλάτι επί τρεις ή τέσσερις ώρες τουλάχιστον ή να το ετοιμάσουμε απο την προηγούμενη ημέρα.Στη δεύτερη περιπτωση,φυλάγουμε τον ροφό μας στο ψυγείο (μαζί με το σουρωτήρι) βάζοντας ένα σκεύος (συνήθως ταψί) από κάτω για να μαζέψει τα ζουμιά του.
ΠΡΟΣΟΧΗ! Δεν αφαιρούμε την πέτσα του ροφού.
Παλαιότερα χρησιμοποιούσαν χάλκινους ταβάδες,όμως τώρα που βρίσκουμε τέτοιους μόνο για διακόσμηση,χρησιμοποιούμε ταβάδες αλουμινίου.Επιμένω ταβά και όχι κατσαρόλα βαθιά ή κάποιο ανοξείδωτο ανάλογο σκεύος,γιατί τότε θα κολλήσει το φαγητό μας.
Τοποθετούμε τα κομμάτια του ροφού στον ταβά με τέτοιον τρόπο ώστε να καλύπτεται όλος ο πυθμένας του.Καλό θα είναι να βάλουμε και το κεφάλι του ροφού μαζί με τις φέτες,για να γίνει το ψάρι μας ποιο νόστιμο και να δέσει καλύτερα η σάλτσα.Προσθέτουμε κρύο νερό ,ώσπου να σκεπαστεί το ψάρι μας καλά,όχι περισσότερο , γιατί δε θα δέσει το ζουμί.Κατόπιν το βάζουμε σε πολύ δυνατή φωτιά.Όταν ξεκινήσει το βράσιμο,το ξαφρίζουμε με μία τρυπητή κουτάλα και προσθέτουμε τα κρεμμύδια,τα οποία έχουμε ψιλοκόψει σε πολύ πολυ λεπτές φέτες,καθώς και τα σκόρδα(ολόκληρες οι σκελίδες), ενώ συγχρόνως ρίχνουμε και το λάδι.
Για να έχουμε καλύτερα αποτελέσματα,μπορούμε να κάνουμε νωρίτερα τα κρεμμύδια μας κρεμμυδόζουμο.Σ’αυτήν την περίπτωση, αφού στρώσουμε το ψάρι στον ταβά,ρίχνουμε το κρεμμυδόζουμο,το οποίο πρέπει να είναι κρύο, και συμπληρώνουμε με επίσης κρύο νερό όπως προαναφέραμε.
Προσθέτουμε το πιπέρι σε σπυριά και αφήνουμε να βράσει το ψάρι σε δυνατή φωτία επί μία ώρα περίπου. Κατόπιν χαμηλώνουμε στο μισό τη φωτιά μας και κουνάμε κάπου κάπου τον ταβά (χωρίς να ανακατέψουμε με κουτάλα τα κομμάτια) για να μην κολλήσει το ψάρι μας. Σιγά σιγά λιγοστεύει το ζουμί, και η σάλτσα αρχίζει να πήζει.
Προσέχουμε ,επαναλαμβάνω , ιδίως όταν βρισκόμαστε προς το τέλος, να μην κολλήσει το ψάρι.
Ρίχνουμε τον χυμο του λεμονιού τριάντα δευτερόλεπτα προτού τραβήξουμε απο τη φωτιά το φαγητό.Μόλις αποσύρουμε το το ψάρι απο τη φωτιά, προσθέτουμε το τριμμένο πιπέρι και τον ψιλοκομμένο μαϊντανό,αν θέλουμε, και σκεπάζουμε τον ταβά με το καπάκι επί μισή ώρα τουλάχιστον.
Το φαγητό μας σερβίρεται πάντα με ίσια κουτάλα (για να μη κομματιαστεί το ψάρι) σε πιατέλα ή απευθείας στα πιάτα και ρίχνουμε απο πάνω προσεκτικά τη σάλτσα.
Τρώγεται ζεστό ,διότι, όταν κρυώσει η σαλτσα μας, πήζει και μοιάζει με πηκτή χοιρινού.
Σημείωση : Κρεμμυδόζουμο
Παίρνουμε τη συγκεκριμένη ποσότητα κρεμμυδιών, που μας χρειάζεται κάθε φορά για την αντιστοιχη συνταγή, την αποία θα εκτελέσουμε , και καθαρίζουμε τα κρεμμύδια. Τα πλένουμε κατόπιν και τα κόβουμε σε μεγάλα κομμάτια.Τα βάζουμε να βράσουν σε κατσαρόλα με άφθονο νερό και δυνατή φωτιά για πολλή ώρα (τουλάχιστον επί μία ώρα).Κατόπιν, αφού κρυώσει το σύνολο, περνάμε κρεμμύδια βρασμένα και ζουμί μαζί στον αποχυμωτή ή στο μπλέντερ και έχουμε έτσι ένα παχύρευστο υγρό.Αυτό είναι το κρεμμυδόζουμο.
πηγή
Στις απόκρημνες πλαγιές της Ψυχής μας....
η καρδιά μου ματώνει κι εχω ενα κόμπο στο λαιμό..