Όλο και κάπου θα την έχω ξαναδεί αυτή την εικόνα, ειλικρινά δε θυμάμαι, ή που έχει αρχίσει να χτυπάει την πόρτα το αλτσχάιμερ ή που οι πληροφορίες είναι πια τόσες πολλές κι η μνήμη ανίκανη να τις συγκρατήσει όλες.
Βρέθηκε μπροστά μου σε μια αναζήτηση στο google, και την λάτρεψα, κυριολεκτικά χάθηκα μέσα της.
Παλιά λοιπόν, το καλοκαίρι δεν ήταν ΜπΛε, παρ' όλο που περνούσαμε όλο τον Ιούλιο τότε στη θάλασσα, γιατί αυτός ήταν ο μήνας ο καλός, τον Αύγουστο ερχόταν οι αέρηδες και γέμιζαν τα νερά μέδουσες, και βρώμιζαν από τα φύκια.. ήταν καθαρό, λαμπερό, ΚίΤΡινο.. εκτυφλωτικό θα έλεγα..
Τα ψάθινα καπέλλα μας, τα ποδήλατα, τα σορτς, η άμμος, ο ήλιος, οι διαφημίσεις των αντιηλιακών, οι φιλίες, το γδάρσιμο στο γόνατο, ο πόνος, η αναμονή, η βόλτα, τα πέδιλα, τα πεζοδρόμια, οι καλαμιές, τα στάχυα, τα καλαμποκοχώραφα, οι πλαγιές, τα γέλια, το παιχνίδι, η ειλικρίνεια, το κλάμα, η μεσημεριάτικη ξεκούραση, τα πρωινά, τα άστρα τις νύχτες, τα θερινά σινεμά..
όλα μαζί έφτιαχναν ένα καλοκαίρι που αν με ρωτούσες θα σου έλεγα πως είχε ένα χρώμα γεμάτο, απόλυτο και κιτρινοχρυσαφένιο!
με το φεγγαρι αγκαλια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου